Koers

Joepie, yes, yes, yes, hoeraaaaa! De koers is weer in het land en dat is iets om toch vrolijk van te worden. Dat betekent dat de lente in zicht is, de zon wat meer komt piepen, en we terrasjes kunnen doen en ook weer het gras mogen afrijden. Kortom, mijn favoriete periode van het jaar. En zeker ook die van pappie.

Die had namelijk een hekel aan de winterperiode.
"Jongen, als ik kon, dan hield ik een winterslaap van november tot maart. Dan waren de koude donkere dagen voorbij, hoefde ik geen feestdagen te vieren, niemand een gelukkig nieuwjaar te wensen en was het meteen weer warm en terrasjesweer, ..."

Pa herleefde opnieuw tijdens deze periode. Dan trof je hem vaak aan op ons terras buiten in het zonnetje met een glaasje wijn, zoals je vaak hebt kunnen zien in filmpjes van ondermeer de Planckaerts. En ook de koers liet hem niet onbemind, integendeel.

Vanaf vandaag, de dag waarop de Belgische openingskoersen worden gereden, brak een speciale periode voor pa en mij aan. We brachten heel wat tijd door samen. Voor tv om de koers te becommentariëren vanuit de zetel, achteraf nakaartend bij meme, en natuurlijk ook op het parcours. Pa en ik hadden onze vaste "dates": de start van de E3-prijs Harelbeke, de start van de Ronde Van Vlaanderen en de kasseistroken van Parijs-Roubaix. Dat waren momenten die we altijd samen doorbrachten, en ook live aanwezig waren.

Het nieuwe koersseizoen betekent een boel herinneringen die ik graag via leuke foto's en video's zal delen hier op deze blog. Want aan heel wat wedstrijden zijn echt wel mooie herinneringen gekoppeld.

En om eerlijk te zijn: sinds pa er niet meer is, is het wielerseizoen nooit meer hetzelfde geweest voor mij. De koersen waren unieke momenten die we samen deelden. Ik weet nog goed dat tijdens het eerste jaar na zijn dood die koersen helemaal anders voelden. Een compleet andere sfeer. Alsof er een bepaalde sfeer ontbrak. De Ronde was de Ronde niet meer, Parijs-Roubaix was niet meer zo spectaculair, ... Tijdens de start van de Ronde blijf ik bijvoorbeeld in mijn bed, in plaats van om 7u00 op te staan en samen met pa naar Brugge te rijden voor de start. Ik had sinds 2006 geen enkele start gemist. Bij Parijs-Roubaix zit ik nu voor tv, terwijl we anders het Noorden van Frankrijk afschuimden op zoek naar kasseien en achteraf liepen we ook nog op de legendarische wielerbaan.

Maar toch, ik ben blij dat de koers terug in het land is. Want niet alleen de zon en de lente is terug, maar ook een peloton aan fantastische herinneringen. Eéntje waaruit pa nooit zal losgereden worden!

Hieronder alvast een unieke foto va pa zijn korte wielercarrière. Meer hierover later, maar deze foto werd in 2003 genomen voor de start van de wielertoeristen versie van de saaiste wielerwedstrijd ooit: Gent-Wevelgem. En pa heeft die rit zonder problemen uitgereden. Echt waar!

Mits wat training, had hij ooit wel de Ronde verteerd.

Koersgroeten,

TG

Met pa en mijn liefje naar Oasis

Nog een weekend slapen en dan is hij er maandag eindelijk: de nieuwe van Noel Gallagher "Chasing Yesterday". Na zijn magistrale eerste soloplaat "Noel Gallagher's High Flying Birds" belooft dit weer een schot in de roos te worden. Het kan ook niet anders, want Noel is een crack in zijn vak.

Hij is zeker mijn favoriet van de twee broers die ooit deel uitmaakten van Oasis. Zijn jongere broer Liam kon enkel maar in zijn typische gebogen houding aan de micro staan en zijn keel open zetten. In de hoogdagen van Oasis was dat ferm, op het einde heel wat minder.

Ik was als puber enorme Oasis-fan. De meisjes in mijn klas waren fan van boysbands als Backstreet Boys, Hansom, ... In mijn eerste jaar middelbar hier in Moorsele zat ik in een klas met 4 jongens (waaronder ik) en maar liefst 20 meisjes. Dus je kon onze klas wel inbeelden! Een heleboel posters van jongensgroepen en hier en daar ééntje van rockhelden als Bryan Adams en dan ook Oasis.

Maar ik heb de band pas voor het eerst live gezien in oktober 2005. Na wat magere jaren was de band toen helemaal terug met de plaat "Don't believe the truth". Pa reserveerde toen 3 tickets: één voor hem, één voor mij en ... één voor mijn lief. Mijn liefje had ik leren kennen tijdens de zomer 2005, dus het was al een paar maand aan.

"Aah manneke, gaat je lief mee?"
"Ja."
"Azo, leuk. Dan leer ik ze ook eens kennen."

En zo pikte mijn pa mijn liefje op met de wagen en reden we naar Vorst Nationaal. Met zijn drietjes zaten we in de tribunes met een pint in de hand terwijl de broertjes Gallagher in hun eigen stijl hun hits door de boxen stuurden. Met als absolute hoogtepunt de live-versie van "Don't Look Back in Anger", een nummer dat wordt gezongen door Noel Gallagher.

Na afloop voerde pa ons terug naar mijn lief haar kot, en hij vertrok weer naar huis. Een geslaagde eerste kennismaking. Enkele maanden later kwam mijn lief voor het eerst bij ons thuis, en de verwelkoming van pa was ook legendarisch. Maar dat is voor een andere keer.

Nu vragen jullie je wellicht al heel de tijd af wie mijn lief toen was?

Wel, we leerden elkaar kennen in Zwitserland in juli 2005. Na 7 jaar waren we met ons 3 en dit jaar in juli zullen we al 10 jaar samen zijn.

TG

Noel Gallagher op 24-10-2005 in Vorst Nationaal.

Venten onder elkaar

Elien is vanavond met haar ma en zus op stap om te shoppen. Dat moet ook eens kunnen, dames onder elkaar. En dat betekent dat ik en mijn kleine vent het kot voor ons hebben. Al is het een redelijk online gebeuren. Artuur is niet weg te slaan van youtube. als ik nader om hem een zoen te geven, dan trekt hij zijn kaak weg. Of veegt hij zijn zoen af als het toch lukt om hem een smakkerd te geven.
"Nee papa."

Ik heb dan maar besloten om ook achter de pc te kruipen en een blog te schrijven over vader-zoon-momenten.

Als kleine pagadder was ik ook even onder de hoede van mijn pappie. Toen mijn ma na de bevalling opnieuw begon te werken, was hij werkloos thuis. Hij vulde zijn dagen met op mij te passen. Wandelen met de buddy en mijn ma bezoeken op haar werk.

Ikzelf heb dat ook gedaan toen Artuur 3 maand oud was. Elien moest opnieuw beginnen werken in maart 2013, maar Artuur mocht pas in april naar de crèche (hij was 3 weken te vroeg geboren). Daarom bleef ik in maart thuis van het werk en paste ik op mijn kleine boeletje. Pampers verversen, flesjes maken, badje geven ... geen probleem.

Ik had wel mijn pa dat willen zien doen. Ik was te klein om me dat te herinneren. Een mooie souvenir blijft wel onderstaande foto. Dat was een foto van pa en ik toen ik 7 maand oud was, en pa 25 jaar en 7 maanden. Ik was die foto even kwijt toen pa was gestorven, maar gelukkig vond ik hem een half jaar later terug. Sindsdien staat deze opgesteld hier in huis.

Toen Artuur 7 maand oud was, besloot ik om net dezelfde foto te nemen. De twee beelden heb ik naast elkaar gemonteerd en staat nog steeds ingesteld als mijn facebookprofielfoto. Venter onder elkaar.

Nu wel vlug dat bengeltje van voor die computer weghalen en wat spelen met speelgoed. En dan pyjama aan, flesje, tandjes poetsen en bedje in!

TG

Batmobiel

Ik had het er al meerdere keren over dat pa toen we jonger waren vaak voor zijn werk op reis moest naar Engeland. Bij zijn terugkeer bracht hij dan cadeautjes mee. Cd's voor hemzelf, meestal een doos met kleine parfumflesjes voor ma en dan speelgoed voor ons. En dat varieerde.

