Oudejaarsavond voor Moorseelse jeugd in 1981

We zijn aan de allerlaatste loodjes bezig van 2014. Het is een cliché, maar hoe ouder je wordt, hoe vlugger de jaren voorbij vliegen. En hoe minder je ook tegen uitgaan kan. Ik toch.

Jaren geleden kon ik nog tot de ochtendstond in JH Quo Vadis vertoeven of in een fuif in de Cerf. Nu ben ik al blij dat ik rond 0u00 nog wakker ben.

Maar we vieren met vrienden, en dat wordt plezant. Zoals ook pa deed in de gemeentelijke basisschool in Moorsele. Ik vond in zijn archieven deze foto terug van oudejaar 1981 (zo staat op het bestand te lezen.) met de "Moorseelse jeugd". Een schoolbord vol nieuwjaarswensen. Het is eens iets anders!

Als ik me niet vergis staat hij er samen met zijn vrienden Danny Demely, Vincent Bonte en Henk Troost op. In 1981 was hij 21 jaar oud. Nog 4 jaar tot ik er was en dus nog volop tijd om weg te gaan en te feesten. Dat zal ook een feestje tot gat in de nacht zijn geweest. Gelukkig moest hij niet ver.

Hou jullie goed, prettige feesten en tot volgend jaar!!

TG

Oesters

Morgen alweer de laatste van het jaar. 2014 is voorbij gevlogen. Nog één keer goed feesten en dan is 2015 er. Tijd om de goede voornemens alvast op te lijsten.

Wij vieren oudejaar met vrienden. Dat is al enkele jaren zo en dat is wel op het gemak. We combineren dit jaar kleine gerechtjes met wat spelletjes en een muzikale pak.

De venten hebben elk een biertje gekozen, zodat we geen schuimwijn, rode wijn en andere door elkaar moeten beginnen mengen. Ik heb "Manten" en "Kalle" uitgekozen, twee bieren van brouwerij het Gulden Spoor bij Het Rusteel in Gullegem. We bezochten de brouwerij tijdens de vrijgezellen van mijn vriend Pieter en proefden deze beide bieren. Goedgekeurd, en dus mogen ze op oudejaar in onze glazen.

De venten kijken voor de drank, de dames voor het eten. Drie kleine tapa-gerechtjes zodat we heel de avond door op het gemak een kleinigheid kunnen eten tussen de spelletjes door.

Wel geen oesters op het menu. Ik heb er deze eindejaarsperiode nog geen gegeten, maar ik zal binnenkort wel een kistje halen in Auchan. Twee jaar terug had ik er mee en werd er amper van gegeten door ons gezelschap. Toen ik om 12 uur op 1 januari op stond, heb ik dan alle oesters samen met een fles schuimwijn als ontbijt naar binnen gespeeld. Kwestie van het jaar decadent in te zetten.

Een gewoonte die ik zeker van pappie heb geërfd. Ook hij kon genieten van oesters. Hij nam tijdens deze periode graag een kistje mee uit Auchan, om dan zelf te verorberen. Zo kwam ik hem eens midden in de nacht tegen toen ik terug kwam van een avondje in het jeugdhuis. Op een onchristelijk uur zat hij aan tafel met een stapel oesters. Hij opende de ene na de andere.

Nu, hij was wel aan het oefenen wat hij net had geleerd van Piet Huysentruyt. Pa had enkele kookboeken en dvd's liggen van SOS Piet, waarvan hij regelmatig gerechten probeerde. Op één van die dvd's kan je zien hoe je verschillende soorten oesters gemakkelijk en veilig kan openen. Iets wat pa meteen in de praktijk bracht.

Ook oesters leren openen? Bekijk dan zeker onderstaand filmpje. Vergeet mij zeker niet uit te nodigen om te komen controleren of het lukt!

TG

In vuur en vlam

Nog geen sneeuw te bespeuren, dus voorlopig geen foto's van onze Martin in wintertafereeltjes. Wel koud, en daarom gaan we er vandaag wat de vlam in jagen. Letterlijk dan.

Gisteren was het de verjaardag van mijn schoonzus Charlotte, op de dag van de onnozele kinderen. En Charlotte herself zorgde wel voor de "onnozelste stunt van de dag". We zakten af naar Oudenaarde voor haar verjaardagsfeestje. De jarige bracht de verjaardagstaart met daarop 27 kaarsjes. Onder de ruime belangstelling van de familie probeerde Charlotte de kaarsenmassa in één keer uit te blazen. Dat is haar gelukt, ware het niet dat halverwege haar poging haar haren vuur begonnen te vatten. Een fruittaart met een aangebrand geurtje.
Gelukkig viel de schade mee en moet Charlotte geen pruik dragen. Ik heb het tafereeltje zelfs kunnen vastleggen op foto, zoals je hieronder kan zien.

Charlotte bleef er kalm onder, en dat is natuurlijk de kunst. Ook ik bleef zoveel jaar terug ook ijzig kalm toen onze keuken quasi in brand vloog. Misschien te kalm, alhoewel pappie en Jasper de boel onder controle hadden.

Het was zaterdagmorgen, middag eigenlijk toen ik uit mijn bed rolde. De avond ervoor lang weggeweest en ik bevond me nog half onder narcose toen ik om 12u30 aan de eettafel ging zitten. Ma had heerlijke lamsfileetjes met gratin-pattaten gemaakt. Toen we begonnen te eten, schoot pa plots van zijn stoel. Onze ingebouwde oven had vlam gevat en die zette zich over naar de houten kasten. Hij nam zo vlug als tellen het brandblusapparaat en riep naar Japie om de brandweer te bellen. Ma en Suzan liepen in paniek rond, Japie snelde naar de telefoon en pa begon te blussen. En ik?

Ik bleef enorm rustig onder de drukte. Ik was nog maar half wakker en besefte dat ikzelf weinig kon doen. Ik besloot naar buiten te lopen met mijn bord en begon te eten op ons terras. Toen mijn eten op was, liep ik weer naar binnen, waar de brandweer al ter plekke was. Ik besloot niet in de weg te lopen en naar mijn kamer te gaan. Door de ruit zag ik de mensenmassa voor ons huis. Een boel nieuwsgierigen die de sirenes hadden gehoord en de brandweerwagens hadden zien staan. Ik ergerde mij en ging aan mijn bureau zitten om een boek te lezen.

Toen de heisa over was, stapte ik naar beneden om onze oven ergens op het terras te zien liggen, nog smeulend. De keuken was wat geschonden, maar gelukkig was een ramp vermeden. Op tafel stonden nog alle borden, behalve het mijne, en het eten was bedekt onder roet en spul dat uit het brandblusapparaat was gekomen. De rest van mijn huisgenoten besloot dan maar om boterhammen te eten.

Ik heb mijn ijzige kalme optreden nog vaak doorgestoken gekregen van pa.
"Dat zou wel een zicht geweest zijn. Ons huis in vlammen terwijl jij op het terras zit te dineren. Wat een hulp!"

Maar op mijn manier had ik wel geholpen: Geen extra paniek gezaaid, niet in de weggelopen van hulpdiensten, en bovendien er toch voor gezorgd dat ma haar kookmoeite toch niet voor niets was geweest.

Je ziet maar, altijd kalm blijven. Dat kon pa ook als de beste. Hij heeft zo zelfs tweemaal meme's leven gered. Meer daarover in één van de komende blogs!

TG

Abdul-Bin-Martin

Beestig koud vandaag. En dan is hier in Moorsele de eerste sneeuw nog niet gevallen. Jammer want onze Artuur zou ook graag eens in de sneeuw spelen. Voor de eerste keer in zijn leven. Toen hij geboren was in 2012, was het tijdens die winter extreem slecht weer en hebben we sneeuw bij de vleet gezien. Helaas was hij toen te klein om er te kunnen van genieten. Nu is hij al wat ouder en kan hij naar hartelust ravotten.

