En de auto die eigenlijk het meest nood had aan een kuisbeurt, was altijd die van pappie Martin. Van buiten, maar vooral van binnen. Zijn auto was zijn bureau. Hij was er dagelijks mee op de baan. Het was soms hallucinant om te zien wat hij er allemaal in bewaarde en wat er rondslingerde. Je hoefde maar iets op te noemen, of hij had het wel ergens in zijn wagen liggen.
- snoepjes
- een uitgebreide cd-collectie
- hemden aan een hangertje
- lege papiertjes van koeken
- lege blikjes
- een strijkijzer (jawel!)
- talloze stekkerdozen
- verlengkabels
- plakband
- camera's
- suiker dat overal rond was gestrooid nadat hij weer eens had gemorst met snoep
- verkeersvestjes
- verkeerskegels
- een veiligheidshelm
- een veiligheidsbril
- wegenkaarten van elk land en stad in Europa
- een wc-rol (waar die voor diende lees je later nog wel eens).
En last but not least: een bataljon aan flessen water. Want je kon nooit weten dat je ergens in de woestijn belandde. En dat waren altijd dezelfde San Pellegrino-flessen. Alsof die het best bewaard werden in de koffer. Of onder de zetels. Of in de handschoenkast.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten