Mémé was conciërge van de gemeenteschool en pa woonde dus vlak naast de klaslokalen. Hij kon dus enorm lang slapen en toch perfect op tijd in school aankomen. Of zijn moedertje roepen.
Dat was in 1966 of 1967 het geval toen meester Meuleman het waagde om het klaslokaal van mijn vader binnen te stappen. Pa kreeg toen geloof ik les van meester Vanaerde, die steevast zijn pijp bij zich had. Achteraan de klas stond een piano en achter die piano stond de soep die werd geleverd. Die werd dan tijdens de pauze verdeeld. Ook het geld voor de soep was daar te vinden.
Om één of andere reden waagde meester Meuleman zich achter piano. Meester Vanaerde, die Meulemand niet kon luchten en vice versa, verliet het bord en volgde zijn collega om te zien wat die daar ging doen. Er volgden woorden en de twee begonnen met mekaar in de clinch te gaan. De pijp van Meester Vanaerde vloog de lucht in en de klas stond in rep en roer.
Onze kleine Martin die vluchtte naar buiten en liep naar huis.
"Moedre, ze zijn aan het vechten."
Zijn moedertje liep naar de school en zag de twee vechten door de ramen van de klas. Ze holde naar binnen en scheidde de twee kemphanen van elkaar. Er kwam een einde aan het gevecht, want niemand durfde een gevecht aangaan met Agnèske. De kans was ook klein dat één van de twee dit zou halen.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten