Tommeke, Tommeke

De laatste Belgische wereldkampioen is Philippe Gilbert. In 2012 reed hij alles en iedereen kapot op de Cauberg in Valkenburg. Een kunstje die hij al 4 keer heeft klaargespeeld op deze helling. Tijdens de wedstrijd waren Elien, mijn schoonpa Eric en ikzelf bezig om de kleerkast in Artuur zijn kinderkamer te installeren. Het was september en binnen een kleine twee maand zou onze kapoen ter wereld komen. Toen de laatste ronde van het wereldkampioenschap aanbrak, staakten we de werken. De renners naderden de laatste kilometers, en de Belgische ploeg was nog met een hele bende vooraan. Op de Cauberg plaatste Gilbert een demarrage en ik sprong achter mijn zetel. Dat is een ritueel dat ik altijd doe trouwens. Als er een spannende koers op tv is, sms’en mijn vrienden meestal “achter de zetel” naar mij. Ik sta daar dan te roepen en zelfs te slaan van de spanning.



Dus ook die dag toen Gilbert aan de haal ging en uiteindelijk de wereldtitel plukte. Een vreugdekreet vulde het huis toen hij als eerste over de meet reed. Het was van 2005 geleden dat we nog eens een Belgische winnaar hadden. Precies 10 jaar geleden vandaag!

Ook toen pikten we pas de laatste kilometers mee. Pa, Japie en ik waren gaan eten en kwamen iets later in de middag thuis. We plaatsen ons voor tv. De laatste kilometers waren aangebroken en een groepje renners reed voor op het peleton. Geen enkele Belg was erbij en het zag ernaar uit dat de Belgen weer naast de titel zouden grijpen. We haalden een Rodenbachje uit de frigo en keken ietwat verveeld naar de koers. Maar dan brak de laatste kilometer aan …

De kopgroep reed onder de vod, en commentator Michel Wuyts dacht dat het kalf verdronken was voor de Belgen. Maar op de achtergrond zag je Van Peteghem, Gilbert en Nuyens sleuren aan het peleton. Co-commentator Hans De Clerck zag dat het nog niet verloren was. Er was nog één grote bocht en dan kwam de rechte lijn naar de finisch.

Nuyens dichtte het laatste gat op de kopgroep en plots was alles terug samen. We zagen de brede torso van tornado Tom naar voren schuiven. De laatste honderden meters braken aan. Ik nam een slok Rodenbach maar hield het bier nog even in mijn keel. Want Tom Boon rukte zich los uit het peleton en stoof op kop naar de meet. Pa en ik kwamen langzaam uit onze zetel en bleven stokstijf staan. Op tv ging Wuyts door het dolle.

“Tommeke, Tommeke, wat doe je nu? Tom Boonen op 1, Tom Boonen op 1, Tom Boonen is wereldkampioen!!”

Pa en ik sprongen uit de zetel en begonnen te roepen. Ik verslikte mij in de Rodenbach en het duurde even voor ik weer naar het scherm kon kijken. We bleven brullen, want dat was echt een fantastisch koersmoment. Na al die jaren gaat het haar op mijn armen nog steeds rechtstaan als ik de beelden opnieuw bekijk. Kippenvel!

TG