Hij bracht vaak videocassettes mee (je-weet-wel, van voor de dvd) van films die al in Engeland verschenen waren, maar bij ons nog niet. Probleem was wel dat er geen ondertitels waren en we soms maar de helft van een film snapten.

Maar daarnaast bracht hij ook actiefiguurtjes en gadgets mee, van de Turtles enzo. Popjes die we nu nog steeds hebben en die bij ons ma in een grote bak verzameld zitten. Met al die figuren en gadgets die pa uit Engeland meebracht spelen nu zoveel jaar later zijn kleinkinderen.

Gisteren nog plukte Artuur er een souveniertje uit Engeland uit. Hij kwam aangelopen "Autootje, autootje". Hij hield inderdaad een autootje in de hand, maar geen gewone. Het is een replica van de batmobiel uit de allereerste batman-film uit 1989 van Tim Burton. Toen was de Batmobiel nog een cool voertuig. Pas sinds de derde film, "Batman Forever" was het hek helemaal van de dam.

Dit kleine autootje heeft al kilometers gereden. Als kleine pagadders hebben we er veel mee zitten rijden. Op autobanen, in playmobiel en lego-constructies, ... Het is intussen al wat afgesleten. Oorspronkelijk was het autootje pikzwart en intussen is er al heel wat lak af.

Maar opa's cadeautje uit Engeland heeft na al die jaren nog niks aan speelplezier ingeboet!

TG

Irish Whistle

Ik had het gisteren al over pa zijn instrumentenkast met daarin zijn gitaar en Irish Whistle. Wel, die Whistle heeft hij ooit op de kop getikt in Dublin in 2001.

Ma, pa en ik trokken tijdens de krokus voor een klein verlengd weekendje naar Dublin mer Ryanair. Japie was met school naar London en Suzan logeerde bij haar nichtjes Bieke en Trees. Het verlengd weekendje werd uiteindelijk zowat een hele week. Want toen we in Dublin arriveerden begon het na twee dagen plots enorm te sneeuwen. En niet een beetje. De grootste sneeuwbui sinds jaren. Zelfs mensen die in Dublin gids speelden, hadden bepaalde monumenten nog nooit in de sneeuw gezien. Dat vertelden ze ons tijdens tours met bussen, die wij meerdere keren volgden om de tijd toch maar wat te verdrijven. Want ook de luchthaven was ondergesneeuwd en de vluchten verzet. Maar Ryanair kreeg je toen nooit te pakken. We zijn dan uiteindelijk maar via London en de Eurostar teruggereisd naar België.

Maar tijdens de eerste, nog sneeuwloze dag in Dublin bezochten we de brouwerij van Guinness. Een Walhalla voor pa. We volgden de tour, en mochten er ééntje proeven in hun sky-bar van waaruit je een magnifiek zicht hebt op Dublin.

Voor we vertrokken, passeerden we nog even aan de shop. Toen ik een t-shirt zat uit te zoeken, zag ik plots pa naar de kassa waggelen. Letterlijk. Hij had zijn armen propvol met gadgets. Hij legde ze op de toonbank, en een groot deel van zijn gadgets viel er gewoon weer af.

"Wat heb jij allemaal mee, pa?"
"Aah, leuke dingen jongen. Mijn maten gaan jaloers zijn als ik terugkeer."

Hij had een arsenaal aan Guinness-attributen mee: magneten, stickers, onderleggers, petten, t-shirts, kalenders en ... een Irish Whistle. Een onnozel fluitje met daarop het logo.

"Wat ga je daar in godsnaam mee doen pa?"
"Op leren spelen, tiens, er zit een boekje bij met Ierse deuntjes".

Ik keek hem in de ogen, maar hij meende het serieus. Toen nog. Eenmaal thuis bleef het fluitje overal rondslingeren. Hij heeft er misschien maar twee noten op gespeeld.

Gelukkig hebben we nog deze mooie foto vanuit onze kamer in Dublin. Je ziet de sneeuw op de daken liggen. Misschien dat de sneeuw zelfs is beginnen vallen omwille van zijn muzikale prestaties op dat fluitje.

TG

My first real six-string

Van Martins platenkast kunnen we eigenlijk naar zijn instrumentenkast gaan. Al is die niet zo uitgebreid dat we er een week mee kunnen vullen. Een dag eigenlijk. Een gitaar en een Irish whistle (jawel!) is zowat de inhoud van die kast. Van dat laatste instrument heb ik nog een machtig foto.

De whistle, daar kreeg je niet veel muziek uit, dus is de gitaar eigenlijk het enige deftige instrument dat pa had. Het was/is een Spaanse gitaar die vaak ergens in huis stond als decoratie. En wij "speelden" er dan als kleine pagadders graag eens op. Wat op de snaren tokkelen, niets meer. Tot er één brak en dan verhuisde ze weer naar een veiligere plaats. Hier thuis hetzelfde tafereel. Mijn gitaren staan boven, en als Artuur uit zijn bed glipt, dan hoor ik hem vaak tokkelen. Als ik gitaar zit te spelen, dan wil hij me nadoen. Dan hang ik een gitaar rond zijn schouders en tokkelt hij vrolijk mee. Maar leren spelen zal voor later zijn.

Toen ik pas rond een jaar of 12 echt wilde gitaar leren spelen, onder impuls van muzikale helden als Oasis en Bryan Adams, bleek pa zijn Spaanse gitaar iets moeilijk voor me. De hals is redelijk breed, en voor kleine handen is dat niet optimaal. Daarom besloot ik er zelf één te kopen die beter bij me paste. Pa ging er om, tijdens de laatste dag van mijn kerstexamens in 1997 hier in het Sint-Pauluscollege in Moorsele.

Over de middag ging ik naar huis om te eten, de school was slechts 1,5 kilometer van ons huis. Ik zat te eten toen ik hem ermee zag binnenstappen. Hij was de hele voormiddag op baan geweest om er één te zoeken en had verschillende winkels bezocht. Uiteindelijk vond hij een geschikte gitaar bij Antares in Kortrijk. Een akoestische gitaar van Carson.

Een hele beleving, zo een eerste gitaar. Ik voelde me al rockster maar kon nog geen noot spelen. Daarom had pa er gelukkig ook een boek bij gekocht. Hij had ook een deel van de gitaar betaald.

"Ik ga er ook opspelen! Je zal zien, we gaan nog samen het podium op!"

En zo ontstond een weddenschap. De eerste die het nummer "Wonderwall" van Oasis kon spelen was de winnaar. Ik heb er meerdere jaren overgedaan. In het begin deden mijn vingers echt pijn van het spelen en op den duur verloor ik wat interesse. Maar door de jaren heen begon het toch te lukken en door meer en meer te spelen groeide mijn catalogus aan.

Ik was de eerste die "Wonderwall" kon spelen en door de jaren heen ken ik het intussen compleet van buiten. Het is zonder twijfel het nummer dat het meest werd gespeeld op deze Carson gitaar, die na al die jaren nog steeds een aanwinst blijft in mijn collectie! Er kwamen gitaren bij, maar deze eerste die pa en ik deelden, blijft speciaal!

TG

Uit Martins platenkast: Stand By Me

Vandaag sluiten we de week uit Martins platenkast af met één van zijn absolute favoriete nummers: "Stand by Me" van Ben E. King. Geen enkel nummer doet mij, en wellicht heel wat mensen, steevast aan pappie denken als deze klassieker. Noem dit nummer en dan denk je pa er zo bij. Al van bij de eerste noten.

Ik heb voor de eerste keer geweten dat hij zot was van het nummer na een feestje van de 35-jarigen in Moorsele (als ze dat vieren, maar ik denk het wel). Het kan eigenlijk ook een ander feestje zijn geweest maar bon, het was op een zaterdag en het was duidelijk plezant. Jasper en ik bleven bij tante Christa logeren en Suzan wellicht bij tante Francesca. Toen ze ons de dag nadien kwamen oppikken zag pa er maar wat moe uit maar hij kon niet zwijgen. Hij had namelijk opgetreden!

Het feestje (van de 35-jarigen?) ging door in het Zilveren Spoor. Toen was er een klein feestzaaltje bij en was het nog kleinschaliger dan nu. Voor het feestje was er een band die optrad en covertjes speelde. Tijdens de pauze verliet de band het podium om even wat te drinken. Onze Martinus vond de tijd rijp om het podium op te springen en zelf te zingen. Hij begon met "Stand by Me". Terwijl hij zong, stapte de bassiste van de band het podium op, en speelde het deuntje mee. Enzo was zijn eerste muzikale optreden van het nummer een feit. En dat hebben we geweten. De hele zondag, en dagen nadien hebben we het nummer, zijn verhaal van die avond, en zijn zoetgevoicede stem mogen horen.

