Zolang het duurde

Een droevige dag vandaag. Somber, grijs en mist. Beetje typerend voor wat vele muziekliefhebbers zullen gevoeld hebben. Ik was ook triest toen ik gisteren het nieuws over Luc Devos hoorde. Een mens die ik nooit persoonlijk heb gekend, maar waar ik ook goeie herinneringen aan heb.

Ik wou gisteren een blogpost maken over mijn muzikale helden die mij doorheen de zware periode na pa zijn dood hebben gesleept. De eerste aan de beurt zou Noel Gallagher worden. Maar Devos zou vroeg of laat ook zeker zijn blogbericht gekregen hebben. Helaas iets vroeger dan verwacht.

Als ik de muziek van Gorki beluister dan moet ik in de eerste plaats terugdenken aan mijn tijd als leider bij de CM. Ik heb heel wat kampen begeleid, en koester leuke herinneringen aan die periode. Ik  heb zelfs mijn vriendin leren kennen tijdens een bergmoni-cursus in Zwitserland. In 2005 was dat, het jaar dat ik ook echt begon te luisteren naar Gorki.

Tijdens de zomervakantie van 2005 trok ik naar Maloja, voor de tweede keer dat jaar, en had mijn kersverse iPod mee. Zowat de volledige Gorki-collectie prijkte er op. Voor het slapengaan, of tijdens de pauzes kon ik wat ontspannen met die muziek. Ik herinner me nog tijdens een tweedaagse bergtocht dat we met onze bende in een berghut overnachten. Eén 14-jarige kwam 's avonds met de bus naar de berghut, omdat ze een blessure had aan de voet. Ze vervoegde ons 's avonds, en 's morgens kon ze met de bus weer vertrekken. Ik moest haar op een onchristelijk uur begeleiden naar de bushalte. Toen ze vertrok, bleef ik nog even zitten met de iPod in de oren. Het was fijn. De muziek in de oren en de bergen rondom mij zo 's morgens vroeg. Ik weet het nog goed, het was "Zolang het duurde" van het album Plan B. Een leuk nummer dat vandaag waarschijnlijk niet zal worden gespeeld. Ik heb het onder de foto geplaatst.

Zoals ik eerder al eens aangaf stuurde ik nooit kaartjes naar mijn ouders. Tijdens de kampen was ik even uit de realiteit. Het was pas toen we weer op weg waren naar huis, dat ik me afvroeg of ze thuis wel wisten dat ik kwam. Ik had geen gsm, dus ik kon niet laten weten wanneer ik terug zou zijn.

Maar dat was nooit een probleem. Papa had altijd wel de info over de terugreis opgevraagd, en stond mij op te wachten aan het station in Kortrijk. Een vertrouwd beeld. Op kamp had ik altijd zo'n kartonnen fototoestel mee, waarop je een vast aantal plaatjes kon schieten. Meestal had ik nog een foto over, en dan maakte ik maar een kiekje van pa.

Het zijn die kleine momenten waar je echt meer had van moeten genieten. Maar je wist toen niet hoe dierbaar ze nu zouden zijn. En ze gaan zo vlug voorbij.
Maar zoals Luc het zingt, zolang het duurde was het fijn.

TG

Dennis

Vanavond en morgen zullen opnieuw heel wat mensen weer in de tribunes post vatten om te supporteren voor hun favoriete club. Ik zie zelf graag voetbal, maar heb niet echt een uitgesproken voorkeur voor een club. Zeker niet in Belgische competitie want die volg ik zelfs niet. Tenzij op Facebook, want in het weekend zie ik heel wat vrienden van mij vloeken of juichen al naargelang de club en resultaat.

De interesse voor voetbal heb ik meegekregen van pa. Hij voetbalde zelf in caféverband, en later minivoetbal. Sinds het WK 1994 ben ik zelf beginnen voetballen, al hield ik het in 1999 voor bekeken aangezien er weinig lol meer aan te beleven viel.

Maar ook pa was geen echte die-hardfan in die zin dat hij een specifieke club volgde ofzo. Hij was fan van goed voetbal en volgde vooral toppers in de Champions League, EK en WK's. Dat zijn de momenten die ik me vooral herinner: samen met pa in de zetel tijdens deze fantastische tornooien.

Enkele van zijn favoriete spelers: Ryan Giggs, Ibrahimovic, Hendrik Larrson, Zinédine Zidane en zeker en vast Dennis Bergkamp. Allemaal spelers die wedstrijden kunnen beslissen met één enkele klasseflits.

Zijn favoriete doelpunt ooit was ongetwijfeld de parel van Bergkamp tijdens het WK '98 in Frankrijk. Het was het eerste WK dat ik echt op de voet volgde. Ik was supporter van de Engelse ploeg en kreeg zo'n truitje. De jonge Michael Owen debuteerde tijdens dat tornooi en maakte een werelddoelpunt tegen Argentinië in de achtste finale. Tot dan was dit het mooiste doelpunt van het tornooi. In een heroïsche wedstrijd trok Engeland uiteindelijk aan het kortste eind, mede dankzij een domme rode kaart van Beckham. De Engelsen verloren tijdens de strafschopreeks, die ik niet durfde te bekijken. We waren thuis ontgoocheld, omdat we geloofden in de Engelsen die met tien tegen elf de Argentijnen echt het vuur aan de schenen legden.

In de kwartfinale moest Argentinië het opnemen tegen Nederland. Een puike wedstrijd die even voor affluiten nog 1-1 op het bord had staan. Verlengingen waren in zicht. Met nog één minuut te spelen rinkelde plots de bel van onze voordeur. Bezoek op een perfect moment. Pa stond op om de deur te openen, en net als hij vertrokken is, trapt Frank Deboer een weergaloze voorzet naar Dennis Bergkamp. Die legt de bal perfect neer met zijn rechter, omspeelt de verdediger en knalt de bal onhoudbaar voorbij doelman Roa. 2-1 en Nederland naar de halve finale.

Pa kwam terug aangestormd en zag het doelpunt pas in herhaling.
"Dit is de mooiste goal die ik ooit al heb gezien. Die Bergkamp is een genie."

Sinds 1998 zijn er nog heel wat voetbalwedstrijden gespeeld en werden talloze goals gemaakt. Maar geen één zo knap als die van Dennis!

TG

Skopelos

Tijd om even een souveniertje vanop meme Agnès haar vensterbank te plukken. Vandaag kiezen we voor dit wijnkannetje. Misschien ken je deze kannetjes wel van als je in een Grieks restaurant gaat eten en wijn bestelt. Je krijgt de drank steeds in zo'n leuk kannetje, tenzij je een hele fles vraagt. Dit kannetje komt vanuit Skopelos.

Skopelos is een klein Grieks eiland dat deel uitmaakt van de eilandengroep de Noordelijke Sporaden in het Noordwesten van de Egeïsche zee. De plaats is niet echt zeer toeristisch en is bekend van de musical Mama Mia met sterren als Pierce Brosnan en Meryl Streep. De film is gebaseerd op de muziek van Abba.

Pa bezocht dit eiland in 2008. Hij had via via gehoord dat iemand uit Brugge daar een huisje verhuurt. Hij nam contact op met de dame, en besliste om in zijn ééntje naar de het eiland te reizen. Per vliegtuig en vervolgens boot. Hij genoot er rustig van de stranden, de terrassen en de ondergaande zon. Hij maakte enkele leuke beelden om later de thuisblijvers te doen watertanden.

Hieronder leidt onze Martin ons alvast rond in zijn stulpje. Een mens zou weer zin krijgen in zon, zomer en zee! Volg deze blog en binnenkort nemen we je opnieuw mee voor een nieuw uitstapje naar Skopelos of andere bestemmingen van papa. Zo hebben we ook een beetje een reisgevoel in deze donkere periode van het jaar!

TG

Een bladzijde uit Nero

Het is tegenwoordig de mode om bestaande stripreeksen om te zetten in moderne varianten. Zo hebben Suske en Wiske de succesvolle spin-off Amoras en sinds gisteren heeft personage Jerom ook zijn moderne versie met J-Rom, a force of Gold.

