Martins droom

Vandaag zijn we aangekomen bij het laatste blogbericht over "Onze Martin". Vorig jaar had ik mezelf voorgenomen om één jaar lang elke dag een bericht over mijn papa te schrijven. Ik had geen idee of het zou lukken en of ik het zou kunnen volhouden. Had ik ideeën genoeg? Waren er voldoende foto's?

Hoe meer ik schreef, hoe meer inspiratie er volgde. Er zijn zelfs nog heel wat zaken die de blog niet eens hebben gehaald, maar die ik binnenkort wel in het boek "Onze Martin" zal opnemen. Vandaag de dag is pa nog steeds een enorme bron van inspiratie.

Een beeld van Martin

Morgen zijn we aanbeland bij het laatste blogbericht van "Onze Martin". Ongelooflijk hoe vlug een jaar voorbij vliegt, maar nog straffer te beseffen dat onze Martin morgen al 5 jaar niet meer in ons midden is.

Via deze blog heb ik een jaar lang elke dag een beeld willen schetsen over mijn vader. Wie was hij, wie was zijn familie, wie waren zijn vrienden, waar werkte hij, wat at en dronk hij graag, .... Eens een anekdote, dan weer een foto of zelfs een video- of geluidsfragment. Voor mensen die hem kenden een leuke herinnering, voor mensen die hem nooit hebben gekend een manier om hem alsnog te leren kennen.

Martin herdacht

In 2011 realiseerden de vrienden van pa nog één van zijn vele ideeën. Hij speelde met de gedachte om optredens te organiseren in OC De Stekke in Moorsele. Het project noemde hij Zangzaad, maar helaas kon hij het nooit zelf uitvoeren.

Zijn vrienden deden het voor hem en op 15 oktober 2011 vond een herdenkingsconcert voor hem plaats in De Stekke. Heel wat vrienden, kennissen en familie kwamen af.

Niemand minder dan Tom Robinson en Lee Griffiths stonden op de affiche. Zij wilden naar België afzakken om een optreden op te dragen aan Martin. In het voorprogramma stond onze covergroep van The Bjètles.

Martins rustplaats

Als iemand overlijdt, dan hoopt iedereen dat deze persoon rust gevonden heeft. De plaats waar hij wordt begraven of wordt uitgestrooid, heet dan voortaan zijn laatste rustplaats. En rond 1 november zie je een heleboel mensen naar de laatste rustplaatsen afzakken om die op te smukken met bloemen en dergelijke. Dat is niet meteen aan mij besteed.

Martin zijn dorp

Martin werd geboren op 6 maart 1960 in Moorsele en stierf er ook op 18 oktober 2010. Ook zijn laatste rustplaats bevindt zich er.

Hij woonde in de Ieperstraat, Sint-Jansstraat, Roeselarestraat en Overheulestraat. Hoewel hij dus een paar keer is verhuisd, hij bleef zijn geboortedorp altijd trouw.

De Behaarde Borsten: Activiteiten

In het begin van de Bond der Behaarde Borsten werden de leden via mail op de hoogte gebracht van nakende activiteiten. Omdat niet iedereen toen eind jaren '90 over email beschikte, werden er peters aangesteld die het nieuws moesten doorgeven aan de leden zonder internet.

Martin op de dansvloer

Beste lezers,

we zijn bij deze aan de laatste blogweek aangekomen. Ik heb nog 7 blogberichten voor jullie in petto. Deze hier is nummertje 362!

Hebben we nog iets plezants op de plank staan? Een grappig filmpje of leuke foto? Zeer zeker.

De saaiste vieze film ooit

Martin kon op de gekste plaatsen en momenten in slaap vallen. Op een keer zat hij ’s avonds voor zijn laptop met zijn koptelefoon op. Het duurde niet lang of hij begon te knorren. Een kans die ik niet mocht laten liggen.

Ik kaapte zijn laptop en liet een pornofilm afspelen. Ik nam mijn camera en filmde het tafereeltje waarbij lag te knorren terwijl voor hem een stomende scène afspeelde. Toen de scène voorbij was, zette ik zijn laptop weer in de toestand waarop pa hem had achtergelaten.

Waardig ouder worden

Op 6 maart 1995 werd pa 35. En dat kon je in onze straat bijna niet missen. Alleen pa had het zelf blijkbaar niet meteen door.

Op zondag 5 maart stond hij als eerste op, en reed hij naar de bakker om pistolets en koffiekoeken. Toen hij vertrokken was, haalden alle buren hun rolluiken op en hingen een affiche aan het raam. Ook in de struiken werd een bord met daarop de affiche neer geplant. Op het eerste zicht een verkiezingsaffiche, met een gezicht en een nummer en slogan. En zo zag pa het ook toen hij even later terugkeerde.

Ontdooid voedsel

Ik las deze week een artikel over een professor die beweerde dat je ontdooid voedsel weer mag invriezen om dan later weer te laten ontdooien en op te eten. Iets wat al jaren ten stevigste wordt afgeraden! Volgens de professor heeft het gewoon te maken met de manier waarop je het voedsel laat ontdooien.

Pasfoto's

Dit jaar was het weer zover. Ik was toe aan een nieuw paspoort. Het is alweer vijf jaar geleden dat ik het mijn liet vervangen. Je kent dat wel: langsgaan bij de fotograaf om toch een enigszins deftige pasfoto te laten nemen. Een belangrijke keuze, want je hangt voor op zijn minst 5 jaar vast aan die foto.

In de Kroone

Hoewel pa vaak en graag op reis was, hij keerde even graag terug huiswaarts. Naar zijn moedertje en ook naar zijn vrienden. Na een reis bezocht hij mémé en bezocht hij ook steevast zijn stamkroeg "In de Kroone" in Moorsele.

Strafstudie

Of onze Martin een brave student was op school weet ik eigenlijk niet. Hij zal denk ik wel ooit straf hebben moeten schrijven. Hij heeft alleszins keer strafstudie gevolgd, zij het dan op 39-jarige leeftijd.

Mijn broer en ik zaten in het eerste en tweede middelbaar in het Sint-Pauluscollege in Moorsele. Een toffe tijd en leuke school, ware het niet dat men iets te ver ging in zijn anti-pestbeleid. Dat een school reageert tegen pest is uiteraard het normaalste van de wereld, maar het kan ook absurd worden. Zo is boos kijken naar een collega-leerling niet meteen pesten, zelfs als die medeleerling dat zo overdreven naar de leerkrachten gaat melden.

Peking eend

Op deze blog hebben we al enkele van pa's favoriete restaurants, gerechten en dranken besproken. Zijn favoriete maaltijd waren witte bonen in rode saus met Zwitserse schijven (zie blogbericht). En Chinees restaurant "De Lange Muur" in Dadizele was één van zijn favoriete plekjes. Witte bonen in rode saus hebben ze er weliswaar niet op het menu staan, maar wel Peking eend.

Okkernoten

De herfst is er en dat betekent dat ook de okkernoten weer hun intreden doen. Indertijd haalde mémé Agnès altijd een mandje boven die ze op haar legendarische tafel zette, en vulde met noten. Onze Martin die was er verzot op, en kon een heel uur lang de ene noot na de andere binnenspelen. Dan zat hij daar met de kraker en een servetje te knabbelen.

Martin solo

Martin trok er ook vaak alleen op uit. Het grootste deel uiteraard voor zijn werk. Hij was te vinden op heel wat verschillende beurzen in het buitenland. Hij koppelde dan altijd wel een uitstapje aan zijn verblijf en bracht ook telkens een souvenir mee voor zijn moedertje.

Martin zijn reisgezellen: Mario

Pa trok in het begin van het jaar naar Altea met zijn vrienden Ronny en Mario. Ronny had daar een appartement en samen verkenden ze de streek (zie blogbericht). Pa, die een grote fan was van Mario reisde ook samen met hem door Spanje. In 2009 trokken ze naar Andalusië.

Martin en zijn reisgezellen: Geert en Martin

De laatste jaren trok pa ook geregeld eens op citytrip. Samen met zijn vrienden Geert Flamez en Martin Coene bezocht hij Boedapest en Lissabon. Gezellig wandelen, eten en uiteraard een terrasje doen ...

Martin zijn reisgezellen: Geert en Marina

Ook met onze buren en vrienden Geert en Marina zijn we vaak eens op reis geweest. Hun dochters Elien en Arne hebben ongeveer dezelfde leeftijd als Jasper, Suzan en ik en dus hebben we heel wat samen gespeeld. We konden ook zomaar elkaars tuin binnenlopen omdat er een deel uit de omheining  was. Op die manier moesten we niet via de drukke straat om naar elkaar huis te gaan. Vandaag de dag lopen ook de kleinkinderen probleemloos naar de buren.

Martin en zijn reisgezellen: The Fab 4

Vanaf zijn kindertijd had pa zijn drie dikke vrienden: Vincent Bonte, Jan Devos en Michael Debaere. Ze groeiden samen op, trokken er samen op uit zonder partners en later ook met. Er werd ook jaarlijks nieuwjaar gevierd bij één van de vrienden.

Martin en zijn reisgezellen

Onze Martin heeft enorm veel gereisd in zijn leven. Zowel voor het werk als privé was hij in talloze landen en steden te vinden. Vaak was hij alleen op toer, maar meestal had hij ook zijn reisgezellen mee op pad.

Vissen

Op weekend in Dinant heb ik voor het eerst sinds lang weer eens een vispers van dichtbij gezien. Vroeger was ik vaak bij die put te vinden om wat vissen te vangen. Ook in de forelput in Ledegem ben ik af en toe gaan vissen met vrienden voor één of ander verjaardagsfeest. Vissen op zee heb ik nooit gedaan. Het scheelde wel niet veel.