Jaren later, in 2010, herhaalde hij die stunt. Maar deze keer waren zijn twee zonen, schoonzoon en nichtje de bandleden. Het was het verjaardagsfeestje van Heleen "Eleentje" Dedullen. Daar hebben we ons eerste officiële optreden met The Bjetles gegeven. Na onze, toen nog kleinere setlist, hadden we pa uitgedaagd om op het podium te komen. Hij had vooraf al gezegd
"Lap mij geen toer hé gasten." Maar eens het zover was, riep gastheer Peter Dedullen Martin op het podium en die bracht zijn lievelingsnummer ten berde. En ... daar zijn beelden van. Maar die delen we zeker en vast nog eens.

Vandaag als afsluiter van de Week uit Martin Platenkast: de originele versie van Martins favoriete hit!

TG

Uit Martins platenkast: Sussudio

Brrrrr, wat een hondenweer. Je krijgt meteen heimwee naar een prachtige dag als afgelopen zondag. In Moorsele is het vanavond "Op stap met koude voeten", een wandeltocht die wordt georganiseerd door de zelfstandigen van Moorsele, Moorsele Onderneemt. De vereniging heette vroeger de VZBM, de Vrije Zelfstandige Beroepen van Moorsele, en pa was er ook zeer lang lid van. Maar daar vertel ik je wel eens over.

In alle geval zal de tocht waarbij er enkele haltes voorzien zijn met hapjes en drank toch een beetje in het water vallen. En dat is wel spijtig. De tocht passeert langs ons deur maar met een kleine pagadder is het echt niet te doen om in dit regenweer buiten te ploeteren.
Elien en ik deden al twee keer mee. In de editie van 2012 was het echt wel met koude voeten. Maar liefst -8 graden. Maar tegen koude kan je je toch wat kleden. Regenweer is heel wat minder.

Om het zomergevoel toch op te krikken nemen we een zomerplaat uit pa zijn platenkast: Phil Collins "Serious Hits Live" (aka die met die paardjes op de voorkant). Te zeggen: als pa deze cd bovenhaalde, dan wisten we thuis dat de zomer er zat aan te komen of de zonnige dagen hun intrede deden. Hij zette dan zijn cd-speler buiten op het terras, met een verfrissing naast hem. Mijn ma zei vaak

"Aah, is het je Phil Collins-periode?"
"Altijd als de zon begint te schijnen!"

Vanaf de begindeunen van "Something happened on the way to heaven" en het juichende publiek kreeg je het al wat warm. En nog steeds eigenlijk. Als de eerste mooie zonnige dagen in het land komen, dan grijp ik altijd deze cd om op te leggen in de wagen. Met de zonnebril op de neus luidkeels meezingen terwijl je naar zee rijdt of ergens anders om een wandelingetje te maken of terrasje te doen.

Een mens zou verlangen naar zon en terrassen. Daarom op deze dag al een nummer uit deze mooie liveplaat uit pa zijn platenkast.

TG

Uit Martins platenkast: Song for whoever

De plaatjes uit pa's platenkast deze week komen overwegend uit Engeland. Ook deze van vandaag. Het gaat om de cd "Carrying on up the Charts" van The Beautiful South. Een soort best off van die band uit 1994.

Pa had die cd cadeau gekregen van zijn vriend en collega Dave, over wie ik zal eens vertelde vorig jaar rond kerst. Dave stuurt ons namelijk nog elk jaar een kaartje. Ik heb trouwens nog een foto van Dave en pa teruggevonden van die keer dat we bij hem logeerden in Engeland. Best mogelijk dat we net de "poetiebillen" hadden gegeten aan de tafel te zien. Ik heb de foto hieronder geplaatst.

Het nummer voor vandaag vind je eronder. Het is het openingsnummer van die cd, "Song for Whoever". Ik had de plaat deze week in mijn auto opgelegd ter voorbereiding van deze week uit Martins platenkast. Ik kan na al die jaren die nummers nog steeds meezingen en met plezier terugdenken aan Dave en pa.

TG

Uit Martins platenkast: Biker like an Icon

Ik vertelde al dat pa vaak naar Engeland ging en dan altijd cadeautjes meebracht. Voor ons maar ook voor zichzelf. En dat waren meestal cd's. Ik vertelde je in mijn tweede blogbericht hier op de site al over het feit dat hij de nummers met de tijd ook meezong met de ingebouwde microfoon  van zijn laptop. Heerlijk om zijn gezang nog eens opnieuw te beluisteren.

Een cd die ik nog zo herinner dat hij hem meehad, was "Paul is Live" van Paul McCartney. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik de man heb gehoord, zelfs nog voor The Beatles. Op de hoes van deze live cd staat Paul op het bekende zebrapad aan Abbey Road, maar dit keer alleen en met een hond. Op de plaat brengt McCartney vooral solohits en weinig Beatlesnummers.

Pa was enorm in de ban van McCartney, want hij had de legende aan het werk gezien in "Flanders Expo".

"Ongelooflijk, Timmie. 3 uur heeft die kerel gespeeld en we kenden al de nummers! Bovendien konden we nog zoveel hits opnoemen die hij niet heeft gespeeld, dat hij er gerust nog eens 3 uur kon bijdoen. En dan het nummer Live and Let Die! Het dank vloog eraf."

Ik heb in 2012 in het Sportpaleis inderdaad gezien tot wat Macca in staat is. Legende!

Van "Paul is Live" hoor ik pa nog steeds "Biker like an Icon" meezingen. Het is een nummer van op zijn album "Off The Ground" waarin hij wat de Green Peace-tour opgaat. Maar het is een plaat met toch een bekende hit, "Hope of Deliverance". Deze "Biker like an Icon" was ook een single, maar dan iets minder bekend.

Hierbij de live-versie vanop de "Paul is Live-plaat". Een cd die me zonder meer aan pa doet denken!

TG

Uit Martins platenkast: Badlands

Ik vertelde gisteren al over pa zijn koptelefoon. Die gebruikte hij als hij in een muzikale bui was, en wij tv wilden kijken. Dan was het stil, behalve dan de keren dat hij ook nog eens meezong. Maar de koptelefoon stond niet altijd garant voor stilte.

Ik herinner dat ik vaak muziek hoorde spelen op vrijdag- of zaterdagnacht. Dat waren de avonden dat pa ging minivoetballen. Hij speelde toen in zijn eigen team, namelijk de Infrared Devils. Meer hierover vertel ik je een andere keer.

Hij voetbalde hier in de sporthal in Moorsele en af en toe ging ik wel eens met hem mee. Na afloop ging de ploeg nog ééntje drinken in de cafetaria van het zwembad. Dat moet toen indertijd ongetwijfeld één van de sterkste cafés in Moorsele zijn geweest. Alle zwemmers en sporters gingen er de nodige calorieën heraanvullen. Zo ook pa.

En toen hij dan thuiskwam, lagen wij al lang te slapen. Als hij zin had in een streepje muziek, dan moest hij een koptelefoon gebruiken om ons niet wakker te maken. Op zijn versterker had je voor het gebruik van de koptelefoon twee kleine knopjes. Als je één van de twee indrukte, dan luisterde je zowel door de geluidsboxen als door de koptelefoon. Als je ze allebei indrukte, dan luisterde je enkel door de koptelefoon.

Het gebeurde zeer vaak dat ik midden de nacht wakker kwam en volle bak muziek hoorde spelen beneden. Ik stapte uit mijn stapelbed, trap af naar beneden. Daar trof ik pappie aan in de zetel met zijn koptelefoon op zijn oren. Als snurkend. En de muziek vulde de kamer!

Ik schudde hem wakker.
"Is hett disco, pa?"
"En dan? Ik heb mijn koptelefoon toch op?"

Ik wees naar zijn knoppen, en daar was meestal maar één van de twee ingedrukt.
"Oei."

In de loop der tijd liep ik gewoon naar beneden en duwde het vergeten knopje in, zodat hij en ook wij in alle rust konden verder slapen. Tenzij we hem op de koop toe hoorden zingen tot boven. Eigenlijk nog erger dan de muziek door de boxen in het midden van de nacht.

