En voor de laatste uit de reeks "Zoek Martin" hebben we een iets oudere versie van hem. Meer bepaald een jaar of 18, in het laatste jaar in het middelbaar van Sint-Aloysiuscollege in Menen. Tip: Het was toen verboden voor de leerlingen om een baard te laten staan. Dit zeer tegen de zin van pa. Zodra hij de school verliet, liet hij dan ook zijn baard groeien. Hij liet die staan totdat ik geboren was. Toen ruilde hij die baard voor een snor.
vrijdag 31 juli 2015
donderdag 30 juli 2015
Zoek Martin: misdienaars op uitstap II
Het waren uitgaanders die misdienaars, want ook vandaag kunnen we hen terugvinden op een groepsfoto. tijdens een uitstap. Mémé Agnès staat ook op dit plaatje, samen met haar zoon.
woensdag 29 juli 2015
Zoek Martin: misdienaars op uitstap
Voor vandaag hebben we opnieuw een foto van de misdienaars, maar deze keer niet in "uniform". Voor deze gelegenheid gingen ze op jaarlijkse uitstap (ik vermoed Brussel) en namen ze een groepsfoto als herinnering. Hier kan de aandachtige zoeker ook mémé Agnès terugvinden.
dinsdag 28 juli 2015
Zoek Martin: misdienaars
Voor de tweede opdracht deze week krijg je een plaatje van de misdienaars uit o.a. het geboortejaar 1960 te zien. Ze staan uiterst heilig te wezen, waaronder ook onze Martin.
Succes!
TG
Succes!
TG
Klik op de foto voor een grotere weergave.
maandag 27 juli 2015
Zoek Martin: Heer-sur Meuse
De Tour de France zit er weer op. Dat betekent dat ook in de krant het Nieuwsblad de reeks "Thomas Pips" niet meer zal verschijnen. In die reeks moet je in een tekening van een grappig wielertafereel 2 muizen zoeken. Als je die vindt, kan je ze aanduiden en doorsturen om prijzen te winnen.
zondag 26 juli 2015
Ooh Champs Elysées
Vandaag zit de Tour de France er weer op. De laatste rit is traditioneel één grote parade op de Champs Elysées in Parijs. De renners rijden er enkele toertjes en dan eindigt de rit in de vaste massasprint.
zaterdag 25 juli 2015
Vijf
Op 18 oktober 2015 zal het al 5 jaar geleden zijn dat onze Martin overleed. Niet meteen een jubileum om blij naar uit te kijken, laat staan te vieren. Het maakt alleen maar duidelijk hoe vlug de tijd wel vliegt en ook hoe er zoveel is veranderd. Zeker als je naar zijn kornuiten kijkt.
Zijn jongste spruit Suzan heeft intussen een huis gekocht in Moorsele samen met haar vriend Billie. Bovendien zijn ze al papa en mama van de 1-jarige Lou, het 3e kleinkind van Martin.
Zijn zoon Japie is ook gesetteld samen met Manuela in hun huis in Heule. En hun kapoentjes Ella en Robbe, het allereerste kleinkind en kleinkind nummer 4, groeien inmiddels als kolen.
Ook bij mij, zijn oudste spruit, is er intussen veel veranderd. Elien en ik kochten ook een huis in Moorsele. Intussen wonen we er met 3, want in 2012 kwam onze bengel Artuur erbij, als tweede kleinkind van onze Martin. Samen met Robbe kan de familienaam Ghillemyn dus verdergezet worden naar volgende generaties.
En ... binnenkort komt er een kleine spruit bij! Want rond 3 januari 2016 verwachten wij een tweede kindje. Dat zal dan al het 5e kleinkind van onze Martin zijn, het 8e achterkleinkind van mémé Agnès. Dat zou al een hele bende geweest zijn om rond haar tafel te spelen. En ook onze Martin zou zijn handen vol hebben gehad met het oppassen op zijn bende lustige kapoentjes.
Wordt het een 3e kleindochter, of een 3e kleinzoon? Elien en ik weten het ondertussen. Jullie moeten nog eventjes geduld oefenen! Maar ondertussen kan je nog elke dag deze blog volgen!
TG
Zijn jongste spruit Suzan heeft intussen een huis gekocht in Moorsele samen met haar vriend Billie. Bovendien zijn ze al papa en mama van de 1-jarige Lou, het 3e kleinkind van Martin.
Zijn zoon Japie is ook gesetteld samen met Manuela in hun huis in Heule. En hun kapoentjes Ella en Robbe, het allereerste kleinkind en kleinkind nummer 4, groeien inmiddels als kolen.
Ook bij mij, zijn oudste spruit, is er intussen veel veranderd. Elien en ik kochten ook een huis in Moorsele. Intussen wonen we er met 3, want in 2012 kwam onze bengel Artuur erbij, als tweede kleinkind van onze Martin. Samen met Robbe kan de familienaam Ghillemyn dus verdergezet worden naar volgende generaties.
En ... binnenkort komt er een kleine spruit bij! Want rond 3 januari 2016 verwachten wij een tweede kindje. Dat zal dan al het 5e kleinkind van onze Martin zijn, het 8e achterkleinkind van mémé Agnès. Dat zou al een hele bende geweest zijn om rond haar tafel te spelen. En ook onze Martin zou zijn handen vol hebben gehad met het oppassen op zijn bende lustige kapoentjes.
Wordt het een 3e kleindochter, of een 3e kleinzoon? Elien en ik weten het ondertussen. Jullie moeten nog eventjes geduld oefenen! Maar ondertussen kan je nog elke dag deze blog volgen!
TG
vrijdag 24 juli 2015
Hollands toilet
Beste blogvolgers,
mijn excuses maar jullie zullen gemerkt hebben dat de berichten de afgelopen dagen een beetje door elkaar stonden. Dat komt omdat Elien, Artuur en ik er een midweekje tussenuit waren, naar Center Parcs Erperheide. En ik had enkel internet op mijn gsm, en daardoor was het correct plaatsen van berichten iets moeilijker.
Daarom nog eens een overzicht van de week:
Maandag: Onze Martin sport: tennis
Dinsdag: Onze Martin sport: Judo
Woensdag: Verkiezingen
Donderdag: Handtekeningen
En vandaag gaan we het over de Hollandse toiletten hebben. Zowat het enige minpunt aan ons verblijf in Center Parcs. Het park, de voorzieningen, de kinderanimatie, het eten, ... waren allemaal tip top in orde. Helaas was naar het grote toilet gaan in je eigen huisje niet echt plezant. Dat door de aanwezigheid van "Hollandse toiletten" waarbij je grote boodschap eerst op een platformpje terechtkomt alvorens je hem kan doorspoelen in het water. Zo mag je eerst nog genieten van het zicht en aroma.
Die Hollandse toiletten, daar had onze Martin absoluut een hekel aan. Ook met hem en het hele gezin zijn we vaak naar vakantieparken getrokken. En je hoorde hem steevast brullen.
"Godver, weer zo'n Hollands toilet. Ik haat die! Kan ik niet echt gezellig op toilet zitten 's ochtends."
Want dat was wel zijn ritueel. 's Morgen werd hij als laatste uit bed geroepen door ma, omdat hij het meeste tijd van al nodig had in de badkamer. Niet voor de douche, niet voor de wastafel maar voor de wc-pot. Daar kon hij makkelijk een uur vertoeven met zijn krant. En dat was best ambetant als wij nog in de badkamer moesten. Nochtans hadden we thuis 2 toiletten. 1 in de badkamer en 1 aparte. Maar die laatste vond pa niet gezellig om de krant te lezen en hij gebruikte liever die in de badkamer. Zo kon hij de rest van het gezin op stang jagen als die de badkamer nog dringend nodig hadden.
Zijn ochtendritueel werd dus enkel op Hollandse toiletten serieus ingeperkt.
"Die verdomde platformpjes. Waar is dat goed voor! Om je pakketje eens goed te ruiken en te bestuderen?"
TG
mijn excuses maar jullie zullen gemerkt hebben dat de berichten de afgelopen dagen een beetje door elkaar stonden. Dat komt omdat Elien, Artuur en ik er een midweekje tussenuit waren, naar Center Parcs Erperheide. En ik had enkel internet op mijn gsm, en daardoor was het correct plaatsen van berichten iets moeilijker.
Daarom nog eens een overzicht van de week:
Maandag: Onze Martin sport: tennis
Dinsdag: Onze Martin sport: Judo
Woensdag: Verkiezingen
Donderdag: Handtekeningen
En vandaag gaan we het over de Hollandse toiletten hebben. Zowat het enige minpunt aan ons verblijf in Center Parcs. Het park, de voorzieningen, de kinderanimatie, het eten, ... waren allemaal tip top in orde. Helaas was naar het grote toilet gaan in je eigen huisje niet echt plezant. Dat door de aanwezigheid van "Hollandse toiletten" waarbij je grote boodschap eerst op een platformpje terechtkomt alvorens je hem kan doorspoelen in het water. Zo mag je eerst nog genieten van het zicht en aroma.
