iTempus Fugit

Tijd vliegt en dat besef je op een dag als vandaag enorm goed. Het werd me nog meer duidelijk toen ik gisteren onderstaande foto nam. In één instagrammetje is toch te zien dat er in 4 jaar tijd enorm veel kan veranderen.

Mijn zoon Artuur speelt met de iPad van zijn opa Martin. Artuur wordt binnenkort 2 jaar, terwijl opa er al 4 jaar niet meer is. Hij heeft hem dus nooit gekend, net als opa's andere kleinkinderen Ella en Lou. Artuur kent opa Martin enkel vanop de fotootjes op de schouw en voorwerpen zoals opa's fiets, opa's verrekijker en ook opa's iPad.



De iPad waarmee Artuur speelt is de allereerste versie van de tablet, zoals die in 2010 werd gelanceerd. Opa kocht het speelgoed zelfs in Canada, nog voor het hier in België in de winkels lag. Toen was dit een pronkstuk, nu alleen nog maar een verouderd exemplaar dat je zelfs niet meer kan updaten. Er zit geen camera in, geen retina-display en nog een eerste iOS-versie. Rijp voor het museum eigenlijk. Gisteren, 4 jaar later, werd de zoveelste versie van de iPad gelanceerd: nog dunner, nog sneller, nog beter, ...

Hoewel Artuur dus bijna 2 is, kan het ventje toch al enorm goed overweg met het speeltje. Er is maar één knopje, en zijn vingertjes vinden al snel de baan tussen de apps. Het is voor hem de normaalste zaak van de wereld en het voelt bijna vreemd dat dezelfde vingertruckjes niet lukken met zijn leesboekjes en onze tv.

Niets staat stil.

Technologie niet,
Tijd niet,
Wij niet.

TG