Dat deed pappie Martin ook met zijn neefje Tjorven en nichtje Linsey. Ik heb zeer leuke foto's van dat tafereeltje maar ik zal die pas posten als de eerste sneeuw hier blijft liggen!

Nog even wachten dus. Ondertussen kunnen we al een muts beginnen zoeken om buiten te spelen. Pappie Martin die had niet veel mutsen, hoewel hij die wel kon gebruiken gezien zijn kale kruin. Eén van de weinige exemplaren die hij droeg, was deze hieronder ... al zie ik hem er eerder mee op kamelen zitten dan op een slee.

TG

Apen die je in bomen moet schieten

Onlangs bij vrienden het spel "Banana-salto" gespeeld. Eéntje uit de oude doos waarbij je apen met een verschillend kleurtje van trui in een boom moet katapulteren. Als je aap blijft hangen, dan krijg je een banaan als punt. Op zich een simpel concept, maar niet altijd evident. Gelukkig kon mijn vrienden hun lamp aan de plafond tegen een stootje. Ook onze Artuur kon zich enorm uitleven met de apen.

Pure nostalgie. En niet alleen omdat wij als kind dat spelletje ook speelden, maar omdat ik onrechtstreeks ook altijd aan pa moet terugdenken. Aan de allereerste skireis die we ooit maakten eigenlijk. Dat was in La Plagne in 1997 zoals ik gisteren al meegaf. We trokken met een hele bende op reis: nonkel Steven, tante Francesca, Dieter, Bieke, Trees, pa, ma, Japie, Suzan en ik. Allemaal samen in de auto en zonder tussenstops of overnachtingen op Duitse parkings.

Het was onze allereerste skireis en niemand kon skiën. Dus besloten we om een privé-leraar in te schakelen: meester Eric. Meester Eric was een fransman, en dus besloot nonkel Steven hem een handje te helpen door onze namen te verfransen. Dieter werd Didier en nonkel maakte zichzelf legendarisch als "nonkel Etienne". Trees op haar buurt die schreef zich de geschiedenis in met de oneliner "Gaan we naar het appartement?"

Zoals gezegd, leerden we voor het eerst skiën en iedereen had zijn eigen stijl om de pistes af te dalen. Mijn stijl omschreef pa als: "Net zoals die apen die je in de bomen moet schieten". Met de handen naar beneden en wij uiteen. Het was inderdaad geen zicht, maar na enkele dagen kon ik toch al mijn plan trekken in tegenstelling tot hij, die met zijn "Als-een-sneeuwbol-naar-beneden-rollende-stijl" ook geen schoonheidsprijzen zou winnen. Hoe zijn skicarrière eindigde heb ik al verteld in het bericht over de vijfde aflevering van de Planckaerts.

Vandaag zelf niet skiën trouwens, maar lekker in de zetel voor de eerste manche van het Vierschansentornooi!

Hou jullie warm!

TG

Kerstgesnurk

Misschien afgevraagd wat het blogbericht "Kerstgesnurk" zou hebben gebracht? Wel, met kerstavond zijn we bij Elien haar ouders blijven slapen omdat we anders 's avonds laat nog huiswaarts moesten keren vanuit Herzele. Niet ideaal als je net kilo's gourmet binnen hebt en enkele glazen Herzeelse blondjes hebt genuttigd.

Ook mijn schoonzus Charlotte en schoonbroer Dimi zijn uit veiligheid gebleven. Artuur die sliep in Elien haar vroegere kamer, én voor de eerste keer in een groot bed, zijnde het oude bed van Elien. Hij was apetrots 's morgens.

Charlotte en Dimi sliepen in Charlotte haar vroegere bed en kamer en Elien en ik gebruikten de matras in de kamer er pal naast. Toen we rond 2 uur in bed kropen, kon ik niet meteen de slaap vatten. Volle maag, matras op de grond en ... het gesnurk van mijn schoonbroer. Hij lag pal naast mij, met slechts een muurtje tussen.

Maar eigenlijk was het gesnurk van Dimi maar heel klein bier in vergelijking met het symfonisch orkest dat mijn vader tot leven kon wekken via zijn neus. Decibels heeft hij op deze wereld losgelaten.

Thuis sliepen pa en ma op de zolderverdieping. In het weekend kon ik hem zelfs al horen vanop straat. Ik had mijn sleutel nog niet goed en wel in het slot gestoken, of ik voelde al een zachte trilling op het trottoir. Eénmaal de deur geopend, volgde een gebrul en hoe dichter ik zijn kamer naderde, hoe heviger er met de geluidsmuur werd geflirt.

Dat was wekelijkse kost, maar zijn mooiste concert heb ik van wel heel dichtbij mogen meemaken. In 1998 trokken we samen met tante Francesca, Nonkel Steven, Bieke, Trees en Dieter op skireis. Dat was de tweede keer, na La Plagne in 1996. We reisden met de firma Josk en een deel van de familie vertrok met de bus. Nonkel Steven, mijn nicht Bieke, pa en ik namen de auto om naar Zuid-Tirol te trekken.

Het plan was om 17 uur in Moorsele te vertrekken om dan tegen de avond ergens in Duitsland te overnachten. Maar de file in België en later Duitsland gooide roet in het eten. Het was al na middernacht toen we nog in de file stonden. Pa was chauffeur van dienst en had dringend nood aan wat slaap. We reden de eerste beste parking op, en zouden in de wagen slapen.

Bieke en ik lagen op de achterbank met wat dekens, en Nonkel Steven en pa legden hun zetels zo plat mogelijk om een dutje te doen. Dat is enkel pa gelukt, want op de Duitse parking bracht hij denk ik één of ander stuk van Wagner ten beste. Op zo'n toonhoogte dat de autoruiten meetrilden. Als bij wonder hielden ze stand. Bieke, Nonkel en ik probeerden tevergeefs de slaap te vatten.

Enkele uren later was de dirigent wakker en werd de rit verder gezet. Zijn passagiers zijn toen wel in slaap gesukkeld.

Dusja, mijn schoonbroer moet nog wat oefenen, wil hij dit meesterstuk ooit willen nabootsen.

TG

Still loving you

Vandaag ben ik wat laat met de blogpost, maar het motto blijft: beter laat dan nooit!

Ik heb mijn brein gepijnigd om specifieke onderwerpen voor vandaag te vinden. Potentiële berichten waren: "Kerstgesnurk" en "Winterslaap" maar op het einde ben ik ik toch overstag gegaan voor "Still Loving You", een nummer van Tom Robinson. Ik zat net voor de tv aan het genieten van wat muziek met mijn "kerstbuit" van de dag: een bak streekbier, pantoffels en een pyjama. In deze heerlijke setting weerklonk bovenstaand nummer door de boxen, en ik was verkocht.

Vandaag wil ik daarom graag eens een nummer posten van één van de belangrijkste artiesten in mijn en ook pa zijn leven: Tom Robinson. De artiest, waarvan ik een deel van de lyrics uit één van zijn nummers als titel van deze blogpagina heb gebruikt, zijnde het nummer "Martin".

Ik heb me voorgenomen om een jaar lang, elke dag opnieuw, een blogpost over pappie te schrijven. En dat voornemen wil ik volhouden. Een jaar vol mooie herinneringen over pa voor al wie hem zo hard mist. Positieve herinneringen, want met negatieve maak je niemand zijn dag vrolijk.

Er zullen er dus de komende tijd nog een pak blogberichten volgen. En zeker ook over Tom Robinson. Daarom op deze kerst mijn allereerste blogpost over Tom en mijn favoriete nummer van hem. Je vindt het onder de foto met mijn kerstoutfit.

Slaapwel  en tot blogs.

TG

Joyeux Noël

Voor de Fransen is het morgen "Noël" maar wij gaan het vandaag op kerstavond al over Noël hebben. Niet de feestdag maar Noël Stockman uit Moorsele, beter gekend als Noël van de Zonnebloem.

Al heeft Noël wel iets van de kerstman. Niet alleen heeft hij een grote, weliswaar bruine baard, maar een paar keer per jaar kwam hij ook langs met cadeautjes. Van het Davidsfonds nog wel. Hij is lid van het fonds en zoals je wellicht weet kan je via hen boeken kopen. En dat deed mijn vader ook. Noël kwam pa's bestelling brengen, en tegelijk bestelde pa een nieuwe lading boeken. De meeste ervan hebben wij nog liggen. De onderwerpen zijn zeer divers: van Oosterse filosofie, tot reisgidsen van godvergeten plaatsen en zelfs een boekje met de wijsheid van Père Gilbert. De Franse pastoor die de mis voor het huwelijk van prins Laurent leidde.

Veel heb ik er niet van gelezen, behalve dan de boeken met cartoons van het cartoonfestival. Die legde pa altijd op het toilet, en die boeken hebben we echt wel vaak bekeken.

Noël heeft ook iets van de kerstman, omdat hij vaak op 24 december bij ons langskwam. Hij kwam 's middags langs met pa zijn boeken en samen praatten ze wat bij. Ze deelden dezelfde passie voor bruine streek- en abdijbieren. En om al vervroegd kerst te vieren, genoten ze samen van Sint-Bernadus Prior of zelfs West-Vleteren.

De cadeautjes van het Davidsfonds die zijn er niet meer, maar de herinnering aan 24 december en de bezoeken van "Joyeux Noël" die blijven bij!

En dan nu een bruin abdijbiertje drinken als opwarmer.
Prettige feesten en smakelijk allemaal.

TG

Blondjes uit Herzele

Mijn kleine Artuur zit vaak met blinkende ogen naar mijn glas bier te kijken en als ik niet goed oplet, dan is het kornuitje bezig met er geniepig zijn vinger in te steken of om de steel van het glas te nemen om er zo een slokje van te nippen. Deze zomer was ik bezig in de tuin, toen ik plots het gerinkel van flesjes hoorde weerklinken vanuit de garage. Toen ik mijn hoofd binnen stak, zag ik mijn bengel op zijn hurkje zitten bij mijn lege bak Duvel. Het kleine duveltje zat de "klakjes" uit te loeberen met een smile op zijn gezicht.

Ook daar herken ik mezelf in mijn kleine spruit. Ik was ook nog klein toen ik al van papa's pintje wilden proeven. En dat liet pa me ook wel eens doen, zoals je op onderstaande foto kan zien.

Deze foto is genomen bij het zoveel jaar bestaan van Brouwerij De Ryck in Herzele. De zus van de eigenaars van de brouwerij, leefde in het rusthuis in Moorsele waar mijn moeder werkte. Zij was uitgenodigd voor het feest ter ere van het jubileum van de brouwerij. Zij had geen vervoer en vroeg of iemand haar kon brengen. Die personen mochten ook blijven voor het feest. Toen pappie Martin dit te horen kreeg, stelde hij zich meteen kandidaat als chauffeur.

En zo brachten wij de mevrouw naar Herzele, en werd er blond bier van De Ryck geproefd, ook door mij.

Zoveel jaar na mijn eerste blondje uit Herzele, viel ik opnieuw voor een ander blondje uit dezelfde gemeente: mijn Elientje! Elien is afkomstig van Herzele en wij hebben de brouwerij ondertussen ook al bezocht en uiteraard méér dan één biertje van de brouwerij geproefd.

En morgenavond zal het opnieuw genieten worden van dit bier, want dan gaan we kerstavond vieren bij haar meme. Elien haar mama brengt elk jaar een vatje Kerst De Ryck mee om te drinken bij de gigantische toren gourmet.

Misschien tijd dat ook Artuurtje ééntje proeft?

TG

Zo vader, zo zoon

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn klein spook spreekt me vandaag de dag aan met "papa Tim" of kortweg "Tim". Als vader zou ik hem meteen moeten corrigeren, maar eigenlijk heb ik geen recht van spreken. Ikzelf was kampioen in mijn vader bij zijn voornaam noemen. Ook van kindsaf.

Mijn tante Annie die weet me vaak het verhaal te vertellen van toen ik als kleine spruit mijn haar liet knippen. Zij was kapster en mijn pappie nam me mee voor een knipbeurt. Dat was niet echt mijn ding en al van in de hal begon ik tegen te sputteren en van mijn oren te maken.

"Godverdorie, Martin, mijn haar moet niet geknipt worden!"

Ook op latere leeftijd weet ik dat ik puur voor de grap hem bij de voornaam noemde. Of iets anders, want ik had voor mijn huisgenoten koosnaampjes bij de vleet.

Dusja, wie ben ik om mijn kleine ventje terecht te wijzen. Hij kent me al door en door, want vaak weerklinkt papa Tim in vragen als "Papa Tim pintje drinken?".

Santé mijn zoon,

TG

Tante Veerle

Vandaag is het 26 jaar geleden dat mijn tante Veerle is gestorven. Als ik goed terugreken, dan was ik bijna 4 jaar toen ze stierf. Ik herinner me nu nog altijd die dag, hoeveel tijd er intussen ook is verstreken. We woonden in ons nieuwe huis in de Overheulestraat 220. Voordien was ons huis in het begin van de straat, tegenover de winkel van Noel, de Zonnebloem.

We zaten te ontbijten aan tafel, Jasper, ma, pa en ik (Suzan was toen nog niet geboren). De telefoon rinkelde en mij pa nam de telefoon op. Hij riep mijn moeder erbij en zei "Veerle is weg". Ik zie en hoor het nog steeds voor mij.

Ik heb verder niet echt zo heel veel herinneringen aan mijn tante Veerle. Ik herinner me haar huis in Lauwe, en een uitstapje naar een boekenbeurs waarbij ik een ballon liet vliegen en die ontplofte voor haar gezicht. Ik zie haar ook nog steeds voor me tijdens haar laatste dagen, terwijl ze ziek in bed lag te slapen. Maar voor de rest ken ik haar vooral van op foto's en verhalen.

Deze zomer bekeek ik bergen dia's van mijn ouders. Ik vond heel wat foto's terug van mijn pa, ma, tante veerle en nonkel Ferdy. Ze gingen vaak samen op reis, en het was leuk om die beelden terug te zien. Ik heb ze niet kunnen digitaliseren, maar onderaan dit bericht heb ik toch enkele foto's van papa en tante kunnen plaatsen die ik nog heb gevonden in mijn fotocollectie.

Aan mijn nichtje Lies, haar dochter, en nonkel Ferdy, heb ik wel heel veel herinneringen. Lies en ik hebben heel wat gespeeld en uitgestoken. Mijn nicht had deze zomer enkele foto's van ons beiden op Facebook gezet, al spelend met muziekinstrumenten enzo. Ik heb er ook in mijn foto-albums teruggevonden van toen we samen op het strand stonden te zingen met een springtouw als microfoon. Of toen we samen in de zoo van Antwerpen op een speeltuigje zaten dat bewoog als je er 20 frank instak. We waren kapoenen. Tijdens diezelfde trip naar Antwerpen met pepe en meme slaagden we er zelfs in om pepe's lunch te doen verdwijnen. In het restaurant van de post was mijn meme even naar het toilet. Lies en ik zagen de tijd rijp om weg te lopen van tafel, elk een andere kant uit. Pepe moest wel achter één van de twee hollen, en tegen de tijd dat hij ons had gegrepen, had de opruimdienst zijn nog quasi volle bord alweer opgehaald.

Ik verdedigde mijn nichtje ook met hand en tand. Letterlijk. Toen Lies ooit werd gestraft door haar papa, nonkel Ferdy, was ik zo boos dat ik tijdens een wandeling in diens achterwerk beet. Hij veerde omhoog, en toen hij terug thuis de schade bekeek, zag hij een hele reeks kleine tandjes in zijn bil staan. Een anekdote die ik nog vaak mag horen.

Een ouder verliezen dat is eigenlijk de normale gang van het leven. Ouders gaan eerst heen, dan hun kinderen, hun kinderen, .... Generaties op generaties. Dat zou de logische gang van het leven moeten zijn. Maar het leven is vaak niet altijd even eerlijk. Je laat je ouders het liefst los, als je heel wat jaren met hen hebt gedeeld, heel wat leuke momenten hebt beleefd en als de tijd er rijp voor is. Maar het gaat niet altijd zoals we zelf willen.

Gelukkig zijn er nog altijd de herinneringen en verhalen. Die blijven over, en die moeten we koesteren.

TG

Hiep hiep x 2

Vandaag een dubbele happy birthday, want zowel mijn tante Annie als haar schoondochter/en mijn nicht Ayat zijn jarig!

Tante Annie is de oudste zus van mijn pappie Martin en oma van onze kornuiten Océane en Zian. Océane en Zian zijn de spruiten van mijn neef Tjorven, die we ondertussen via deze blog al kennen als Tjommetje. Broer en zus zijn de allereerste achterkleinkinderen van meme Agnès, en de enige die ook effectief kunnen vertellen dat zij ook aan tafel bij "meme Jeske" hebben gezeten en op de koer hebben gespeeld.

Zian, die we ook al kennen als de biloute van de familie, is ook de zoon van mijn jarige nicht Ayat. Ayat is trouwens  een genie op het gebied van nagel styling! Voor de dames onder mijn bloglezers: als jullie nog op zoek zijn naar een origineel kerstcadeau of de nodige styling voor de eindejaarsfeesten, één adres--> http://www.alphanails.be

Als verjaardagscadeau vandaag alvast een foto van broer en zus. Maar dan van jaren geleden.

TG

Dave

We steken vandaag nog even met de P&O-boot over van Calais naar Dover, naar Engeland. Want zoals elk jaar, hebben we een kerstkaartje ontvangen van een oude vriend/collega van pappie: Dave Smith.

Dave en papa werkten samen voor Agema, een Zweedse firma voor infrarood. Ze zagen elkaar vaak, in Engeland of in België. En zo leerden wij Dave ook kennen. Pa vroeg zijn collega mee bij ons thuis om te komen eten. Dave was gek op Duvel en kikkerbillen in looksaus die ma klaarmaakte. "Poetiebillen" noemde hij ze. Kikkerbillen waren verboden in Engeland, dus hij genoot van deze specialiteit als hij bij ons was.

Maar ook wij mochten eens bij Dave en zijn gezin logeren. Hij had twee zonen, Craig en Matthew, een tweeling die ongeveer de leeftijd van mij en mijn broer hadden. Samen vaarden we op de thames en trokken we naar pretparken in Engeland. En ma smokkelde "poetiebillen" mee over de grens om klaar te maken. Onvergetelijke tijden.

Maar ook Dave en zijn gezin kwamen bij ons, in België. Samen verbleven we in Sunparks De Haan. Het was enorm gezellig en handig omdat ik zo mijn Engels vlot kon bijschaven op mijn 10-jarige leeftijd.

Toen Agema jaren later werd overgenomen door Flir, gingen pa en Dave elk hun eigen gang in de infraroodwereld.

Maar één traditie hield Dave, als echte Brit, in ere. Elk jaar stuurde hij onze familie een kerstkaartje.

En ja, zelfs 4 jaar na pa zijn dood, is Dave deze traditie nog niet vergeten!

Merry Christmass

TG

P&O

Ik zat deze week te eten in de refter van mijn werk. Vandaar hebben we een mooi uitzicht op de autostrade richting Brugge en kust. Toen ik dagdromend naar buiten staarde zag ik plots een oud en bekend logo passeren op een vrachtwagen die ongetwijfeld richting Calais zou trekken. Het was het logo van P&O Ferries. Ik bleef verder dagdromen.

In gedachten reisde ik terug naar de jaren '90. Ik zat in het lager onderwijs en pappie was vaak op reis naar Engeland voor zijn werk. Wij konden ons daar weinig bij voorstellen, bij Engeland, maar het moest er echt wel leuk zijn. Want pa bracht altijd van die leuke cadeaus mee. Hij kwam vaak 's avonds laat pas thuis, en dan konden we bijna niet slapen want we waren te benieuwd om de cadeau's te zien. En die waren altijd magisch: Engelse cadeaus, alsof ze uit een andere wereld kwamen. Videocassettes die hier nog lang niet verkrijgbaar waren, gekke politiehoeden, vreemde puddings, ...

Het vreemde was, dat je over het water moest om naar Engeland te kunnen. Met de boot. Dat leek een avontuur op zich. En we waren nog piepjong toen we eens mee mochten op avontuur. Tijdens de kerstperiode sprongen we de wagen in, en reden we naar Calais, naar de boten. Als piepklein ventje ben je echt overspoeld door die mastodont met in koeien van letters "P&O" op. We reden met de wagen in de buik van de boot, en konden we er vrij rondlopen. Een paradijs op zich met winkels, bars en vreemde speelautomaten met een hendel waar centen uitkwamen. Op het dek kwamen we bijna gek toen we te midden de zee witte kliffen zagen opdoemen. Engeland!!

Het was inderdaad een andere wereld, want ze reden er allemaal verkeerd. En spraken dezelfde gekke taal als op de videocassettes die pa meebracht. Als kleine bengel mocht je ook geen café binnen, zelfs niet om cola te drinken. Maar het was een fantastische ervaring: de kerstmarkten, het hotel, een rit in een poepsjieke limousine naar het restaurant, ...
Het is niet bij die ene reis gebleven. Pa moest vaak voor zijn werk een dagje naar Engeland en toen mochten wij mee. Auto in tot Calais, op de magnifieke P&O boot en dan naar Dover. Daar gingen we eten en shoppen en na een dagje kuieren keerden we terug huiswaarts. Dat gebeurde in de kerstperiode maar ook in de zomer. Papa, mijn broer Jasper en ik. Talloze keren.

En een keer hadden we ook vrienden en familie mee. Mijn papa had zijn petekind Sam een dagtrip Engeland cadeau gedaan voor zijn nieuwjaar. Mijn neef, die een week jonger is dan ik, was nog nooit over het kanaal geweest en papa Martin zou daar verandering in brengen. Tijdens het eindejaar reden wij dus met een bende naar Calais om de oversteek te maken naar Dover. De weergoden waren in de heenreis nog redelijk mild. Het waaide straf en de boot schommelde zo hard dat de flessen kortendrank uit de rekken rolden. Maar onze bende bleef nog overeind.

Na een dagje shoppen in Dover waagden we ons aan de terugreis. De weergoden besloten om nog een tandje bij te steken. De flessen bleven uit de rekken rollen, en het was onmogelijk om recht te lopen. Mijn neef Sam slaagde er wel in om wat souvenirs te kopen als herinnering aan zijn uitstap met pepe Tin. Enkele postkaartjes en een P&O miniatuurbootje, samen netjes in een zak. Maar plots werd het gure weer ook Sam en zijn maag teveel. Hij holde naar de toiletten maar kon er helaas nooit op tijd geraken. Zijn maaginhoud lanceerde hij dan maar in het eerste beste hulpmiddel binnen handbereik ... het zakje van de souvenirwinkel.