Als stripliefhebber is dat leuk meegenomen. Ik heb thuis een grote collectie strips, waarbij de volledige reeks Suske en Wiske en Kiekeboe. Verder heb ik er nog vrij veel van andere reeksen zoals Urbanus, Robert en Bertrand, Jommeke, ... Een groot deel heb ik van mijn ouders, die indertijd veel strips lazen. Zwart-witte kapoentjesuitgaven van Jommeke, Piet Fluwijn en Bolleke en ook Nero.

Deze laatste reeks is al een tijdje opgedoekt en was de favoriet van kleine Martin. Hij had een grote verzameling Nero's, die ik nu in de kast heb staan. Deze collectie is lang niet compleet en hier en daar ontbreekt zelf iets. Een bladzijde bijvoorbeeld.

Kleine Martin las niet alleen strips, hij keek ook graag tv. En indertijd was het aanbod nog zo uitgebreid niet als vandaag. Toen had je bijna uitsluitend Nonkel Bob en Tante Terry. Een vaste afspraak voor de jeugd, die je echt niet mocht missen.

Maar op zekere dag had papa Martin iets mispeuterd en mocht hij als straf niet naar nonkel Bob kijken. Hij vloog in het "kotje" bij meme Agnes. Meme Agnès was conciërge in de basisschool in Moorsele, afdeling Sint-Jansstraat. Haar huis was bij de school. Het kotje was de plaats waar ook de bakken chocomelk werden geleverd, en ook de elektriciteitsmeter zich bevond. Toen een afgevaardigde van de elektriciteitsmaatschappij de meter kwam opnemen, trof hij een huilend jongetje aan in het kotje.

"Meneer kan je mij hier uithalen, het is van Nonkel Bob."

Maar die meneer kon en mocht hem niet bevrijden. Meme Agnès verplaatste papa vervolgens van kotje zodat de meneer van de elektriciteitsmaatschappij zijn werk kon doen. Maar plots moest kleine Martin dringend naar het grote toilet. Hij riep zijn moedertje, maar die geloofde hem niet. Zij dacht dat haar Martin een smoesje gebruikte om dan toch naar Nonkel Bob te kijken. Kleine Martin stond in tranen omdat hij met een grote boodschap zat. Hij zocht zijn heil in het kotje waar hij opgesloten zat en ... vond zijn collectie Nero's.

Toen Nonkel Bob ten einde was, trof meme Agnes kleine Martin aan, samen met een bladzijde uit Nero en een grote boodschap bovenop de bladzijde.

Wie mijn Nero-strips wil lenen, doe gerust, maar onthou dat er dus in één album een bladzijde spoorloos is verdwenen.

TG

Brouwexperimenten anno 1986

Hiep hiep, vandaag is het 28 jaar geleden dat papa Martin's tweede telg ter wereld kwam. 22 maand na hun eerste zoon, mezelf, volgde zoon nummer twee: Jasper (aka Jappie aka Claude).

Ik was een maandje te vroeg en mijn broer die was wat in retard. Maar dat zit wat in de genen, want mijn zoon Artuur was ook te vroeg en Ella, Jaspers dochter, die was ook een weekje te laat. Maar al bij al is hij er goed uitgekomen. In tegenstelling tot nu, had kleine Japie donkere zwarte manen. Nu heeft hij lange blonde lokken als een prins uit de sprookjesboeken.

Jasper is trouwens het resultaat van papa Martins brouwavonturen! Net als zijn neefjes Rob en Dieter. Dat wist mijn tante Christa, papa's zus, mij te vertellen!

"Martin voelde zich eens brouwer in spe en wilde ook eens proberen een eigen biertje te brouwen. Een grote fles met een waterslot en de nodige geheime ingrediënten en het brouwen kon beginnen.
Op zijn verjaardag mochten we eens proeven van zijn brouwsel. Aanwezigen:  Steven, Francesca, Greet , Martin, Luc en Ikzelf.  Het was een bruin biertje en de smaak, ja die kon er wel door.
Resultaat: op het communiefeest  van Tjorven gingen Greet en ik (zonder van elkaar iets af te weten) aan Annie vertellen dat we niet veel zouden eten, dat het zeker niet aan de maaltijd lag, maar wel aan onze toestand.

Rob werd geboren op 15/11 (14 dagen te vroeg, maar deze keer zou ik de eerste zijn en niet zoals in 1985 mij laten inhalen door de kleine van mijn kleine broer). Op 26/11 werd Jasper geboren en daarna Dieter op 29/11.
Ja dat biertje was sterk en had zijn neveneffecten. Het werd niet meer gebrouwen."

Er was zaterdag trouwens een feestje voor Jaspers birthday en hij trakteerde ons op fantastisch lekkere en zelfgemaakte hamburgers! Het was net als andere jaren even zoeken voor een cadeautje, want hoe ouder iemand wordt, hoe moeilijker het wordt om iets origineels te vinden. Vooral als de feestdagen in aantocht zijn, en het volop cadeautjestijd is.

Papa Martin, die was altijd origineel met zijn geschenken. Een foto van het allerlaatste verjaardagsgeschenk dat hij Jasper gaf, heb ik teruggevonden op zijn gsm-toestel. Het was een "ik-ga-binnenkort-samenwonen"-setje, bestaande uit pantoffels, een hondenriempje, vishaak, ...

Jasper en Manuela hadden net een huis gekocht en moesten toen nog beginnen aan het bouwen ervan.  Pa heeft hun woning nooit gezien, maar dat was alvast zijn bijdrage aan hun nieuwe nestje!

TG

Porto

Herinneringen zitten hem vaak in kleine dingen. Vlekken bijvoorbeeld.

Vandaag ben ik ietsje later met mijn blogpost. Ik had voorgenomen om er vrijdagavond een boel te schrijven voor de komende week maar .... kleine Loutje Petoutje stak er een stokje voor. Gisterenavond wou ik een inhaalbeweging doen, maar mijn kleine bengel was zo enthousiast over het speelgoed van zijn verjaardag, dat hij enkel en alleen op mij in slaap wilde vallen. En dat is wel eens fijn, zo'n kleine knorrende kornuit in je armen.

Het was dus even stressen over wat ik vandaag zou posten. Maar op dinsdag gaan we met zijn allen bij mijn ma eten. En we beginnen met een aperitiefje. Een portootje gaat er wel altijd in. Zowel in de mond als in het hout van de tafel ... De bende groeit jaar na jaar en het wordt redelijk krap met al die kleine bengels in huis. Het kan dus perfect gebeuren dat er een petoetje een glas omver stoot. Deze keer sneuvelde een glas porto op ma haar houten salontafel. Ik was even gegeneerd voor de portovlek die nu voor eeuwig en altijd in de tafel zal staan, maar ik was gelukkig de eerste niet.

Papa Martin was blijkbaar de allereerste om de gloednieuwe tafel indertijd te zegenen ... met een scheutje porto. Ik hoefde er dus niet mee in te zitten, ik ben met deze nieuwe vlek gewoon in zijn voetsporen getreden.

Morgen gaan we het trouwens niet over porto hebben, maar over bier. Meer bepaald het brouwen ervan, en de effecten op de groei van het aantal neefjes in de familie!

Stay tuned

TG

De Planckaerts aflevering 5: "La Clusaz 2002"

Vandaag staat de laatste aflevering van de Planckaerts op het menu. Deze keer werd teruggegaan in de tijd op basis van video- en fotomateriaal uit 2002. Toen trokken pa, Japie en ik samen met onze nonkel Steven naar La Clusaz om te skiën.

Nuja, nonkel, Japie en ik gingen skiën, en pa die hing de toerist uit in het dorpje. Hij kwam tegen de lunch met de kabelbaan achter om gezellig een hapje te eten en een pintje te drinken in de bergstations. Hij had zijn ski-ambities opgeborgen sinds de skireis in 2000, toen we met dezelfde bende naar La Clusaz trokken. Pa hing toen ook meestal de toerist uit omdat skiën toch niet echt zijn ding was. Maar hij hoorde nonkel Steven, Japie en ik telkens vertellen over de fantastische pistes zoals die van Beauregard. Op een mooi moment besloot hij ook eens zijn kans te wagen. Ik vergezelde hem naar boven, naar de top van de piste.