Eén van zijn meebrulnummers was "Badlands" van Bruce Springsteen. The Boss was één van zijn muzikale helden en pa en ik hebben hem samen twee keer gezien, in het Boudewijnstadium en Vorst Nationaal. Pa zag hem ook nog eens in Flanders Expo, maar dan zonder mij.

Badlands staat op de plaat "Darkness on the Edge of Town", een elpee die hij ooit eens meebracht op zijn terugreis van Leuven (zie blogbericht Born to Run). Pa was zowel gek op de tekst als de zang.

Qua tekst was de strofe "Poor man wanna be rich - rich man wanna be king - and a king ain't satisfied 'till he rules everything" één van zijn all time favorieten. Van mij trouwens ook.
Van de zang zei hij altijd
"Probeer dat maar eens te zingen. Ofwel zingt hij zo laag, dat je er niet bijkan, ofwel zingt hij dan weer zo hoog dat je het niet kan nadoen. Dat is onbegonnen werk."

Maar toch probeerde hij heel vaak ....
Gelukkig hebben we het origineel uit zijn platenkast gehaald. Iets beter voor de oren.

TG

Uit Martins platenkast: Those simple things

Vandaag diepen we verder in pappies platenkast en pikken we er de plaat "up" van Right Said Fred uit.

Het bekendste nummer op die plaat is zonder twijfel "I'm too sexy". Ook "deeply dippy" zal bekend in de oren klinken, want het werd ooit zelfs gebruikt in een reclamespot voor het één of ander. Ik herinner me niet precies wat. 

Los van deze twee bekendere nummers staan er nog wel een boel leuke liedjes op die indertijd door pa luidkeels werden meegezongen, zoals mijn favoriet "don't talk just kiss" en vooral "those simple things". Hij stond op dat nummer dan met zijn heupen te wiegen op zijn typische manier terwijl hij het bassritme meeklapte op zijn billen. Ogen toe en vol overgave meezingen. 

En als we tv wilden kijken terwijl hij in muziekmodus was, dan zat hij in de zetel met zijn koptelefoon aan. Maar dat betekende daarom niet dat het stil was! Integendeel. Hij heeft fratsen uitgehaald met zijn koptelefoon. Morgen meer daarover.

Vandaag alvast even heupwiegen en meeklappen op de billen met een klassieker uit zijn platenkast. 

TG

Uit Martins platenkast: Caravan of love

Mijn vader had een grote cd-collectie en ik ben blij dat ik enorm veel muziek via hem heb leren kennen. Van kindsaf eigenlijk. Heel wat artiesten leerde ik als ukkie al kennen, en de studio 100-hits waren nooit echt aan mij besteed. Ik dook liever in pa's platencollectie om dan in de zetel met de koptelefoon aan naar muziek te luisteren.

Op StuBru is het week van eigen kweek. En wij doen mee, maar dan met de kweek van pappie. Deze week gaan we eens wat parels uit zijn collectie opdiepen. Nummers die hij graag hoorde, zong en die me steeds aan hem, of gekke fratsen die hij uitvoerde, doen denken.

Ik begin graag met Caravan of Love van The Housemartins. Een nummer dat pa vaak voor me zong toen ik nog klein was. Ik zong het nummer blijkbaar heel graag mee. Maar in mijn eigen versie dan.

Het refrein gaat als volg:

Every woman, every man - join the caravan of Love
Stand up - stand up - stand up
Everybody take a stand -  join the caravan of love
Stand up - stand up - stand up

Als klein potertje maakte ik er steeds "Standuck" van en liep ik dat heel de tijd te zingen. Nu nog steeds, als ik het nummer hoor, heb ik de neiging het in mijn versie te zingen.

Blijft wel een fantastisch nummer dat ik echt wel met de paplepel heb meegekregen!

TG

Zomerse hutsepot

Heerlijke dag vandaag. Ongelooflijk hoeveel deugd het zonnetje kan doen! Je zou zo zin beginnen krijgen in de zomer. Of in zomerse gerechten.
Een zomers gerecht die ik nog steeds in mijn hart (en vooral) maag draag, is de zomerse hutsepot van meme.

Naast drank maken en bij gelegenheid drinken zoals we eerder al lazen, kon meme ook eten maken. Ik geef eerlijk toe dat niet alle gerechten toppers waren. Vooral haar Orloff-gebraad was niet meteen iets om een blogpost aan te wijden. Of misschien wel, over het ritueel dat we hadden toen ze het gerecht voor Japie, pa en mij klaarmaakte. Maar wie weet leest ze hierboven in de hemel wel mee, en ik zou niet willen dat ze me vanuit het hiernamaals komt achtervolgen met haar boze blik.

Ze mag me wel steeds verrassen met haar fantastische zomerse hutsepot. Het water komt me al in de mond als ik er nog maar over schrijf. Ze maakte een gigantische portie voor de hele familie en die namen we mee naar huis en we konden er dagen van eten.

Gelukkig is het recept bewaard gebleven. Mijn tante, broer en neef kennen die, en ook meme haar huishoudster Kathy kent de formule. Kathy kwam elke woensdag voormiddag bij meme en nadat ze haar huis gepoetst hadden deden ze samen inkopen in de Spar, vlaak naast meme's huis. Ze brachten de ingrediënten mee en maakten samen de hutsepot.  Meme voor de familie en Kathy voor haar gezin. En zo leerde meme Kathy hutsepot maken en is het recept in goede handen.

Hutsepot was ook iets wat papa Martin wel lustte. Hij had zijn eigen speciale manier om die op te eten.

Hij nam een boterham en belegde die met hutsepot. Zoals je preparé of choco smeert. Op de hutsepot deed hij dan een kwak mosterd. En bij het gerecht, maakte hij ook nog een worst of kotelet klaar.

Ben je aan het verwateren? Wil je de hutsepot ook eens proeven? Geen enkel probleem!

Mario, de slager van de spar in Moorsele, kent het gerecht. Wie in de spar in Moorsele een hutsepot koopt, heeft een lekkernij volgens meme's recept in huis! Zeker een aanrader.

TG

Met onze Martin op restaurant: De Kameleon

Ik vertelde jullie al over de kookkunsten op zaterdag of zondag bij pa, Japie en ik. Die waren zeer beperkt, althans in eigen keuken. Wij gingen meestal buitenshuis.

Dat was ook een beetje logisch. Japie, pa en ik woonden samen in de Overheulestraat 217. Drie mannen onder 1 dak en dat was een beetje als bij studenten. Het was onmogelijk om er structuur in te steken. Japie en ik hadden onze studies en later ons eigen werk, vriendin en weekendplannen. Pa die had ook geen job waar een vaste structuur in zat. Hij reisde vaak en was vaak op de baan. Bij ons kon je niet zeggen, vandaag eten we om 18u00. Je kon dat voor geen enkele dag zeggen.

Behalve op zaterdag. Dan gingen we bij meme aperitieven, of later van tijd ook repeteren met The Bjetles. Na de aperitief nam pa ons mee om te eten.

In het begin nog vaak naar De Cuisien bij de Supra Bazar, maar na een tip van ons werd ons zowat vaste stek de Kameleon in Heule!

Een uitgebreide drank- en eetkaart, vlugge service, ... Meer moesten we niet hebben. Onze menu was bijna altijd dezelfde.

Een karafje rode wijn voor drie
Bedriegen boer of spaghetti merguez
Drie Irish Coffees

Ik heb de tel nooit bijgehouden, maar we zijn talloze keren naar de Kam gaan eten. Hij heeft er ook eens een immens domme stoot uitgehaald, maar die vertel ik je later wel eens..
De allerlaatste keer dat ik trouwens met pa iets ben gaan eten was daar.

Sindsdien ben ik er niet zo veel meer geraakt. In alle geval niet bijna wekelijks :-)

Een tip voor wie in Heule is en een hongertje of een dorstje heeft: http://www.kameleonheule.be

Gente

Vrijdag de 13e, maar zonder ongelukken doorgekomen. Zelfs iets te vieren, want mijn nonkel Luc, die je ondertussen al kent vanwege mijn derde naam, en zijn dochter Lien zijn een jaartje ouder. Vader en dochter verjaren op dezelfde dag. Nog straffer dan papa en peter worden in één week.

We hebben iets gedronken en geknabbeld op hun jaartje bij en op de achtergrond werden enkele cd's afgespeeld waarvan ééntje me zo bekend in de oren klonk, hoewel het jaaaaaaarreeeeeeennn geleden is dat ik het nog hoorde.