Terug thuis hingen Sam zijn postkaartjes wat week aan de koelkast, en er bleef voor altijd een geurtje aan zijn P&O miniatuurbootje als herinnering aan zijn nieuwjaarscadeau.

Terug uit dagdromenland moest ik helaas vaststellen dat deze trips naar Engeland nooit meer zullen zijn wat ze ooit waren. De Eurostar deed zijn intrede, en sindsdien is Dover eerder een spookstad geworden. En pappie Martin zal ook geen petekindjes meer kunnen meenemen op uitstap.

Maar wie weet trakteer ik mijn petekindjes binnen enkele jaren wel eens op een trip naar Engeland.

Lou en Ella, hou die spuugzakjes maar al klaar!

TG

Kerstversiering

De kerstversiering begint stilaan overal zijn plaats in te nemen. In de winkels, in de straten en ook in de huiskamer. Ook bij pappie thuis zorgden Japie en ikzelf voor wat kerstinkleding. Maar niet op een traditionele manier. We haalden geen boom in huis, maar fleurden de boel wat op met alles wat we vonden: slingers, ballen en een kegel als boom.

Ook voor de kerststal improviseerden we wat. We maakten er ons ding van. Zo plaatsten we er afbeeldingen van onszelf er in verkleed als Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band en familieleden in verschillende personages.

We vonden er ook niets beter op dan een eigen variant van kerstkaartje te maken. Hieronder vind je onze laatste creatie. De kat die je ziet, was niet de onze. Dikke boelie was de kat van de buren die overdag bij ons kwam logeren. 's Morgens waggelde ze naar onze achterdeur en wij lieten ze binnen. De kat bleef tot 's avonds en vulde haar dag met slapen. Ze at niet, vroeg er ook nooit om, en hoefde ook nooit naar het toilet. Enorm handig.

Omdat hij ook een beetje bij ons huisgezin hoorde, werd hij vereeuwigd op het kersttafereeltje.

TG

Escargots

Dit weekend zijn we eens naar Auchan geweest. Het was een dubbeltje op zijn kant want in deze periode van het jaar kan het er superdruk zijn. Maar we hadden geluk, er was nog voldoende parking en je kon nog makkelijk rondrijden met je karretje. Opnieuw voldoende cava en wijn ingeslagen om de feestdagen te overleven.

Leuke winkel, Auchan. Op een boogscheut van hier en toch heb je telkens het vakantiegevoel. En je mag nooit gaan als je honger hebt, want dan kom je met dubbel zoveel buiten dan wat je echt nodig hebt.

Ik herinner me dat we vaak in de zomer zijn geweest, en dat na 20 uur. De winkel is open tot 22u00 en na 20 uur is het er enorm kalm. Pa had dan altijd wel een kartonnetje wijn mee om te proberen, want er zijn altijd acties. Net als echte Belgen hadden we een kar vol cola en water. Maar ook andere lekkernijen namen we mee naar huis: stokbrood, kaas, hesp, eendeborst, oesters, ...

Typisch voor onze Martin waren ook de escargots. Hij nam er altijd een pak mee naar huis. 's Avonds geurde de keuken naar look terwijl hij smakelijk de kleinigheden naar binnen speelde. Wij krulden onze neuzen terwijl hij glunderde van plezier.

Ik heb sindsdien wellicht nooit meer een escargot gegeten. Misschien eens tijd om het nog eens te proberen.

TG

Onze biloute

Op 15 december 2006 werd Zian geboren, zoontje van mijn neef Tjorven en nicht Ayat. Het kleine bengeltje zag het levenslicht in Frankrijk, en ik herinner me nog goed dat papa en ik hem gingen bezoeken in het Moederhuis. Ik was volop bezig met blokken voor de kerstexamens en het voorbereiden van mijn thesis. Dat betekende dat ik heel vaak thuis was, en dan kon ik ook vlug eens een pauze nemen om een klein boeleke te bezoeken.

Zian, of onze biloute zoals we hem ook noemen, was het tweede achterkleinkind van meme Agnès, na zijn zus Océane. Ze zijn de enige twee kinderen van de nieuwe generatie die nog een foto hebben waar zij als klein boeleke in de armen van nonkel Tin liggen. Hieronder zie je Zian op kerstdag 2006 bij pappie.

Je ziet, onze Martin die stond wel mooi met een baby'tje in zijn grote armen.

Gelukkige verjaardag biloute,

TG

Rodenbach en garnalen

Op een zondag als deze gingen we nog graag eens naar de zee. Niet om aan het strand te lopen, maar eerder om de frisse zeelucht op te snuiven op de dijk en rustig te kuieren. Tijdens de herfst- en winterperiode heeft de zee ook iets magisch.

Ook papa trok op zondag graag eens richting kust. Zijn twee favoriete badplaatsen waren Wenduine en Oostende. Oostende is meer de stad waar je gaat om te winkelen, en Wenduine de gezellige gemeente waar je in de duinen kan wandelen en genieten van het zeezicht aan het rode torentje.

Op 18 oktober dit jaar, 4 jaar na zijn overlijden, ben ik met Elien en Artuur ook naar Wenduine geweest. Even uitwaaien aan het rode torentje en wandelen op het strand. Want op zo'n dag heb je alleen maar nood aan leuke herinneringen.

Eén ritueeltje hield papa Martin er altijd op na als hij naar de zee trok: een halve liter Rodenbach van 't vat en en verse garnalen. In Oostende kocht hij er aan de pier, om zich dan op het terras van café Rubens te settelen. In Wenduine ging zich op de Markt zetten in café De Beurs. Toen we klein waren, reden we rond met go-carts op het plein. Met ouder worden plaatsten we ons ook op het terras. EN nu nog. Een ritueeltje dat we hebben overgehouden en dat wel smaakt!

TG

Zoniënwoud

Vandaag gaan we eens dieper in op een accessoire uit Martin zijn wagen: de wc-rol. Misschien heb je je gisteren wel afgevraagd waarom hij dat liggen had en of hij dat ook echt nodig heeft gehad ....

Wel ...

Het was een typische weekdag in België. Pappie was de baan op voor een afspraak. Hij naderde Brussel toen hij wat beweging in de onderbuik gewaar werd. De eerste zweetdruppeltjes kwamen tevoorschijn op zijn voorhoofd want het voelde wel dringend aan. Hij hoopte vurig om vlot een afrit te vinden of een benzinestation en restaurant. Maar ... het was weekdag ... hij was nabij Brussel.

De auto's voor hem begonnen te vertragen en stil te staan. Idem voor de auto's naast en achter hem. Alles zat potdicht. Papa toen ook, maar dat ging niet al te lang meer mogen duren. Er kwamen meer en meer zweetdruppels tevoorschijn en de paniek steeg. Net toen het niet meer te houden was, viel hem te binnen dat de redding in zijn koffer te vinden was.

Hij gooide zijn wagen op de pechstrook, greep de wc-rol en stapte over de verkeersrails het Zoniënwoud binnen. Na een voor zijn doen ferme sprint pikte hij de eerste beste boom uit.

Even later was de opstopping in de onderbuik en op de baan weer verdwenen. Een opluchting.

Als je dus binnenkort eens langs het Zoniënwoud passeert, ga dan op zoek naar een boom die hoog boven alle andere torent. Want die is pas goed voorzien van natuurlijke grondstoffen.

TG

Baby you can drive my car

Je auto kuisen was iets wat zeer makkelijk lukte op meme's koer. Je had er plaats zat en de kans dat je omver werd gereden was redelijk klein. 