Daar aangekomen wilde pa zich eerst nog mentaal voorbereiden op de afdaling, en plaatsen we ons op het terrasje van het ski-station. Twee halve litertjes later besloot pa om de ski-prestatie van het jaar te leveren. De zon ging bijna onder, en dus moesten we wel vertrekken. Ik ging op kop, en dat ging vooruit omdat ik die afdaling bijna als mijn broekzak kende (en nog, want in 2011 trok ik samen met twee vrienden naar La Clusaz, en die afdaling kende ik nog van buiten). Om de zoveel tijd hield ik even halt, om te zien waar pappie was. En dat was niet zo moeilijk om te vinden. Hij was dat stipje op de witte piste dat je van mijlenver hoorde vloeken dankzij de akoestiek in de bergen, en dat je met zijn stokken op zijn skilatten zag slaan.

Elke keer opnieuw. Ik even vooruit, om pa dan later al vloekend en puffend terug te vinden. Maar het beste hield hij voor het laatst. In een scherpe bocht hield ik even halt om te zien waar hij bleef. Ik zag eerst 1 skielat passeren, gevolgd door papa Martin op de andere lat en achterwaarts!! Ik zei pa dat hij beter eerste leerde bergaf skiën en dan pas bergop. Wat volgde was nog meer gevloek, en als bij wonder kwam er geen lawine op ons af.

Zijn allerlaatste ski-avontuur was nog niet helemaal te einde. Na heel wat moeite waren we in het dal, maar we moesten nog naar ons hotel. Door de straten van La Clusaz met skibotten!! Een heel eind omhoog naar de andere kant van het dal. Ook daar weer gezucht en gevloek, en menige twijfel toen we elk terrasje op de hoek van de straat bereikten. "Nee Martin, volhouden", dacht hij bij zichzelf. Terug in onze studio plofte hij zich op bed, en zijn ski-carrière was voorgoed voorbij.

In 2002 waagde hij zich dus enkel nog aan wandelingen. En net zoals nonkel Steven had hij toen één van de eerste cameraatjes mee die filmpjes kon schieten. Op die manier hadden we enkele leuke beelden om zovele jaren later in een aflevering te verwerken.

Geniet van Planckaerts aflevering 5, en wees gerust: er komen er zoveel jaar na de laatste nog nieuwe! Met dank aan de harde schijven vol beeldmateriaal!


TG

Artuur Martin Ann Ghillemyn

Hiep hiep. Onze Artuur is vandaag 2 jaar! Wat vliegt de tijd. 11 dagen na zijn nichtje Ella kwam hij ter wereld en verraste hij iedereen, ook papa en mama. Eigenlijk zou hij midden december het levenslicht zien, maar blijkbaar had hij toen al niet zoveel geduld.

Artuur was het tweede Ghillemyntje op korte tijd, en de allereerste kleinzoon. De familie Ghillemyn heeft dus iemand die de naam een generatie verder kan zetten.

Op 22 november 2012 hadden wij nog geen benul dat wij de dag nadien al trotse ouders zouden worden van het kleine ventje. De doopsuikers waren net klaar en ik had een proefdruk naar de drukker gestuurd. Ruim op tijd, dachten we.

Die 22ste november waren mijn vriendin en ik in Antwerpen. Elien voor een biologie-congres, en ik op een congres rond converserende overheid. Zij in de Hilton, ik wat verderop in een Hogeschool. 's Morgens waren we al vroeg uit de veren en trokken we naar de Kulak. We lieten Eliens auto er staan en reden met haar collega Bénédicte mee naar 't Stad. Daar aangekomen reden we een straatje met kasseien in. Er schoot iets in Elien haar rug en even dachten we dat de kleine kapoen er al zou aankomen. De pijn ging over en we gingen elk onze weg. Elien haar congres duurde tot middernacht, het mijne tot 16 uur. Ik zou met de trein en bus naar huis terugkeren, en Elien met haar collega's.

De dag verliep goed, het congres startte met een fantastische keynote van Steven Van Belleghem en een boel leuke workshops. Tegen het einde van het congres kreeg ik een telefoon van Elien. Zij had weer enorm veel pijn in de rug, en zou met mij meegaan met de trein naar huis. Wij spraken af op de Meir, en shopten nog wat in afwachting van onze trein. Ook in het station namen we rustig de tijd om nog iets te drinken tot de trein naar Kortrijk vertrok.

In Kortrijk-station moesten we wachten op de bus richting Kulak, waar Elien haar auto nog stond. Er was pas om het half uur een bus, en helaas hadden we er net één gemist. Dan besloten we maar om een hapje te eten. We stapten Da Franco binnen op de Grote Markt, net als onze vriend Jan Devos. Die vroeg hoe het was met het kleintje, en wij deelden vrolijk mee dat het nog zo'n 3 weken zou duren vooraleer hij ter wereld zou komen.

Na het etentje namen we de bus richting Kulak, en dan de auto naar huis. Om 22u15 had ik mijn pyjama aan en net toen ik in bed wilde stappen, brak Elien haar water. Nog vlug onze valies maken en om 22u30 waren in AZ Groeninge.

Ik had voor de zekerheid een boek meegenomen, omdat mijn broer vertelde dat een bevalling lang kan duren. Ik heb nooit een pagina moeten omslaan, want om 1u30 was kleine Artuur Martin Ann Ghillemyn al ter wereld. In Kortrijk, en niet in Antwerpen hoewel de kans die dag wel groot was. Papa, die niet was flauwgevallen, mocht hem even later voor het eerst in zijn armen nemen terwijl de vreugdetranen in zijn ogen prijkten. Je eigen zoon zien geboren worden is echt wel het meest fantastische wat je kan meemaken.

Op de kamer aangekomen brachten we het heuglijke nieuws aan onze ouders per telefoon. Middenin de nacht, dus veel hebben ze niet meer geslapen. Wat volgde was een dag vol adrenaline: de kaartjes doorgeven aan de drukker en die ophalen, familie en vrienden verwittigen, drank en hapjes aanleveren en bezoekers ontvangen. Om 23u00 's avonds, belandde ik na anderhalve dag zonder slaap eindelijk in bed. Ik heb nooit beseft dat mijn hoofd het hoofdkussen heeft geraakt.

Ondertussen zijn we al twee jaar verder en hebben we ongelooflijk veel plezier met onze kapoen. Het is fantastisch je eigen vlees en bloed te zien rondhollen, met trekjes van zowat iedereen van de familie. Ook zijn opa Martin. Want hoe ouder hij wordt, hoe meer hij ook op kinderfoto's van zijn opa begint te lijken. En dat is leuk om zien.

Voor mij is papa zijn, de beste vorm van therapie om het verlies van mijn vader te verwerken. Je geeft Artuur dingen mee, die je op je beurt van hem hebt geleerd. En dat doet wel deugd, beseffen dat je vader zo toch een stukje verder blijft leven. En een mens is pas echt weg als niemand er meer over vertelt.

Dat doe ik ook, elke dag opnieuw. Zodat onze Artuur, en iedereen die papa kende, hem nooit zal vergeten. De mooiste cadeau die ik mijn zoon kan geven, zijn bergen vol leuke herinneringen, knuffels, en wijze raad. En dat vind je niet in Sinterklaasboekjes of de rekken van Dreamland.

Gelukkige verjaardag mijn zoon!!

Je papa

Deze foto werd om 17u25 in Station Antwerpen genomen op 22/11/2012

Toen nooit gedacht dat dit de volgende foto op mijn toestel zou worden: 

1u37 in Kortrijk op 23/11/2012

Ons Halleke

Ja, toch wel eventjes een update geven over mijn babysit-avonturen gisteren. Baby Lou lag inderdaad nog mooi te knorren toen ik bij haar thuiskwam. Ik had mijn laptop en een leesboek mee om mij bezig te houden tot haar papa Birger zou thuiskomen. Maar 5  minuutjes voor mama Suzan zou vertrekken, was ons Loutje plots wakker. Ze zette haar keeltje open, en heel even dachten we dat ze weer in slaap zou vallen.