Onze Martin sport: Wandelen

Onze Martin was vooral vrij sportief in zijn jonge jaren. Zoals we gezien hebben in het blogbericht over zijn kathedraal van een lijf, was hij vanaf zijn 40ste iets te zwaar om nog echt topsport te beoefenen. Hij kocht wel een koersfiets waar hij nu en dan eens mee ging rijden. Hij ging nu en dan ook eens zwemmen. Maar verder beperkte hij zich tot wandelen. In Moorsele, op de dijk van Oostende of Wenduine, maar ook in de bergen!

Tommeke, Tommeke

De laatste Belgische wereldkampioen is Philippe Gilbert. In 2012 reed hij alles en iedereen kapot op de Cauberg in Valkenburg. Een kunstje die hij al 4 keer heeft klaargespeeld op deze helling. Tijdens de wedstrijd waren Elien, mijn schoonpa Eric en ikzelf bezig om de kleerkast in Artuur zijn kinderkamer te installeren. Het was september en binnen een kleine twee maand zou onze kapoen ter wereld komen. Toen de laatste ronde van het wereldkampioenschap aanbrak, staakten we de werken. De renners naderden de laatste kilometers, en de Belgische ploeg was nog met een hele bende vooraan. Op de Cauberg plaatste Gilbert een demarrage en ik sprong achter mijn zetel. Dat is een ritueel dat ik altijd doe trouwens. Als er een spannende koers op tv is, sms’en mijn vrienden meestal “achter de zetel” naar mij. Ik sta daar dan te roepen en zelfs te slaan van de spanning.

Grappen met onze Martin: paspoort

Onze Martin was niet veilig met twee kornuiten in de buurt. Als hij lag te dutten in de zetel, dan plaatsten we vanalles rond hem, en namen we een kiekje van het tafereeltje. We printen de foto uit en hingen hem op het prikbord zodat hij bij het wakker worden zichzelf kon aanschouwen.

"Gasten, ik kan hier ook niks doen zonder dat jullie mij iets lappen!"

Japie op de bagagedrager

Het beste wat ik pa ooit op de mouw heb gespeld, is het avontuur met Japie op de bagagedrager van mijn fiets. Hij heeft nooit de ware toedracht van het verhaal gekend. Ik was van plan om het ooit te vertellen op het huwelijk van mijn broer zodat pa zich wellicht een bult zou schrikken. Maar pa is er niet meer en Japie blijft zijn huwelijk maar uitstellen. Daarom hier het ware verhaal!

Op een mooie zomeravond in 2005 zat ik thuis tv te kijken toen mijn gsm rinkelde. Een vriend vertelde me dat er een feestje aan de gang was in JH Quo Vadis en dat mijn broer Japie er ook was. Ik sprong de fiets op en reed naar Heule.

Johan Verminnen in de Sint-Martinuskerk

Een optreden waar pa ook aan de wieg van stond, was het concert van Johan Verminnen. Die trad in ooit op in de kerk van Moorsele. De opbrengst van het optreden ging naar de Basisschool in Moorsele, ten voordele van de computerklassen.

Het begon met een etentje bij een oude schoolkameraad van pa, Boudewijn “Boudie” Decraemer. Boudewijn is de manager van Johan Verminnen, en tijdens een zomerbarbecue bij hem thuis werd Johan Verminnen uitgenodigd, samen met Rik Vanwalleghem, de burgemeester van Wortegem-Petegem en ook de broer van Paul Verminnen en onze Martin.

Uit Martin zijn platenkast: Enya

Onze Martin was een echte muziekliefhebber zoals zo vaak is gebleken uit deze blog. Zowel in de auto als thuis klonk er bijna voortdurend muziek, binnen en buiten. En die muziek kon ook wat variëren naargelang het seizoen. In de zomermaanden kwam Phil Collins vaak de kop opsteken en op zomerreis was Eros Ramazotti vaak van de partij.

Koken met Dedullen

Ik heb eerder al heel wat favoriete restaurants vermeld. Kookte pa dan niet zelf? Jawel.

In het begin was hij gespecialiseerd in omeletten met patatten, kaas en andere. Ook de barbecue met specialiteit côte à l’os was zijn verantwoordelijkheid.

Markt van Halluin

Mensen die op reis naar Frankrijk gaan, kennen ze wel: de gezellige marktjes met allerlei lekkernijen en leuks zoals petanqueballen en -accessoires. Daar krijg je het echte vakantiegevoel!

Eigenlijk hoef je niet zo ver te lopen om dit gevoel te beleven. Net over de grens, meer bepaald in Halluin, heb je elke zaterdagvoormiddag zo'n gezellige markt. Je kan er heerlijke kip aan het spit kopen (stukken lekkerder dan als je ze hier koopt), je vindt er kraampjes met olijven, standjes om gsms te deblokkeren en nog zoveel andere.

Haantje de Voorste

We hadden het gisteren over Martin, onze dierenvriend. Het enige dier dat weliswaar niet kon rekenen op zijn liefde, was de haan in de tuin bij mémé Agnès. Die agressieve haan hield ervan om te pikken in de benen Pa en ma waren in hun jeugdiger jaren, nog voor hun kroost er was, aan het tennissen op de koer bij mémé. Eén van de twee mepte iets te hard en bal vloog over de muur, recht in het kippenhok.

Martin de dierenvriend

Onze Martin was een dierenvriend. En dieren zagen hem ook zeer graag. De hond van zijn vrienden Frank en Peggy, Duchesse, die begon zelfs spontaan te plassen van contentement toen ze pa zag binnenkomen.

Garage Samyn

Ik vertelde eerder al over pa zijn verschillende wagens. Pa kocht al zijn wagens aan via garagist Stefaan Samyn uit Dadizele en liet ze daar ook onderhouden. Hoewel garagisten niet altijd de beste reputatie genieten, had pa een blindelings vertrouwen in Stefaan en ook terecht.

Uit Martins platenkast: Eros

Dit jaar zijn we naar Center Parcs Erperheide op reis geweest. Op slechts 2 uur rijden van ons huis, dus dat is wel te doen met een kleine bengel. Al was 2 uur ook wel nipt voor hem. We hadden nochtans voorzorgen genomen door twee cd's van Samson en Gert te bestellen bij bol.com. Op die manier kon hij vrolijk "Piraten van de Zee", "In de Disco", "Samen op de moto" en andere hits meezingen. Als chauffeur heb je het op de duur wel even gehad. Iets wat onze Martin ook vaak moest verduren.

Onze Martin sport: basket

We hadden het eerder al over verschillende sporten die onze Martin heeft uitgeoefend, zoals judo, voetbal, zwemmen, ... Basket zit er evenwel niet echt bij. Pa wierp bij gelegenheid wel eens eens een bal in de korf bij mémé op de koer, maar zat nooit in een basketbalclub of dergelijke.

Dinant: dobberen

Met een grote bende op reis betekent ook wel drukte. Gelukkig is het domein groot genoeg om toch ergens rustig te luieren. Wat ook voor onze Martin het geval was. Die koos ervoor om rustig rond te dobberen in een bootje op de vijver. Met de nodige voorzieningen.

Dinant: groepsfoto

Met zo'n grote bende zal een groepsfoto alvast geen sinecure worden. Al maakt technologie van vandaag het wel een stuk makkelijker. Met digitale foto's kan je makkelijk zien of de foto al dan niet is gelukt, en de meeste toestellen hebben al gezichtsherkenning zodat alle gezichten scherp zijn. Er wordt zelfs gekeken dat er pas wordt afgedrukt als iedereen kijkt. Bovendien heeft iedereen bijna een digitale camera, dus pogingen zat.

Dinant: Leffe

Dit weekend trekken we met de familie naar Dinant ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van mijn meme en pepe, de ouders van mijn ma. In een groot kasteel met een enorm domein er rond met vijs- en vaarvijver. We gingen er in 1997, 1999, 2001 en 2003 heen.

UIt Martin zijn garderobe: Hip hip hip

Pa ging dikwijls shoppen met zijn dochter Suzan. Die maakte dan van de gelegenheid gebruik om haar pa te pimpen met allerlei hemden en truien.

In 2007 had ze hem in een hippe college-trui gestoken. Zo ééntje met een kap en zakken ter hoogte van de buik. Hij was op slag twintig jaar jonger. Dat dacht hij toch.

Kasteelfeesten 2005

Pa zette ook graag zijn schouders onder evenementen. Zo hielp hij jaren met Feeste op de Platse met zijn vriend Koen Grymonprez. Beide waren ook één van de vele krachten tijdens de Tsunami-feesten.
Toen eind december 2004 een tsunami lelijk huis hield in Azië, schoot heel de wereld ter hulp. Zo ook parochie Moorsele.

Gerard Theofiel

Ik vertelde eerder al dat op mijn pasport Tim Hedwig Luc Ghillemyn staat en dat mijn tweede en derde naam die van mijn nonkels zijn (zie blogbericht Hedwig Luc).

Artuur is aangegeven bij de burgerlijke stand als Artuur Martin Ann Ghillemyn. Martin naar mijn vader en Ann naar mijn schoonmoeder. Was hij een meisje geweest, dan was de naam Renée Ann Martin Ghillemyn geweest. Wij kozen ervoor om broer en zussen peter en meter laten worden, en de opa's en oma's te vermelden in de naam. Zo is Eliens zus Charlotte de meter van Artuur en mijn broer Jasper de peter. Voor de volgende spruit is mijn schoonbroer Dimi peter en mijn zus Suzan meter. Afhankelijk van het geslacht zal de nieuwe Ghillemyn dus XXX Eric Greet Ghillemyn heten, of XXX Greet Eric Ghillemyn.

Sun Parks De Haan

Deze zomer zijn we op reis geweest naar Center Parcs Erperheide. En voor mij heeft dit park toch wel de hoofdprijs weggekaapt van leukste vakantiepark dat ik al bezocht. Tot voor kort was die plaats weggelegd voor Sun Parks De Haan. In de gloriedagen tenminste, want vandaag de dag is het park enorm verloederd. Jammer, want we hebben daar fantastische tijden beleefd.