Het is de cd "Laura" van de Italiaanse zangeres Laura Pausini. Het was haar tweede album en het bekendste nummer op de plaat zal wellicht "Strani Amore" zijn. De plaat kwam uit in 1994. Laura Pausini is hier wellicht het meest bekend voor haar nummer "La Solitudine".

Ik ken haar vooral van dat album "Laura", en zoveel jaren nadat ik het voor het eerst hoorde, kon ik nu quasi alle nummers nog meezingen (brabbelen eigenlijk, want mijn Italiaans is wat beperkt). Waarom?

Wel, in 1994 gingen we met het gezin op reis naar Italië. In de heenreis stopten we eens in Zwitserland, waar we zoals ik eerder al meegaf, in een kelder vol stapelbedden logeerden. In Italië settelden we ons op een camping aan het befaamde Lago Maggiore. Met twee iglotenten stonden we pal aan het meer. We stonden op en hoefden maar 5 meter te lopen om erin te duiken. Zalig.

Ik ging vaak mee met pa op uitstap naar lokale stadjes, en ik herinner me dat we samen in een dorpje liepen en hij een muziekwinkel binnenliep. Die vond je toen nog, en bovendien waren er daar nauwelijks cd's te bespeuren. Het was nog volop cassettes-tijd. Pa had een bak vol cassettes mee in de auto om muziek te beluisteren. Ik ken ze nu nog van buiten. In die winkel wou pa eens wat nieuwe cassettes kopen voor de autoritten en hij kocht er wat van Eros Ramazotti. Als ik Eros hoor, dan denk ik meteen aan lange autoritten met pa op reis. Idem bij Phil Collins.

Ik had toen indertijd een walkman om de lange autoritten te overleven.
Hij vroeg mij of ik ook een cassette wilde. Ik kende niet veel muziek, laat staan Italiaanse.

"Hier Timmie, de nieuwe van Laura Pausini, dat is hier hip."
"Ok pa, dat zal ik eens beluisteren".

Enzo heb ik quasi de hele reis naar die cassette geluisterd. In de auto, in de tent, .... Er staan maar10 nummers op, en ik ken ze noot voor noot. Zelfs zoveel jaren later nog.

Het eerste nummer is "Gente", en ik was er gek op. Ik weet ook dat ik ooit iets verkeerd heb gedaan met de cassette waardoor 5 seconden van het nummer gewist waren. Gelukkig kan je anno 2014 de nummers vrij makkelijk terugvinden.

Multo bene!

TG

Mus

Ik heb gezien dat sommige blogberichten van mij wel een epistel lijken. Ik zou soms gewoonweg pagina's vol kunnen typen over mijn pa en meme. En misschien doe ik dat wel. Als deze blog stopt, wil ik zeker een nieuwe lanceren met verzonnen verhalen of zelfs een boek over pa zijn (fictieve) jeugdjaren. Alle anekdotes over pa zijn jeugd en Moorsele van de jaren '60 zijn zeker welgekomen!

Maar vandaag voorzie ik geen lange tekst. Integendeel. Ik werd enorm geraakt door een video die een zeer goede vriendin van pa heeft gedeeld op Facebook. Een filmpje dat niet veel woorden nodig heeft, behalve deze:

Zorg voor je ouders, en geniet ervan zolang ze er zijn. Zoals mijn grote held Charles Bukowski het schreef:

"The days run away like wild horses over the hills".

De Kozijntjes op bezoek

De griep slaat zwaar toe. Vorige week waren Artuur en Elien geveld, en op mijn werk is de helft van onze marketing zowat buiten strijd. Hout vasthouden dat deze hier recht blijft. Het is al een tijd geleden dat ik nog eens ziek was. Gelukkig.

Ook pa was niet vaak ziek. Maar als hij ziek was, dan had hij het meteen goed te pakken. Zijn meest fameuze "ziekte", als je het zo kan noemen, was de "kozijntjes". De "kozijntjes" zijn ook beter gekend als "jicht".

Jicht, volgens de site van de CM, zijn acute gewrichtsontstekingen. Ze kunnen om heel wat redenen optreden bij verschillende personen. Het komt onder andere vaak voor bij mannen boven de veertig die zwaarlijvig zijn en waarvan de zuurtegraad van de urine is verhoogd door het iets te graag nuttigen van alcohol. Het is ook erfelijk. Een profiel waar pa perfect bij paste.

Ik herinner mij nog zeer goed dat de "Kozijntjes" voor het eerst op bezoek kwamen. Ma was op weekend met vriendinnen, en Japie en ik waren onder pa zijn hoede. Toen ik 's morgens opstond, lag hij in de zetel. Ik had hem tot boven in mijn kamer horen krijsen. Hij lag languit op zijn rug met zijn voet bloot op een kussen. Zijn kous lag ergens te slingeren, net als zijn schoen.

"Wat is er pa? Zo krijsen."
"Aaaah, Timmie, mijn voet, mijn voet!"
"Wat is er van?"
"Zeer, zo'n zeer. Hij is driedubbel zo dik. Zeer dat dat doet!"

Ik kwam iets dichter om zijn exemplaar te bekijken. Ik duwde met mijn wijsvinger in zijn blote voet, die inderdaad wel redelijk was gezwollen. Pappie veerde rechtop en krijste.

"Aaaaaaaahhhhhhh, blijf eraf!!!! Blijf er in godsnaam af. Aai, zo'n zeer! Ga naar het kot!!"
"Het kot, waarom, pa?"
"Haal mijn bijl, zet mijn voet eraf!!"
"Meen je dat?"
"Hak hem eraf! Zo'n zeer! Ik verdraag zelfs geen kous!"

Ik ging naar het kot en keerde terug met een bijl.
"Waar moet ik hakken pa?"
"Daar, aan mijn enkel."

Hij meende het echt. Ik legde de bijl uit veiligheid terug in ons kot, want ik zag hem echt instaat om zijn voet eraf te hakken. Zo'n zeer had hij.

De rest van de dag bleef hij afzien in de zetel. De dag nadien was het al iets dragelijker en ging hij eens tot bij meme. Met zijn voet in een kous, want hij kon niet in zijn schoen. Hij vertelde van de pijn.

"Aah, dat zijn de kozijntjes, Martinus. Dan krijg je als je teveel "alzo" doet." Terwijl ze "alzo" uitsprak, maakte ze een beweging met haar pols, alsof ze een glas naar binnen kapte.
"Maar moedre, ..."
"Jawel Martinus!"

Hoe hard hij ook ontkende, de diagnose waren de kozijntjes, ook volgens de dokter. En dus mocht hij pilletjes nemen, maar moest hij ook watertjes drinken. Zelfs op zondag, toen hij met zijn vrienden afsprak in zijn stamcafé De Kroone.

De Kozijntjes verlieten op den duur het land, om nu en dan toch eens terug te keren als het aantal watertjes toch werd ingeruild voor iets sterkers. Dan zagen we hem plots manken. En meme vroeg hem dan.

"Zijn de kozijntjes weer op bezoek, Martinus."
"Baneen moedre, ik heb mijn voet verstuikt."

Zij keek hem aan en schudde eens met haar hoofd. Toen hij even later naar het toilet ging, keek ze naar Japie en mij.

"Voet verstuikt, verzeker wel! Zijn pols waarschijnlijk!" en tegelijk maakte ze opnieuw haar polsgebaar en lachte ze eens.
"Onze Martinus olik, hij gaat mij niks wijsmaken!"


TG

Petekindjes worden groot

Vandaag stapt mijn neef Sam ook op tram 3. Exact een week na mij. Eigenlijk moest hij nu 30 zijn en ik pas volgende maand. Maar ik besloot een maand vroeger ter wereld te komen en hem net voorbij te steken. Maar Sam mocht wel vroeger naar huis, terwijl ik nog in de couveuse moest liggen. Mijn ma heeft mijn neef zelfs eerder in haar armen mogen houden dan haar eigen zoon. Bovendien heeft mijn tante mij nog flesjes gegeven terwijl mijn ma al naar huis mocht.

Sam is het eerste petekindje van onze Martin. Mijn pa werd dus 30 jaar geleden vader, nonkel en peter in 1 week tijd. Mijn broer Japie en ik hebben dat record proberen te verbreken, maar het is niet gelukt. Artuur werd 11 dagen na Ella geboren en zo werden wij in 2012 papa, nonkel en peter in 11 dagen tijd. Artuur was te vroeg, zoals zijn papa, maar moest niet in de couveuse.

