Devils & Dust

In 2005 bracht Springsteen een nieuw album uit. Deze keer niet met de volledige band, maar een quasi akoestisch album. Toen "Devils & Dust" uitkwam, stond ik aan de winkel te popelen tot die openging, om de plaat meteen te halen en te beluisteren. Anno 2005 lekten platen voor de release nog niet via youtube en dergelijke dus het was een complete verrassing hoe de nummers zouden klinken. Ik kreeg bovendien een coole poster bij de plaat en er zat zelfs een dvd bij waarop Bruce enkele nummers speelde.

Dat jaar trok Springsteen ook op toernee, maar in veel kleinere zalen en alleen. Geen band, enkel de man, zijn stem, gitaar, harmonica en piano. Op 30 mei kwam hij ook naar België, Vorst Nationaal.

De tickets waren duurder en gingen enorm vlug de deur uit. Pa belde toen ik op kot zat.
"Gaan we naar Springsteen?"
"Zeer graag, maar gaan we kaarten kunnen krijgen?"
"Ga proberen!"

Hij probeerde, maar 's avonds belde hij om te melden dat het uitverkocht was en dat hij geen kaarten had kunnen bemachtigen. Zeer spijtig, maar ik probeerde me erover te zetten door zijn nieuwe, fantastische plaat nog eens op te zetten.

Ik viel in slaap en werd wakker door een bericht van mijn gsm.
"Toch gelukt, ik ben aan twee kaarten geraakt."

Ik dacht dat ik droomde en viel weer in slaap. 's Ochtends keek ik nog eens naar mijn gsm, en gelukkig, het was totaal geen droom!

En zo trokken we naar Brussel voor The Boss. We hadden zeer goede plaatsen, en konden deze keer alles wel goed zien. Bruce kwam alleen op het podium met harmonica en gitaar en speelde een hele resem hits en nieuwe nummers. En de zaal was muisstil. Wat een geluid dat die man met zijn stem kan voortbrengen.

Hij wisselde de gitaar af met de piano, waar hij ook "The River" bracht en "Racing in the Streets". Pa glunderde.
"Zalig nummer, dat vind ik fantastisch!".

Het nummer staat op "Darkness on the Edge of Town", een plaat die hij ook mee had gebracht van zijn terugreis uit Leuven toen hij nog een twintiger was. Zoveel jaar later zat hij met zijn zoon naar de man te luisteren die het nummer had geschreven. Een zeer mooi moment dat ik blijf koesteren.

Na twee en een half uur sloot Bruce af. Een prachtig concert, en zoveel mooier dan enkele jaren ervoor. Enkele dagen later vond ik het concert ook terug via bootleg. Ik heb het nog steeds op cd staan en leg die plaat nog graag op om terug te denken aan die leuke avond.

Sinds toen is Bruce nog enkele keren terug gekeerd naar België, maar ik ben niet meer gaan kijken. Perfecter dan in 2005, met de Devils & Dust-tour en pa naast mij, zal het denk ik niet meer worden.

TG

Met onze Martin naar Bruce Springsteen

Anno 2002 had ik een nieuwe muzikale held en net als Bryan Adams een rock-ster. Bruce Springsteen heet de man, en "The Boss" heb ik ook via pa leren kennen. Bruce was ook een idool van onze pa, die enkele vinylplaten van hem heeft liggen, die hij kocht op terugweg van Leuven (zie blogbericht "Born to Run").

In 1999 kwam Springsteen voor het eerst sinds lang naar België met zijn legendarische E-streetband. Ik was toen nog geen zo'n grote fan, en ging niet mee naar dat optreden. Jaren later had ik daar natuurlijk spijt van, maar gelukkig kreeg ik in 2003 een nieuwe kans.

Op 12 mei 2003 kwam hij in het kader van zijn "The Rising tour" naar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. En pa had kaarten kunnen bemachtigen, bijna een half jaar op voorhand. Ik telde de maanden af, schafte de volledige Springsteen-catalogus aan, en bekeek alle kranten en internetsites om de setlist in de gaten te houden.

Toen eindelijk de grote dag was aangebroken, reden we richting Brussel. Zoals te verwachten was er file, en daardoor kwamen we maar net op tijd aan in het stadion. Er was al redelijk wat volk, en daardoor stonden we redelijk ver achteraan en was je genoodzaakt alles op de schermen te volgen.