Die Hollandse toiletten, daar had onze Martin absoluut een hekel aan. Ook met hem en het hele gezin zijn we vaak naar vakantieparken getrokken. En je hoorde hem steevast brullen.
"Godver, weer zo'n Hollands toilet. Ik haat die! Kan ik niet echt gezellig op toilet zitten 's ochtends."
Want dat was wel zijn ritueel. 's Morgen werd hij als laatste uit bed geroepen door ma, omdat hij het meeste tijd van al nodig had in de badkamer. Niet voor de douche, niet voor de wastafel maar voor de wc-pot. Daar kon hij makkelijk een uur vertoeven met zijn krant. En dat was best ambetant als wij nog in de badkamer moesten. Nochtans hadden we thuis 2 toiletten. 1 in de badkamer en 1 aparte. Maar die laatste vond pa niet gezellig om de krant te lezen en hij gebruikte liever die in de badkamer. Zo kon hij de rest van het gezin op stang jagen als die de badkamer nog dringend nodig hadden.
Zijn ochtendritueel werd dus enkel op Hollandse toiletten serieus ingeperkt.
"Die verdomde platformpjes. Waar is dat goed voor! Om je pakketje eens goed te ruiken en te bestuderen?"
TG
donderdag 23 juli 2015
Handtekeningen
Iedereen heeft wel een soort afwijking of kleine 'tic'. Mijne is handtekeningen zetten. Ik mag geen balpen of iets van papier in de buurt hebben of ik zet wel ergens mijn krabbel. Misschien is het een stiekeme droom om een beroemdheid te worden en dan overal handtekeningen uit te delen. Al betwijfel ik het. Ik denk dat een leven in de schijnwerpers niet meteen aan mij is besteed.
Die afwijking heb ik overduidelijk van onze Martin. Want ook die zette te pa en te onpas zijn krabbels op blaadjes papier, bierviltjes, .... Zelfs nu vind ik nog steeds boeken en andere met zijn gekrabbel. Soms meerdere keren onder elkaar. Precies zoals ik dat ook doe.
Wie ons dus ooit in de luren zou willen leggen, kan éénvoudig weg een contract laten rondslingeren. Wie weet krabbel ik er zonder te weten wel iets onder, uit pure gewoonte.
Die afwijking heb ik overduidelijk van onze Martin. Want ook die zette te pa en te onpas zijn krabbels op blaadjes papier, bierviltjes, .... Zelfs nu vind ik nog steeds boeken en andere met zijn gekrabbel. Soms meerdere keren onder elkaar. Precies zoals ik dat ook doe.
Wie ons dus ooit in de luren zou willen leggen, kan éénvoudig weg een contract laten rondslingeren. Wie weet krabbel ik er zonder te weten wel iets onder, uit pure gewoonte.
woensdag 22 juli 2015
Verkiezingen
Dit jaar zijn er eens geen verkiezingen in België. Gelukkig maar, anders hadden we weer maanden van te voren overvolle kranten met opiniepeilingen, bordjes langs de kant van de weg en flyers in de brievenbus. Bovendien heb je ook vrij veel kans dat je eens mag gaan bijzitten of tellen. Zo had ik al twee keer prijs.
En ook onze Martin die was steevast van de partij tijdens de verkiezingen om te helpen. Vrijwillig dan nog! Samen met één van zijn beste vrienden, Vincent Bonte, stond hij in voor de goed gang van zaken hier in ons kiesdistrict. Vincent was voorzitter en pa was zijn secretaris.
Voor die gelegenheden had pa met zijn laptop en excel een heel programmaatje uitgewerkt om vlot alle stemmen te kunnen ingeven en tellen. Op die manier hadden de geïnteresseerden een mooi overzicht van de resultaten.
En hoewel het programmaatje zorgde voor een vlotte gang van zaken, toch betekende dat niet dat pa en zijn vriend vroeger thuis waren dan alle anderen. Integendeel. Soms kwam de zon alweer op toen hij thuis terugkeerde. Hij had wellicht ter controle nog eens zelf alles handmatig 3 keer opnieuw geteld!
En ook onze Martin die was steevast van de partij tijdens de verkiezingen om te helpen. Vrijwillig dan nog! Samen met één van zijn beste vrienden, Vincent Bonte, stond hij in voor de goed gang van zaken hier in ons kiesdistrict. Vincent was voorzitter en pa was zijn secretaris.
Voor die gelegenheden had pa met zijn laptop en excel een heel programmaatje uitgewerkt om vlot alle stemmen te kunnen ingeven en tellen. Op die manier hadden de geïnteresseerden een mooi overzicht van de resultaten.
En hoewel het programmaatje zorgde voor een vlotte gang van zaken, toch betekende dat niet dat pa en zijn vriend vroeger thuis waren dan alle anderen. Integendeel. Soms kwam de zon alweer op toen hij thuis terugkeerde. Hij had wellicht ter controle nog eens zelf alles handmatig 3 keer opnieuw geteld!
dinsdag 21 juli 2015
Onze Martin sport: judo
In zijn prille jaren deed onze Martin aan judo. Het was niet hetzelfde als Kung Fu (zie blogbericht uit zijn garderobe) en hij had er eigenlijk ook niet echt zelf voor gekozen. Maar in de 4 klaslokalen van de gemeentelijke basisschool in de Sint-Jansstraat in Moorsele werd naast les gegeven ook gesport en muziek gespeeld. Dit na de lestijden.
Zo had je er de judoclub die er werd opgericht. De banken maakten na de lessen plaats voor matten. Ook de tafeltennisclub speelde er. Daar was mijn tante Christa lid van en die vertelde dat de tafeltennisser die met zijn rug naar de matten stond wel eens pech kon hebben. De tegenstander probeerde een punt te scoren en de pingpongballen vlogen op de matten. Wie zich erop waagde, werd er tegen gegooid door de judoka's.
Toen mémé Agnès te horen dat er een judoclub kwam, schreef ze haar zoon Martin in. Dat deed ze in quasi elke club of vereniging die er kwam. Zo moest pa dus judo leren en behaalde hij enkele gordels.
Wat hem het meest is bijgebleven, is het leren vallen. Vele jaren later, tijdens de avondmarkt in Bissegem, maakte hij gebruik van die valvaardigheden. Hij misstapte zich in de grote van het voetpad en viel voorover. Hij zette zijn handen, maakte een rolbeweging en stond weer recht. Best impressionant voor zo'n figuur als pa.
TG
Zo had je er de judoclub die er werd opgericht. De banken maakten na de lessen plaats voor matten. Ook de tafeltennisclub speelde er. Daar was mijn tante Christa lid van en die vertelde dat de tafeltennisser die met zijn rug naar de matten stond wel eens pech kon hebben. De tegenstander probeerde een punt te scoren en de pingpongballen vlogen op de matten. Wie zich erop waagde, werd er tegen gegooid door de judoka's.
Toen mémé Agnès te horen dat er een judoclub kwam, schreef ze haar zoon Martin in. Dat deed ze in quasi elke club of vereniging die er kwam. Zo moest pa dus judo leren en behaalde hij enkele gordels.
Wat hem het meest is bijgebleven, is het leren vallen. Vele jaren later, tijdens de avondmarkt in Bissegem, maakte hij gebruik van die valvaardigheden. Hij misstapte zich in de grote van het voetpad en viel voorover. Hij zette zijn handen, maakte een rolbeweging en stond weer recht. Best impressionant voor zo'n figuur als pa.
TG
maandag 20 juli 2015
Onze Martin sport: Tennis
Je zou het hem niet gegeven hebben, maar onze Martin was best sportief. Tot een bepaalde leeftijd althans. Dan is zijn gewicht omgekeerd evenredig gegroeid met zijn aantal uren sport. Hij fietste nu en dan wel een keertje, al was de beklimming naar Moorsele Platse en dan de afdaling naar mémé Agnès haar huis wel de inspanning van de dag.
In zijn jonge en minder jonge jaren was hij fervent voetballer. Ik vertelde ooit al eens over zijn avonturen met het cafévoetbal (zie blogbericht helden op zondag) en minivoetbal (zie blogbericht Infrared Devils).
Maar hij heeft ook een periode getennist. Op de koer van de school, en gelukkig maar want zijn raket redde ooit het leven van zijn moedertje (zie blogbericht "Redder in nood".) Maar ook in de tennisclub in Moorsele (jawel, die bestaat!). Op de baan van Moorsele naar Ledegem heb je net voor het vliegveld tennisclub Servio. De banen liggen verscholen achter de grote hagen.
Het gebeurde vaak dat hij er 's avonds ging tennissen en dan gingen wij mee om wat rond te hangen op het plein. We volgden niet meteen zijn tennispartijtjes, want dan was niet meteen het opwindendste om te zien.
Thuis speelden we wel eens met zijn tennisballen en raket. Vooral toen ik ouder werd, en pa zijn tenniscarrière had beëindigd, gebruikte ik zijn raket als gitaar om mijn rockhelden te imiteren. Tot ik er een echte aanschafte samen met pa (zie blogbericht "First real six string").
TG
In zijn jonge en minder jonge jaren was hij fervent voetballer. Ik vertelde ooit al eens over zijn avonturen met het cafévoetbal (zie blogbericht helden op zondag) en minivoetbal (zie blogbericht Infrared Devils).
Maar hij heeft ook een periode getennist. Op de koer van de school, en gelukkig maar want zijn raket redde ooit het leven van zijn moedertje (zie blogbericht "Redder in nood".) Maar ook in de tennisclub in Moorsele (jawel, die bestaat!). Op de baan van Moorsele naar Ledegem heb je net voor het vliegveld tennisclub Servio. De banen liggen verscholen achter de grote hagen.
Het gebeurde vaak dat hij er 's avonds ging tennissen en dan gingen wij mee om wat rond te hangen op het plein. We volgden niet meteen zijn tennispartijtjes, want dan was niet meteen het opwindendste om te zien.
Thuis speelden we wel eens met zijn tennisballen en raket. Vooral toen ik ouder werd, en pa zijn tenniscarrière had beëindigd, gebruikte ik zijn raket als gitaar om mijn rockhelden te imiteren. Tot ik er een echte aanschafte samen met pa (zie blogbericht "First real six string").
TG
zondag 19 juli 2015
Onze Martin sport: zwemmen
Eén van pa zijn favoriete sporten zal ongetwijfeld zwemmen zijn geweest. Zeker de laatste jaren, want voor zwaarlijvige mensen is zwemmen een ideale sport. Maar nog voor hij wat uitzette in de buikregio, was pa vaak te vinden in het zwembad. In Moorsele, waar je enkel lengtes kon zwemmen en de bar eigenlijk de grootste attractie was. Maar ook in het zwembad van Heule, waar we vaak op zondagvoormiddag gingen zwemmen samen met tante Christa, nonkel Luc en onze neven Samen en Rob en nicht Lien.
zaterdag 18 juli 2015
Notenleer
Onze Martin die hield van muziek en was zelf enigszins muzikaal aangelegd. Hij kon gitaar spelen en probeerde nu en dan ook te zingen (zie Martin op het podium: stand by me). Maar een echt uitgebreide muziekcarrière heeft hij nooit beleefd.
Nochtans was de start goed, want onze Martin volgde muziekles in de muziekschool naast zijn huis. Daar volgde hij onder andere ook judo. Meme Agnès schreef haar zoon ook in voor notenleer, wat niet echt volgens de zin was van haar zoon.
Maar hij moest luisteren naar zijn moedertje, en dus volgde hij braaf de lessen notenleer. Maar op den duur kreeg hij er totaal geen zin meer in, en veegde hij zijn voeten aan de lessen. Toen de examens op het einde van het schooljaar naderden zag hij alvast zijn kans schoon. Hij probeerde een zo slecht mogelijk resultaat neer te zetten, en met succes. Hij was gebuisd en zou het jaar nadien geen notenleer meer moeten volgen.
MAAR ... tijdens de examens en deliberatie stond meme Agnès in voor de catering. De leerkrachten van de muziekschool schoven aan aan haar tafel om te eten en te drinken na al het noeste werk. Meme sloeg een praatje met de leerkrachten en die kregen te horen dat haar Martinus gebuisd was.
De leraar notenleer ging bij mémé zitten
"Is Martin jouw zoon, Agnès?"
"Ja, maar hij is er niet door."
"Kom, kom, we gaan daar een mouw aanpassen! Jij zorgt ook zo goed voor ons."
En zo werd het rapport nog aangepast en mocht Martinus naar het volgende jaar notenleer!
TG
Nochtans was de start goed, want onze Martin volgde muziekles in de muziekschool naast zijn huis. Daar volgde hij onder andere ook judo. Meme Agnès schreef haar zoon ook in voor notenleer, wat niet echt volgens de zin was van haar zoon.
Maar hij moest luisteren naar zijn moedertje, en dus volgde hij braaf de lessen notenleer. Maar op den duur kreeg hij er totaal geen zin meer in, en veegde hij zijn voeten aan de lessen. Toen de examens op het einde van het schooljaar naderden zag hij alvast zijn kans schoon. Hij probeerde een zo slecht mogelijk resultaat neer te zetten, en met succes. Hij was gebuisd en zou het jaar nadien geen notenleer meer moeten volgen.
MAAR ... tijdens de examens en deliberatie stond meme Agnès in voor de catering. De leerkrachten van de muziekschool schoven aan aan haar tafel om te eten en te drinken na al het noeste werk. Meme sloeg een praatje met de leerkrachten en die kregen te horen dat haar Martinus gebuisd was.
De leraar notenleer ging bij mémé zitten
"Is Martin jouw zoon, Agnès?"
"Ja, maar hij is er niet door."
"Kom, kom, we gaan daar een mouw aanpassen! Jij zorgt ook zo goed voor ons."
En zo werd het rapport nog aangepast en mocht Martinus naar het volgende jaar notenleer!
TG
vrijdag 17 juli 2015
Met pa op vakantie: kampvuur
Ook aan de restaurantbezoekjes, afvaarten van de Lesse, zeiltochten op het kanaal, uitstappen naar Walibi, .... kwam een eind. En dat liep gelijk met de laatste dag van het chirokamp van ma en Suzan. Traditiegetrouw werd dit afgesloten met kampvuur en nog traditiegetrouwer mochten Japie en ik samen met pa achter komen voor de allerlaatste dag kamppret.
Dat was niet bepaald leuk. Ten eerste omdat je totaal niet in die kampsfeer zat, ten tweede omdat er op de laatste avond allerlei dansjes en activiteiten plaatsvonden met knipogen naar leidsters en gastjes die we niet eens kenden. Het was bovendien een meisjeskamp, dus wij als jongens liepen er wat verloren bij.
Japie en ik maakten er een sport van om zoveel mogelijk te treuzelen onderweg. Zo moesten we enorm veel plassen.
"Pa, stop eens. We moeten plassen."
"Weeral, scheelt er iets met jullie blaas?"
"Ja, veel te veel gedronken."
Enzo parkeerde hij zijn auto aan de kant en liepen wij weg in één of ander bosje. Toen we na 5 minuten niet terug waren riep hij.
"Gasten, als ik jullie zelf moet komen halen, zal het jullie beste keer niet zijn! Ik tel tot 5."
En dat deed hij, maar we kwamen niet af. En dus bleef hij brullen tot we toch terugkeerden om de tocht verder te zetten.
Eénmaal aangekomen vond steeds hetzelfde tafereeltje plaats. Wij deden of we ma en Suzan niet herkenden, en pa mocht ze dan troosten.
"Godver gasten, doe toch eens normaal."
Hijzelf vond wel zijn draai. Hij hielp in de kookploeg en zorgde ook voor kampsfeer. Eén keer had hij mijn gitaar meegebracht en bracht hij er met nonkel Steven "Heart of Gold" van Neil Young ten beste. Gelukkig zaten de meeste gastjes al in bed.
TG
Dat was niet bepaald leuk. Ten eerste omdat je totaal niet in die kampsfeer zat, ten tweede omdat er op de laatste avond allerlei dansjes en activiteiten plaatsvonden met knipogen naar leidsters en gastjes die we niet eens kenden. Het was bovendien een meisjeskamp, dus wij als jongens liepen er wat verloren bij.
Japie en ik maakten er een sport van om zoveel mogelijk te treuzelen onderweg. Zo moesten we enorm veel plassen.
"Pa, stop eens. We moeten plassen."
"Weeral, scheelt er iets met jullie blaas?"
"Ja, veel te veel gedronken."
Enzo parkeerde hij zijn auto aan de kant en liepen wij weg in één of ander bosje. Toen we na 5 minuten niet terug waren riep hij.
"Gasten, als ik jullie zelf moet komen halen, zal het jullie beste keer niet zijn! Ik tel tot 5."
En dat deed hij, maar we kwamen niet af. En dus bleef hij brullen tot we toch terugkeerden om de tocht verder te zetten.
Eénmaal aangekomen vond steeds hetzelfde tafereeltje plaats. Wij deden of we ma en Suzan niet herkenden, en pa mocht ze dan troosten.
"Godver gasten, doe toch eens normaal."
Hijzelf vond wel zijn draai. Hij hielp in de kookploeg en zorgde ook voor kampsfeer. Eén keer had hij mijn gitaar meegebracht en bracht hij er met nonkel Steven "Heart of Gold" van Neil Young ten beste. Gelukkig zaten de meeste gastjes al in bed.
TG
donderdag 16 juli 2015
Met pa op vakantie: Kasteelfeesten
Toen pa zich over Japie en mij ontfermde, werden we eens uitgenodigd op het kasteel in Moorsele voor een kasteelfeest. De eigenaar van het kasteel, Michel Bohez, was ook lid van de Behaarde Borsten en hij nodigde in de zomer de bende en nog wat genodigden uit voor een barbecue.
Hij had een grote tent in zijn tuin gezet en ook een springkasteel voorzien voor de kleinsten. Het was voor ons wel een belevenis om het kasteel en ook de tuin te bezoeken, want dat was al die jaren gesloten terrein. Als kleine pagadder hadden we er al 100den keren langs gepasseerd op weg naar school.
