A kind of magic

Deze avond waren mijn zoon Artuur en petekindje Ella aan het spelen met mijn trui en jas. Een grappig tafereeltje. Bij mij zijn die kledingstukken alvast op maat, maar bij zo'n kleine rakkers staan ze echt wel als een tent. Beetje zoals tovenaars als Harry Potter.

Mooie lectuur trouwens. Ik heb alle hardcovers in mijn boekenkast staan, en het is echt wel eens hoog tijd dat ik de reeks herlees. Spannend, fantasierijk, ... en vooral een prima leerschool voor heel wat zaken in een mens zijn leven. Het hoofdpersonage Harry gaat om met enorme vreugde, maar ook met heel wat verdriet. Hij verliest enkele dierbare personen. Als baby zijn ouders, en als hij ouder wordt dunt ook het kransje trouwe vrienden langzaam uit.

Heel wat scènes uit de boeken beschrijven perfect de zware lasten die op je schouders vallen als je moet omgaan met verlies. Hoe Rowling dat voor elkaar krijgt verdient op zich al een prijs.

Ook onze Martin was grote fan van Harry Potter. De boeken heeft hij nooit gelezen maar de films heeft hij wel gezien (tot deel 5, want de delen erna kwamen pas na zijn dood in de bioscoop). Hij vroeg me zelfs eens mee naar de cinema voor  "Harry Potter and The Order of the Phoenix". Hij was beetje beschaamd om alleen te gaan, en vroeg mij als compagnon. Wat ik als trouwe fan wel zag zitten. Hij ging compleet mee in de verhalen en toen we de bioscoop uit waren vroeg hij me altijd uit.
"Hoe zat dat weer met die?"
"Wat gebeurt er met si?"
"Hoe gaat dat in de boeken?"

Ik maakte hem nog nieuwsgieriger zodat hij ook de boeken zou moeten lezen. En dat zou hij ook doen, zo beloofde hij. Dat was een goed voornemen van pappie.
Net als vermageren.
Net als een biografie schrijven.
Net als op je 50ste binnen zijn en luilekker niets meer doen.

It's a kind of magic!

TG