Mijn neef Sam mocht dus jaarlijks een nieuwjaarsbrief voorlezen aan zijn "nonkel tin" en ook met zijn Vormsel was deze paraat om zijn hand op zijn schouder te leggen. Nonkel Tin heeft Sam ooit eens een onvergetelijk nieuwjaarscadeau geschonken in de vorm van een uitstapje naar Engeland. Hoe dat verliep kan je hier nog eens nalezen.

Hieronder alvast enkele beelden van peter en petekind.

TG

Een foto uit juli 85. Mijn neef Sam (links) en ik (rechts) toen we 5 maand oud waren.

Vormpeter en vormeling

Peter en zijn 18-jaar zijnde petekind

Uit Martin zijn boekenkast: Snoecks

We zijn alweer een tijdje 2015 en dat betekent dat de nieuwe Snoecks ook een tijdje in de winkelrekken ligt. De wat?

De Snoecks is een jaarboek dat (uiteraard) elk jaar wordt uitgebracht. Waar het in het begin (lang voor mijn tijd) nog een literair blad was, groeide het tot op vandaag uit tot een overzicht van fotografie en beeldende kunsten.

Ja, en?

Wel, het moet zowat één van de weinige dingen zijn, naast Zwitserse zakmessen, dat pa verzamelde. Elk jaar schafte hij de nieuwe Snoecks aan en zat hij daar dan enkele weken 's avonds mee in de zetel. Na een tijdje stopte hij het in de kast, bij de rest van zijn collectie. Hij had alvast de editie van 2010 en ook de edities ervoor tot in 1981 als ik me niet vergis. Of zelfs verder.

Als kleine mannen bladerden wij daar ook graag in. Want de fotografie was meestal .... bloot. Op de covers stonden al sexy madammen, maar dat was nog bedekt. Binnenin stonden dan dames met iets minder aan. Hoe goed pa zijn boeken ook voor ons wilde verbergen door ze hoog genoeg in de kast te zetten, op een onbewaakt moment hadden we het toch eens in onze pollen.

Met ouder worden vonden we de Snoecks niet zo interessant meer. Te braaf.

Ik heb zijn collectie niet verder gezet, maar elk jaar als de nieuwe Snoecks in etalages van boekenwinkels staat, dan kriebelt het toch om er één mee te nemen. Al was het maar als herinnering aan pa en zijn hobby. Maar dan blader ik er eens vlug door, en kan ik er weer een jaar tegen.

Als kleine kapoen was de Snoecks toch spannender. En een Snoecks die pa niet zijn grote handen vastheeft terwijl hij in de zetel zit, is toch hetzelfde niet.

TG

Witse

Alweer zondagavond. Wat gaan weekends toch zo razendsnel voorbij. Voor je het weet staat een nieuwe werkweek voor de deur. Of school, zoals vroeger het geval was. Gelukkig waren er op zondagavond van die leuke momenten om de pijn te verzachten.

Op de middelbare school waren dat van die onvergetelijke programma's als "Schalkse Ruiters", "XII werken van Vanoudenhoven", "De Mol" en vele andere. Je werd er in meegesleurd, en de dag nadien was er volop discussie op de speelplaats.

Met ouder worden kwam er een nieuw ritueel bij op zondagavond. Dan trokken we met pa nog eens tot bij meme. Op het gemak een chipje of praline knabbelen, de roddelbladen van de afgelopen week nog eens herlezen en ééntje drinken. Zo was het leed van de dag nadien toch al beter om dragen.

En na ons bezoek bij meme, zetten we ons met ons drie nog vaak voor tv in de zetel. Tranen hebben we gelachen met series als "Willy's en Marjetten", geërgerd hebben we ons aan brol als "Debby en Nancy", of gewoon alles van Stany Crets en peter Van den Begin.

Maar zondagavond was toch echt geslaagd afgesloten toen Witse op tv kwam. Als ik nog maar de bekende introdeun terughoor, dan lig ik weer languit in de zetel met huisgenoten Japie en pa naar de grommige detective te kijken.

Het was een soort ritueel op zondag. Op bezoek bij mémé, en dan tv. Dan beddebak in en de week kon weer herbeginnen.

Vanavond geen Witse op tv, vandaar dat we zelf even de intro erbij gehaald hebben.

TG

Met Martin op restaurant: De Lange Muur

Vandaag Chinees nieuwjaar!! Iets wat ik maar op één plek wil vieren: in restaurant de Lange Muur in Dadizele. Met mijlenver voorsprong mijn favoriete Chinees restaurant. En ook dat van mijn vader.

Zoals eerder al meegedeeld: in het weekend werd amper gekookt en gingen Japie, pa en ik vaak uiteten. Omdat we elkaar in de week niet zoveel zagen, was dit een prima gelegenheid om wat bij te praten.

Pa leerde "De Lange Muur" kennen via zijn vrienden Frank en Peggy. Die gingen er geregeld en zo belandden wij er ook. Het duurde niet lang voor we er goed en wel gekend waren.

Meneer Tong en zijn vrouw Wang waren blij ons te zien.
"Aah, Martin, niet werken? Niet werken?"
En pa haalde dan altijd zijn zelfde grapje boven.
"Aah nee, want anders zou ik hier niet zijn hé".

En als pa betaald had met zijn bankkaart
"Goede kaart Martin, goede kaart!!"

En ook onze favoriete dessert kenden ze al van buiten.
"Drie Irish Coffees?"

Voor mijn 25ste verjaardag gingen we er allemaal eten toen ma trakteerde. Pa, ma, Birger en Suzan, Japie en Manuele, Elien en ik. Het was Chinees Nieuwjaar en er was randanimatie. Elke vrouwelijke bezoeker kreeg er een mooie vaas en er was bovendien een tombola. Ik won een saké-set en Elien de hoofdprijs: een Chinese rijsttafel voor twee personen.

Het was, en is er nog steeds smullen. Vorig jaar zijn weer na onze trip naar Center Parcs gaan eten met ma, Japie, Manuele, ik en Artuur en Ella. We hadden een groentepapje voor hen mee, maar niks daarvan. Ze hebben meegesmuld van de rijsttafel en dat ging best vlot.

Al even grote fans van de Chinees in Dadizele als hun opa!

Uit memé's brouwerij: Hoegaarden Grand Crû

Van alle bieren ter wereld die ik bij meme Agnès ooit heb geproefd, doet er geen één me zo hard aan haar terugdenken als Hoegaarden Grand Crû. Doet Verboden Vrucht me aan papa's schoot als kleine ukkie terugdenken, dan heeft Hoegaarden Grand Crû hetzelfde effect op mij, zij het dan dat ik terugdenk aan mijn twintiger jaren bij mijn visites aan meme. Deze straffere versie van de witte van Hoegaarden werd gebrouwen in Brouwerij De Kluis, tot Interbrew overnam. Samen met ook Julius en Verboden Vrucht waarover ik het gisteren had.

Ik leerde het kennen via ... meme haar brouwerij. Als kleine petoeters dronken we eerder frisdrank bij meme. Maar op een bepaalde leeftijd dronken we ook graag eens een biertje (je bent een Ghillemyn of je bent het niet). Daarom had meme gewone pintjes en ook wittekes van Hoegaarden mee. Wittekes smaakten toen nog lekker want Inbev had ze nog niet verknald.  En zo dronken Jasper en ikzelf ook eens een biertje aan haar tafel.

Op bepaalde dag had ze haar brouwerij aangepast. Ik zag een Hoegaarden staan, maar dan in fles! Het was een goudkleuriger etiket met Grand Crû onder de naam en er stond ook een kasteel op. Ik dacht dat het om een speciale editie ging. Ik nam het bier mee uit haar berging/brouwerij en proefde het aan tafel. Onze Martinus kwam ook toe en zette zich naast mij. Zijn oog viel op de fles!

"Wat drink jij nu. Grand Crû?"
"Gewoon Hoegaarden, pa."
"Gewoon, dat is wel straffer hé manneke".

Meme had alles gehoord en vroeg.
"Is hij niet lekker ofzo?"
"Jawel moedre, maar dat is een Grand Crû, te straf voor die mannen!"
"Er staat toch Hoegaarden op, dat drinken ze toch graag. Is het lekker, Tim?"
"Zeker meme!"
"Ok dan."