We zijn er ontelbare keren op reis geweest. Met het gezin, met vrienden en vooral met familie. Samen met tante Christa, nonkel Luc, Lien, Sam en Rob trokken we richting zee. Dankzij talloze kortingen en andere vertoefde we er verlengde weekends en ook midweken. Vraag me niet te tellen hoeveel keer we er waren, want het is denk ik niet bij te houden.

De Engelsman

Toen onze Martin nog een mager manneke was, dan was hij ook nog een bleek manneke. Hij liep zelden met bloot bovenlijf daardoor was hij spierwit. Toen hij met zijn liefje, mijn ma, op reis ging naar Dordogne, viel hij wat uit de toon. Want zo wit hij was, zo bruin was ma en haar gezinsleden. Een echt contrast.

Brillen en lenzen

Niet alleen zijn begroeiing en omvang kende een heuse evolutie, ook op zijn neus is het één en ander veranderd. We hebben het niet over sproeten of puistjes, maar over zijn brillen en lenzen.

Onze Martin had niet de beste ogen, wat dochter Suzan heeft overgeërfd. Japie en ik hebben voorlopig nog geen bril of lenzen nodig. Zijn eerste bril moet hij in zijn tienerjaren hebben gehad, als we van foto's afgaan. Hij veranderde in de loop der jaren van montuur volgens de mode. Tot hij opteerde voor lenzen. Een bril werd maar sporadisch gebruikt als hij last had van de lenzen of als hij lenzen kwijtspeelde.

Kathedraal van een lijf

Als we de evolutie van pa zijn begroeiing op zijn hoofd zouden moeten voorstellen op een grafiek, dan krijgen we ongeveer een Gauscurve. Als we hetzelfde met zijn gewicht zouden doen, dan krijgen we vooral een stijgende lijn van zijn 30ste tot 40ste, dan een kleine daling om dan weer wat te stijgen en gelijk te blijven.

Begroeiing

Op het einde van zijn leven had pa niet veel begroeiing. Op zijn hoofd wel te verstaan. Zijn borst stond weelderig vol, zoals het een echte opperborst betaamt. In het begin en op het einde van zijn leven was het niet erg bebost op zijn bolletje, maar dat is ooit wel anders geweest.

Met de Mobilehome op reis

In 1998 gingen we eens niet met de auto op reis. Het is te zeggen, we huurden een mobielhome en trokken erop uit langs de kust van Frankrijk, van Cape Blanc-Nez tot Boulogne. Ons buurmeisje Arne vergezelde ons zodat mijn zus ook gezelschap zou hebben. Haar broers waren niet zo happig om met hun zus te spelen. Zij lieten ze zelfs niet in hun “kamer”.

Japie en ik sliepen in de bovenruimte van de mobilehome, boven de chauffeurskabine. Suzan was benieuwd naar hoe die ruimte eruitzag, maar pestkoppen Japie enik lieten haar niet binnen.
We reden wat rond en bezochten Cassel, Wissant, … We hielden halt op een camping om de nacht door te brengen en om ook iets te eten. Pa en ma waren verzot op fruits-de-mers en dan ben je daar natuurlijk aan het goede adres.

De eerste schooldag

Een historische dag vandaag want mijn kleine ventje gaat voor het eerst naar school. Een emotionele dag voor hemzelf, maar ook voor de ouders. Wat wordt onze jongen toch groot! Hopelijk gaat hij liever naar school dan zijn vader, want ik weende steevast als ik moest gaan. Toegegeven, ik krijg vandaag de dag nog altijd nachtmerries dat ik weer naar school moet. Ik ben dan ook enorm gelukkig als ik bij het wakker worden besef dat ik al 8 jaar ben afgestudeerd.

Maar alles is goed verlopen. Artuur is met een grote glimlach teruggekeerd, ook zijn juf was blij en dus zijn wij als ouders zeer content!! Voor papa was het ook zeer leuk omdat wachten aan de schoolpoort een echte reünie is. Heel wat oude schoolmakkers van vroeger staan samen met je aan te schuiven om hun kroost op te halen. Gesprekken en nostalgie verzekerd.

Nestor Ghillemyn

Ella, Artuur, Lou, Robbe en de andere kleinkinderen zullen nooit hun opa Martin kennen, en dat is wel spijtig. Maar ook wij hebben nooit onze opa gekend. Nestor Ghillemyn, vader van onze Martin, overleed in 1976 ten gevolge van een hartfalen. Mijn pa was toen zelf 16.

Nonkel Marcel Ghillemyn

Ik had je enkele dagen geleden de stamboom van onze Martin gedeeld (zie boogbericht). Je hebt ongetwijfeld gezien dat pa heel wat tantes en nonkels had. Ik ving op van mijn tante Christa dat de laatste van die bende, nonkel Jozef, vorige week overleed. Het einde van een generatie, maar er zit gelukkig een nieuwe aan te komen. Vandaag staan we even stil bij ongetwijfeld één van de strafste nonkels van onze Martin, zijnde Marcel Ghillemyn.

Met Martin op restaurant: Den Oesterput

Toen Japie in 2004 ging studeren aan de Katho, had hij met pa afgesproken dat ze eens kreeft zouden gaan eten als hij er zonder herexamens door was. Het lukte Japie en dus moest pa zich aan de weddenschap houden. Maar na het einde van het schooljaar vergat pa zijn belofte, net als de jaren die volgden.

Martin 40

Vandaag werd een feestje gehouden voor mijn schoonzus Manuela die 30 werd. Dat kan al tellen.

Onze Martin werd 50 jaar, maar een groot feestje voor deze halve eeuw heeft hij nooit echt gehouden. Voor zijn 40ste daarentegen werd een groot verrassingsfeest georganiseerd. Op 6 maart 2000 werd pa 40 jaar, al was hij op dat moment niet in het land. We waren samen met hem, nonkel Steven en Japie op skireis in La Clusaz. Ma had een fles champagne in onze valies gestopt, en ook nonkel Steven had er één mee. We verstopten die onder de laag sneeuw op het terras van onze studio terwijl hij stond te douchen.

Martyn en Martin

Na de castaway party van Tom Robinson in 2005 organiseerde pa ook nog een tweede concert. Op vrijdag 11 november 2005 ontving hij de Welshman Martyn Joseph in de Jeugdclub in Wevelgem. Pa had Martyn Joseph leren kennen tijdens de Castaway Party van Tom Robinson in Dranouter in 2002. Daarna had hij een paar keer een concert van hem bezocht.

Van Egidius tot Artuur

Ik heb me onlangs in de stamboom van mijn pa verdiept. Best wel leuk om te doen. Surf gerust naar http://gw.geneanet.org en zoek je eigen voorvaderen eens op.

Als we zo ver mogelijk terugkeren (dankzij de stamboom opgemaakt door een zekere Frank Coucke, waarvoor dank: http://gw.geneanet.org/frank100?lang=nl&v=GHILLEMYN&m=N) komen we uit in circa 1640 toen Egidius Gillemyn blijkbaar werd geboren in Ingelmunster. Onze familienaam is toen nog anders geschreven, wat toen wel vaker voorkwam. Van Egidius gaat de lijn verder tot 1678 met Guillielmi Guillemyn (opnieuw anders geschreven). In 1715 is er dan een zekere Judocus Gildemyn. Eén van zijn zonen werd in 1764 Hieronymous Gilliemyn gedoopt, wat al wat meer op Ghillemyn begint te lijken. In 1798 kwam in dat gezin Amandus Gillemyn op de wereld. Enkele (niet allemaal) van Amandus zijn kinderen kregen de "H" na de "G", zoals ook bij pa en ons het geval is. Zo ook zijn zoon Petrus Ghillemyn die in 1834 werd geboren. Die zette samen met Coleta Mestdagh Martinus Ghillemyn ter wereld.

Behaarde Borsten: nieuwjaarsreceptie

Van alle activiteiten van de Behaarde Borsten, was de nieuwjaarsreceptie ongetwijfeld de beroemdste en beruchtste. De receptie vond de derde zaterdag van januari plaats en stond garant voor nachtelijke uren spel- en dansplezier. En drank ook natuurlijk, want niemand hield het droog.

De locatie wijzigde in de loop der jaren, maar meestal was De Wulfdam in Moorsele de vaste stek voor de receptie. Verder waren ook een feestzaaltje bij Elektrabel in Menen, de voormalige Bellini in Moorsele en het zaaltje van JH Den Baskuul plaatsen waar volop werd gefeest.

Genieten

Hallo bloglezers,

even een update over de boekversie van de blog. Na wat sleutelen en schrijven zullen dit normaal gezien de 25 hoofdstukken geworden. Het manuscript telt nu 165 pagina's in word (lettertype Arial 10) en er moet nog een hoop tekst en berichten bij. Niet te missen dus!

Che Guevara

Wij gingen vaak met het gezin op reis. Tenminste tot we zo'n jaar of 16 waren. Daarna haakten Japie en ik af. Wij bleven thuis en gingen eerder op kamp met Chiro of CM. Pa, ma en Suzan vergezeld van gelegenheidsdochter Femke trokken er op uit.

Kaarten bij de vleet

Net zoals smartphones, zijn ook gps-toestellen vandaag de dag niet meer weg te denken. Iedereen heeft er wel ééntje, ingebouwd of apart. Zo wordt reizen een klein beetje kinderspel (als je gps niet begint te flippen). Ook pa had zo'n gps in zijn wagen. Maar toch hield hij nog van old skool wegenkaarten. Er slingerden er altijd wel ergens rond in zijn wagen. En als hij ergens naartoe moest, dan zat hij niet op Google Maps te kijken, maar zat hij aan tafel met een Michelinkaart. En hij had een gigantische collectie kaarten.