En de auto die eigenlijk het meest nood had aan een kuisbeurt, was altijd die van pappie Martin. Van buiten, maar vooral van binnen. Zijn auto was zijn bureau. Hij was er dagelijks mee op de baan. Het was soms hallucinant om te zien wat hij er allemaal in bewaarde en wat er rondslingerde. Je hoefde maar iets op te noemen, of hij had het wel ergens in zijn wagen liggen.

• snoepjes
• een uitgebreide cd-collectie
• hemden aan een hangertje
• lege papiertjes van koeken
• lege blikjes
• een strijkijzer (jawel!)
• talloze stekkerdozen
• verlengkabels
• plakband
• camera's
• suiker dat overal rond was gestrooid nadat hij weer eens had gemorst met snoep
• verkeersvestjes
• verkeerskegels
• een veiligheidshelm
• een veiligheidsbril
• wegenkaarten van elk land en stad in Europa
• een wc-rol (waar die voor diende lees je later nog wel eens).

En last but not least: een bataljon aan flessen water. Want je kon nooit weten dat je ergens in de woestijn belandde. En dat waren altijd dezelfde San Pellegrino-flessen. Alsof die het best bewaard werden in de koffer. Of onder de zetels. Of in de handschoenkast.

TG

Mémé's tafel

Gisteren waren we nog op meme's koer, dus waarom zouden we niet eens binnengaan? Door de achterdeur met het belletje (want wie aan de voordeur belde kreeg nooit een antwoord) door de veranda vol bloemen van André. Dan aan de grote tafel die altijd gevuld was met volk en waar niemand ooit dorst hoefde te lijden. Waar iedereen welgekomen was en iedereen er met iedereen praatte. Familie, vrienden, leerkrachten, ...

Weet je wat? Laten we vragen of niemand minder dan onze Martin onze gids wil zijn voor vandaag. Dus klik hieronder op start en dan neemt hij je mee voor een korte rondleiding aan meme's tafel.

Herinneringen voor wie er ooit heeft aangezeten,
Een impressie van de sfeer voor al wie er graag eens had aangeschoven.

TG

Mémé's koer

Wie gisteren aandachtig de foto's van biker Martin bekeek, zal gezien hebben dat deze genomen werd op de koer van meme Agnès. Meme was conciërge van de gemeentelijke basisschool in de Sint-Jansstraat in Moorsele. Die bestond uit vier klaslokalen en een grote speelkoer.

Dat betekende heel wat speelplezier voor haar kleinkinderen en ook achterkleinkinderen. Want als het weekend of grote vakantie was, dan hadden we volledige koer voor onszelf. We hebben een waslijst van dingen die wij en ook onze ouders er hebben gedaan. Waaronder dus motorrijden.

• fotoshoots voor familiefoto's
• voetbal tegen de muur achteraan
• basketbal 
• rolschaatsen
• hockey met rolschaatsen
• inline skaten
• tennis
• skateboarden
• fietsen
• op het afdak geklommen
• op de vensterbanken geklommen
• go-carten
• teenage turtle gespeeld 
• tekeningen gemaakt in stoepkrijt
• geplast
• enorme zandkastelen gebouwd tijdens de werken aan de koer
• valselijk beschuldigd worden door Meester Crepeele voor beschadigen van zijn wagen
• boogschieten
• sneeuwmannen gemaakt
• met de slee gespeeld
• sneeuwballen gegooid
• World Wrestling nagespeeld in het berghok van oud papier
• leren rijden me de fiets
• leren rijden met de auto
• gebarbecued tijdens moederdag
• de auto grondig gewassen
• ...

Een nostalgische lijst die mijn neven en nichten zeker nog kunnen aanvullen. Nu is de koer 's avonds dicht en ook in het weekend gebeurt er niks meer. Jammer, want ook onze kornuiten hadden zich zeker en vast kunnen uitleven op Mémé's koer.

TG

Born to be wild

Je kan deze week een Harley Davidson winnen op StuBru. Misschien iets voor onze Artuur want die is wel fan van moto's. Onlangs maakte hij de Supra Bazar onveilig, zoals je om onderstaand filmpje kan zien.

Ook opa Martin was wel fan van moto's. Het is te zeggen: tijdens zijn midelifecrisis toch. Toen die de kop opstak heeft hij zelfs een motor gekocht. Of beter gezegd: geruild! 

Het begon eigenlijk met een huis dat hij kocht. Wij woonden in Overheulestraat 220. Op een dag stond een huis schuin tegenover ons te koop: Overheulestraat 217. Mijn vader was zelfstandig en zocht een bureauruimte. Zo geschiedde dat hij Overheule 217 kocht en zijn bureau inrichtte in de living, terwijl wij als kids de rest van het huis voor ons hadden als er vrienden logeerden of als hobbykamer.

De toenmalige eigenaars van het huis verhuisden naar een appartement. Daardoor was de man des huizes genoodzaakt zijn moto weg te doen. Hij zocht tegelijk een nieuwe laptop als hobby. Pa kreeg dit te horen en stelde voor om één van zijn recente laptops te ruilen voor de moto. En de man des huizes vond dat prima.

En zo had midlife Martin in één klap een huis én moto. 

Maar veel heeft hij er iet mee getoerd. Enkele keren op meme haar koer, zoals de zeldzamen foto's onderaan demonstreren. Als vaderdagscadeau kreeg hij motorrijlessen, maar de moto bleek toch niets voor hem te zijn. Hij verkoos vier wielen boven twee. De moto werd van de hand gedaan en zijn korte bikercarrière was voorbij, net als zijn midlife crisis.

TG

Paris, je t'aime

Al twee zaterdagen op rij leuke films bekeken via Netflix over Parijs: Midnight in Paris en Paris, je t'aime. Een heerlijke stad waar ik wel mijn hart ben verloren. Ik ben denk ik ondertussen al zo'n 10 keer naar Parijs geweest en nog steeds popel ik om er opnieuw naar toe te trekken.

De liefde voor deze Franse hoofdstad heb ik zeker van papa. Want hij leerde me Parijs kennen. Er zat een hoofdkwartier van zijn werkgever, dus was hij er zelf regelmatig en kon hij de stad leren kennen door mensen die er woonden. Hij noteerde alle leuke plekjes in een klein rood boekje met stadsplannen. Een schat die ik maar al te graag koester.

In 1998 zijn we er eens op daguitstap geweest samen met mijn broer en twee neven Sam en Rob. Ze bleven logeren in de zomervakantie en we trokken naar de bioscoop voor "Armageddon". In deze blockbuster wordt de stad verwoest door een meteoor. Na de film zaten we bij meme Agnès nog over de film te praten. We vonden het spijtig dat de stad verwoest was, want we waren er nog nooit geweest.
Pa pikte dit op.
"Wat, nog nooit naar Parijs geweest? Dat kan niet. We gaan er morgen naartoe?"

Wij geloofden hem niet, want Parijs leek ons wel ver voor een daguitstap. Niet dus. 's Morgens vroeg maakte hij ons wakker en we sprongen de auto in. Twee uur later waren we er al en keken we onze ogen uit. Bij het binnenrijden al, want daar stond het kersverse Stade de France waar Frankrijk de maand ervoor wereldkampioen was geworden. We parkeerden aan zijn werk nabij Issy-Les-Moulinaux en namen de metro tot aan de Eiffeltoren. En vandaar te voet tot aan de Arc-De-Triomphe, de Champs-Elysées tot aan Jardin Des Tuilleries, en het Louvre. Vervolgens de Seine over en naar Notre Dame. Een beetje een best of, te voet. We voelden ons benen niet meer en namen de metro terug naar de auto. En daar ging het bijna mis, toen we bij het binnengaan van de metro onze neef Rob waren kwijtgespeeld. Net toen we door de ingang wilden stapten, was hij weggelopen. Mijn pa kreeg bijna een hartaanval, want hoe zou hij aan zijn zus en schoonbroer moeten uitleggen dat hij hun zoon was verloren. Gelukkig vonden we Rob aan de uitgang van het Metro-station. De bengel was teruggelopen omdat hij zijn pasport kwijt was. Een kinderexemplaartje wel te verstaan.

