Met pa op vakantie: kampvuur

Ook aan de restaurantbezoekjes, afvaarten van de Lesse, zeiltochten op het kanaal, uitstappen naar Walibi, .... kwam een eind. En dat liep gelijk met de laatste dag van het chirokamp van ma en Suzan. Traditiegetrouw werd dit afgesloten met kampvuur en nog traditiegetrouwer mochten Japie en ik samen met pa achter komen voor de allerlaatste dag kamppret.

Dat was niet bepaald leuk. Ten eerste omdat je totaal niet in die kampsfeer zat, ten tweede omdat er op de laatste avond allerlei dansjes en activiteiten plaatsvonden met knipogen naar leidsters en gastjes die we niet eens kenden. Het was bovendien een meisjeskamp, dus wij als jongens liepen er wat verloren bij.

Japie en ik maakten er een sport van om zoveel mogelijk te treuzelen onderweg. Zo moesten we enorm veel plassen.

"Pa, stop eens. We moeten plassen."
"Weeral, scheelt er iets met jullie blaas?"
"Ja, veel te veel gedronken."

Enzo parkeerde hij zijn auto aan de kant en liepen wij weg in één of ander bosje. Toen we na 5 minuten niet terug waren riep hij.
"Gasten, als ik jullie zelf moet komen halen, zal het jullie beste keer niet zijn! Ik tel tot 5."

En dat deed hij, maar we kwamen niet af. En dus bleef hij brullen tot we toch terugkeerden om de tocht verder te zetten.

Eénmaal aangekomen vond steeds hetzelfde tafereeltje plaats. Wij deden of we ma en Suzan niet herkenden, en pa mocht ze dan troosten.

"Godver gasten, doe toch eens normaal."

Hijzelf vond wel zijn draai. Hij hielp in de kookploeg en zorgde ook voor kampsfeer. Eén keer had hij mijn gitaar meegebracht en bracht hij er met nonkel Steven "Heart of Gold" van Neil Young ten beste. Gelukkig zaten de meeste gastjes al in bed.

TG