Na enkele minuutjes lag ze daarentegen al in pepe Tim's armen. Een huilbui omdat mama en papa nergens te bespeuren waren ging al heel vlug over toen ik samen met haar kilometers rond de tafel heb gewandeld en ook heel wat liedjes heb gezongen. De kans is groot dat ze ooit Oasis-fan wordt.

Na een ferme wandeling was het huilen over, maar toch wilde kleine Lou niet in bed. Dan maar bij pepe Tim in de zetel samen met de poes wat filmpjes kijken. Ik had mijn laptop mee, en samen met mijn petekindje bekeken we wat optredens van mijn idool Rihanna.

Een dame die pa ook wel zou kunnen appreciëren, want hij had het wel voor donkere types.
Zijn favoriete actrice en idool was Halle Berry. Swordfish en vooral Monsters's Ball kon hij enorm waarderen (je zal wel meteen doorhebben waarom als je de films bekijkt).

In zekere mate beschouwde hij Halle als familie. Toen ik onlangs de harde schijven van zijn computer doorbladerde, zag ik plots enkele fotomappen. Eéntje had de naam "Familie", en in die map stonden leuke familiekiekjes van o.a.zijn petekind Océane. Daartussen stond een foto met de naam Ons Halleke.jpeg. Ik keek even op, omdat wij nu eenmaal geen tante of nicht met de naam Halle in de familie hebben. Toen ik de file opende, had ik meteen door dat zijn idool op de afbeelding prijkte.

TG

Tjommetje

Vandaag ben ik iets later met de blogpost, maar dat heeft alles te maken met de plannen voor vanavond! Vanavond ga ik uit, maar niet op café of in de discotheek. Ik steek de straat over om thuis te wachten op mijn nichtje Lou. Een mooi moment in mijn carrière als peter en nonkel.

Ik ben er nog redelijk gerust in, omdat Loutje nog maar 5 maand is, en wellicht al mooi ligt te knorren als ome Tim de wacht houdt. Zelfs als ze huilt kan ik al mijn papa-ervaring gebruiken om kleine kindjes te sussen. En als haar pampertje vol is? Wel dan ververs ik haar met al mijn in de jaren opgebouwde pamper-skills. Geloof mij, bij kleine kindjes valt dat mee.

Het wordt als nonkel echt wel andere koek als je neefjes of nichtjes iets groter worden. Vraag maar aan mijn neef Tjorven, op wie zijn nonkel Martin vaak heeft thuis gewacht. Nooit echt lang, hoogstens een uurtje als meme Agnes moest helpen met de vaat bij "madam" De Geest". Kleine Tjorven, of "Tjommetje" zoals hij werd genoemd door nonkels en tantes, was toen een uurtje lang onder de hoede van zijn nonkel Tin. En net op dat moment had Tjommetje altijd zijn vaste afspraak met de toiletpot.

Het moment voor pappie Martin om te beginnen vloeken, want kleine Tjommetje kon zijn poepje zelf nog niet afvegen. Dus mocht zijn ome Martin zich aan die mooie taak kwijten. Elke keer opnieuw. Meme Agnès was nog maar goed en wel vertrokken, of zijn stoelgang kwam in gang. Potje op, en na de daad met de poep omhoog, wachtend op nonkel Tin en een toiletpapiertje.

Misschien heeft nonkel Tim binnen een paar jaar ook wel prijs. Maar vanavond ben ik er nog gerust in!

TG

Agent Cooper

Onlangs maakte David Lynch himself bekend dat er eindelijk een vervolg komt op Twin Peaks. Een fantastische reeks uit de jaren '90 die zijn tijd ver vooruit was. In de zomer van 2013 hebben mijn vriendin en ik de reeks bekeken en we waren er als het ware in meegezogen. Wie vermoordde Laura Palmer?

Wie op zoek is naar fantastische avondvullende tv: leg Twin Peaks onder de kerstboom of bekijk de serie op Netflix.

Wat heeft dat nu met pa te maken? Wel, in de reeks is de hoofdrol weggelegd voor de excentrieke Dale Cooper. Hij is de FBI-agent die de moord op Laura Palmer probeert op te lossen. Hiervoor maakt hij gebruik van een dictafoontje, waarmee hij al zijn bevindingen inspreekt en als het ware praat tegen een persoon die hij "Diane" noemt. Het is niet zeker dat de persoon ook echt bestaat, maar hij gebruikt "Diane" om te reflecteren.

Pa had ook een dictafoontje waar hij graag zijn gedachten mee deelde. Tegenover zijn vrienden, dokter, en ook zichzelf. Ongelooflijk wat we er allemaal op terug hebben gevonden: een acapella versie van Lanois' "Jollie Louise", Lennon's "Working Class Hero" maar heel wat andere gedachten.

De moord op Laura Palmer heeft pa nooit opgelost. Wat ook logisch was, hij was ook geen echte detective gezien hij vaak zelfs niet meer exact wist waar hij woonde, zoals je hieronder kan horen.

TG

Ode aan Martin

Vandaag laat ik heel graag het woord aan één van pa's allerbeste vrienden.
Bedankt Jan voor deze mooie ode aan papa Martin!

Martin

Mijn beste vriend.

Jij was zo speciaal en toch weer niet.

Ik hield van jou zonder dat ik dit ooit uitgesproken heb.

Je zou dit niet gewild hebben. Of toch?

Je was zo’n rots in de branding.

Tot ook jij heel kwetsbaar bleek te zijn.

We hadden geen geheimen voor elkaar.

We hadden immers samen in de zandbak gespeeld.

Je inzicht, overzicht en doorzicht waren niet te evenaren.

Die kwetsbaarheid Martin, dat zag blijkbaar niemand. Ook ik niet.

Achilles had dit ook.

Martin ik zal je nooit vergeten

Kan ook niet.

Een halve eeuw is lang en kort.

Jan 

Fanclub

De laatste jaren had pa zo zijn vaste reispartners. Hoewel hij vaak voor het werk alleen of met collega's op stap was, had hij privé ook zijn vaste metgezellen.

Met Geert en Martin trok hij jaarlijks op citytrip, naar o.a. Lissabon en Boedapest. En met Ronny was hij jaarlijks te gast in Altea.

Hij maakte ook trips met zijn reisbuddy Mario Provost. Als echte bluesbrothers zijn ze samen door Andalusië gereisd. Pa zelf heeft hier mooie verslagen van gemaakt met slideshows. Hou de blog in de gaten en je zal zeker kunnen meereizen.

Onder impuls van Mario beleefde pa als het ware een verjongingskuur. Hij kwam thuis met hippe t-shirts en hij kon bijna niet zwijgen over zijn reisgezel.
"Mario doet dit zo, Mario zegt dat, ...."

Uiteraard vonden wij weer de tijd rijp om een grapje uit te halen over zijn nieuwe idool. We toverden opnieuw een foto om met photoshop en algauw stond hij te blozen.

We vertellen jullie zeker nog de reisverhalen van de twee vrienden. Ondertussen al een opwarmertje.

TG

De Planckaerts aflevering 4: "Chef-kok Francesco"

Hier zijn we weer voor onze vaste afspraak met de Planckaerts. In aflevering 4 zien we Francesco en Magaly in een romantische kookbui en Eddy die André, huisvriend van meme Agnès, bezoekt in het ziekenhuis.

Door deze aflevering kregen de vrienden van mijn broer stilaan het idee dat Jasper constant aan het koken was. Wat in werkelijkheid niet meteen klopte, maar zoals zo vaak gebeurt bij soaps, worden fictie en realiteit al vlug vermengd.

Uit deze aflevering onthou ik vooral de scène in het ziekenhuis. André Salembier was de vriend van mijn meme Agnes. Mijn opa Nestor stierf toen mijn vader 16 was, en ik heb hem nooit gekend. Via de WW (een vereniging voor Weduwen en Weduwnaren) leerde meme André uit Jabbeke kennen. 