Puistjes

Even goed nieuws melden voor de fans van de blog. Er komt een boek van onze Martin waarin heel wat van de berichten zullen gebundeld worden. Ze worden wat herverdeeld in thema's, herschreven en er staan ook niet op de blog gepubliceerde zaken bij. Niet te missen dus. Ik denk dat hij er in november zal zijn, nadat de blog is afgelopen.

Huur

Pa plagen deden we door het verstoren van zijn tests met gadgets en door mémé vanalles en nog wat op de mouw te spelden. Maar ook met fotobewerkingen, die we dan overal in het huis rondhingen. Vooral de huur die hij vroeg voor het onderdak van Japie en mij was vaak het mikpunt van die grappen.

In 2007 studeerden zowel Japie als ikzelf af en begonnen we onze carrière als werkmens. Dat betekende dat we thuis ook ons steentje mochten bijdragen. Pa zette de huur op 300 euro per maand, een bedrag waar hij te pas en te onpas werd aan herinnerd.

Gadgets testen: storing

Als pa zijn gadgets testte ging er al vaak wel eens iets mis. Ofwel door een falende technologie zoals zijn handsfree-sets of door het falende gehoor van de testpersoon. Maar soms was er ook wel kwaad opzet mee gemoeid in de vorm van twee plaaggeesten.

Gadgets testen: hardhorig

Wij waren zeer vaak de testpersonen voor pa zijn nieuwe gadgets. Talloze keren werden we als fotomodel gebruikt bij zijn digitale camera of infraroodcamera. En ook voor zijn uiterst feilbare handsfree oplossingen werden we steevast opgebeld.

"Hoor je mij?"
"Nee."
"Hoor je mij? Hallo, hallo?"

Martins gadgets: Handsfree

Bellen met de gsm in de hand tijdens het rijden is verboden. Maar best ook want het is levensgevaarlijk. Gelukkig zijn er oplossingen zoals handsfree. Het systeem in mijn auto werkt perfect, net alsof de persoon met wie je belt vlak naast je in de wagen zit. Ik wou dat pa eens naast mijn kon zitten om te zien en te horen hoe het wel kan.

Want pa heeft duizenden handsfree kits gekocht. Koptelefoontjes, microfoontjes, ingebouwde systemen, ... Hij heeft er veel getest, maar geen enkele was goed.

Martins gadgets: digitale foto's

Naast gsms zijn ook digitale foto's niet meer weg te denken. Waar je enkele jaren terug nog vrij vaak digitale fototoestellen zag, wordt de smartphone momenteel gebruikt voor het nemen van foto's of het schieten van video's. Ook ik heb al duizenden foto's van mijn kleine kapoen, en 98% werd genomen met mijn iPhone. Logisch, want die heb ik steeds op zak. Als Artuur weer een stoot uithaalt (wat dagelijks toch meerdere keren voorkomt) dan heb ik vlug een kiekje. En met de komst van een tweede spruit in het vooruitzicht, zal de iPhone nog meer ingezet worden om herinneringen te vereeuwigen. Je kan anno 2015 alles ook makkelijk bewaren "in the cloud" waardoor je overal en altijd aan je collectie kan, en die bovendien vlot met mijn computer en laptop wordt gesynchroniseerd. Met een baby op komst, heb ik alvast extra Gigabytes ruimte bijgekocht. Hou jullie dus maar schrap voor talloze kiekjes.

Martins gadgets: Nokia 6310i

Als zelfstandige die vaak vaak op baan was kon pa zeker en vast een mobiele telefoon gebruiken. Nu kan je gsms en smartphones quasi niet meer wegdenken. Maar 15-20 jaar geleden was er totaal nog geen sprake van telefoontoestellen in je zakken. 

Eén van pa zijn favoriete en zelfs allerbeste toestellen was de Nokia 6310. Lezers die deze gsm ooit hebben gehad, zullen dit zeker beamen. Het is een sterk en vooral betrouwbaar toestel met goede batterij. Ik denk dat dit het exemplaar het langst door pa werd gebruikt. Zijn recentere gsms werden vlugger vervangen. Hij had zelfs meerdere exemplaren en wisselde af en toe eens af. Een smartphone heeft hij nooit gehad. Hij was nog van plan om een iPhone 3 (toen heet meest recente model) aan te schaffen, maar het bleef bij de eerste iPad.

Martins gadgets: videocamera

Ik had het al over onze Martin zijn passie voor gadgets en snufjes. Hij heeft er zoveel bij elkaar gespaard, dat we bijna ee
n blog alleen al zouden kunnen wijden aan zijn collectie. Wij gaan er de opvallendste uitpikken en even bespreken.

Martins gadgets

Onze Martin was een echte liefhebber van gadgets en allerhande technologie. Al toen we nog kleine pagadders waren, verraste hij ons telkens met zijn snufjes. Op zijn eerste laptop konden we tekeningetjes maken en zelfs spelletjes spelen, zoals formule 1 (al was de snelheid eerder Formule -1). In de loop der jaren kwamen er heel wat laptops bij, de één al kleiner dan de ander.

950 jaar Moorsele

In 1996 bestond Moorsele maar liefst 950 jaar. En dit jubileum ging niet zomaar voorbij. Gedurende het jaar werden heel wat evenementen georganiseerd, zoals historische wandelingen, sportactiviteiten, optredens, en nog zoveel meer. De apotheose van de feesten was een historische stoet die de geschiedenis van Moorsele uitbeeldde. Massa's figuranten namen deel aan de stoet, vermoedelijk deed zelfs de helft van de parochie mee.

Zomerterras

Toen we in 2006 verhuisden naar de Overheulestraat 217, installeerde pa er zijn zomerbureau. Een tafel die hij in het midden van de tuin neer plantte om dan te werken. In gedachten zag hij zichzelf onder de boom zitten met zijn laptop en gsm. Het is bij gedachten gebleven, want ik heb hem er geen enkele keer gezien. Die tafel stond meer in de weg dan wat anders.

Een groter succes was het zomerterras dat hij liet zetten op het einde van de tuin in de Overheulestraat 220. Een houten constructie waar je met rietmatten ook de zon kon weghouden. Er stonden ligstoelen en een terrastafel en stoelen. Daar was pa wel meer te vinden als hij een dutje deed, of gewoon met een glaasje wijn de krant of een boekje zat te lezen.

Ook als er volk kwam, was het er leuk. Je kon er al wat meer lawaai maken omdat je enkel de koeien en de kippen en ganzen van de buren ambeteerde. Het zomerterras zat vaak vol met volk en pa liet ook een extra frigo zetten voor enkel en alleen drank koel te houden als er volk kwam.

TG

Barbecue met de buren

Heb je ook het gevoel dat de zomer vroeger anders was? Als kind had je het gevoel dat het tijdens de grote vakantie altijd mooi weer was, en dat je alle dagen tot laat in de avond kon buiten zitten. Het zal toen ongetwijfeld ook wel geregend hebben, maar om één of andere reden zijn die dagen uit het geheugen gewist. Op die manier blijven enkel de zonnige dagen en avonden over.

Festival Dranouter: Gaycowboy

De laatste passage van onze Martin was ook opmerkelijk. Pa had helaas met wat manische stoornissen te kampen, maar desalniettemin zorgde hij voor een vrolijke noot. Letterlijk en figuurlijk.

Naast muziek beluisteren, kan je nog een hoop andere zaken doen op Dranouter. Er staan winkelkraampjes waar je van alles en nog wat kan kopen en je kan deelnemen aan verschillende workshops. Zoals ukulele spelen.

Festival Dranouter: drugsbrigade

Op een festival wordt niet alleen gedronken. De liefhebbers roken ook graag eens een jointje of iets anders. En in 2003 wou pa ook eens de hippe gast uithangen. Hij rookte zelf niet, geen sigaretten of andere. Maar toen het folkfestival eraan kwam, wilde hij toch eens wat experimenteren. In zijn stamkroeg vroeg hij aan een goede vriend of hij aan een zakje weet kon geraken. Die bezorgde pa een kleine hoeveelheid en onze Martin bewaarde dit veilig thuis.

Festival Dranouter: Novastar

Van alle optredens die pa heeft meegepikt op Folk Festival Dranouter, is de passage van Novastar in 2009 wel zijn meest memorabele. Daar ben ik absoluut zeker van, want hij raakte er niet over uitgepraat.

Toen ik 's nachts thuiskwam (wellicht van JH Quo Vadis) was hij net geland van het festival. De cd van Novastar weerklonk in de living en onze Martin uit volle borst mee te zingen.

Festival Dranouter: Stijve tepels

In 1998 ging voor het eerst naar Folkfestival Dranouter, samen met pa en ma. Op vrijdagavond waren er wat leuke optredens van Axelle Red en Suzanne Vega. Vooral die eerste is me bijgebleven.

Festival Dranouter

Het festivalseizoen is in volle gang. Onze Martin was een liefhebber van optredens en dus kon je hem ook wel op een festival aantreffen. Hij is indertijd naar Torhout Werchter geweest, en ook op lokale optredens zoals Grensrock was hij wel te vinden. Maar met voorsprong zijn meest favoriete festival is ongetwijfeld het Folkfestival in Dranouter. Hij is er meerdere keren geweest, en wij hebben hem een aantal keren vergezeld.

Behaarde Borsten: Briek Schotte

Inderdaad: de Flandrien der Flandriens was een Behaarde Borst. Een ere-borst naar ik me herinner. Hij kreeg een shirt van de vereniging nadat hij in 200X te gast was in café "De Kroone". Voor deze praatavond werd samengewerkt met wielerjournalist Rik Vanwallegem (zie blogbericht "Uit Martins boekenkast: Rik Vanwalleghem"). Op die manier leerde pa Rik kennen (en uiteraard omgekeerd) en werkten ze nog vaak eens samen. Rik vervoegde ook de Behaarde Borsten, en stapte onvergetelijke quizen uit de grond samen met Geert Desimpelaere en Peter Dedullen.

