Paris, je t'aime

Al twee zaterdagen op rij leuke films bekeken via Netflix over Parijs: Midnight in Paris en Paris, je t'aime. Een heerlijke stad waar ik wel mijn hart ben verloren. Ik ben denk ik ondertussen al zo'n 10 keer naar Parijs geweest en nog steeds popel ik om er opnieuw naar toe te trekken.

De liefde voor deze Franse hoofdstad heb ik zeker van papa. Want hij leerde me Parijs kennen. Er zat een hoofdkwartier van zijn werkgever, dus was hij er zelf regelmatig en kon hij de stad leren kennen door mensen die er woonden. Hij noteerde alle leuke plekjes in een klein rood boekje met stadsplannen. Een schat die ik maar al te graag koester.

In 1998 zijn we er eens op daguitstap geweest samen met mijn broer en twee neven Sam en Rob. Ze bleven logeren in de zomervakantie en we trokken naar de bioscoop voor "Armageddon". In deze blockbuster wordt de stad verwoest door een meteoor. Na de film zaten we bij meme Agnès nog over de film te praten. We vonden het spijtig dat de stad verwoest was, want we waren er nog nooit geweest.
Pa pikte dit op.
"Wat, nog nooit naar Parijs geweest? Dat kan niet. We gaan er morgen naartoe?"

Wij geloofden hem niet, want Parijs leek ons wel ver voor een daguitstap. Niet dus. 's Morgens vroeg maakte hij ons wakker en we sprongen de auto in. Twee uur later waren we er al en keken we onze ogen uit. Bij het binnenrijden al, want daar stond het kersverse Stade de France waar Frankrijk de maand ervoor wereldkampioen was geworden. We parkeerden aan zijn werk nabij Issy-Les-Moulinaux en namen de metro tot aan de Eiffeltoren. En vandaar te voet tot aan de Arc-De-Triomphe, de Champs-Elysées tot aan Jardin Des Tuilleries, en het Louvre. Vervolgens de Seine over en naar Notre Dame. Een beetje een best of, te voet. We voelden ons benen niet meer en namen de metro terug naar de auto. En daar ging het bijna mis, toen we bij het binnengaan van de metro onze neef Rob waren kwijtgespeeld. Net toen we door de ingang wilden stapten, was hij weggelopen. Mijn pa kreeg bijna een hartaanval, want hoe zou hij aan zijn zus en schoonbroer moeten uitleggen dat hij hun zoon was verloren. Gelukkig vonden we Rob aan de uitgang van het Metro-station. De bengel was teruggelopen omdat hij zijn pasport kwijt was. Een kinderexemplaartje wel te verstaan.

Daarna ben ik nog meermaals met hem naar Parijs getrokken om de aankomst van de Tour te bekijken. We koppelden er altijd een uitstap aan, en zo heb ik fijne pleinen, parken, terrasjes, hoekjes en kantjes leren kennen die de stad zo mooi maken. Niet de typische toeristische plaatsen, maar cotées waar de echte Parisiens te vinden zijn.

Blijf deze blog volgen, en dan gaan we zo nu en dan samen met Martin op uitstap naar Parijs.

TG