Je zou het hem niet gegeven hebben, maar onze Martin was best sportief. Tot een bepaalde leeftijd althans. Dan is zijn gewicht omgekeerd evenredig gegroeid met zijn aantal uren sport. Hij fietste nu en dan wel een keertje, al was de beklimming naar Moorsele Platse en dan de afdaling naar mémé Agnès haar huis wel de inspanning van de dag.
In zijn jonge en minder jonge jaren was hij fervent voetballer. Ik vertelde ooit al eens over zijn avonturen met het cafévoetbal (zie blogbericht helden op zondag) en minivoetbal (zie blogbericht Infrared Devils).
Maar hij heeft ook een periode getennist. Op de koer van de school, en gelukkig maar want zijn raket redde ooit het leven van zijn moedertje (zie blogbericht "Redder in nood".) Maar ook in de tennisclub in Moorsele (jawel, die bestaat!). Op de baan van Moorsele naar Ledegem heb je net voor het vliegveld tennisclub Servio. De banen liggen verscholen achter de grote hagen.
Het gebeurde vaak dat hij er 's avonds ging tennissen en dan gingen wij mee om wat rond te hangen op het plein. We volgden niet meteen zijn tennispartijtjes, want dan was niet meteen het opwindendste om te zien.
Thuis speelden we wel eens met zijn tennisballen en raket. Vooral toen ik ouder werd, en pa zijn tenniscarrière had beëindigd, gebruikte ik zijn raket als gitaar om mijn rockhelden te imiteren. Tot ik er een echte aanschafte samen met pa (zie blogbericht "First real six string").
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten