Pop

U2 komt naar België en het zal weer rushen worden voor tickets. U2 is één van de weinige bands die ik nog eens wil zien, maar het is dubbel. Ik zou het liefst nog een keertje aan het werk zien met de Popmart Tour of toch met nummers uit de tour. Een gigantisch scherm met halve boog en heel wat visuals. Maar U2 speelt er zelden nummers uit, en zondag tijdens de U2 top 20 op StuBru zal er vrees ik geen nummertje uit het album Pop tussenzitten. Ik heb alvast "Discothèque" opgegeven.

Ik was 12 toen hun album Pop uitkwam en was volop muziek aan het ontdekken. Met het geld van mijn plechtige communie kocht ik hun album voor bij mijn toen 5 cd's tellende collectie (bestaande uit Soulsister en Bryan Adams). Ik kocht ook mijn eerste cd-speler, met driedubbele cd-deck en heel wat lichtjes. Beetje de Popmart-tour in het klein.

Pop is een zeer speciaal album. Het was het eerste dat ik hoorde van de band, en het week enorm af van hun andere. Mijn vader begreep niet echt waarom ik dat album had gekocht.
"Dat is bijlange U2 niet, die zijn het spoor beetje kwijt." Hij gaf me zijn albums, The Joshua Tree en Under a Bloodred Sky. Inderdaad een andere U2, maar ik bleef erbij dat ze nu veel beter waren. Mijn pa vond het zever. Mijn eerste muzikale discussie met mijn vader.

We zagen Popmart live op tv, en we waren zelfs bijna naar de tour in Werchter gaan kijken. Helaas zijn we er niet geraakt.

Pop heeft nog altijd een speciale betekenis in mijn platenkast. Het is pure nostalgie, als ik "Discothèque" "Staring at the sun" en "Please" opleg, word ik meteen weer terug getoverd naar 1996. Plechtige communie, naar het middelbaar, .... Jeugdsentiment.

Maar door de jaren heen heb ik de diepere betekenis van dit atypische U2 album ontdekt. Onder de voor U2-fans vreemde muzieklaag liggen heel wat diepere betekenissen.  In de tweede track "Do you feel loved" bijvoorbeeld zingt Bono voor zijn moeder (die overleed toen hij heel klein was) die hij na al die jaren als volwassen man weer tegenkomt. Hij vraagt haar of ze trots is op haar zoon en of hij in al die jaren veranderd is.

Toen mijn vader overleed greep ik uit nostalgie terug naar "Pop" en leerde gaandeweg het album opnieuw kennen. En het had een therapeutisch effect. Ik heb het album zelfs nogmaals gekocht om in mijn wagen te leggen. Als een soort hulpmiddel in een moeilijke periode.

Voor de verjaardag van mijn vader in 2011 wilde ik ter herinnering een filmpje maken met beelden van hem. Ik had lang getwijfeld welk nummer ik hier zou voor kiezen. Uiteindelijk viel de keuze op "If God will send his angels" van Pop. Op eerste zicht misschien een melige titel, maar wie de tekst er op nagaat ziet een allesbehalve melig nummer. En dat is pop voor mij, therapie onder een heerlijke maar voor U2-vreemde laag muziek.  Pure nostalgie en ondergewaardeerd.

Hieronder het nummer met beelden van onze Martin.

TG