Het feest duurde langer dan gepland. Wat wellicht aan de grote dorst van de behaarde borsten zal gelegen hebben. Na de aperitief, barbecue voorzag de heer des huizes ook nog dessert en liet hij een avondmaal aanrukken omdat de avond al begon te vallen. Hij liet in extremis ook extra vaten bier aanrukken want de mooie zomerzon zorgde voor een grote dorst!
Op het eind verzamelde iedereen zich rond de tapkraan en ook onze pa en nonkel Steven waren aanwezig. Hun echtgenotes zaten toch ver weg op kamp, dus de heren hadden geen uur om terug huiswaarts te keren. Al konden ze wel wat hulp van neven en zonen gebruiken.
TG
Hij had een grote tent in zijn tuin gezet en ook een springkasteel voorzien voor de kleinsten. Het was voor ons wel een belevenis om het kasteel en ook de tuin te bezoeken, want dat was al die jaren gesloten terrein. Als kleine pagadder hadden we er al 100den keren langs gepasseerd op weg naar school.
Het feest duurde langer dan gepland. Wat wellicht aan de grote dorst van de behaarde borsten zal gelegen hebben. Na de aperitief, barbecue voorzag de heer des huizes ook nog dessert en liet hij een avondmaal aanrukken omdat de avond al begon te vallen. Hij liet in extremis ook extra vaten bier aanrukken want de mooie zomerzon zorgde voor een grote dorst!
Op het eind verzamelde iedereen zich rond de tapkraan en ook onze pa en nonkel Steven waren aanwezig. Hun echtgenotes zaten toch ver weg op kamp, dus de heren hadden geen uur om terug huiswaarts te keren. Al konden ze wel wat hulp van neven en zonen gebruiken.
TG
woensdag 15 juli 2015
Met pa op vakantie: Walibi
Naast restaurantbezoeken en waterpret, bezochten we ook wel eens een pretpark met pa toen hij op ons moest letten terwijl Suzan en ma op Chirokamp waren. In 1998 bezochten we Walibi in Waver.
1998 is ook het jaar van het WK Voetbal in Frankrijk. Op dit kampioenschap werd pa zijn favoriete doelpunt ooit tegen de netten geknald (zie blogbericht "Dennis"). De finale Frankrijk-Brazilië volgden wij live met hem, nadat we eerst het straattheaterfestival in Menen bezochten. In die finale smeerde gastland Frankrijk Brazilië een 3-0 nederlaag aan. Feest in Frankrijk en daarbuiten.
Zo ook in Walibi. Toen we de Radja River trotseerden met de ronde bootjes, waren we vergezeld van een bende Fransmannen. Die zongen heel de rit vrolijk in koor "Et un, et deux, et trois-zero!!!!!"
Op den duur begon ook pa mee te zingen.
Naast de Radja River, bezochten we nog een hele hoop andere attracties. Behalve de splinternieuwe "Dalton-error", waar je zo'n 40 m hoog wordt getild in een karretje om dan een vrije val te beleven. We stonden erbij, keken er een paar keer naar, en besloten om deze links te laten liggen.
Naast de "Dalton-terror" had je een parapluutjesattractie waar je maar de helft zo hoog werd getild en zacht naar beneden werd gebracht. En dat was voor ons drie al meer dan voldoende. Rollercoasters waren voor pa geen enkel probleem, ook voor ons niet, maar de vrije val was echt veel te veel.
We besloten dan maar om te verfrissen in Aqualibi. Want water, daar was pa iets meer voor te vinden!
TG
1998 is ook het jaar van het WK Voetbal in Frankrijk. Op dit kampioenschap werd pa zijn favoriete doelpunt ooit tegen de netten geknald (zie blogbericht "Dennis"). De finale Frankrijk-Brazilië volgden wij live met hem, nadat we eerst het straattheaterfestival in Menen bezochten. In die finale smeerde gastland Frankrijk Brazilië een 3-0 nederlaag aan. Feest in Frankrijk en daarbuiten.
Zo ook in Walibi. Toen we de Radja River trotseerden met de ronde bootjes, waren we vergezeld van een bende Fransmannen. Die zongen heel de rit vrolijk in koor "Et un, et deux, et trois-zero!!!!!"
Op den duur begon ook pa mee te zingen.
Naast de Radja River, bezochten we nog een hele hoop andere attracties. Behalve de splinternieuwe "Dalton-error", waar je zo'n 40 m hoog wordt getild in een karretje om dan een vrije val te beleven. We stonden erbij, keken er een paar keer naar, en besloten om deze links te laten liggen.
Naast de "Dalton-terror" had je een parapluutjesattractie waar je maar de helft zo hoog werd getild en zacht naar beneden werd gebracht. En dat was voor ons drie al meer dan voldoende. Rollercoasters waren voor pa geen enkel probleem, ook voor ons niet, maar de vrije val was echt veel te veel.
We besloten dan maar om te verfrissen in Aqualibi. Want water, daar was pa iets meer voor te vinden!
TG
dinsdag 14 juli 2015
Met pa op vakantie: kajakken
In datzelfde jaar, 1999, gingen we als uitstap met pa nog eens het water op. We trokken naar de Lesse om die met de Kajak af te varen. Hij reserveerde een plaatsje op de camping in Anseremme zodat we de avond voordien al konden arriveren en slapen in de tent.
We vertrokken tijdens de middag installeerden ons wat later langs de Lesse op de camping. We reserveerden twee boten om de dag nadien te kajakken. Eén voor 2 personen en 1 voor 1 man. En 's avonds gingen we als zo vaak op restaurant. Langs de oevers van de Maas genoten we van een pizza en cola, en pa wellicht van iets sterkers.
De dag nadien waren we vroeg uit de veren om ons naar het stationnetje te begeven. Daar namen we de trein naar het vertrekpunt. Ik nam de aparte kajak, en pa en Japie de andere. Onderweg werd ook wel eens gewisseld. En gestopt om ééntje te drinken uiteraard.
Zo heb je enkele campings waar je kan uitrusten en een hapje eten. En drinken uiteraard. Bijna nabij het einde van de afvaart heb je ook een kasteeltje en een soort watervalletje. Op die plek keren heel wat kajaks om. Wij niet, maar dat belette ons niet om toch op het droge post te vatten. In het kasteeltje kon je je op het terras plaatsen om iets te drinken. Terwijl kon je de kajaks in de gaten houden, die al dan niet konden omkeren. Wat wij dus deden.
We vaarden de Lesse af zonder problemen en keerden tegen de avond huiswaarts. Naar mémé Agnès ongetwijfeld.
TG
We vertrokken tijdens de middag installeerden ons wat later langs de Lesse op de camping. We reserveerden twee boten om de dag nadien te kajakken. Eén voor 2 personen en 1 voor 1 man. En 's avonds gingen we als zo vaak op restaurant. Langs de oevers van de Maas genoten we van een pizza en cola, en pa wellicht van iets sterkers.
De dag nadien waren we vroeg uit de veren om ons naar het stationnetje te begeven. Daar namen we de trein naar het vertrekpunt. Ik nam de aparte kajak, en pa en Japie de andere. Onderweg werd ook wel eens gewisseld. En gestopt om ééntje te drinken uiteraard.
Zo heb je enkele campings waar je kan uitrusten en een hapje eten. En drinken uiteraard. Bijna nabij het einde van de afvaart heb je ook een kasteeltje en een soort watervalletje. Op die plek keren heel wat kajaks om. Wij niet, maar dat belette ons niet om toch op het droge post te vatten. In het kasteeltje kon je je op het terras plaatsen om iets te drinken. Terwijl kon je de kajaks in de gaten houden, die al dan niet konden omkeren. Wat wij dus deden.
We vaarden de Lesse af zonder problemen en keerden tegen de avond huiswaarts. Naar mémé Agnès ongetwijfeld.
TG
maandag 13 juli 2015
Met pa op vakantie: Zeilen
Toen pa zich over Japie en ik ontfermde terwijl ma en Suzan op Chirokamp waren, bezochten we niet alleen restaurants. Pa had ook van die leuke uitstapjes voorzien.
In 1999 gingen we zeilen bij een vriend/kennis/klant van hem: Piet Kooi. Piet woont in Nederland, rond Terneuzen. In die regio noemen ze de inwoners wel eens "reservebelgen".
Achter de wijk waar Piet woont, bevindt zich het kanaal Gent-Terneuzen. Nabij de wijk is een soort jachthaventje met zeilboten waar je als inwoner gebruik kan maken van de boten.
Samen met Piet trokken we het kanaal op om te leren zeilen. Dat was even wennen, maar op den duur lukte dat wel. We zijn in alle geval niet kopje onder gegaan!
Op de terugkeer van Nederland gingen we nog eens bij mémé Agnès langs. Pa belde met zijn gsm (die had hij toe al!).
"We zijn er over een uurtje, moedre!".
Wij keken wat vreemd op.
"We zijn toch niet zover meer van huis?"
"Ja, maar meme jaagt zich op als ik 5 minuten te laat zou zijn. Beter een ruime marge nemen. We zijn er binnen een half uur!"