Behaarde Borsten: Samsonhaar

Toen pa de allereerste brieven naar de leden van zijn kersverse vereniging "De Bond de Behaarde Borsten" stuurde, vergezelde hij zijn schrijfsel met een leuke gadget: borsthaar.

Want het was een vereiste dat de leden van de Bond haar op hun borst hadden. Vrouwen werden dus zeker niet uitgesloten, ze moesten het enkel en alleen kunnen bewijzen dat ze groei hadden op die regionen.

Behaarde Borsten: Logo

Bij zijn nieuwe vereniging hoorde een logo. En daarvoor maakte pa enkele ontwerpen. Niet via indesign, illustrator of andere, maar echt artisanaal met zijn potlood.

Bond der Behaarde Borsten

Van alle verenigingen waar pa deel van uitmaakte, of uit de grond stampte, is de "Bond der Behaarde Borsten" wel de meest opvallende, als is het maar om de naam. Pa was de voorzitter van de Bond en werd daarom als "Opperborst" gedoopt. Zelfs op zijn herdenkingskaartje staat "Opperborst der Behaarde Borsten".

Zoek Martin: 6e middelbaar

En voor de laatste uit de reeks "Zoek Martin" hebben we een iets oudere versie van hem. Meer bepaald een jaar of 18, in het laatste jaar in het middelbaar van Sint-Aloysiuscollege in Menen. Tip: Het was toen verboden voor de leerlingen om een baard te laten staan. Dit zeer tegen de zin van pa. Zodra hij de school verliet, liet hij dan ook zijn baard groeien. Hij liet die staan totdat ik geboren was. Toen ruilde hij die baard voor een snor.

Zoek Martin: misdienaars op uitstap II

Het waren uitgaanders die misdienaars, want ook vandaag kunnen we hen terugvinden op een groepsfoto. tijdens een uitstap. Mémé Agnès staat ook op dit plaatje, samen met haar zoon.

Zoek Martin: misdienaars op uitstap

Voor vandaag hebben we opnieuw een foto van de misdienaars, maar deze keer niet in "uniform". Voor deze gelegenheid gingen ze op jaarlijkse uitstap (ik vermoed Brussel) en namen ze een groepsfoto als herinnering. Hier kan de aandachtige zoeker ook mémé Agnès terugvinden.

Zoek Martin: misdienaars

Voor de tweede opdracht deze week krijg je een plaatje van de misdienaars uit o.a. het geboortejaar 1960 te zien. Ze staan uiterst heilig te wezen, waaronder ook onze Martin.

Succes!

TG

Klik op de foto voor een grotere weergave.

 

Zoek Martin: Heer-sur Meuse

De Tour de France zit er weer op. Dat betekent dat ook in de krant het Nieuwsblad de reeks "Thomas Pips" niet meer zal verschijnen. In die reeks moet je in een tekening van een grappig wielertafereel 2 muizen zoeken. Als je die vindt, kan je ze aanduiden en doorsturen om prijzen te winnen.

Ooh Champs Elysées

Vandaag zit de Tour de France er weer op. De laatste rit is traditioneel één grote parade op de Champs Elysées in Parijs. De renners rijden er enkele toertjes en dan eindigt de rit in de vaste massasprint.

Vijf

Op 18 oktober 2015 zal het al 5 jaar geleden zijn dat onze Martin overleed. Niet meteen een jubileum om blij naar uit te kijken, laat staan te vieren. Het maakt alleen maar duidelijk hoe vlug de tijd wel vliegt en ook hoe er zoveel is veranderd. Zeker als je naar zijn kornuiten kijkt.

Zijn jongste spruit Suzan heeft intussen een huis gekocht in Moorsele samen met haar vriend Billie. Bovendien zijn ze al papa en mama van de 1-jarige Lou, het 3e kleinkind van Martin.

Zijn zoon Japie is ook gesetteld samen met Manuela in hun huis in Heule. En hun kapoentjes Ella en Robbe, het allereerste kleinkind en kleinkind nummer 4, groeien inmiddels als kolen.

Ook bij mij, zijn oudste spruit, is er intussen veel veranderd. Elien en ik kochten ook een huis in Moorsele. Intussen wonen we er met 3, want in 2012 kwam onze bengel Artuur erbij, als tweede kleinkind van onze Martin. Samen met Robbe kan de familienaam Ghillemyn dus verdergezet worden naar volgende generaties.

En ... binnenkort komt er een kleine spruit bij! Want rond 3 januari 2016 verwachten wij een tweede kindje. Dat zal dan al het 5e kleinkind van onze Martin zijn, het 8e achterkleinkind van mémé Agnès. Dat zou al een hele bende geweest zijn om rond haar tafel te spelen. En ook onze Martin zou zijn handen vol hebben gehad met het oppassen op zijn bende lustige kapoentjes.

Wordt het een 3e kleindochter, of een 3e kleinzoon? Elien en ik weten het ondertussen. Jullie moeten nog eventjes geduld oefenen! Maar ondertussen kan je nog elke dag deze blog volgen!

TG

Hollands toilet

Beste blogvolgers,

mijn excuses maar jullie zullen gemerkt hebben dat de berichten de afgelopen dagen een beetje door elkaar stonden. Dat komt omdat Elien, Artuur en ik er een midweekje tussenuit waren, naar Center Parcs Erperheide. En ik had enkel internet op mijn gsm, en daardoor was het correct plaatsen van berichten iets moeilijker.

Daarom nog eens een overzicht van de week:

Maandag: Onze Martin sport: tennis
Dinsdag: Onze Martin sport: Judo
Woensdag: Verkiezingen
Donderdag: Handtekeningen 

En vandaag gaan we het over de Hollandse toiletten hebben. Zowat het enige minpunt aan ons verblijf in Center Parcs. Het park, de voorzieningen, de kinderanimatie, het eten, ... waren allemaal tip top in orde. Helaas was naar het grote toilet gaan in je eigen huisje niet echt plezant. Dat door de aanwezigheid van "Hollandse toiletten" waarbij je grote boodschap eerst op een platformpje terechtkomt alvorens je hem kan doorspoelen in het water. Zo mag je eerst nog genieten van het zicht en aroma.

Die Hollandse toiletten, daar had onze Martin absoluut een hekel aan. Ook met hem en het hele gezin zijn we vaak naar vakantieparken getrokken. En je hoorde hem steevast brullen.

"Godver, weer zo'n Hollands toilet. Ik haat die! Kan ik niet echt gezellig op toilet zitten 's ochtends."

Want dat was wel zijn ritueel. 's Morgen werd hij als laatste uit bed geroepen door ma, omdat hij het meeste tijd van al nodig had in de badkamer. Niet voor de douche, niet voor de wastafel maar voor de wc-pot. Daar kon hij makkelijk een uur vertoeven met zijn krant. En dat was best ambetant als wij nog in de badkamer moesten. Nochtans hadden we thuis 2 toiletten. 1 in de badkamer en 1 aparte. Maar die laatste vond pa niet gezellig om de krant te lezen en hij gebruikte liever die in de badkamer. Zo kon hij de rest van het gezin op stang jagen als die de badkamer nog dringend nodig hadden.

Zijn ochtendritueel werd dus enkel op Hollandse toiletten serieus ingeperkt.
"Die verdomde platformpjes. Waar is dat goed voor! Om je pakketje eens goed te ruiken en te bestuderen?"

TG

Handtekeningen

Iedereen heeft wel een soort afwijking of kleine 'tic'. Mijne is handtekeningen zetten. Ik mag geen balpen of iets van papier in de buurt hebben of ik zet wel ergens mijn krabbel. Misschien is het een stiekeme droom om een beroemdheid te worden en dan overal handtekeningen uit te delen. Al betwijfel ik het. Ik denk dat een leven in de schijnwerpers niet meteen aan mij is besteed.

Die afwijking heb ik overduidelijk van onze Martin. Want ook die zette te pa en te onpas zijn krabbels op blaadjes papier, bierviltjes, .... Zelfs nu vind ik nog steeds boeken en andere met zijn gekrabbel. Soms meerdere keren onder elkaar. Precies zoals ik dat ook doe.

Wie ons dus ooit in de luren zou willen leggen, kan éénvoudig weg een contract laten rondslingeren. Wie weet krabbel ik er zonder te weten wel iets onder, uit pure gewoonte.

Verkiezingen

Dit jaar zijn er eens geen verkiezingen in België. Gelukkig maar, anders hadden we weer maanden van te voren overvolle kranten met opiniepeilingen, bordjes langs de kant van de weg en flyers in de brievenbus. Bovendien heb je ook vrij veel kans dat je eens mag gaan bijzitten of tellen. Zo had ik al twee keer prijs.

En ook onze Martin die was steevast van de partij tijdens de verkiezingen om te helpen. Vrijwillig dan nog! Samen met één van zijn beste vrienden, Vincent Bonte, stond hij in voor de goed gang van zaken hier in ons kiesdistrict. Vincent was voorzitter en pa was zijn secretaris.

Voor die gelegenheden had pa met zijn laptop en excel een heel programmaatje uitgewerkt om vlot alle stemmen te kunnen ingeven en tellen. Op die manier hadden de geïnteresseerden een mooi overzicht van de resultaten.

En hoewel het programmaatje zorgde voor een vlotte gang van zaken, toch betekende dat niet dat pa en zijn vriend vroeger thuis waren dan alle anderen. Integendeel. Soms kwam de zon alweer op toen hij thuis terugkeerde. Hij had wellicht ter controle nog eens zelf alles handmatig 3 keer opnieuw geteld!