Daarna ben ik nog meermaals met hem naar Parijs getrokken om de aankomst van de Tour te bekijken. We koppelden er altijd een uitstap aan, en zo heb ik fijne pleinen, parken, terrasjes, hoekjes en kantjes leren kennen die de stad zo mooi maken. Niet de typische toeristische plaatsen, maar cotées waar de echte Parisiens te vinden zijn.

Blijf deze blog volgen, en dan gaan we zo nu en dan samen met Martin op uitstap naar Parijs.

TG

In de voetsporen van de Sint

Met een dagje vertraging is de Sint ook langs geweest bij oma. Cadeautjes, mandarijntjes, chocolade en heel wat lekkers voor Ella, Lou en Artuur.

Het is de eerste keer dat ik het Sinterklaasgebeuren eens bleef van aan de kant van de ouder. En dat is een ervaring op zich. Die blik in de ogen van de gastjes is onvergetelijk. En dat zal de komende jaren alleen maar beter worden als ze op school echt leren over de Sint en Piet. De verbazing zal stijgen, dan komt de "aha-erlebnis", de jaren waar de fun er wat af is en ... het deel waar het weer allemaal magisch wordt.

De Sint is een nieuwe taak in je carrière als ouder. Tafels versieren en schoentjes vullen. En bij ons,  toen we jong en onwetend waren, gebeurde elk jaar iets vreemd. We zetten een schoentje met tekening, een wortel en suikerklontje. Pa was altijd diegene met goede raad.
"Zet maar een pintje bij voor Sint en Piet. Want ze zullen wel dorst hebben van over die daken te klimmen."

Dat deden we ook, en het was toen dat we beseften dat de Sint echt een Heilig man was. Want net als Jezus kon hij vermenigvuldigen. Wat Jezus kon met brood en vis, kon Sinterklaas met pintjes Jupiler. Want als wij 's avonds twee pintjes bij ons schoentje zetten (voor Sint en Piet), stonden er 's morgens 4 lege flesjes. Die man kon toveren!

Maar het klaarzetten van het speelgoed was ook een ervaring op zich. Ik weet dat op de avond voor Sinterklaas, pa en ma vaak onze buren en vrienden Geert en Marina uitnodigden om te eten, of omgekeerd. Toen de bengels in bed zaten, werd het speelgoed samen opgesteld. Ik weet dat mij ma vertelde dat pa en zijn vriend Geert nog een hele avond samen zaten te spelen met Stef Stuntpiloot, een verslavend gezelschapspelletje dat de Sint voor ons meehad. Of ze bouwden samen de constructies voor autobanen en andere.

Dusja, zoveel jaren later treden we in de Sint zijn sporen en die van onze ouders. Hoog tijd om de inhoud van de schoentjes eens te nuttigen.

Cheers,

TG

De Planckaerts aflevering 7 "Achter de schermen"

Beste bloglezers,

het waren twee drukke maar fijne dagen. Ik was gisteren en vandaag op het StiMa-congres in Gent samen met mijn collega's. Twee dagen lang onderdompelen in de wondere wereld van marketing. Fantastisch wat er allemaal gebeurt en nog zal gebeuren.

Ik bleef overnachten bij een collega en we zijn met ons bende samen nog eens weggeweest. Fantastische vorm van teambuilen. En het was ook pure nostalgie. Terug naar Gent, terug naar mijn studententijd. Alhoewel. Ik ben meer uit geweest in die stad toen ik afgestudeerd was dan als student. Het was fijn maar ook vermoeiend. Ik word volgend jaar 30. My God.

Tegelijk ook een vreemde sfeer omdat vandaag Luc De Vos werd begraven. Ook op het congres werd eer betuigd aan Vos, en via twitter zag ik ook heel wat passeren. Nooit gedacht dat ik tranen in mijn ogen zou krijgen van twitteren.

Een begrafenis is een vreemd iets. Als twee zware armen die op je schouders drukken, een brakke smaak die je maar niet uit je mond krijgt. Maar die tegelijk wel toont dat een mens echt iets heeft betekend voor velen.

Ik liep door Gent en dacht ook aan pa. Aan de keren dat hij me naar mijn kot voerde en ook terug oppikte. Toen we iets dronken in het trappistenhuis, of in het Vosken (jawel!) iets aten toen we samen naar mijn proclamatie gingen. Of de keren dat hij om mijn examenresultaten ging, omdat ik niet wilde of durfde.

Het schoot me te binnen dat pa en ik er ooit Luc De Vos zijn tegen gekomen met de wagen. Pa had me opgepikt om naar huis te gaan, en aan het Sint-Annaplein stopten wij omdat iemand die straat wou oversteken. Toen hij voor onze wagen passeerde, herkenden wij Luc. Met een jeansjasje en een rieten mandje waar oude mensen mee naar de markt gaan. Een doodnormale mens.

Zowel Luc als pa zijn ondertussen overgestoken, naar de ander kant. En wellicht staat Luc boven al op te treden en staat pa mee te zingen. Op zo'n momenten van vermoeidheid zou een mens echt droevig worden.

Maar net daarom wou ik mezelf, en al mijn trouwe lezers alvast een vrolijk Sinterklaascadeau geven. Ik krijg van heel veel mensen te horen dat ze deze blog lezen, en dat ze hem wel tof vinden. Bedankt daarvoor, want doet wel deugd!

Bij deze dan ook een nieuwe en allereerste aflevering van de Planckaerts in al jullie schoentjes. Dit keer ongecensureerd, zonder voice-over. Francesco, Eddy, Meme Agnès, Andrée, ... al onze vrienden passeren de revue in de originele scènes van de serie! Hun stemmen en hun gebaren.

Veel plezier,

Timterklaas

Voyeurist eerste klasse

Nog een gadget om te koesteren is deze onderstaande verrekijker. Een prehistorisch model dat ik nog ken van in mijn kindertijd. En pa had hem zelfs al van in zijn jonge jaren. Als petoetje herinner ik me nog dat ik in de tuin, op ons klimrek, in de verte zat te staren met dat ding.

Het is geen wonder dat zo'n toestel de tand des tijds heeft overleefd. Je kan er bijna iemand mee doodmeppen.

Begin dit jaar besliste ik om de verrekijker mee te nemen naar mijn werk (toen nog gemeente Wevelgem). In mijn bureau/kruipkot had ik een zicht op het park van Wevelgem. Ik nam de verrekijker mee om wat mensen te spotten want je zag er een boel leuke exemplaren passeren. Je houdt het niet voor mogelijk. Het was een hele poos geleden dat ik de verrekijker nog had vast gehad, en ontdekte tot mijn verassing nog een kleine aanpassing die pa had uitgevoerd.

Onderaan bij de lenzen had hij blijkbaar een klein dymo-stickertje gehangen. Ik weet dat er al sinds mensenheugenis een klein rood label aanhing met pa

zijn naam en telefoonnummer van toen maar aan de andere lens hing een kersverse sticker met extra info over de eigenaar. "Van een voyeurist eerste klasse".

Pappie toch, het is met die kleine dingen dat je nog steeds een glimlach op mijn gezicht kan toveren. 