En vanaf dan bracht ze nooit geen blikjes witten van Hoegaarden mee, maar Grand Crû. Enige probleem was dat ze geen glas had van Grand Crû. Zo'n typisch mooi, tulpachtig glas. Als bierliefhebber vind ik dat je bier in zijn correct glas moet drinken, en daarom schoot ik haar te hulp. In 2004 om precies te zijn.

Ik was tijdens de paasvakantie als leider mee op kamp vertrokken naar Maloja. Na afloop van het kamp, kwamen met de trein terug aan in het station van Kortrijk. Daar besloten we nog met de bende leiders iets te drinken in café Pegasus, in het station. We waren met een man of 20 en dus kan je wel al inbeelden dat de tafel goed vol stond met drank en glazen. Ik had een Hoegaarden Grand Crû besteld en toen we allen weer opstonden om naar huis te vertrekken, heb ik het glas gauw in mijn rugzak tussen mijn kleren gestopt en weg gesmokkeld. Glazen weg smokkelen is een kunst die ik van mijn derde naamgenoot heb meegekregen trouwens. Ik nam de bus naar huis en die kwam aan aan het standbeeld in Moorsele. Vandaar wandelde ik naar meme.

Ik toverde het glas tevoorschijn uit mijn rugzak.
"Kijk meme, een souvenir uit Maloja!"
"Maar het is leeg, Tim. Doe het maar gauw vol!"

Enzo dronk ik na afloop van het kamp een Hoegaarden Grand Crû bij meme in een gepast glas!

Jaren later staat het glas nu in mijn kast en als ik er uit drink dan ben ik in gedachten weer aan meme's tafel en ook een beetje in Maloja. Ik herken het glas uit de duizend en zelfs met de ogen toe! Onderaan het voetje is een heel klein barstje, wat al zo was toen ik het voor mijn neus kreeg in de Pegasus. Dankzij dit barstje blijft de herinnering levend en kan ik het onderscheiden van de rest van mijn glazen Grand Crû!

Ik heb dorst gekregen van het schrijven, en jullie waarschijnlijk van het lezen!

Schol,

TG

Uit memé's brouwerij: Verboden Vrucht

Zoals gisteren meegegeven is het niet meer duidelijk wat nonkel Luc en papa precies hebben gedronken in de Raadskelder. Het waren in alle geval cocktails en hele straffe!

Nochthans was papa niet meteen zo'n cocktaildrinker. Eerder wijn en streekbieren voor hem. Vooral dat laatste is een liefhebberij die Jasper en ik zeker hebben overgeërfd. Zelfs mijn schoonbroer Birger.

We hebben zeer veel biertjes leren kennen vanuit meme haar Brouwerij! En ééntje die me nog altijd aan pa en ook meme doet denken is "Verboden Vrucht".

Verboden Vrucht is een amberkleurig en fruitig bier van zo'n 8,5%. Het wordt gebrouwen door Brouwerij Kluis, waar ook Hoegaarden Grand-Crû en Julius waren ondergedompeld tot mastodont Interbrew alles overnam. De bieren worden tot op vandaag nog steeds gebrouwen in zijn verkrijgbaar in bierhandels en dergelijke.

Ik herinner me als klein kind dit bier het best. Vooral het etiket waarop een Bijbels tafereeltje uit de Tuin van Eden te zien is. Adam en Eva met een appel in de hand, al is de appel vervangen door het bier. Het tafereel stond op het etiket en ook op het  typische glas met de gedraaide voet. We bleven als klein kind maar staren naar dat etiket en glas, want er stonden "blote" mensen op. Bovendien was het zo dat indertijd er nog van die aluminium wikkels rond de hals van de fles zaten. Wat nu nog steeds zo is bij Leffe. Als kleine petoeter zaten wij bij pa op schoot aan meme's legendarische tafel. Wij prutsten dan de folie van de fles en draaiden er dan figuurtjes van en speelden met de kroonkurk.

Puur jeugdsentiment als ik er één zie. En drink uiteraard, want vanaf ik er de leeftijd toe had, heb ik het lekkers ook geprobeerd!

Anno 2015 is de tekening op het etiket en glas opgefrist, maar het is nog steeds een bloot meneertje en madammeke. Hieronder nog een afbeelding van de versie van het glas die ik me herinner van bij meme. Ik heb trouwens nog steeds één van haar glazen van Verboden Vrucht in mijn kast staan! En ook één van Hoegaarden Grand Crû. Dat heb ik ooit eens voor haar meegebracht uit café Pegasus aan het station in Kortrijk. Morgen meer hierover.

Genoeg geschreven, nu ééntje drinken!

TG

Hedwig Luc

Zoals ik gisteren meegaf werd ik in de Burgerlijke stand ingeschreven als Tim Hedwig Luc Ghillemyn.

Hedwig was mijn pa's oudste broer, en ook mijn dooppeter. Ik heb hem zelf nooit echt gekend, omdat hij toen ik zo'n jaar of 5 was, alle contact brak met de familie. Nonkel Hedwig overleed afgelopen zomer.
Mijn doopmeter is mijn moeders ma, en dus mijn mémé, Gabriëlle.

Luc is mijn nonkel, en mijn vaders schoonbroer. Waarom ik de naam van mijn nonkel als derde naam heb meegekregen? Wel, het zit zo:

Nonkel Luc en papa Martin gingen mij samen in de voormiddag gaan aangeven bij de Burgerlijke Stand in Kortrijk. Omdat nonkel Luc mee was, had hij de eer om zijn naam ook op mijn akte en paspoort te zien prijken. Om dat heugelijke moment te vieren, zakten mijn vader en nonkel Luc af naar de Raadskelder, een café in een kelder onder het stadhuis. Daar klonken ze op mij. Wat ze precies dronken, dat kan nonkel Luc zich niet meer zo herinneren. Het waren wellicht cocktails die zoet proefden maar sterke gevolgen met zich meedroegen! Na menige vreugdedronken keerden ze terug naar het huis van mijn nonkel Luc in Bissegem, waar mijn tante Christa zat te wachten met het eten. Mijn tante was toen zelf hoogzwanger, want exact een week na mij beviel ze van mijn neef Sam.

Mijn tante zag haar man en haar broer binnen waggelen. Geen van beide waren in staat om iets te eten. En zeker niet om te werken!!! Want pa moest 's middags weer op de Kulak zijn waar hij werkte als assistent en nonkel Luc moest terug naar de bank.

Maar tante had al lang in de mot dat geen van beide enige professionele prestaties zou verrichten. Daarom belde ze naar de bank om te melden dat nonkel Luc beter thuis bleef. Pa had een werkzetting in de Kulak en moest dus aanwezig zijn. Dus bracht een hoogzwangere tante hem daarnaartoe. Hoe het hij daar heeft vanaf gebracht, is ook voor haar een raadsel.

Nonkel Luc knapte ondertussen een uiltje in de zetel, terwijl zijn toen bijna 2-jaar oude dochter Lien in haar park zat om haar vader in de mot te houden.

Pa wou trouwens thuis de rock 'n' roll-held uithangen. Hij haalde de matras uit zijn kamer en legde ze op de grond van de living om te slapen. Dat vond hij leuk om te doen tot ... niemand minder dan meme Agnès binnenkwam om te kijken hoe het met haar zoon was. Ze zag hem tot haar verbijstering op de grond liggen knorren. Pa kreeg de tijd niet om uit te leggen wat zijn plan was, hij moest direct mee naar huis met meme. Hij moest tot zolang mijn moeder in het ziekenhuis was, bij haar blijven logeren. Tot zover zijn vrijgezellenplannen thuis!

De traditie om je kind te gaan aangeven en dan ééntje te drinken heb ik trouwens met enkele vrienden verdergezet. Toen Artuur geboren werd, waren mijn vrienden Foane en Pierre mee om te getuigen. Zij worden binnenkort papa, en dus trekken we samen nog eens naar de Burgerlijke Stand!

TG

Nonkel Luc en papa Martin: al iets beter dan na het bezoek aan de Raadskelder.

3 februari 1985

Ziezo, na het feestgedruis toch tijd gevonden om te bloggen! Laat dit iets zijn dat ik zelfs in mijn 30-er jaren niet zal afleren. Zopas mijn favoriete gerecht binnen gespeeld: eendeborst met kroketten en erwten. Wat moet een mens meer hebben.

Vandaag is het om 19u05 precies 30 jaar geleden dat ik ter wereld kwam. En eigenlijk was dit niet gepland ... ik was een maand te vroeg. Mijn neef Sam, die op 10 februari 30 wordt, moest eigenlijk de eerste zijn, maar ik wou iets vroeger uit mijn moeders buik. Niet zonder gevolgen.