Onze Martin sport: judo

In zijn prille jaren deed onze Martin aan judo. Het was niet hetzelfde als Kung Fu (zie blogbericht uit zijn garderobe) en hij had er eigenlijk ook niet echt zelf voor gekozen. Maar in de 4 klaslokalen van de gemeentelijke basisschool in de Sint-Jansstraat in Moorsele werd naast les gegeven ook gesport en muziek gespeeld. Dit na de lestijden.

Zo had je er de judoclub die er werd opgericht. De banken maakten na de lessen plaats voor matten. Ook de tafeltennisclub speelde er. Daar was mijn tante Christa lid van en die vertelde dat de tafeltennisser die met zijn rug naar de matten stond wel eens pech kon hebben. De tegenstander probeerde een punt te scoren en de pingpongballen vlogen op de matten. Wie zich erop waagde, werd er tegen gegooid door de judoka's.

Toen mémé Agnès te horen dat er een judoclub kwam, schreef ze haar zoon Martin in. Dat deed ze in quasi elke club of vereniging die er kwam. Zo moest pa dus judo leren en behaalde hij enkele gordels.

Wat hem het meest is bijgebleven, is het leren vallen. Vele jaren later, tijdens de avondmarkt in Bissegem, maakte hij gebruik van die valvaardigheden. Hij misstapte zich in de grote van het voetpad en viel voorover. Hij zette zijn handen, maakte een rolbeweging en stond weer recht. Best impressionant voor zo'n figuur als pa.

TG

Onze Martin sport: Tennis

Je zou het hem niet gegeven hebben, maar onze Martin was best sportief. Tot een bepaalde leeftijd althans. Dan is zijn gewicht omgekeerd evenredig gegroeid met zijn aantal uren sport. Hij fietste nu en dan wel een keertje, al was de beklimming naar Moorsele Platse en dan de afdaling naar mémé Agnès haar huis wel de inspanning van de dag.

In zijn jonge en minder jonge jaren was hij fervent voetballer. Ik vertelde ooit al eens over zijn avonturen met het cafévoetbal (zie blogbericht helden op zondag) en minivoetbal (zie blogbericht Infrared Devils).

Maar hij heeft ook een periode getennist. Op de koer van de school, en gelukkig maar want zijn raket redde ooit het leven van zijn moedertje (zie blogbericht "Redder in nood".) Maar ook in de tennisclub in Moorsele (jawel, die bestaat!). Op de baan van Moorsele naar Ledegem heb je net voor het vliegveld tennisclub Servio. De banen liggen verscholen achter de grote hagen.

Het gebeurde vaak dat hij er 's avonds ging tennissen en dan gingen wij mee om wat rond te hangen op het plein. We volgden niet meteen zijn tennispartijtjes, want dan was niet meteen het opwindendste om te zien.

Thuis speelden we wel eens met zijn tennisballen en raket. Vooral toen ik ouder werd, en pa zijn tenniscarrière had beëindigd, gebruikte ik zijn raket als gitaar om mijn rockhelden te imiteren. Tot ik er een echte aanschafte samen met pa (zie blogbericht "First real six string").

TG

Onze Martin sport: zwemmen

Eén van pa zijn favoriete sporten zal ongetwijfeld zwemmen zijn geweest. Zeker de laatste jaren, want voor zwaarlijvige mensen is zwemmen een ideale sport. Maar nog voor hij wat uitzette in de buikregio, was pa vaak te vinden in het zwembad. In Moorsele, waar je enkel lengtes kon zwemmen en de bar eigenlijk de grootste attractie was. Maar ook in het zwembad van Heule, waar we vaak op zondagvoormiddag gingen zwemmen samen met tante Christa, nonkel Luc en onze neven Samen en Rob en nicht Lien.

Notenleer

Onze Martin die hield van muziek en was zelf enigszins muzikaal aangelegd. Hij kon gitaar spelen en probeerde nu en dan ook te zingen (zie Martin op het podium: stand by me). Maar een echt uitgebreide muziekcarrière heeft hij nooit beleefd.

Nochtans was de start goed, want onze Martin volgde muziekles in de muziekschool naast zijn huis. Daar volgde hij onder andere ook judo. Meme Agnès schreef haar zoon ook in voor notenleer, wat niet echt volgens de zin was van haar zoon.

Maar hij moest luisteren naar zijn moedertje, en dus volgde hij braaf de lessen notenleer. Maar op den duur kreeg hij er totaal geen zin meer in, en veegde hij zijn voeten aan de lessen. Toen de examens op het einde van het schooljaar naderden zag hij alvast zijn kans schoon. Hij probeerde een zo slecht mogelijk resultaat neer te zetten, en met succes. Hij was gebuisd en zou het jaar nadien geen notenleer meer moeten volgen.

MAAR ... tijdens de examens en deliberatie stond meme Agnès in voor de catering. De leerkrachten van de muziekschool schoven aan aan haar tafel om te eten en te drinken na al het noeste werk. Meme sloeg een praatje met de leerkrachten en die kregen te horen dat haar Martinus gebuisd was.

De leraar notenleer ging bij mémé zitten
"Is Martin jouw zoon, Agnès?"
"Ja, maar hij is er niet door."
"Kom, kom, we gaan daar een mouw aanpassen! Jij zorgt ook zo goed voor ons."

En zo werd het rapport nog aangepast en mocht Martinus naar het volgende jaar notenleer!

TG

Met pa op vakantie: kampvuur

Ook aan de restaurantbezoekjes, afvaarten van de Lesse, zeiltochten op het kanaal, uitstappen naar Walibi, .... kwam een eind. En dat liep gelijk met de laatste dag van het chirokamp van ma en Suzan. Traditiegetrouw werd dit afgesloten met kampvuur en nog traditiegetrouwer mochten Japie en ik samen met pa achter komen voor de allerlaatste dag kamppret.

Dat was niet bepaald leuk. Ten eerste omdat je totaal niet in die kampsfeer zat, ten tweede omdat er op de laatste avond allerlei dansjes en activiteiten plaatsvonden met knipogen naar leidsters en gastjes die we niet eens kenden. Het was bovendien een meisjeskamp, dus wij als jongens liepen er wat verloren bij.

Japie en ik maakten er een sport van om zoveel mogelijk te treuzelen onderweg. Zo moesten we enorm veel plassen.

"Pa, stop eens. We moeten plassen."
"Weeral, scheelt er iets met jullie blaas?"
"Ja, veel te veel gedronken."

Enzo parkeerde hij zijn auto aan de kant en liepen wij weg in één of ander bosje. Toen we na 5 minuten niet terug waren riep hij.
"Gasten, als ik jullie zelf moet komen halen, zal het jullie beste keer niet zijn! Ik tel tot 5."

En dat deed hij, maar we kwamen niet af. En dus bleef hij brullen tot we toch terugkeerden om de tocht verder te zetten.

Eénmaal aangekomen vond steeds hetzelfde tafereeltje plaats. Wij deden of we ma en Suzan niet herkenden, en pa mocht ze dan troosten.

"Godver gasten, doe toch eens normaal."

Hijzelf vond wel zijn draai. Hij hielp in de kookploeg en zorgde ook voor kampsfeer. Eén keer had hij mijn gitaar meegebracht en bracht hij er met nonkel Steven "Heart of Gold" van Neil Young ten beste. Gelukkig zaten de meeste gastjes al in bed.

TG

Met pa op vakantie: Kasteelfeesten

Toen pa zich over Japie en mij ontfermde, werden we eens uitgenodigd op het kasteel in Moorsele voor een kasteelfeest. De eigenaar van het kasteel, Michel Bohez, was ook lid van de Behaarde Borsten en hij nodigde in de zomer de bende en nog wat genodigden uit voor een barbecue.

Hij had een grote tent in zijn tuin gezet en ook een springkasteel voorzien voor de kleinsten. Het was voor ons wel een belevenis om het kasteel en ook de tuin te bezoeken, want dat was al die jaren gesloten terrein. Als kleine pagadder hadden we er al 100den keren langs gepasseerd op weg naar school.

Het feest duurde langer dan gepland. Wat wellicht aan de grote dorst van de behaarde borsten zal gelegen hebben. Na de aperitief, barbecue voorzag de heer des huizes ook nog dessert en liet hij een avondmaal aanrukken omdat de avond al begon te vallen. Hij liet in extremis ook extra vaten bier aanrukken want de mooie zomerzon zorgde voor een grote dorst!

Op het eind verzamelde iedereen zich rond de tapkraan en ook onze pa en nonkel Steven waren aanwezig. Hun echtgenotes zaten toch ver weg op kamp, dus de heren hadden geen uur om terug huiswaarts te keren. Al konden ze wel wat hulp van neven en zonen gebruiken.

TG

Met pa op vakantie: Walibi

Naast restaurantbezoeken en waterpret, bezochten we ook wel eens een pretpark met pa toen hij op ons moest letten terwijl Suzan en ma op Chirokamp waren. In 1998 bezochten we Walibi in Waver.

1998 is ook het jaar van het WK Voetbal in Frankrijk. Op dit kampioenschap werd pa zijn favoriete doelpunt ooit tegen de netten geknald (zie blogbericht "Dennis"). De finale Frankrijk-Brazilië volgden wij live met hem, nadat we eerst het straattheaterfestival in Menen bezochten. In die finale smeerde gastland Frankrijk Brazilië een 3-0 nederlaag aan. Feest in Frankrijk en daarbuiten.

Zo ook in Walibi. Toen we de Radja River trotseerden met de ronde bootjes, waren we vergezeld van een bende Fransmannen. Die zongen heel de rit vrolijk in koor "Et un, et deux, et trois-zero!!!!!"
Op den duur begon ook pa mee te zingen.

Naast de Radja River, bezochten we nog een hele hoop andere attracties. Behalve de splinternieuwe "Dalton-error", waar je zo'n 40 m hoog wordt getild in een karretje om dan een vrije val te beleven. We stonden erbij, keken er een paar keer naar, en besloten om deze links te laten liggen.