Een fantastisch duo waar we vaak om hebben moeten lachen! André logeerde bij meme Agnès van donderdag tot zondag, want langer verdroeg meme geen vent rond haar gat. Hoe graag André zijn logement ook wilde verlengen, keer op keer stuitte hij op een "Nee" van meme.
"Tis dat, of niet!"

Ik heb André al sinds mijn kindertijd gekend. Talloze keren heeft hij mijn fietsen hersteld of andere. Hij was een enorm handige Harry.

Helaas werd hij in 2007 getroffen door een trombose. Hij herstelde in het ziekenhuis toen deze beelden gemaakt werden. Hij kwam erdoor maar was niet meer dezelfde. Uiteindelijk bleef hij in Jabbeke wonen en kwam hij niet meer naar meme. Hij belde haar wel nog dagelijks, tot november 2010, toen ze enkele weken na papa Martin stierf.

Op 5 september dit jaar vervoegde André meme en papa hierboven. Gelukkig werd hij met een rolletje in de serie vereeuwigd.

TG

Helden op het veld

Op zondagochtend ligt niet iedereen lekker lang in bed. Of rustig koffiekoeken te eten aan de ontbijttafel. Je hebt ook van die sportievelingen die al vroeg uit de veren zijn om te gaan fietsen. Alleen of in peloton. Je hebt er ook die gaan wandelen. Ook alleen of clubverband met een mooie plunje aan.

Nog anderen gaan voetballen. Zo ook papa Martin. Niet bij de reserven of eerste ploeg, maar cafévoetbal zoals het heet. Dat is pas heroïsch als ik zo de verhalen hoor.

Opstaan met een houten hoofd, naar het voetbalveld rijden en daar ter plekke nog de koeien wegjagen zodat ze niet in de weg lopen. Met een schop in de hand alle drollen verwijderen zodat de bal toch enigszins kan rollen en je geen enkel risico loopt om een taart richting doel te trappen.

In de winter mag je dan ook nog de barre koude trotseren, in de kleedkamer én op het veld. En douchen doe je met ijskoud water. Of een emmer water als de douche het laat afweten of simpelweg ontbreekt.

Ze verdienen respect, die gasten die het elk weekend zien zitten om het beste van zichzelf te geven in deze omstandigheden. Dat is pas echt liefde voor de sport. Zeker als je zoals de mannen van de Vlasschaardboys, pappie zijn ploeg, tot de 6e speeldag moet wachten op een eerste onverhoopte zege.

Oja, pappie is diegene onderaan links met bal en baard.

TG

In your daddy's arms again

Papa heeft heel wat optredens bijgewoond: McCartney, Springsteen, U2, The Rolling Stones, ... noem maar op. Een goedgevulde lijst en een goedgevulde platenkast.

Uit deze hele lijst wist hij toch min of meer een top aan te duiden van zijn favoriete optredens.

McCartney in Flanders Expo, daar was hij van weggeblazen.
"Live and let die", dat was formidabel. En wat een zak hits dat die kerel bracht. Man, man".
Ik heb Macca in 2012 aan het werk gezien en het klopt, zowel "Live and let die" als de hits.

Prince, dat was weergaloos. Wat die allemaal uitsteekt op een podium!

Springsteen in 2005 met Devils and Dust in Vorst Nationaal. 3 uur lang alleen Springsteen, zijn gitaar, harmonica en piano. The River, Racing in the street, ... allemaal alsof hij het in je huiskamer zat te spelen en wat een stem!
Dat klopt, want ik was erbij.

Maar wat ongetwijfeld op nummer 1 staat, is toch Peter Gabriels passage in Vorst Nationaal in 2003. Gabriel had een wel heel special podium voorzien voor deze "Growing Up-tour" in het midden van de zaal en toverde allerlei truckjes uit zijn hoed (onderste boven wandelen, een loopband, ...). Maar maar papa's absolute nr 1-concertmoment gebeurde zonder toeters of bellen. Hij had zich, samen met enkele vrienden, zo kunnen positioneren langs het ronde podium dat er eigenlijk bijzonder weinig mensen rond hen stonden. Voor het nummer "Mercy Street" stonden Gabriel, zijn dochter en muzikanten, pal voor pa zijn neus. Ze brachten een het nummer a capella. Pa vertelde me dat dit zowat het mooiste moest zijn wat hij ooit had gehoord. "Alsof hij het voor ons alleen zong!"

In 2010 keerde Gabriel terug naar Vorst, dit keer met symfonisch orkest in het kader van zijn "New blood-toer". Pa had kaarten besteld, maar toen het concert plaatsvond was hij helaas opgenomen in een zorgcentrum. Mijn vriendin en ik gingen in zijn plaats. Kippevelmoment van de avond was opnieuw "Mercy Street" in een uitgeklede versie.

Sinds 2010 kwam Gabriel nog twee keer naar België, zoals nu afgelopen woensdag.

"Mercy Street" uit 2003 in Vorst heb ik niet teruggevonden via youtube, maar op de dvd van die tour staat deze magistrale versie uit Milaan.

TG

Eleentje

Ik had het gisteren over The Bjètles. Ons allereerste optreden ooit was op het Plechtige Communiefeest van Heleen Dedullen. Haar papa Peter had ons gevraagd of we wilden komen spelen voor een bak duvel en een bak chimay. Een uitnodiging waar we graag op ingingen.

We waren wat nerveus voor onze eerste show en papa Martin ook. Die wilde natuurlijk niet dat zijn kroost zou afgaan voor de neus van al zijn vrienden. Hij was zelfs zo gespannen dat hij een kaartje was vergeten kopen voor Heleen, of "Eleentje" zoals hij haar altijd noemde. Daarom gaf hij de opdracht aan mij.

Een opdracht waarvan hij op voorhand eigenlijk al had moeten weten dat er een addertje onder het gras zou zitten. Als hij Japie of mezelf vroeg om een cadeautje voor iemand anders te halen, was hij al op voorhand de pineut.

Zo moesten we ooit om een nieuwjaarscadeautje voor ons neefje Zian. Zijn zus Océane is het petekindje van pappie. Toen ze haar nieuwjaarsbrief zou voorlezen, moest pappie toch ook wel een geschenk voor haar broertje voorzien. En die klus vertrouwde hij toe aan Japie en mezelf. Wij gingen naar de Supra Bazar en kochten het leukste dat je een driejarig jongetje kon geven: een knalroze kappersset (roze kammetjes, roze haardroger, roze spelden, ...). We verpakten het mooi zodat pa de inhoud nooit kon zien. Eénmaal thuis vroeg hij ons wat we hadden gekocht.

"Een set autootjes, pa!"
"Een set autootjes? Zo'n groot pak?"
"Het zijn er ook veel."
"Allee, ik heb voor Océane een dvd gekocht. Zo'n klein pakje, en dan krijgt haar broer zo'n groot."
"Ik ga dat pak opendoen en iets anders kopen."
"Maar nee, pa. Het is het gebaar."

Wij zagen hem al in gedachten voor ons met schaamrood op zijn wangen op het moment dat Zian het pakje zou openen. Helaas. Hij had toch een vermoeden dat er iets niet klopte, en net voor hij vertrok richting zijn petekindje, opende hij het pak.
"Ik wist het, ik wist het gewoon. Met jullie moet ik toch altijd op mijn hoede zijn! Jullie zijn onterfd (voor de 700ste keer)"

Maar op de dag van de plechtige communie van Eleentje was hij dat voorval blijkbaar al vergeten. Ik kwam zoals gevraagd terug met een kaartje en hij kon wel in de grond zinken.

"Wat een dom kaartje! Dat geef je toch niet aan een meisje voor haar communie?"
"Het is toch leuk pa?"
"Vind jij dat leuk? Hou dat kaartje dan maar, onnozelaar, en ga maar vlug een ander halen! Ik ga me niet belachelijk maken bij "Eleentje'. Wat moet ze wel van mij denken?".

Ik heb het kaartje gehouden, even voor jullie hieronder gezet (voorkant en binnenkant), en ik zal het met plezier aan Eleentje bezorgen met de groetjes van pappie!