Wat ook zo geschiedde. Pa liep naar de brouwerij, en wij speelden wat op de koer omdat we die brouwerij pas mochten bezoeken als we wat ouder waren.
Wat ook zo geschiedde. Pa liep naar de brouwerij, en wij speelden wat op de koer omdat we die brouwerij pas mochten bezoeken als we wat ouder waren.
TG
zondag 12 juli 2015
Met pa op vakantie: restaurants
In 1996 trok mijn zus op chirokamp. Mijn ma ook, maar die vervoegde de kookploeg. Samen met onder andere nonkel Steven en tante Francesca. Japie en ik bleven thuis, onder de hoede van onze pa. Die zorgde dan voor wat uitstapjes en dergelijke. En ook voor eten en dat was enorm gevarieerd!
Hoe hij dat klaarspeelde? Wel, we gingen elke dag op restaurant. Echt waar.
We mochten kiezen.
"Morgen naar de Chinees pa?"
"Geen probleem gasten".
En zo belanden wij de dag nadien bij de Chinees.
"En morgen gastjes?"
"De Griek pa?"
Enzo geschiedde. De Griek, Italiaan, Spanjaard en nog menige andere volgden. Zou je gaan geloven dat we op den duur al blij waren dat we eens gewoon een boterham binnenspeelden?
Maar we lieten het graag zo. Met de venten thuis, op restaurant gaan, lang uitslapen en nu en dan een uitstapje. Dat was ook vakantie.
TG
Hoe hij dat klaarspeelde? Wel, we gingen elke dag op restaurant. Echt waar.
We mochten kiezen.
"Morgen naar de Chinees pa?"
"Geen probleem gasten".
En zo belanden wij de dag nadien bij de Chinees.
"En morgen gastjes?"
"De Griek pa?"
Enzo geschiedde. De Griek, Italiaan, Spanjaard en nog menige andere volgden. Zou je gaan geloven dat we op den duur al blij waren dat we eens gewoon een boterham binnenspeelden?
Maar we lieten het graag zo. Met de venten thuis, op restaurant gaan, lang uitslapen en nu en dan een uitstapje. Dat was ook vakantie.
TG
zaterdag 11 juli 2015
Bingo
Eén van mijn vrienden trad onlangs toe tot de club van 30 en dat hebben we vandaag gevierd. Samen met de partners en ook de kids. Speciaal voor zijn 30ste hadden we heel wat pakjes voorzien: een nieuwe pyjama, een witte oude opa-slip en dito marcelleke, een slaapkussentje met bijhorend masker, verzorgingsmaskers, een fleecedekentje, eau de cologne en .... een bingospel!
We hebben het deze namiddag alvast ingewijd en het is wel leuk om doen. Dus als we 70 zijn, weten we alvast waar we onze tijd aan zullen spenderen.
Maar niet alleen in rusthuizen wordt vaak bingo gespeeld. Ook op reis steekt het vaak de kop op. Zo ook in Spanje, meer bepaald in Almeria waar we in 1995 op hotel gingen met ons gezin. Een echte strandvakantie, met 's avonds ook de nodige randanimatie.
We zaten in een grote zaal met onze formuliertjes voor ons. Op het podium zat iemand aan de ballentrommel te draaien, terwijl een ander de cijfertjes voorlas die uit de trommel rolden. En na 3 ballen stond er plots ééntje recht uit het publiek, en riep "Bingooooo". De animatoren vooraan keken verbaasd op, net als iedereen in de zaal. Na 3 ballen al bingo, dat was onmogelijk! De gelukkige liep naar voren en stapte het podium op. Hij toonde zijn kaartje, en de juryleden legden uit dat je pas Bingo had als je een volledige rij met nummertjes had. Niet één enkel cijfertje. Heel de zaal proestte van het lachen. Wie kent nu in godsnaam de spelregels van bingo niet?
De man stapte weer naar zijn plaats en kwam naast ons zitten.
Je raadt het al: de fantastische bingo-speler was niemand minder dan onze Martin.
"Allee Martin, je weet toch dat je bij bingo meerdere nummertjes moet hebben!"
"Goja, ik dacht dat ik mijn nummertje vooraan moest gaan halen om op het nummertje op mijn formuliertje te leggen. Bij de WW (club van Weduwen en Weduwnaars, waar ook mee Agnès lid van was" ging dat toch zo."
"Doe gewoon als de rest, en neem een balpen."
Hij deed verder, maar mocht helaas het podium niet meer op gezien zijn nummertjes niet uit het trommeltje rolden.
TG
We hebben het deze namiddag alvast ingewijd en het is wel leuk om doen. Dus als we 70 zijn, weten we alvast waar we onze tijd aan zullen spenderen.
Maar niet alleen in rusthuizen wordt vaak bingo gespeeld. Ook op reis steekt het vaak de kop op. Zo ook in Spanje, meer bepaald in Almeria waar we in 1995 op hotel gingen met ons gezin. Een echte strandvakantie, met 's avonds ook de nodige randanimatie.
We zaten in een grote zaal met onze formuliertjes voor ons. Op het podium zat iemand aan de ballentrommel te draaien, terwijl een ander de cijfertjes voorlas die uit de trommel rolden. En na 3 ballen stond er plots ééntje recht uit het publiek, en riep "Bingooooo". De animatoren vooraan keken verbaasd op, net als iedereen in de zaal. Na 3 ballen al bingo, dat was onmogelijk! De gelukkige liep naar voren en stapte het podium op. Hij toonde zijn kaartje, en de juryleden legden uit dat je pas Bingo had als je een volledige rij met nummertjes had. Niet één enkel cijfertje. Heel de zaal proestte van het lachen. Wie kent nu in godsnaam de spelregels van bingo niet?
De man stapte weer naar zijn plaats en kwam naast ons zitten.
Je raadt het al: de fantastische bingo-speler was niemand minder dan onze Martin.
"Allee Martin, je weet toch dat je bij bingo meerdere nummertjes moet hebben!"
"Goja, ik dacht dat ik mijn nummertje vooraan moest gaan halen om op het nummertje op mijn formuliertje te leggen. Bij de WW (club van Weduwen en Weduwnaars, waar ook mee Agnès lid van was" ging dat toch zo."
"Doe gewoon als de rest, en neem een balpen."
Hij deed verder, maar mocht helaas het podium niet meer op gezien zijn nummertjes niet uit het trommeltje rolden.
TG
vrijdag 10 juli 2015
Klein Tokyo: braadworstenkraam
Klein Tokyo vindt nu plaats op zaterdag tijdens het tweede weekend van juli. Op de Platse in Moorsele kan je genieten van optredens en in De Stekke zijn er ook comedians voor de liefhebbers. Aan de buitenbar kan je pintjes bestellen en er zijn ook frieten en hamburgers en ijsjes.
In het begin vond dit event ook plaats op zaterdag, maar dan eind juli-begin augustus. Feeste Op de Platse en Klein Tokyo werden zo toen nog opgesplitst. Tijdens Klein Tokyo waren er ook optredens, komediant en wat culturele activiteiten. Bovendien stond de Platse ook nog eens vol met eetkraampjes die werden gerund door verschillende verenigingen om hun kas te spijzen.
In 2008 en 2009 waren ook de Behaarde Borsten er te vinden. Zij mochten plaatsnemen op het terras van Café De Kroone, en maakten gebruik van een magnifiek barbecuestel dat eigendom is van het Muziek van Moorsele.
Datzelfde Muziek was in 2009 zelf aanwezig met een kraampje waar je paella kon kopen. Helaas voor hen was die nog niet klaar toen het volk kwam toegestroomd. De massa liep dan maar naar het braadworstenkraam, waar ik ook een handje hielp, waar de worsten vrolijk lagen te bakken. Toen de paella klaar was, waren de meeste magen al gevuld en was ons kraam alvast uitverkocht. Voor het tweede jaar op rij.
We konden al opkramen en zelf ééntje drinken!
TG
In het begin vond dit event ook plaats op zaterdag, maar dan eind juli-begin augustus. Feeste Op de Platse en Klein Tokyo werden zo toen nog opgesplitst. Tijdens Klein Tokyo waren er ook optredens, komediant en wat culturele activiteiten. Bovendien stond de Platse ook nog eens vol met eetkraampjes die werden gerund door verschillende verenigingen om hun kas te spijzen.
In 2008 en 2009 waren ook de Behaarde Borsten er te vinden. Zij mochten plaatsnemen op het terras van Café De Kroone, en maakten gebruik van een magnifiek barbecuestel dat eigendom is van het Muziek van Moorsele.
Datzelfde Muziek was in 2009 zelf aanwezig met een kraampje waar je paella kon kopen. Helaas voor hen was die nog niet klaar toen het volk kwam toegestroomd. De massa liep dan maar naar het braadworstenkraam, waar ik ook een handje hielp, waar de worsten vrolijk lagen te bakken. Toen de paella klaar was, waren de meeste magen al gevuld en was ons kraam alvast uitverkocht. Voor het tweede jaar op rij.
We konden al opkramen en zelf ééntje drinken!