Naast de "Dalton-terror" had je een parapluutjesattractie waar je maar de helft zo hoog werd getild en zacht naar beneden werd gebracht. En dat was voor ons drie al meer dan voldoende. Rollercoasters waren voor pa geen enkel probleem, ook voor ons niet, maar de vrije val was echt veel te veel.

We besloten dan maar om te verfrissen in Aqualibi. Want water, daar was pa iets meer voor te vinden!

TG

Met pa op vakantie: kajakken

In datzelfde jaar, 1999, gingen we als uitstap met pa nog eens het water op. We trokken naar de Lesse om die met de Kajak af te varen. Hij reserveerde een plaatsje op de camping in Anseremme zodat we de avond voordien al konden arriveren en slapen in de tent.

We vertrokken tijdens de middag installeerden ons wat later langs de Lesse op de camping. We reserveerden twee boten om de dag nadien te kajakken. Eén voor 2 personen en 1 voor 1 man. En 's avonds gingen we als zo vaak op restaurant. Langs de oevers van de Maas genoten we van een pizza en cola, en pa wellicht van iets sterkers.

De dag nadien waren we vroeg uit de veren om ons naar het stationnetje te begeven. Daar namen we de trein naar het vertrekpunt. Ik nam de aparte kajak, en pa en Japie de andere. Onderweg werd ook wel eens gewisseld. En gestopt om ééntje te drinken uiteraard.

Zo heb je enkele campings waar je kan uitrusten en een hapje eten. En drinken uiteraard. Bijna nabij het einde van de afvaart heb je ook een kasteeltje en een soort watervalletje. Op die plek keren heel wat kajaks om. Wij niet, maar dat belette ons niet om toch op het droge post te vatten. In het kasteeltje kon je je op het terras plaatsen om iets te drinken. Terwijl kon je de kajaks in de gaten houden, die al dan niet konden omkeren. Wat wij dus deden.

We vaarden de Lesse af zonder problemen en keerden tegen de avond huiswaarts. Naar mémé Agnès ongetwijfeld.

TG

Met pa op vakantie: Zeilen

Toen pa zich over Japie en ik ontfermde terwijl ma en Suzan op Chirokamp waren, bezochten we niet alleen restaurants. Pa had ook van die leuke uitstapjes voorzien.

In 1999 gingen we zeilen bij een vriend/kennis/klant van hem: Piet Kooi. Piet woont in Nederland, rond Terneuzen. In die regio noemen ze de inwoners wel eens "reservebelgen".

Achter de wijk waar Piet woont, bevindt zich het kanaal Gent-Terneuzen. Nabij de wijk is een soort jachthaventje met zeilboten waar je als inwoner gebruik kan maken van de boten. 

Samen met Piet trokken we het kanaal op om te leren zeilen. Dat was even wennen, maar op den duur lukte dat wel. We zijn in alle geval niet kopje onder gegaan!

Op de terugkeer van Nederland gingen we nog eens bij mémé Agnès langs. Pa belde met zijn gsm (die had hij toe al!). 

"We zijn er over een uurtje, moedre!".

Wij keken wat vreemd op. 

"We zijn toch niet zover meer van huis?"

"Ja, maar meme jaagt zich op als ik 5 minuten te laat zou zijn. Beter een ruime marge nemen. We zijn er binnen een half uur!"

Wat ook zo geschiedde. Pa liep naar de brouwerij, en wij speelden wat op de koer omdat we  die brouwerij pas mochten bezoeken als we wat ouder waren.

TG

Met pa op vakantie: restaurants

In 1996 trok mijn zus op chirokamp. Mijn ma ook, maar die vervoegde de kookploeg. Samen met onder andere nonkel Steven en tante Francesca. Japie en ik bleven thuis, onder de hoede van onze pa. Die zorgde dan voor wat uitstapjes en dergelijke. En ook voor eten en dat was enorm gevarieerd!

Hoe hij dat klaarspeelde? Wel, we gingen elke dag op restaurant. Echt waar.
We mochten kiezen.
"Morgen naar de Chinees pa?"
"Geen probleem gasten".
En zo belanden wij de dag nadien bij de Chinees.

"En morgen gastjes?"
"De Griek pa?"
Enzo geschiedde. De Griek, Italiaan, Spanjaard en nog menige andere volgden. Zou je gaan geloven dat we op den duur al blij waren dat we eens gewoon een boterham binnenspeelden?

Maar we lieten het graag zo. Met de venten thuis, op restaurant gaan, lang uitslapen en nu en dan een uitstapje. Dat was ook vakantie.

TG

Bingo

Eén van mijn vrienden trad onlangs toe tot de club van 30 en dat hebben we vandaag gevierd. Samen met de partners en ook de kids. Speciaal voor zijn 30ste hadden we heel wat pakjes voorzien: een nieuwe pyjama, een witte oude opa-slip en dito marcelleke, een slaapkussentje met bijhorend masker, verzorgingsmaskers, een fleecedekentje, eau de cologne en .... een bingospel!

We hebben het deze namiddag alvast ingewijd en het is wel leuk om doen. Dus als we 70 zijn, weten we alvast waar we onze tijd aan zullen spenderen.

Maar niet alleen in rusthuizen wordt vaak bingo gespeeld. Ook op reis steekt het vaak de kop op. Zo ook in Spanje, meer bepaald in Almeria waar we in 1995 op hotel gingen met ons gezin. Een echte strandvakantie, met 's avonds ook de nodige randanimatie.

We zaten in een grote zaal met onze formuliertjes voor ons. Op het podium zat iemand aan de ballentrommel te draaien, terwijl een ander de cijfertjes voorlas die uit de trommel rolden. En na 3 ballen stond er plots ééntje recht uit het publiek, en riep "Bingooooo". De animatoren vooraan keken verbaasd op, net als iedereen in de zaal. Na 3 ballen al bingo, dat was onmogelijk! De gelukkige liep naar voren en stapte het podium op. Hij toonde zijn kaartje, en de juryleden legden uit dat je pas Bingo had als je een volledige rij met nummertjes had. Niet één enkel cijfertje. Heel de zaal proestte van het lachen. Wie kent nu in godsnaam de spelregels van bingo niet?

De man stapte weer naar zijn plaats en kwam naast ons zitten.
Je raadt het al: de fantastische bingo-speler was niemand minder dan onze Martin.

"Allee Martin, je weet toch dat je bij bingo meerdere nummertjes moet hebben!"
"Goja, ik dacht dat ik mijn nummertje vooraan moest gaan halen om op het nummertje op mijn formuliertje te leggen. Bij de WW (club van Weduwen en Weduwnaars, waar ook mee Agnès lid van was" ging dat toch zo."
"Doe gewoon als de rest, en neem een balpen."

Hij deed verder, maar mocht helaas het podium niet meer op gezien zijn nummertjes niet uit het trommeltje rolden.

TG

Klein Tokyo: braadworstenkraam

Klein Tokyo vindt nu plaats op zaterdag tijdens het tweede weekend van juli. Op de Platse in Moorsele kan je genieten van optredens en in De Stekke zijn er ook comedians voor de liefhebbers. Aan de buitenbar kan je pintjes bestellen en er zijn ook frieten en hamburgers en ijsjes.

In het begin vond dit event ook plaats op zaterdag, maar dan eind juli-begin augustus. Feeste Op de Platse en Klein Tokyo werden zo toen nog opgesplitst. Tijdens Klein Tokyo waren er ook optredens, komediant en wat culturele activiteiten. Bovendien stond de Platse ook nog eens vol met eetkraampjes die werden gerund door verschillende verenigingen om hun kas te spijzen.

In 2008 en 2009 waren ook de Behaarde Borsten er te vinden. Zij mochten plaatsnemen op het terras van Café De Kroone, en maakten gebruik van een magnifiek barbecuestel dat eigendom is van het Muziek van Moorsele.

Datzelfde Muziek was in 2009 zelf aanwezig met een kraampje waar je paella kon kopen. Helaas voor hen was die nog niet klaar toen het volk kwam toegestroomd. De massa liep dan maar naar het braadworstenkraam, waar ik ook een handje hielp, waar de worsten vrolijk lagen te bakken. Toen de paella klaar was, waren de meeste magen al gevuld en was ons kraam alvast uitverkocht. Voor het tweede jaar op rij.

We konden al opkramen en zelf ééntje drinken!

TG

Last Post

Vandaag vond de 30.000 ste Last Post plaats onder de Mensenpoort in Ieper. En reken maar dat pa ook zou hebben geluisterd. Niet in Ieper zelf, want daar kon je bijna niet binnen blijkbaar. Hij zou zeker zijn afgezakt naar een brandweerkazerne in de buurt om een ode te brengen aan de ode.

Hij heeft in zijn leven enkele keren de Last Post live gehoord. Ik weet wel niet de hoeveelste keer. De 21.987ste? De 25.876ste?

Wat ik wel weet is dat hij steeds diep onder indruk was.
"Jongen, dat gaat door merg en been. Dat is ongelooflijk. Je moet dat 1 keer in je leven gezien hebben. In Engeland zijn ze zelfs verplicht van school om naar Ieper te gaan!"

Ik heb tot op heden helaas nog nooit de Last Post live in Ieper gehoord. Eigenlijk zou ik schaamrood op de wangen moeten krijgen. Vandaag heb ik de ceremonie wel gevolgd op tv en mijn "poppie-t-shirt" aangetrokken die een collega van mij ontwierp.

Met mijn vrienden heb ik afgesproken om zeker dit jaar eens naar de Mensenpoort te trekken. Samen met het nageslacht, omdat we het niet zouden vergeten.

Lest we forget!

TG

Ontdek de leuke t-shirts zoals de "Poppie" op 

https://www.facebook.com/pages/Louis-Street/

Feest op de Platse: Springkastelen en buikglijden.

