Ik weet het jaar niet meer precies, maar op een bepaald moment moest er straatverlichting voorzien worden in Moorsele. Een vader en zoon namen die taak op zich, maar dat zo enkele dagen duren. Omdat er geen hotels waren in Moorsele, vonden ze onderdak in de conciërgewoning van de basisschool in de Sint-Jansstraat. Inderdaad, bij mémé Agnès.
Zij zorgde voor eten en een slaapplaats op de zolderverdieping. Na een noeste dag werken, beslisten vader en zoon om nog iets te gaan drinken in het café recht tegenover het huis van mémé Agnès. Nu is dit "'t Jaar 30", maar geen idee wat het toentertijd was. In alle geval spelde mémé de werklieden de les.
"Niet te laat hé, om 10 uur thuis want morgen moet je opnieuw werken!"
Ik kan me inbeelden dat die twee hun oren niet konden geloven. Ze staken de straat over en dronken wat pintjes. En wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurde toch: om klokslag 10 vloog de deur van het café open. Mémé Agnès was in het deurgat te zien. Ze zei niks, stak enkel haar vingertje uit en deed teken van "Kom maar mee naar huis."
De twee dronken hun pils leeg en volgden mémé Agnès naar huis. Tijd voor bed.
Het is zo'n anekdote die je je echt zo voor de geest kan halen, en wat zou ik toch graag aan de toog van dat café gezeten hebben om klokslag 10 uur. Twee stoere binken die een klein madammeke gehoorzamen, dat noemen ze pas gezag!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten