Uit memé's brouwerij: Hoegaarden Grand Crû

Van alle bieren ter wereld die ik bij meme Agnès ooit heb geproefd, doet er geen één me zo hard aan haar terugdenken als Hoegaarden Grand Crû. Doet Verboden Vrucht me aan papa's schoot als kleine ukkie terugdenken, dan heeft Hoegaarden Grand Crû hetzelfde effect op mij, zij het dan dat ik terugdenk aan mijn twintiger jaren bij mijn visites aan meme. Deze straffere versie van de witte van Hoegaarden werd gebrouwen in Brouwerij De Kluis, tot Interbrew overnam. Samen met ook Julius en Verboden Vrucht waarover ik het gisteren had.

Ik leerde het kennen via ... meme haar brouwerij. Als kleine petoeters dronken we eerder frisdrank bij meme. Maar op een bepaalde leeftijd dronken we ook graag eens een biertje (je bent een Ghillemyn of je bent het niet). Daarom had meme gewone pintjes en ook wittekes van Hoegaarden mee. Wittekes smaakten toen nog lekker want Inbev had ze nog niet verknald.  En zo dronken Jasper en ikzelf ook eens een biertje aan haar tafel.

Op bepaalde dag had ze haar brouwerij aangepast. Ik zag een Hoegaarden staan, maar dan in fles! Het was een goudkleuriger etiket met Grand Crû onder de naam en er stond ook een kasteel op. Ik dacht dat het om een speciale editie ging. Ik nam het bier mee uit haar berging/brouwerij en proefde het aan tafel. Onze Martinus kwam ook toe en zette zich naast mij. Zijn oog viel op de fles!

"Wat drink jij nu. Grand Crû?"
"Gewoon Hoegaarden, pa."
"Gewoon, dat is wel straffer hé manneke".

Meme had alles gehoord en vroeg.
"Is hij niet lekker ofzo?"
"Jawel moedre, maar dat is een Grand Crû, te straf voor die mannen!"
"Er staat toch Hoegaarden op, dat drinken ze toch graag. Is het lekker, Tim?"
"Zeker meme!"
"Ok dan."

En vanaf dan bracht ze nooit geen blikjes witten van Hoegaarden mee, maar Grand Crû. Enige probleem was dat ze geen glas had van Grand Crû. Zo'n typisch mooi, tulpachtig glas. Als bierliefhebber vind ik dat je bier in zijn correct glas moet drinken, en daarom schoot ik haar te hulp. In 2004 om precies te zijn.

Ik was tijdens de paasvakantie als leider mee op kamp vertrokken naar Maloja. Na afloop van het kamp, kwamen met de trein terug aan in het station van Kortrijk. Daar besloten we nog met de bende leiders iets te drinken in café Pegasus, in het station. We waren met een man of 20 en dus kan je wel al inbeelden dat de tafel goed vol stond met drank en glazen. Ik had een Hoegaarden Grand Crû besteld en toen we allen weer opstonden om naar huis te vertrekken, heb ik het glas gauw in mijn rugzak tussen mijn kleren gestopt en weg gesmokkeld. Glazen weg smokkelen is een kunst die ik van mijn derde naamgenoot heb meegekregen trouwens. Ik nam de bus naar huis en die kwam aan aan het standbeeld in Moorsele. Vandaar wandelde ik naar meme.

Ik toverde het glas tevoorschijn uit mijn rugzak.
"Kijk meme, een souvenir uit Maloja!"
"Maar het is leeg, Tim. Doe het maar gauw vol!"

Enzo dronk ik na afloop van het kamp een Hoegaarden Grand Crû bij meme in een gepast glas!

Jaren later staat het glas nu in mijn kast en als ik er uit drink dan ben ik in gedachten weer aan meme's tafel en ook een beetje in Maloja. Ik herken het glas uit de duizend en zelfs met de ogen toe! Onderaan het voetje is een heel klein barstje, wat al zo was toen ik het voor mijn neus kreeg in de Pegasus. Dankzij dit barstje blijft de herinnering levend en kan ik het onderscheiden van de rest van mijn glazen Grand Crû!

Ik heb dorst gekregen van het schrijven, en jullie waarschijnlijk van het lezen!

Schol,

TG