TG

Pop

U2 komt naar België en het zal weer rushen worden voor tickets. U2 is één van de weinige bands die ik nog eens wil zien, maar het is dubbel. Ik zou het liefst nog een keertje aan het werk zien met de Popmart Tour of toch met nummers uit de tour. Een gigantisch scherm met halve boog en heel wat visuals. Maar U2 speelt er zelden nummers uit, en zondag tijdens de U2 top 20 op StuBru zal er vrees ik geen nummertje uit het album Pop tussenzitten. Ik heb alvast "Discothèque" opgegeven.

Ik was 12 toen hun album Pop uitkwam en was volop muziek aan het ontdekken. Met het geld van mijn plechtige communie kocht ik hun album voor bij mijn toen 5 cd's tellende collectie (bestaande uit Soulsister en Bryan Adams). Ik kocht ook mijn eerste cd-speler, met driedubbele cd-deck en heel wat lichtjes. Beetje de Popmart-tour in het klein.

Pop is een zeer speciaal album. Het was het eerste dat ik hoorde van de band, en het week enorm af van hun andere. Mijn vader begreep niet echt waarom ik dat album had gekocht.
"Dat is bijlange U2 niet, die zijn het spoor beetje kwijt." Hij gaf me zijn albums, The Joshua Tree en Under a Bloodred Sky. Inderdaad een andere U2, maar ik bleef erbij dat ze nu veel beter waren. Mijn pa vond het zever. Mijn eerste muzikale discussie met mijn vader.

We zagen Popmart live op tv, en we waren zelfs bijna naar de tour in Werchter gaan kijken. Helaas zijn we er niet geraakt.

Pop heeft nog altijd een speciale betekenis in mijn platenkast. Het is pure nostalgie, als ik "Discothèque" "Staring at the sun" en "Please" opleg, word ik meteen weer terug getoverd naar 1996. Plechtige communie, naar het middelbaar, .... Jeugdsentiment.

Maar door de jaren heen heb ik de diepere betekenis van dit atypische U2 album ontdekt. Onder de voor U2-fans vreemde muzieklaag liggen heel wat diepere betekenissen.  In de tweede track "Do you feel loved" bijvoorbeeld zingt Bono voor zijn moeder (die overleed toen hij heel klein was) die hij na al die jaren als volwassen man weer tegenkomt. Hij vraagt haar of ze trots is op haar zoon en of hij in al die jaren veranderd is.

Toen mijn vader overleed greep ik uit nostalgie terug naar "Pop" en leerde gaandeweg het album opnieuw kennen. En het had een therapeutisch effect. Ik heb het album zelfs nogmaals gekocht om in mijn wagen te leggen. Als een soort hulpmiddel in een moeilijke periode.

Voor de verjaardag van mijn vader in 2011 wilde ik ter herinnering een filmpje maken met beelden van hem. Ik had lang getwijfeld welk nummer ik hier zou voor kiezen. Uiteindelijk viel de keuze op "If God will send his angels" van Pop. Op eerste zicht misschien een melige titel, maar wie de tekst er op nagaat ziet een allesbehalve melig nummer. En dat is pop voor mij, therapie onder een heerlijke maar voor U2-vreemde laag muziek.  Pure nostalgie en ondergewaardeerd.

Hieronder het nummer met beelden van onze Martin.

TG

Born to run

Ik kreeg onderstaande foto door van mijn pepe Frans. Ik had deze nog nooit gezien, maar vind het wel een prachtig beeld van onze pa. Een bijna iconische foto zelfs.

Doet me beetje denken aan Bruce Springsteen in zijn “Born to run”-periode. Die plaat heb ik nog liggen in de  vinylcollectie van papa. Hij had deze aangeschaft in de tijd dat hij nog op kot zat in Leuven. Hij heeft heel wat van zijn lp’s aangeschaft op de terugreis van een weekje studeren. Ik hoor het hem nog vertellen.

“Ik zorgde ervoor dat ik altijd een precies bedrag aan drinkgeld over had. Dat was voldoende om eerst in Leuven nog een pintje te drinken in afwachting van mijn trein naar Kortrijk. In Kortrijk had ik dan nog voldoende budget over om een lp aan te schaffen, en met die lp aan mijn zijde op een terrasje te gaan zitten in afwachting van vervoer naar huis. Een ritueel!”

Zo zijn er dus heel wat vinylparels bij hem beland. Van Dylan, The Stones, Bob Seger, … en uiteraard “The Boss”.

A kind of magic

Deze avond waren mijn zoon Artuur en petekindje Ella aan het spelen met mijn trui en jas. Een grappig tafereeltje. Bij mij zijn die kledingstukken alvast op maat, maar bij zo'n kleine rakkers staan ze echt wel als een tent. Beetje zoals tovenaars als Harry Potter.

Mooie lectuur trouwens. Ik heb alle hardcovers in mijn boekenkast staan, en het is echt wel eens hoog tijd dat ik de reeks herlees. Spannend, fantasierijk, ... en vooral een prima leerschool voor heel wat zaken in een mens zijn leven. Het hoofdpersonage Harry gaat om met enorme vreugde, maar ook met heel wat verdriet. Hij verliest enkele dierbare personen. Als baby zijn ouders, en als hij ouder wordt dunt ook het kransje trouwe vrienden langzaam uit.

Heel wat scènes uit de boeken beschrijven perfect de zware lasten die op je schouders vallen als je moet omgaan met verlies. Hoe Rowling dat voor elkaar krijgt verdient op zich al een prijs.

Ook onze Martin was grote fan van Harry Potter. De boeken heeft hij nooit gelezen maar de films heeft hij wel gezien (tot deel 5, want de delen erna kwamen pas na zijn dood in de bioscoop). Hij vroeg me zelfs eens mee naar de cinema voor  "Harry Potter and The Order of the Phoenix". Hij was beetje beschaamd om alleen te gaan, en vroeg mij als compagnon. Wat ik als trouwe fan wel zag zitten. Hij ging compleet mee in de verhalen en toen we de bioscoop uit waren vroeg hij me altijd uit.
"Hoe zat dat weer met die?"
"Wat gebeurt er met si?"
"Hoe gaat dat in de boeken?"

Ik maakte hem nog nieuwsgieriger zodat hij ook de boeken zou moeten lezen. En dat zou hij ook doen, zo beloofde hij. Dat was een goed voornemen van pappie.
Net als vermageren.
Net als een biografie schrijven.
Net als op je 50ste binnen zijn en luilekker niets meer doen.

It's a kind of magic!

TG

De Planckaerts aflevering 6: "Opa Eddy"

Een historisch moment: 7 jaar na de allerlaatste aflevering van de Planckaerts zijn we hier vanavond met een gloednieuwe. Deze keer hebben we een bende nieuwe acteurs aan de zijde van Eddy en co; namelijk Ella, Lou en Artuur. Zij nodigen hun opa uit voor een feestje, en de barmhartige man wil dan ook een fantastisch cadeau voor hen zoeken. Francesco is zijn trouwe kompaan.

Fictiereeksen zijn leuk: alles kan. In Familie verdwijnen er om de haverklap personages om dan weer te verschijnen. Ook in Thuis beleven de personages in één seizoen duizend keer meer dan een normale mens.

In de Planckaerts hebben we het voor mekaar gekregen om opa Martin aan de zijde van zijn kleinkinderen te brengen, en ook meme en André zijn van de partij. Dit dankzij heel wat videomateriaal dat ik nog had staan dat eigenlijk in 2007 al bedoeld was voor een nieuwe aflevering. Maar ik vond eind november werk, en daardoor was mijn regisseurscarrière plots even naar de achtergrond verdwenen. Tot nu dus!

Geniet van deze aflevering, en volgende week brengen we je zelfs aflevering 7! Daarin gaan we achter de schermen!

TG