TG
donderdag 9 juli 2015
Last Post
Vandaag vond de 30.000 ste Last Post plaats onder de Mensenpoort in Ieper. En reken maar dat pa ook zou hebben geluisterd. Niet in Ieper zelf, want daar kon je bijna niet binnen blijkbaar. Hij zou zeker zijn afgezakt naar een brandweerkazerne in de buurt om een ode te brengen aan de ode.
Hij heeft in zijn leven enkele keren de Last Post live gehoord. Ik weet wel niet de hoeveelste keer. De 21.987ste? De 25.876ste?
Wat ik wel weet is dat hij steeds diep onder indruk was.
"Jongen, dat gaat door merg en been. Dat is ongelooflijk. Je moet dat 1 keer in je leven gezien hebben. In Engeland zijn ze zelfs verplicht van school om naar Ieper te gaan!"
Ik heb tot op heden helaas nog nooit de Last Post live in Ieper gehoord. Eigenlijk zou ik schaamrood op de wangen moeten krijgen. Vandaag heb ik de ceremonie wel gevolgd op tv en mijn "poppie-t-shirt" aangetrokken die een collega van mij ontwierp.
Met mijn vrienden heb ik afgesproken om zeker dit jaar eens naar de Mensenpoort te trekken. Samen met het nageslacht, omdat we het niet zouden vergeten.
Lest we forget!
TG
Hij heeft in zijn leven enkele keren de Last Post live gehoord. Ik weet wel niet de hoeveelste keer. De 21.987ste? De 25.876ste?
Wat ik wel weet is dat hij steeds diep onder indruk was.
"Jongen, dat gaat door merg en been. Dat is ongelooflijk. Je moet dat 1 keer in je leven gezien hebben. In Engeland zijn ze zelfs verplicht van school om naar Ieper te gaan!"
Ik heb tot op heden helaas nog nooit de Last Post live in Ieper gehoord. Eigenlijk zou ik schaamrood op de wangen moeten krijgen. Vandaag heb ik de ceremonie wel gevolgd op tv en mijn "poppie-t-shirt" aangetrokken die een collega van mij ontwierp.
Met mijn vrienden heb ik afgesproken om zeker dit jaar eens naar de Mensenpoort te trekken. Samen met het nageslacht, omdat we het niet zouden vergeten.
Lest we forget!
TG
Ontdek de leuke t-shirts zoals de "Poppie" op
woensdag 8 juli 2015
Feest op de Platse: Springkastelen en buikglijden.
Wat de Feeste op de Platse zo uniek maakt, is de fantastische randanimatie voor de kinderen in de straten rond de Platse. Die staan vol met de mooiste springkastelen in zowat alle vormen en kleuren. Zo zag ik er al autobussen, luchtballonnen, piratenboten. Zowel voor kleine pagadders als grotere sloebers. Maar ook rodeostieren en sumoworstelen kwamen er aan te pas.
Leverancier van dienst was Dewilde uit Diksmuide. Jaar op jaar kwam de man langs, en elke keer opnieuw bracht hij meer materiaal mee en nog gekker dan het jaar voordien.
Pa kon het zeer goed vinden met de man, Manuel. Zelfs één keertje te goed, toen hij samen aan de cocktailbar stond en besliste om zijn vriend naar huis te voeren. Een onweersbui maakte een eind aan de uitstap, en aan zijn wagen (zie blogbericht Saab 9-5 Estate).
Dat was hetzelfde jaar dat pa op Feeste op de Platse verantwoordelijk was voor de wereldrecordpoging buikglijden. Mijn vriend Tom en ik hielpen een handje, en lieten de kandidaten één voor één glijden om een immens lang springkasteel van Dewilde dat voor de gelegenheid werd ingezeept. We werden geassisteerd door twee deurwaarders en ook VTM kwam langs om de poging in het nieuws te brengen.
Na de recordpogingen werd het kasteel bevolkt door jonge lieden die vrolijk sprongen in het schuim. De deurwaarders, wiens taak er eigenlijk al enkele uren opzat, amuseerden zich zo, dat ze nog steeds aanwezig waren op één van de terrassen van de Platse. Ze reikten de prijs uit aan de winnaar, terwijl verantwoordelijk pa ondertussen taxichauffeur speelde. En dat zal zijn wagen geweten hebben!
TG
Leverancier van dienst was Dewilde uit Diksmuide. Jaar op jaar kwam de man langs, en elke keer opnieuw bracht hij meer materiaal mee en nog gekker dan het jaar voordien.
Pa kon het zeer goed vinden met de man, Manuel. Zelfs één keertje te goed, toen hij samen aan de cocktailbar stond en besliste om zijn vriend naar huis te voeren. Een onweersbui maakte een eind aan de uitstap, en aan zijn wagen (zie blogbericht Saab 9-5 Estate).
Dat was hetzelfde jaar dat pa op Feeste op de Platse verantwoordelijk was voor de wereldrecordpoging buikglijden. Mijn vriend Tom en ik hielpen een handje, en lieten de kandidaten één voor één glijden om een immens lang springkasteel van Dewilde dat voor de gelegenheid werd ingezeept. We werden geassisteerd door twee deurwaarders en ook VTM kwam langs om de poging in het nieuws te brengen.
Na de recordpogingen werd het kasteel bevolkt door jonge lieden die vrolijk sprongen in het schuim. De deurwaarders, wiens taak er eigenlijk al enkele uren opzat, amuseerden zich zo, dat ze nog steeds aanwezig waren op één van de terrassen van de Platse. Ze reikten de prijs uit aan de winnaar, terwijl verantwoordelijk pa ondertussen taxichauffeur speelde. En dat zal zijn wagen geweten hebben!
TG
dinsdag 7 juli 2015
Feest op de Platse
Dit weekend is het opnieuw feest in Moorsele. Zaterdag is er Klein Tokyo waarbij de Platse wordt omgetoverd tot een klein festivalterrein. Zondag is het dan een echte familiedag: schlagerzangers op het podium en een heleboel kinderanimatie in de starten van Moorsele. Beide feesten vinden plaats tijdens het tweede weekend van juli en worden grotendeels ondersteund door gemeente Wevelgem en Moorsele Onderneemt, de voormalige VZBM.
Toen pa nog deel uitmaakte van de VZBM, werd Feeste op de Platse in 1997 verder gezet nadat het een jaar voordien werd opgericht in het kader van 950 Moorsele. De VZBM ging verder op dit elan, en de Feeste op de Platse vond eerst plaats tijdens het eerste weekend van september. Voorzitter Koen, secretaris Pa en de leden van de VZBM organiseerden een feest dat door jong en oud werd gesmaakt! De formule bestond uit optredens op het plein zelf, en dan kinderanimatie in de starten errond. Er was kindergrime en talloze prachtige springkastelen. Jaar na jaar groeide dit evenement!
Op een bepaald moment verhuisde Feeste op de Platse naar het begin van juli in plaats van september. Klein Tokyo, een event dat plaatsvond eind juli-begin augustus, ging dan door datzelfde weekend begin juli, maar dan op zaterdag. Zo werd het feest gebundeld.
We hebben heel wat leuke herinneringen aan Feeste op de Platse en onze Martin en die gaan we met alle plezier ook op je loslaten!
TG
Toen pa nog deel uitmaakte van de VZBM, werd Feeste op de Platse in 1997 verder gezet nadat het een jaar voordien werd opgericht in het kader van 950 Moorsele. De VZBM ging verder op dit elan, en de Feeste op de Platse vond eerst plaats tijdens het eerste weekend van september. Voorzitter Koen, secretaris Pa en de leden van de VZBM organiseerden een feest dat door jong en oud werd gesmaakt! De formule bestond uit optredens op het plein zelf, en dan kinderanimatie in de starten errond. Er was kindergrime en talloze prachtige springkastelen. Jaar na jaar groeide dit evenement!
Op een bepaald moment verhuisde Feeste op de Platse naar het begin van juli in plaats van september. Klein Tokyo, een event dat plaatsvond eind juli-begin augustus, ging dan door datzelfde weekend begin juli, maar dan op zaterdag. Zo werd het feest gebundeld.
We hebben heel wat leuke herinneringen aan Feeste op de Platse en onze Martin en die gaan we met alle plezier ook op je loslaten!
TG
De Platse van Moorsele loopt gezellig vol!
maandag 6 juli 2015
VZBM
Als zelfstandige maakte pa ook deel uit van een vereniging voor vrije zelfstandige beroepen in zijn eigen gemeente, het pittoreske Moorsele. Niet Unizo, maar de toenmalige VZBM (Vrije Zelfstandige Beroepen Moorsele). De VZBM werd jaren terug enkele jaren terug omgedoopt tot Moorsele Onderneemt.
Ik denk dat pa rond 1996 toetrad tot de organisatie. In datzelfde jaar bestond Moorsele 950 jaar. In het kader daarvan werd heel wat op touw gezet in onze gemeente, zoals een groot feest op de Platse, sportnamiddag, wandelingen en een historische stoet waar ook pa aan deelnam als figurant. Uit het groot feest op de Platse, dat bestond uit een grote tent en optredens van o.a. Eddy Wally, ontsproot het jaar nadien Feeste op de Platse waar pa mee aan de wieg van stond. Feest op de Platse wordt georganiseerd door de zelfstandigen van Moorsele (sinds enkele jaren ook met ondersteuning van gemeente Wevelgem).