TG

Voorkant

Binnenkant

Happiness is a warm gun

Op één van pa zijn laptops vond ik onderstaande foto. Hij had hem zelf de titel "Happiness is a war gun.jpg" meegegeven. Het is een foto van op één of andere beurs waar hij stond voor het werk.

De titel van de foto had hij natuurlijk van het gelijkaardige nummer van de dubbele witte van "The Beatles". Eigenlijk is het een John Lennon-nummer, want in die tijd waren The Beatles eigenlijk meer 4 solo-artiesten die toevallig in dezelfde band speelden. Desondanks hebben ze toch deze leuke dubbelelpee voortgebracht.

Van alle Beatles was John Lennon wel de held van mijn vader. En dan wellicht veel meer omwille van zijn persoonlijkheid dan om zijn muziek zelf. Alhoewel. Hij was verzot op Lennons teksten. In de donkere periode van zijn leven greep pa terug op deze figuur en had hij zijn volledige catalogus gedownload via iTunes. Hij maakte een mailadres aan met wheelwatcher in het adres, had een voice-recordertje bij zich waarop hij de tekst van Working Class Hero inzong en diezelfde tekst had hij meermaals neergepend in een notitieboekje.

Hij was ook zeer fier toen Japie, mijn schoonbroer Birger en ik op meme haar zolder begonnen met een Beatles-coverband, The Bjetles. Toen we een zanger zochten, heeft hij zeer vaak zichzelf voorgesteld. Hij repeteerde enkele keren mee, maar na twee nummers was zijn stem al naar de vaantjes. The Beatles was iets te hoog gegrepen voor stem. Hij bleef dan maar trouwe fan en cameraman op onze eerste optredens.

Een geluk voor onze trommelvliezen.

TG

De nieuwe generatie

12 november 2012 was een historische dag. Niet zozeer voor de wereldgeschiedenis, maar wel voor die van onze familie. 22 jaar na Suzan was er voor het eerst weer een Ghillemyntje bij: Ella.

Manuela en Japie (ook gekend als Magaly en Francesco) waren de eersten om het geslacht Ghillemyn verder te zetten. Ella werd 's avonds geboren en was bovendien een weekje te laat. Zij liet de familie dus in spanning wachten op deze blijde gebeurtenis.

Ikzelf werd voor de eerste keer nonkel en ook dooppeter. Een taak die vroeger voor de grootouders was weggelegd, maar waarvan de trend om de jongere generatie in te zetten, toch aan terrein wint. En het was in onze familie ook niet meer mogelijk, want papa Martin heeft helaas nooit zijn eerste kleinkind, noch de andere, gezien of vastgehouden.

Hoe pijnlijk ook, het was voor ons een aangenaam lichtpunt na een donkere periode. De nieuwe generatie met Ella, (een heel klein beetje) later Artuur en Lou (en binnenkort Nelle of Robbe) brengt zoveel plezier en vreugde in de keet dat het verdriet om het verlies van pa door de jaren heen beter te dragen valt. Het is leuk te zien dat ze allemaal op hun eigen manier toch een beetje trekken meehebben van hun opa Martin.

Vandaag zijn we alweer twee jaar verder, en bij deze dus een heel gelukkige verjaardag voor mijn petekind Ella!

TG

11 november 2007

Vandaag wordt aan het standbeeld in Moorsele naar jaarlijkse traditie een krans neergelegd voor de oudstrijders. Afgevaardigden van het schepencollege en "het muziek" staan in voor de ceremonie. Een mooi gebaar dat absoluut niet mag verdwijnen. Ook papa was jaarlijks op post voor dit moment.

In 2007 was het voor hem een heel speciale 11 november. Want voor het eerst mocht één van zijn beste vrienden, Frank Acke, de krans neerleggen bij het standbeeld. Frank was het jaar ervoor verkozen als schepen en in 2007 mocht hij dus deze mooie traditie helpen inkleuren met de kranslegging en een speech.

Pa legde deze historische gebeurtenis vast op foto, en maakte er later een reportage van met powerpoint. In zijn eigen stijl voorzag hij het tafereeltje met commentaar. De presentatie heb ik voor jullie onderaan ingevoegd. Je kan via de pijltjes door de slides surfen.

Wie een beetje Moorseelse of Wevelgemse politiek volgt, zal de knipogen herkennen. En wie pa kende weet dat dit ook niet kwaad bedoeld was. Hij zat niet verlegen om een grapje of een vleugje ironie, maar was er nooit op uit mensen te kwetsen. Integendeel.

Eén van de mooiste zaken die iemand mij ooit meegaf over mijn vader was: Martin heeft nooit het conflict opgezocht, maar verenigde wel rondom hem steeds meer vrienden en kennissen. Ook dat was een verdienste van uw papa waar niemand vaak bij stil stond

Mensen die niet uit zijn op conflicten en juist humor inzetten om de wereld voor iedereen een beetje leuker te maken, dat zijn volgens mij de echte helden van vandaag.
En ik hoop, zeker in deze zwartgallige en pessimistische crisistijden, dat we in de toekomst voor deze helden ook een feestdag en een standbeeld zullen oprichten.

TG

De Planckaerts aflevering 3: "Barmhartige Eddy"

Maandag, en dus onze vaste afspraak met de Planckaerts. Aflevering 3 in de rij, "Barmhartige Eddy", is meteen mijn favoriet. Alle materiaal werd ook op één dag opgenomen en 's avonds heb ik ze in elkaar gestoken. Ik had vooraf geen enkel idee wat het verhaal deze keer zou worden (dat had ik eigenlijk nooit).

Ik volgde pa en Japie een dag lang, en ook mij zus Suzan passeerde langs de lens, dus liet ik haar meespelen in het verhaal als Stephanie. Ik heb uiteindelijk "een verhaal" proberen maken rond Eddy als zijn barmhartige zelve. Dit door de scène bij meme Agnès, die ook haar intrede doet in de serie.

Op een mooie zaterdag trokken pappie Martin en ik naar zijn moedertje om te aperitieven. Daar aangekomen bleek ze problemen te hebben met haar rolluiken. Ik had toen altijd een camera bij mij, en filmde pa terwijl hij alles probeerde om haar te helpen. Een hilarisch moment dat zeer leuke "tv" opleverde, maar voor mij ook een leuke herinnering blijft aan van die mooie, simpele momenten waar je in die tijd te weinig bij stilstond. Een aperitiefje bij meme en je pa die acrobatentoeren staat uit te halen op haar zetel.

In aflevering 3 begonnen zowel Eddy als Francesco al wat makkelijker mee te acteren omdat hun naam en faam stilaan groeide rond de kerktoren. Al kan je in sommige scènes toch aan hun mimiek zien, dat ze toch niet constant een camera op hun gericht wilden.

TG

 

Meli

Deze week brachten Samson en Gert het heuglijke nieuws dat ze ter ere van hun 25-jarig bestaan nieuwe afleveringen zullen opnemen. Alleen om nostalgische redenen leuk nieuws, maar ook voor onze Artuur.

Ik liet hem onlangs nog een aflevering zien via youtube. Mijn vriendin en ik hadden het erover hoe zondagmorgen vroeger altijd garant stond voor pistolets, koffiekoeken en ... Samson. Het was een vaste traditie en ook tijdens vakanties kon je de afleveringen volgen, de leuke tekenfilms ertussen zoals Tom & Jerry, Dommel, en natuurlijk ook deelnemen aan wedstrijden (weet je nog, die rode en groene lettertjes die bovenaan het scherm passeerden en een zin uit één van hun nummers vormden?). 

Artuur vond het wel leuk, maar na enkele minuten draaide hij bedenkelijk zijn hoofdje naar mij en maakte de opmerking "Ondje praat ...". Dat vond hij best vreemd, alhoewel hij nochtans ook naar hyperkinetische clowns, pratende traktors en koeien en andere gekke dingen kijkt.