Ik was veel te vroeg en bovendien had ik vruchtwater binnen geslikt (toen al redelijk dorstig aangelegd). Ook mijn navelstreng ging gevaarlijk rond mijn hals. Dus werd mijn moeder 's morgens vroeg al binnengebracht. Niet zonder risico want toen onze Martin mijn moeder met ik erin naar de kliniek voerde, werkten de remmen van zijn wagen niet. "Gelukkig was het kalm op baan", was zijn verklaring toen ik er hem jaren later iets over vroeg.

Algauw bleek dat ik niet natuurlijk ter wereld zou kunnen komen. De dokters beslisten een keizersnede in te schakelen en daarom moest pa de operatiekamer verlaten. Mijn ma vertelde me vandaag dat pa met enorme zenuwen had. Als klap op de vuurpijl kwam hij in de wachtzaal een oud mannetje tegen die aan mijn vader vroeg hoe het was.
"Mijn eerste kind wordt geboren, maar ze zijn bezig met een keizersnede."
"Oeie, meneer. Dat klinkt niet goed. Dat is nooit goed als je dat hoort!"

Mijn vader zonk ver door zijn benen toen hij dat hoorde. Het zag er even niet goed uit, maar om 19u05 werd ik geboren. Het eerste kind van Martin Gerard Theophiel Ghillemyn en Greet Francinne Accou. Maar ik moest in de couveuse blijven. Mijn eerste foto is er ééntje met overal draden en plakkers op mij. Iets te zielig om zien. Bovendien mochten mijn ouders al naar huis en moest ik blijven. Mijn tante Christa, die exact een week later mijn neef Sam ter wereld zette, heeft me zelfs nog flesjes gegeven in de kliniek.

Gelukkig ging het gauw beter en ben ik zoveel jaren later toch redelijk uitgegroeid als Tim Hedwig Luc Ghillemyn. Hedwig was mijn vaders oudste broer en ook mijn dooppeter. Luc is mijn nonkel en echtgenoot van tante Christa. Hoe het komt dat ik Luc als derde naam heb, dat vertel ik je morgen. Want dat is een verhaal dat je echt niet wil missen!!!!

TG

Laatste cadeau

5 jaar terug was ik 24 en werd ik de dag nadien 25. De helft van mijn vader, want die werd op 6 maart 2010 50. Morgen ben ik er 30 maar pa wordt er volgende maand helaas geen 55. De teller is voor altijd op 50 blijven staan.

In zijn riante fotoarchieven vond ik een foto terug die op 2 februari 2010 om 22u31 werd genomen. Hij had mijn cadeau voor de dag nadien klaargezet. Een mix van allerlei gekke cadeaus. Had hij in 2003 nog voor een verrassing gezorgd, dan was dat in 2010 zeker het geval. Toen ik 's morgens opstond, en de keuken binnenliep vond ik de pakjes die je op onderstaande foto kan zien.

Twee maskers: Een boos en een vrolijk, het boek SOS Sex van Goedele Liekens en een kaartje. Er zaten ook flessen bier bij, maar deze kan je niet zien omdat ze onder de maskers zitten.

De maskers waren als wijze van grap.
"Kijk Timmie, een lachend gezicht zodat je eindelijk eens een vrolijk gezicht zou opzetten, en een boos gezicht, omdat je eens kan afwisselen. We zien altijd hetzelfde. En een sexboekje van Goedele, altijd nuttig niet?"

Hij straalde van pret vanwege zijn "grap".

De maskers heb ik ergens in de kast opgeborgen, de flessen bier zijn wellicht allang uit en het sexboek van Goedele had ik zelfs al, dus nu heb ik twee exemplaren ervan. Maar ze werken wel, getuige zijn kleinzoon die ik heb geproduceerd met Goedeles tips.

Ziezo, mijn laatste blogbericht als 20-er. Het 110e trouwens!!
Vanaf morgen berichten uit de pen van een 30-jarige. Iets matuurder (niet masturbeer zoals hier eerder stond, damn you autocorrect!!) en wijzer, .....
Helemaal niet! We blijven jong!

Nu nog even een aperitiefje inzetten.

Schol

TG

Icon DJ

Februari is alweer aangebroken, en dat betekent nog twee dagen vooraleer ik mijn verjaardag mag vieren. En dit jaar toch wat speciaal want er komt een 3 voor te staan. 30 al! Niet dat ik het aan mijn hart laat komen, maar het is toch een cijfer om even bij stil te staan.

Dit jaar ben ik 10 jaar samen met Elien, dus dat betekent al dat we al 1/3 van mijn leven samen zijn! Artuur wordt er dit jaar 3, dus 1/10 van mijn leven ben ik al papa! Triestere statistiek is dat ik 25 was toen pa stierf, en ik hem dus al 1/6 van mijn leven moet missen. Maar wel dat hij 5/6 van mijn leven bij mij was, en ik dus wel 25 jaar heb om leuke herinneringen uit te putten.

Even in mijn geheugen gegraven om te kijken wat voor leuke anekdotes ik zoal heb rond mijn verjaardag. Ik heb er toffe voor mijn geboortedag, maar die deel ik zeker in de loop van de week. Vandaag heb ik een herinnering opgedist die zich ook op een zondag afspeelde. 2 februari 2003 om precies te zijn. De dag voor ik 18 zou worden. Toen een hoogtepunt omdat je dan officieel volwassen werd. In theorie, want mijn onnozelste stoten heb eigenlijk vanaf dan beginnen uitsteken.

Zondagavond 2 februari wou ik naar bed, want de dag nadien was het school. Toen ik mijn pyjama had aangedaan en ik naar mijn kamer wilde, stond pa plots in de living klaar. Met een cadeautje, bij God!

"Happy Birthday, zoon! Ik ben morgen in het buitenland voor mijn werk, en ik ga je denk ik niet zien. Dus hierbij al een cadeautje van mij!"

Het was een grappig zicht. Hij stond met een klein pakje in zijn schoepen van handen. Bovenop het pakje had hij een rood ballonnetje geplakt. Hij stond daar te blinken in zijn vel. Maar ik was wel verrast.

Ik opende het cadeautje waar een cd in stak van ... jawel ... Ozark Henry!! Mensen die me nu kennen zullen wellicht denken dat mijn pa dat had gedaan om mij te plagen. Dat kon hij ook wel met cadeaus, en zeker bij het allerlaatste geschenk dat ik ooit van hem kreeg. Maar deze was gemeend, en ik was toen echt wel enorm fan van Ozark Henry. Ik heb verschillende cd's van hem liggen en die vind ik nog steeds fantastisch. Zeker zijn eerste platen, waar parels als "Autumn illustrates this", "Radio 7.1.23", "Summer Junkie", "Word Up", ... op prijken. Ook zijn zijproject Sunzoo Manley is echt wel de moeite. Dat was toen nog experimenteler en bevatte totaal geen belachelijke "oh-oh-oh's". Mijn frustratie is dat Ozark Henry vandaag veel te plat en te commercieel geworden is in vergelijking met vroeger.

Ik leerde Ozark Henry trouwens kennen via pa. Die had de cd "Birthmarks" gekregen als verjaardagscadeau, maar er was een probleem. Die was zodanig beveiligd tegen kopiëren dat pa hem met zijn gloednieuwe Bose-installatie niet kon afspelen. Daarom lag de cd meer op mijn kamer en in mijn cd-speler.

Het album dat ik op 2 februari 2003 van hem kreeg was er één met de soundtrack voor de tv-serie "Sedes & Belli". Het was een cd vol nummers van Ozark Henry, instrumentaal maar ook met gastzangers als Sarah Bettens, Geike Arnaert en helaas ook Jasper Steverlynck.

Maar de beste track vind ik nog steeds de opener "Icon Dj". Het is het enige nummer waar Ozark Henry (= Piet Godaer) helemaal alleen zingt. Ik had de cd toen ik hem van pa kreeg meegenomen naar mijn kamer en beluistert. Te zeggen: het eerste nummer, want ik bleef het herhalen omdat ik het zo aanstekelijk vond. De rest heb ik later dan eens beluistert. Je vindt de track trouwens hieronder, onder de foto.

Nog steeds als ik het nummer hoor, zie ik pappie met zijn pakje met daarop een rood ballonnetje voor me staan.

"Happy Birthday, zoon!"

TG