Na 1996 en de feesten rond 950 jaar Moorsele hield een groot deel van de organisatie het voor bekeken en kwamen er nieuwe leden in de plaats. En daar was onze Martin één van. Als ik me niet vergis werd hij secretaris en zijn vriend Koen Grymonprez (in Moorsele beter gekend onder de naam Koen van 't Mandeke) voorzitter. Samen met de leden zetten ze hun schouders onder heel wat initiatieven, waaronder de jaarlijkse Feeste op de Platse. Ze haalden heel wat grote artiesten onder de kerktoren. Hier later zeker meer over.
Naast feesten werd ook voor heel wat andere zaken gekeken, zoals rode lopers tijdens de kerstperiode en een nieuw telefoonboek voor de inwoners.
Als secretaris was pa verantwoordelijk voor de brieven, uitnodigingen. Nochtans was hij geen administratief wonder, maar hij was vlug weg met computers, printers en andere technologie. Voorzitter Koen moest vaak achter Martin zijn veren zitten opdat hij alle brieven en dergelijke op tijd zou af krijgen. En dat lukte ook altijd.
En als de brieven klaar waren, mochten ik en Japie die rondbrengen met de fiets. Eén van de leden woonde op een boerderij met een immense lange oprit alvorens je het huis en brievenbus bereikte. Het was altijd lotje trekken om te zien wie deze keer langs moest.
Ik denk dat hij rond 2008 of 2009 uit de organisatie stapte om plaats te maken voor nieuwe leden.
TG
Ik denk dat pa rond 1996 toetrad tot de organisatie. In datzelfde jaar bestond Moorsele 950 jaar. In het kader daarvan werd heel wat op touw gezet in onze gemeente, zoals een groot feest op de Platse, sportnamiddag, wandelingen en een historische stoet waar ook pa aan deelnam als figurant. Uit het groot feest op de Platse, dat bestond uit een grote tent en optredens van o.a. Eddy Wally, ontsproot het jaar nadien Feeste op de Platse waar pa mee aan de wieg van stond. Feest op de Platse wordt georganiseerd door de zelfstandigen van Moorsele (sinds enkele jaren ook met ondersteuning van gemeente Wevelgem).
Na 1996 en de feesten rond 950 jaar Moorsele hield een groot deel van de organisatie het voor bekeken en kwamen er nieuwe leden in de plaats. En daar was onze Martin één van. Als ik me niet vergis werd hij secretaris en zijn vriend Koen Grymonprez (in Moorsele beter gekend onder de naam Koen van 't Mandeke) voorzitter. Samen met de leden zetten ze hun schouders onder heel wat initiatieven, waaronder de jaarlijkse Feeste op de Platse. Ze haalden heel wat grote artiesten onder de kerktoren. Hier later zeker meer over.
Naast feesten werd ook voor heel wat andere zaken gekeken, zoals rode lopers tijdens de kerstperiode en een nieuw telefoonboek voor de inwoners.
Als secretaris was pa verantwoordelijk voor de brieven, uitnodigingen. Nochtans was hij geen administratief wonder, maar hij was vlug weg met computers, printers en andere technologie. Voorzitter Koen moest vaak achter Martin zijn veren zitten opdat hij alle brieven en dergelijke op tijd zou af krijgen. En dat lukte ook altijd.
En als de brieven klaar waren, mochten ik en Japie die rondbrengen met de fiets. Eén van de leden woonde op een boerderij met een immense lange oprit alvorens je het huis en brievenbus bereikte. Het was altijd lotje trekken om te zien wie deze keer langs moest.
Ik denk dat hij rond 2008 of 2009 uit de organisatie stapte om plaats te maken voor nieuwe leden.
TG
In 2005 brak een onweer los tijdens Feeste op de Platse. Met gevolgen voor de toenmalige vierwieler van onze Martin (zie blogbericht Saab 9-5 Estate)
De vlag van de VZBM werd door mezelf en vriend Tom gered van verwoesting.
Die zomer trok ik vrij vaak op kamp, en de vlag die ging overal mee. Ook op bergmonicursus in Fiesch, waar ik Elien leerde kennen.
Hier wordt ze trots getoond door onze bende die op tweedaagse trok.
zondag 5 juli 2015
Vlam in de Pijp
Nog zo heldhaftige anekdote van mijn mémé Agnès is deze van die keer dat pa haar hulp had ingeschakeld toen twee leerkracht met elkaar in gevecht waren. Achter de piano dan nog.
Mémé was conciërge van de gemeenteschool en pa woonde dus vlak naast de klaslokalen. Hij kon dus enorm lang slapen en toch perfect op tijd in school aankomen. Of zijn moedertje roepen.
Dat was in 1966 of 1967 het geval toen meester Meuleman het waagde om het klaslokaal van mijn vader binnen te stappen. Pa kreeg toen geloof ik les van meester Vanaerde, die steevast zijn pijp bij zich had. Achteraan de klas stond een piano en achter die piano stond de soep die werd geleverd. Die werd dan tijdens de pauze verdeeld. Ook het geld voor de soep was daar te vinden.
Om één of andere reden waagde meester Meuleman zich achter piano. Meester Vanaerde, die Meulemand niet kon luchten en vice versa, verliet het bord en volgde zijn collega om te zien wat die daar ging doen. Er volgden woorden en de twee begonnen met mekaar in de clinch te gaan. De pijp van Meester Vanaerde vloog de lucht in en de klas stond in rep en roer.
Onze kleine Martin die vluchtte naar buiten en liep naar huis.
"Moedre, ze zijn aan het vechten."
Zijn moedertje liep naar de school en zag de twee vechten door de ramen van de klas. Ze holde naar binnen en scheidde de twee kemphanen van elkaar. Er kwam een einde aan het gevecht, want niemand durfde een gevecht aangaan met Agnèske. De kans was ook klein dat één van de twee dit zou halen.
TG
Mémé was conciërge van de gemeenteschool en pa woonde dus vlak naast de klaslokalen. Hij kon dus enorm lang slapen en toch perfect op tijd in school aankomen. Of zijn moedertje roepen.
Dat was in 1966 of 1967 het geval toen meester Meuleman het waagde om het klaslokaal van mijn vader binnen te stappen. Pa kreeg toen geloof ik les van meester Vanaerde, die steevast zijn pijp bij zich had. Achteraan de klas stond een piano en achter die piano stond de soep die werd geleverd. Die werd dan tijdens de pauze verdeeld. Ook het geld voor de soep was daar te vinden.
Om één of andere reden waagde meester Meuleman zich achter piano. Meester Vanaerde, die Meulemand niet kon luchten en vice versa, verliet het bord en volgde zijn collega om te zien wat die daar ging doen. Er volgden woorden en de twee begonnen met mekaar in de clinch te gaan. De pijp van Meester Vanaerde vloog de lucht in en de klas stond in rep en roer.
Onze kleine Martin die vluchtte naar buiten en liep naar huis.
"Moedre, ze zijn aan het vechten."
Zijn moedertje liep naar de school en zag de twee vechten door de ramen van de klas. Ze holde naar binnen en scheidde de twee kemphanen van elkaar. Er kwam een einde aan het gevecht, want niemand durfde een gevecht aangaan met Agnèske. De kans was ook klein dat één van de twee dit zou halen.
TG
zaterdag 4 juli 2015
Straatverlichting in Moorsele
Even een leuke anekdote over mijn mémé Agnès opdiepen. Eéntje die ik haar vaak zelf heb horen vertellen of die pa geregeld eens bovenhaalde.
Ik weet het jaar niet meer precies, maar op een bepaald moment moest er straatverlichting voorzien worden in Moorsele. Een vader en zoon namen die taak op zich, maar dat zo enkele dagen duren. Omdat er geen hotels waren in Moorsele, vonden ze onderdak in de conciërgewoning van de basisschool in de Sint-Jansstraat. Inderdaad, bij mémé Agnès.
Zij zorgde voor eten en een slaapplaats op de zolderverdieping. Na een noeste dag werken, beslisten vader en zoon om nog iets te gaan drinken in het café recht tegenover het huis van mémé Agnès. Nu is dit "'t Jaar 30", maar geen idee wat het toentertijd was. In alle geval spelde mémé de werklieden de les.
"Niet te laat hé, om 10 uur thuis want morgen moet je opnieuw werken!"
Ik kan me inbeelden dat die twee hun oren niet konden geloven. Ze staken de straat over en dronken wat pintjes. En wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurde toch: om klokslag 10 vloog de deur van het café open. Mémé Agnès was in het deurgat te zien. Ze zei niks, stak enkel haar vingertje uit en deed teken van "Kom maar mee naar huis."
De twee dronken hun pils leeg en volgden mémé Agnès naar huis. Tijd voor bed.