Binnenkort kunnen we dus naar De Panne trekken om Samson, Bumba en nog veel meer van zijn helden te ontdekken in Plopsa-land. Waarom niet, want in mijn kindertijd trokken wij ook naar de Panne, maar zaten we niet op bootjes tussen Kabouters. Toen waren de bijtjes nog de baas. De Meli was de vaste afspraak voor schoolreizen en een dagje uit. De bijtjes, het spookhuis, de ezel die chocoladegeld kakte, de rode monorail, het kleine treintje tussen de dieren, het sprookjesbos, de splash, ... ze waren er allemaal en je kreeg op het eind altijd zo'n proevertje en infoboekje mee. 

Altijd gedacht dat de Meli van mijn tijd was, maar in de foto-archieven ontdekte ik dat ook voor een broekventje als papa Martin de Meli een dagje vol plezier betekende. Aan zijn gezicht te zien, stond hij ongetwijfeld al te popelen om weer op de attracties te gaan zitten. Die lunch van meme zal hij wel vlug binnen geschrokt hebben.

En de ezel, die kakte vrolijk verder op de achtergrond.

TG

We spelen een spel vanavond

Thuis was ik altijd haantje de voorste om grappen uit te halen met mijn huisgenoten. Legde ik ze niet vast op film om ze dan later te laten figureren in een serie, nam ik wel een kiekje om wat te photoshoppen.

Ik toverde mijn broer om tot verschillende personages: Italiaanse grootmeester, Conquistador, Romeinse veldheer, ... Ik liet koningin Fabiola een dikke smakkerd geven aan onze Martin, liet hem figureren als Ork in Lord of the Rings, ...
Mijn portfolio is zeer uiteenlopend.

Ook een gezelschapspel staat op mijn palmares. Toen Japie en ik begonnen te werken, droegen wij ook maandelijks huur bij aan onze gastheer pappie. Iets wat hem ook graag en geregeld doorstaken. Vooral Japie dan, want die is verliefd op centjes.

Zo hebben we op een mooie dag een gezelschapspel uit photoshop getoverd gebaseerd op het gekende Monopoly. We doopten het "Bollopoly", naar onze bijnaam voor pa: bolletje. Je kon Martin's favoriete café's, restaurants en hotelletjes kopen, plus ook zijn bronnen van inkomsten en kosten. Je vloog niet in de gevangenis, maar mocht een beurt naar meme Agnès om iets te drinken en je kon extra's winnen door op Tim en Japies wisselgeld te belanden.

Ook waren er extra kanskaartjes om geld te verliezen of verdienen zoals

• je dochter wil met je gaan shoppen, voorzie 200 euro
• je hebt uitslag op je geslachtsdelen, ga naar de specialist en betaal 100 euro
• je beslist je jongste zoon extra te laten betalen door langharigentaks in te voeren, ontvang 50 euro bij passeren van start
• ...

Een echte parodie gecreëerd door zijn huurders. Wie het spel wil spelen: je vindt het spelbord hieronder. Je moet enkel nog pionen, centjes en kanskaartjes voorzien. Wie nog inspiratie zoekt voor de kaartjes, moet maar roepen.

Veel spelplezier.

TG

Martin Bukowski

De laatste jaren heb ik Charles Bukowski ontdekt. Zowel zijn romans als poëzie. Fantastisch. Na "Post Office" en "Ham on Rye" was ik meteen verkocht. Sindsdien is mijn Bukowski-collectie in mijn boekenkast enorm gegroeid dankzij bol.com.
Dit jaar zijn heel wat van zijn boeken opnieuw heruitgegeven in het Nederlands, en ook een paar van zijn dichtbundels.

Bukowski staat ook bekend om zijn gevatte quotes, en heel vaak zie je er via pinterest, twitter of andere passeren. De man kon levenswijsheid bundelen in één enkele zin en was niet voor niets de held van "American Lowlife".

Enkele van mijn favorieten van Buk:
"Some people never goe crazy, what truly horrible lives they must lead".
“The problem with the world is that the intelligent people are full of doubts, while the stupid ones are full of confidence.” 
"I hate prisons, they have the wrong kind of bars in there"

"My ambition is handicapped by laziness” 
“An intellectual says a simple thing in a hard way. An artist says a hard thing in a simple way.” 

Op de harde schijf van één van pa zijn computers, een schatkist aan herinneringen, kwam ik een worddocument tegen met de naam "Quotes". Toen ik het opende ontdekte ik tot mijn blijdschap enkele quotes die pa zelf uit zijn klavier heeft getoverd. In de voetsporen van Bukowski. 
Leuke zinnen die een glimlach op je gezicht toveren. Fantastisch toch wat woorden kunnen teweegbrengen.

TG

Ik ben een fontein aan ideeën, maar ik stop bij de uitvoering ervan.

Ik ben een fontein aan ideeën, voor de uitvoering doe ik beroep op investment bankers.

Vrouwelijk individu (een hoofdzonde waard) vraagt : “ Ik ben je aan het vervelen met mijn gezever ? “

Ik : Absoluut niet, in een andere tijd en leven zou ik uren aan al je lippen hangen, hoe ze zich ook plooien, maar ik ben gewoon te moe en ga, weliswaar in gedachten bevredigd, hier en nu, in het enige leven dat ik heb, zonder jou naar bed.

Ze zal het ver brengen, ze mist namelijk enkele intellectuele vermogens die haar daarbij zouden kunnen tegenhouden.

Ik bel je terug, ik kan niet goed nadenken met een telefoon aan mijn oor.

Dutje aan het doen ? Nee, maar hou jij een keer een hele dag mijn hoofd recht.

King

Het wordt gefabriceerd in Friesland, het heeft een koninklijke naam...
Enig idee waar we het vandaag over zullen hebben?

De gereformeerde drugs
En als er nooit een kerk geweest was, dan was er ook geen ...

Juist ja, pepermunt zoals Stef Bos het zingt in zijn gelijknamig nummer. Jasper, Suzan en ik zouden de tekst makkelijk kunnen omvormen naar "hadden we nooit met pa in auto meegereden, dan was er ook geen ... pepermunt.

Nu nog altijd bij het zien, ruiken of proeven van een King-pepermunt vliegen we in gedachten terug in de tijd naar een autoritje met pa. Rond de kerktoren maar ook op reis. Van zodra we er de geschikte leeftijd voor hadden, was het vechten om vooraan in de wagen te mogen zitten (enfin, op den duur moest er iemand van de kinderen vooraan, zodat ma achteraan de kemphanen uit elkaar kon houden). En vooraan zitten was plezant omdat je dan zeer makkelijk bij de snoepjes kon.

Al waren die snoepjes nooit echt gevarieerd. Pa koos steevast voor zijn vaste merk: King-pepermunten. Talloze lege verpakkingen slingerden zonder pardon rond in de wagen. Het was op de duur zelfs onder de zetels zoeken naar een rolletje waar hopelijk nog een muntje in zat.

Hopen pepermunten hebben wij geslikt in pa zijn wagen. Eigenlijk zijn we die dingen spuugzat, ware het niet dat ze ons telkens weer aan pa doen denken: de autoritten, zijn wagen maar helaas ook de geur van zijn minder aangename gassen die hij tevoorschijn toverde door het toedoen van die pepermunten. In een besloten ruimte als een wagen kon je nog eens extra van de aroma's genieten.

Nu ja, met plezier zouden we nog eens zo'n muntje willen slikken in ruil voor een autoritje met pa.

TG

                                

Ring the alarm

Een album dat papa's collectie nooit haalde was Black Dub van de gelijknamige band die bestaat uit supertalenten Trixie Whitley, Brian Blade, Daryl Johnson en vooral Daniel Lanois. Nochtans keek pa enorm uit naar het album.

Op 19 september 2009 hadden wij het al gehoord toen de band het album quasi volledig bracht in de AB, aangevuld door nummers van Lanois zelf zoals Jolie Louise en The Maker. Niemand in de zaal had eerder al een nummer van die aankomende plaat gehoord en toch werd je als toeschouwer weggeblazen. De stem van Trixie, de baslijnen van Johnson, de octopusarmen van drummer Blade en niet op zijn minst hetgeen Lanois uit zijn Les Paul toverde. We verlieten met open mond de zaal en konden niet wachten tot het album uitkwam.