Wat de Feeste op de Platse zo uniek maakt, is de fantastische randanimatie voor de kinderen in de straten rond de Platse. Die staan vol met de mooiste springkastelen in zowat alle vormen en kleuren. Zo zag ik er al autobussen, luchtballonnen, piratenboten. Zowel voor kleine pagadders als grotere sloebers. Maar ook rodeostieren en sumoworstelen kwamen er aan te pas.

Leverancier van dienst was Dewilde uit Diksmuide. Jaar op jaar kwam de man langs, en elke keer opnieuw bracht hij meer materiaal mee en nog gekker dan het jaar voordien.

Pa kon het zeer goed vinden met de man, Manuel. Zelfs één keertje te goed, toen hij samen aan de cocktailbar stond en besliste om zijn vriend naar huis te voeren. Een onweersbui maakte een eind aan de uitstap, en aan zijn wagen (zie blogbericht Saab 9-5 Estate).

Dat was hetzelfde jaar dat pa op Feeste op de Platse verantwoordelijk was voor de wereldrecordpoging buikglijden. Mijn vriend Tom en ik hielpen een handje, en lieten de kandidaten één voor één glijden om een immens lang springkasteel van Dewilde dat voor de gelegenheid werd ingezeept. We werden geassisteerd door twee deurwaarders en ook VTM kwam langs om de poging in het nieuws te brengen.

Na de recordpogingen werd het kasteel bevolkt door jonge lieden die vrolijk sprongen in het schuim. De deurwaarders, wiens taak er eigenlijk al enkele uren opzat, amuseerden zich zo, dat ze nog steeds aanwezig waren op één van de terrassen van de Platse. Ze reikten de prijs uit aan de winnaar, terwijl verantwoordelijk pa ondertussen taxichauffeur speelde. En dat zal zijn wagen geweten hebben!

TG

Feest op de Platse

Dit weekend is het opnieuw feest in Moorsele. Zaterdag is er Klein Tokyo waarbij de Platse wordt omgetoverd tot een klein festivalterrein. Zondag is het dan een echte familiedag: schlagerzangers op het podium en een heleboel kinderanimatie in de starten van Moorsele. Beide feesten vinden plaats tijdens het tweede weekend van juli en worden grotendeels ondersteund door gemeente Wevelgem en Moorsele Onderneemt, de voormalige VZBM.

Toen pa nog deel uitmaakte van de VZBM, werd Feeste op de Platse in 1997 verder gezet nadat het een jaar voordien werd opgericht in het kader van 950 Moorsele. De VZBM ging verder op dit elan, en de Feeste op de Platse vond eerst plaats tijdens het eerste weekend van september. Voorzitter Koen, secretaris Pa en de leden van de VZBM organiseerden een feest dat door jong en oud werd gesmaakt! De formule bestond uit optredens op het plein zelf, en dan kinderanimatie in de starten errond. Er was kindergrime en talloze prachtige springkastelen. Jaar na jaar groeide dit evenement!

Op een bepaald moment verhuisde Feeste op de Platse naar het begin van juli in plaats van september. Klein Tokyo, een event dat plaatsvond eind juli-begin augustus, ging dan door datzelfde weekend begin juli, maar dan op zaterdag. Zo werd het feest gebundeld.

We hebben heel wat leuke herinneringen aan Feeste op de Platse en onze Martin en die gaan we met alle plezier ook op je loslaten!

TG

De Platse van Moorsele loopt gezellig vol!

VZBM

Als zelfstandige maakte pa ook deel uit van een vereniging voor vrije zelfstandige beroepen in zijn eigen gemeente, het pittoreske Moorsele. Niet Unizo, maar de toenmalige VZBM (Vrije Zelfstandige Beroepen Moorsele). De VZBM werd jaren terug enkele jaren terug omgedoopt tot Moorsele Onderneemt.

Ik denk dat pa rond 1996 toetrad tot de organisatie. In datzelfde jaar bestond Moorsele 950 jaar. In het kader daarvan werd heel wat op touw gezet in onze gemeente, zoals een groot feest op de Platse, sportnamiddag, wandelingen en een historische stoet waar ook pa aan deelnam als figurant. Uit het groot feest op de Platse, dat bestond uit een grote tent en optredens van o.a. Eddy Wally, ontsproot het jaar nadien Feeste op de Platse waar pa mee aan de wieg van stond. Feest op de Platse wordt georganiseerd door de zelfstandigen van Moorsele (sinds enkele jaren ook met ondersteuning van gemeente Wevelgem).

Na 1996 en de feesten rond 950 jaar Moorsele hield een groot deel van de organisatie het voor bekeken en kwamen er nieuwe leden in de plaats. En daar was onze Martin één van. Als ik me niet vergis werd hij secretaris en zijn vriend Koen Grymonprez (in Moorsele beter gekend onder de naam Koen van 't Mandeke) voorzitter. Samen met de leden zetten ze hun schouders onder heel wat initiatieven, waaronder de jaarlijkse Feeste op de Platse. Ze haalden heel wat grote artiesten onder de kerktoren. Hier later zeker meer over.

Naast feesten werd ook voor heel wat andere zaken gekeken, zoals rode lopers tijdens de kerstperiode en een nieuw telefoonboek voor de inwoners.

Als secretaris was pa verantwoordelijk voor de brieven, uitnodigingen. Nochtans was hij geen administratief wonder, maar hij was vlug weg met computers, printers en andere technologie. Voorzitter Koen moest vaak achter Martin zijn veren zitten opdat hij alle brieven en dergelijke op tijd zou af krijgen. En dat lukte ook altijd.

En als de brieven klaar waren, mochten ik en Japie die rondbrengen met de fiets. Eén van de leden woonde op een boerderij met een immense lange oprit alvorens je het huis en brievenbus bereikte. Het was altijd lotje trekken om te zien wie deze keer langs moest.

Ik denk dat hij rond 2008 of 2009 uit de organisatie stapte om plaats te maken voor nieuwe leden.

TG

In 2005 brak een onweer los tijdens Feeste op de Platse. Met gevolgen voor de toenmalige vierwieler van onze Martin (zie blogbericht Saab 9-5 Estate)

De vlag van de VZBM werd door mezelf en vriend Tom gered van verwoesting. 

Die zomer trok ik vrij vaak op kamp, en de vlag die ging overal mee. Ook op bergmonicursus in Fiesch, waar ik Elien leerde kennen. 

Hier wordt ze trots getoond door onze bende die op tweedaagse trok.

Vlam in de Pijp

Nog zo heldhaftige anekdote van mijn mémé Agnès is deze van die keer dat pa haar hulp had ingeschakeld toen twee leerkracht met elkaar in gevecht waren. Achter de piano dan nog.

Mémé was conciërge van de gemeenteschool en pa woonde dus vlak naast de klaslokalen. Hij kon dus enorm lang slapen en toch perfect op tijd in school aankomen. Of zijn moedertje roepen.

Dat was in 1966 of 1967 het geval toen meester Meuleman het waagde om het klaslokaal van mijn vader binnen te stappen. Pa kreeg toen geloof ik les van meester Vanaerde, die steevast zijn pijp bij zich had. Achteraan de klas stond een piano en achter die piano stond de soep die werd geleverd. Die werd dan tijdens de pauze verdeeld. Ook het geld voor de soep was daar te vinden.

Om één of andere reden waagde meester Meuleman zich achter piano. Meester Vanaerde, die Meulemand niet kon luchten en vice versa, verliet het bord en volgde zijn collega om te zien wat die daar ging doen. Er volgden woorden en de twee begonnen met mekaar in de clinch te gaan. De pijp van Meester Vanaerde vloog de lucht in en de klas stond in rep en roer.

Onze kleine Martin die vluchtte naar buiten en liep naar huis.
"Moedre, ze zijn aan  het vechten."

Zijn moedertje liep naar de school en zag de twee vechten door de ramen van de klas. Ze holde naar binnen en scheidde de twee kemphanen van elkaar. Er kwam een einde aan het gevecht, want niemand durfde een gevecht aangaan met Agnèske. De kans was ook klein dat één van de twee dit zou halen.

TG

Straatverlichting in Moorsele

Even een leuke anekdote over mijn mémé Agnès opdiepen. Eéntje die ik haar vaak zelf heb horen vertellen of die pa geregeld eens bovenhaalde.

Ik weet het jaar niet meer precies, maar op een bepaald moment moest er straatverlichting voorzien worden in Moorsele. Een vader en zoon namen die taak op zich, maar dat zo enkele dagen duren. Omdat er geen hotels waren in Moorsele, vonden ze onderdak in de conciërgewoning van de basisschool in de Sint-Jansstraat. Inderdaad, bij mémé Agnès.

Zij zorgde voor eten en een slaapplaats op de zolderverdieping. Na een noeste dag werken, beslisten vader en zoon om nog iets te gaan drinken in het café recht tegenover het huis van mémé Agnès. Nu is dit "'t Jaar 30", maar geen idee wat het toentertijd was. In alle geval spelde mémé de werklieden de les.

"Niet te laat hé, om 10 uur thuis want morgen moet je opnieuw werken!"

Ik kan me inbeelden dat die twee hun oren niet konden geloven. Ze staken de straat over en dronken wat pintjes. En wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurde toch: om klokslag 10 vloog de deur van het café open. Mémé Agnès was in het deurgat te zien. Ze zei niks, stak enkel haar vingertje uit en deed teken van "Kom maar mee naar huis."

De twee dronken hun pils leeg en volgden mémé Agnès naar huis. Tijd voor bed.

Het is zo'n anekdote die je je echt zo voor de geest kan halen, en wat zou ik toch graag aan de toog van dat café gezeten hebben om klokslag 10 uur. Twee stoere binken die een klein madammeke gehoorzamen, dat noemen ze pas gezag!

TG