Het is zo'n anekdote die je je echt zo voor de geest kan halen, en wat zou ik toch graag aan de toog van dat café gezeten hebben om klokslag 10 uur. Twee stoere binken die een klein madammeke gehoorzamen, dat noemen ze pas gezag!
TG
Ik weet het jaar niet meer precies, maar op een bepaald moment moest er straatverlichting voorzien worden in Moorsele. Een vader en zoon namen die taak op zich, maar dat zo enkele dagen duren. Omdat er geen hotels waren in Moorsele, vonden ze onderdak in de conciërgewoning van de basisschool in de Sint-Jansstraat. Inderdaad, bij mémé Agnès.
Zij zorgde voor eten en een slaapplaats op de zolderverdieping. Na een noeste dag werken, beslisten vader en zoon om nog iets te gaan drinken in het café recht tegenover het huis van mémé Agnès. Nu is dit "'t Jaar 30", maar geen idee wat het toentertijd was. In alle geval spelde mémé de werklieden de les.
"Niet te laat hé, om 10 uur thuis want morgen moet je opnieuw werken!"
Ik kan me inbeelden dat die twee hun oren niet konden geloven. Ze staken de straat over en dronken wat pintjes. En wat ze niet voor mogelijk hielden, gebeurde toch: om klokslag 10 vloog de deur van het café open. Mémé Agnès was in het deurgat te zien. Ze zei niks, stak enkel haar vingertje uit en deed teken van "Kom maar mee naar huis."
De twee dronken hun pils leeg en volgden mémé Agnès naar huis. Tijd voor bed.
Het is zo'n anekdote die je je echt zo voor de geest kan halen, en wat zou ik toch graag aan de toog van dat café gezeten hebben om klokslag 10 uur. Twee stoere binken die een klein madammeke gehoorzamen, dat noemen ze pas gezag!
TG
vrijdag 3 juli 2015
Hittegolf
Het is kreunen onder de hitte en wees maar zeker dat onze Martin ook zou gepuft hebben. Hij kon niet tegen hitte, laat staan extreme toestanden als de afgelopen dagen. Ik zie hem nog voor me op bepaalde van die warme dagen in het verleden. Zweetdruppels op zijn voorhoofd, blazen en zuchten en natte hemdjes.
Ik herinner me in 2003 dat hij tijdens een hittegolf boos rondliep. Vooral 's nachts omdat hij de slaap niet kon vatten.
"Godver, ik ga me in de kelder leggen om te slapen."
Overdag lag hij languit op ons zomerterras achteraan in de tuin. En met een extra frigo vol koele frisdrank en andere om zich door de hete dagen te slepen.
In 2009 zie ik hem via de achterdeur bij meme binnenwandelen. Zweet droop van zijn voorhoofd.
"Ik kan daar niet tegen. Dat moet stoppen die dekselse warmte! Dat is niet menselijk meer!"
En dan zat hij hijgend en puffend aan de tafel te brommen.
In 2010 had hij via een tombola ofzo op zijn werk een leuke gadget gewonnen: een voetbadje met massagefunctie. Hij zat toen in de living op zijn stoeltje met zijn voetjes in ijskoud broebelend water.
Ik moet eerlijk zijn, het is een zalige gadget die ik intussen ook al heb bovengehaald!
Hou jullie koel!
TG
Ik herinner me in 2003 dat hij tijdens een hittegolf boos rondliep. Vooral 's nachts omdat hij de slaap niet kon vatten.
"Godver, ik ga me in de kelder leggen om te slapen."
Overdag lag hij languit op ons zomerterras achteraan in de tuin. En met een extra frigo vol koele frisdrank en andere om zich door de hete dagen te slepen.
In 2009 zie ik hem via de achterdeur bij meme binnenwandelen. Zweet droop van zijn voorhoofd.
"Ik kan daar niet tegen. Dat moet stoppen die dekselse warmte! Dat is niet menselijk meer!"
En dan zat hij hijgend en puffend aan de tafel te brommen.
In 2010 had hij via een tombola ofzo op zijn werk een leuke gadget gewonnen: een voetbadje met massagefunctie. Hij zat toen in de living op zijn stoeltje met zijn voetjes in ijskoud broebelend water.
Ik moet eerlijk zijn, het is een zalige gadget die ik intussen ook al heb bovengehaald!
Hou jullie koel!
TG
donderdag 2 juli 2015
Wijting
Ikzelf heb een heel arsenaal aan herinneringen aan mijn pa. Mensen vraag me vaak:
"Waar blijf je ze halen?"
"Gewoon even graven in mijn geheugen, en dan komen ze vanzelf. Als een stroom eigenlijk. "
Ik sta soms versteld van de hoeveelheid herinneringen die bovendrijven.
Aan mijn vaders vader, Nestor Ghillemyn, heb ik totaal geen herinneringen. Wat ook normaal is gezien ik mijn pépé nooit heb gekend. Hij stierf toen mijn vader 16 was en ik was dus nog niet eens geboren. Ik ken hem enkel van foto's of vertellingen van mijn pa of mémé Agnès.
Pa had ook niet zoveel herinneringen aan zijn vader, of toch geen die hij met mij deelde. Ik weet wel dat hij één keer iets vertelde toen we op de pasvorm liepen. Pa had een wijting gekocht. Je kent wel, van die gedroogde vis die ze in van die kleine kraampjes verkopen.
"Manneke, dat doet mij altijd aan mijn vader denken. Hij nam met niet zoveel mee, maar als we weggingen, dan was dat naar de koers. En dan kreeg ik altijd een wijting van hem."
Ik heb van mijn pa nooit een wijting gekregen. Ik heb er eigenlijk nooit één gevraag omdat ze er niet meteen smakelijk uitzien. Telkens ik een kraampje passeer, dan denk ik aan mijn vader en zijn vader.
TG
"Waar blijf je ze halen?"
"Gewoon even graven in mijn geheugen, en dan komen ze vanzelf. Als een stroom eigenlijk. "
Ik sta soms versteld van de hoeveelheid herinneringen die bovendrijven.
Aan mijn vaders vader, Nestor Ghillemyn, heb ik totaal geen herinneringen. Wat ook normaal is gezien ik mijn pépé nooit heb gekend. Hij stierf toen mijn vader 16 was en ik was dus nog niet eens geboren. Ik ken hem enkel van foto's of vertellingen van mijn pa of mémé Agnès.
Pa had ook niet zoveel herinneringen aan zijn vader, of toch geen die hij met mij deelde. Ik weet wel dat hij één keer iets vertelde toen we op de pasvorm liepen. Pa had een wijting gekocht. Je kent wel, van die gedroogde vis die ze in van die kleine kraampjes verkopen.
"Manneke, dat doet mij altijd aan mijn vader denken. Hij nam met niet zoveel mee, maar als we weggingen, dan was dat naar de koers. En dan kreeg ik altijd een wijting van hem."
Ik heb van mijn pa nooit een wijting gekregen. Ik heb er eigenlijk nooit één gevraag omdat ze er niet meteen smakelijk uitzien. Telkens ik een kraampje passeer, dan denk ik aan mijn vader en zijn vader.
TG
woensdag 1 juli 2015
Martins souvenirs: Obama
Van alle souvenirs die pa ooit meebracht voor zijn moedertje Agnès, doet geen enkel me nog steeds zo lachen als de onderstaande. Het is een klein vaandeltje met daarop de afbeelding van president Obama. Pa bracht dit in 2009 mee uit de USA samen met wat t-shirts van de man. Die was toen volop bezig met zijn campagne voor de presidentsverkiezingen. Mémé plakte het vaandeltje aan haar ruit, zodat het zijn plaats had tussen alle andere souvenirs die pa voor haar meebracht.
Maanden later werd Barack Obama verkozen tot president van Amerika. Hij was overal te zien, waaronder in het nieuws. Ik zat op een avond de krant te lezen en een gerstenat te nuttigen aan meme's tafel. Meme zat in de zetel naar haar tv te zien. President Obama was aan het speechen. Meme draaide zich om naar mij.
"Tim, is dat den dien die daar aan mijn ruit hangt?"
"Jazeker meme, dat is hem."
Meme had geen benul wie hij eigenlijk was. Voor haar was het gewoon een figuurtje vanop de souvenir van haar zoon.
Ondertussen hangt "den dien" al jaren aan mijn ruit, waar hij steeds een glimlach op mijn gezicht tovert.
TG
Maanden later werd Barack Obama verkozen tot president van Amerika. Hij was overal te zien, waaronder in het nieuws. Ik zat op een avond de krant te lezen en een gerstenat te nuttigen aan meme's tafel. Meme zat in de zetel naar haar tv te zien. President Obama was aan het speechen. Meme draaide zich om naar mij.
"Tim, is dat den dien die daar aan mijn ruit hangt?"
"Jazeker meme, dat is hem."
Meme had geen benul wie hij eigenlijk was. Voor haar was het gewoon een figuurtje vanop de souvenir van haar zoon.
Ondertussen hangt "den dien" al jaren aan mijn ruit, waar hij steeds een glimlach op mijn gezicht tovert.
TG
Abonneren op:
Posts (Atom)