Pa keek er enorm naar uit, en spijtig genoeg liet het album lang op zich wachten. Het kwam helaas net een week na zijn dood uit. Een prima plaat met één klein minpunt. Track 3, "Ring the alarm", dat ons in de AB al bij de keel greep, is minder sterk op het album dan op de versie die Lanois eerder al op zijn website deelde.

Op kerstmis 2009 deelde pa dit nummer al op zijn facebook met de melding "Prettige kerst en voor de ware muziekliefhebber, geniet maar van een pareltje van Daniël Lanois, koptelefoon aan, toedeloe". Een versie die werd opgenomen in Lanois zijn huiskamer en dat staat als een huis.

Hier delen we het met plezier nog een keertje! Klik op bekijken op youtube om het filmpje te zien.

TG

 

Postkaartjes

Vanaf nu zal het aantal verstuurde postkaartjes wel weer beginnen stijgen. Ik vind het altijd enorm leuk om kaartjes te krijgen en ze dan op de schouw te zetten. Zowel in de kerstperiode als vakantie. Zelf ben ik helaas niet meteen zo'n kaartjesschrijver. Het is heel normaal als je van mijn geen kerstkaartje krijgt want ik verstuur er zelden of nooit.

Dat is altijd zo geweest. Vroeger stuurde ik ook amper postkaartjes, tot ergernis van mijn ouders. Toen ik zo'n 17 was trok ik vanaf dan regelmatig als leider mee op kamp. Ik gaf nooit het kampadres mee, maar kreeg desalniettemin toch kaartjes toegestuurd, vooral van pa en ma. Om hen te plagen stopte ik het kaartje terug in de enveloppe en plakte die weer toe. Als klap op de vuurpijl stopte ik alles bij mijn vuil ondergoed. Thuis gaf ik zonder verpinken mee dat ik nooit post opende op kamp, omdat ik toch niet zo lang weg was. 

Daar konden ze niet altijd mee lachen.

Vooral omdat in die tijd gsm's ook nog niet zo ingeburgerd waren, en je niet gewoon een bericht kon sturen met "alles ok hier, goed aangekomen". Een postkaartje was dus even bevestigen dat alles ok ging, maar daar trok ik me niks van aan. Pubers.

Nu ik zelf papa ben, kijk ik er natuurlijk anders naar. Als Artuur niks zou laten weten als hij weg is voor een langere periode, dan zou ik toch ook mijn kast opvreten. Hij mag toch bevestigen dat alles goed is. Al was het maar een kaartje of sms.

De goede gewoonte om zijn mama iets te laten weten, had pa wel. Al was de boodschap op dit kaartje uit Hechtel uiterst summier, mémé Agnes kon wel veronderstellen dat haar zoon het goed stelde.

TG

De Planckaerts aflevering 2: Eddy verveelt zich

Vandaag de tweede aflevering van de Planckaerts waarin Eddy zich enorm verveelt en niet weet wat gedaan.

Ik herinner nog dat ik ooit de opmerking kreeg van een vriendin:
"Gaat jouw vader echt alleen naar de bioscoop?"
"Euh, wie zou alles dan filmen?"
"Ah, juist ja".

Om maar mee te geven dat sommigen de Planckaerts als geloofwaardige serie begonnen te beschouwen! En na deze aflevering begon het wel te leven. Ik herinner met dat pa van zijn stamkroeg kwam en me wist te vertellen dat quasi iedereen hem met "Eddy" begon aan te spreken. Ook mijn broer en zijn vriendin kregen vaak de vraag of zij wel iets anders deden dan voortdurend koken.

Aflevering 2 werd trouwens in één dag ingeblikt. Ik filmde een hele dag lang alles wat er rond mij gebeurde en 's avonds begon ik dan te zoeken of er toch ergens een verhaallijn te vinden was en in een mum van tijd was de montage klaar. Ik denk dat de makers van de echte "De Planckaerts" waarschijnlijk dezelfde methode hanteerden.

Volgende week aflevering 3 waar Eddy zich van zijn barmhartigste kant toont.

TG

Dreupels en chrysanten

Vandaag is het exact 24 jaar geleden dat papa's 3e en laatste spruit ter wereld kwam. Na twee zonen was er dochter Suzan om de bende compleet te maken.

In 1985 kwam ik een maand te vroeg ter wereld met keizersnede. 22 maanden later in 1986 werd mijn broer Jasper (beter gekend als Claude) geboren, ook met keizersnede maar later dan gepland.

Suzan zou op de geplande datum het daglicht zien, en de datum waarop mijn ma zou worden opgenomen stond vooraf al vast. Zo konden ze zich voorbereiden en dat heeft pa wel goed gedaan.

In afwachting van de geboorte van onze zus logeerden mijn broer en ik bij tante Christa en nonkel Luc en neven en nicht. Toen pappie mijn broer en mezelf daar afzette, kon hij best een sterkhoudertje gebruiken. Pa was nu éénmaal geen held in ziekenhuizen (hoewel hij toen wel op Tom Selleck leek zoals je hieronder kan zien), en de idee dat hij heel binnenkort een tijdje in een verloskwartier zou moeten vertoeven zorgde al voor weke benen. Gelukkig voorzagen tante en nonkel hem van de nodige moed. Onze stoere held durfde uiteindelijk wel aan zijn opdracht beginnen.

Mannen die ooit al in een verloskwartier hebben vertoefd met hun partner, weten dat je er meestal in de weg loopt. Het enige nuttige wat je kan doen, is bij momenten als je partner er om vraagt (schreeuwt eigenlijk), haar hand vasthouden en bemoedigende woorden influisteren. Wat pa ook deed, ware het niet dat de geur van steekhoudertjes voor een vrouw die aan het bevallen is, alles behalve een extra steun is. Integendeel.

Om zichzelf te belonen voor zijn heldendaad, wilde papa Martin die nacht graag eens de bloemetjes buitenzetten. Maar dat was buiten zijn zonen gerekend, want die wilden voor één keer niet bij tante en nonkel slapen, maar perse met papa mee naar huis. Een streep door zijn rekening. (Bedankt aan tante voor deze aanvulling!).

In plaats van dan maar de bloemetjes buiten te zetten, besloot pa om er te halen voor zijn vrouw en kersverse dochter. Als je weet dat Suzan op 2 november werd geboren, een dag na de feestdag van de bloemisten, dan hoef ik geen tekeningetje te maken om te vermelden welke ruikers hij uit de collectie koos. Uit de volledige collectie koos hij net diegene die je beter niet aan een pas bevallen vrouw cadeau doet.

Gelukkig kon mijn tante hem voor een tweede keer redden, en mocht hij zijn bloemetjes netjes achterlaten, en een nieuw tuiltje zoeken. Eéntje die je meestal niet bij een grafzerk zet.

TG

Schotland '78

Ja, het is 1 november en neen, op zo'n dag krijg je me niet tot bij het kerkhof. Ik vind het vreemd dat je maar één dag op het jaar aan de dierbaren zou moeten denken. En dat bovendien extra in de verf moet zetten door graven op te blinken en gigantische bloementuilen te plaatsen. Maar ieder zijn keuze natuurlijk.

Herinneringen zijn er voor elke dag van het jaar, gelijk wanneer. En anno 2014 kunnen we herinneringen mooi bundelen op een blog, maar dat is niet altijd zo geweest.

In 1978 bijvoorbeeld, dan kon je op reis gaan en foto's nemen, maar helaas waren er geen hippe slideshows of sociale media en dergelijke om dat met vrienden en familie te delen. Dan was het nog old skool je foto's laten afmaken bij de fotograaf, ze in een boekje plakken en van commentaar voorzien door handgeschreven notities toe te voegen om het geheel toch te kleuren.

In 1978 trokken vier vrienden naar Schotland en werd aan de hand van een plakboek een verslag gemaakt. Ik heb het voor jullie even gedigitaliseerd zodat je het hieronder kan bekijken.

Trouwens, Jan, Henk en Danny, waar blijft dat debuutalbum?

TG