De set begon goed, Springsteen kwam alleen het podium op met zijn harmonica en akoestische gitaar en begon met "The River". Daarna viel de band in.

Helaas is het Boudewijnstadion een ramp voor optredens. Het geluid waait langs alle kanten, en er is zoveel volk dat de ambiance achteraan ver te zoeken is. Bijna drie uur volgde ik alles op de schermen. Je kon evengoed een dvd kopen.

Na afloop gingen we naar huis. Ook pa was niet zo overtuigd van het Stadion.
"Ooit keert hij wel eens terug in een betere zaal. En dan gaan we wel kijken."

En inderdaad. In 2005 kwam hij terug in een veel betere zaal!

Met onze Martin naar Bryan Adams

Mijn allereerste optreden dat ik ooit meemaakte vond plaats in 1997. Terwijl mijn leeftijdsgenoten, en vooral dan de meisjes, gek waren van boybands en andere 90's groepen, had ik het veeleer voor rockers. Bryan Adams was mijn grote idool, en voor mijn plechtige communie had een wat cd's van de man gekregen.

Dat jaar was hij ook op toernée in België, en kwam hij eerst twee keer naar Flanders Expo. Helaas waren alle kaarten uitverkocht, maar Bryan deed er nog een optreden bij, in Vorst Nationaal. Pa besloot kaarten te kopen als Plechtige Communie-cadeau, en zo trokken hij, Japie en ik naar Brussel. Ik had voor de gelegenheid mijn Bryan Adams t-shirt aangetrokken.

Het was mijn eerste optreden en dat vergeet je uiteraard nooit. We zaten in de tribunes en hadden een mooi overzicht van de zaal. Bryan Adams begon het optreden niet op het grote podium, maar verraste  iedereen door akoestisch op een klein podium te midden de zaal "Straight from the Heart" en "Depend on Me" te spelen. Daarna werd hij door de zaal begeleid naar het grote podium en ontplofte de show pas echt.

En wij zongen en klapten mee met de hele resem hits. We kochten pizza en pa wat pintjes van de medewerksters die door de zaal paradeerden met hun koopwaar. Best handig, want zo hoefde je niet van je plaats weg te lopen.

We gingen tevreden naar huis, met nog een poster en een mooi aandenken: onderstaande foto die genomen werd met een polaroid. Pa en zijn zonen tijdens hun allereerste concert!

TG

Book of Love

Momenteel heeft ene Gavin James een hit te pakken met zijn versie van "The Book of Love". Het nummer is eigenlijk een cover van de band The Magnetic Fields en werd eerder al eens gecoverd door andere artiesten, waaronder Peter Gabriel.

Ik leerde het nummer kennen in de versie van Peter Gabriel door pa, die een enorme fan was van Gabriel en van dit nummer. De live versie van Mercy Street die pa ooit zag in Vorst Nationaal was één van de mooiste momenten tijdens een optreden die hij ooit had meegemaakt (zie blogbericht "In your daddy's arms again").

"The Book of Love" staat op Peter Gabriel's album "Scratch My Back" waarin hij bekende nummers van andere artiesten in een nieuw kleedje steekt, waaronder Paul Simon en David Bowie. Ook "The Book of Love" staat op die plaat.

In 2010 kwam Gabriel in het kader van dit album opnieuw naar Vorst Nationaal, met de "New Blood-tour". Samen met een symfonisch orkest bracht hij de nieuwe plaat en ook aangepaste versies van zijn grote hits, zoals "Solsbury Hill". Naast het orkest, waren er ook schermen aanwezig waarop enkele visuele hoogstandjes te zien waren. Bij "The Book of Love" had je een zeer mooi beeldverhaal, zoals je in onderstaande clip kan zien.

Pa had twee tickets voor de show en keek enorm uit naar het concert. Helaas werd hij opgenomen en kon hij niet gaan. Elien en ik zijn dan in zijn plaats gaan kijken, en de show was ronduit prachtig. 's Anderendaags heb ik pa dan opgebeld om hem toch wat te vertellen over het optreden.

Pa was blij te horen dat het de moeite was, en dat Gabriel ook "The Book of Love" had gespeeld, één van zijn aller favoriete nummers van de man.

TG

 

Martins brouwerij: Huis Maria

Ik heb je deze week laten kennis maken met wat favoriete bieren uit pa zijn "brouwerij". Er zijn er nog een boel, maar die laat ik je dan wel eens kennen.

De vraag van vandaag: waar haalde onze Martin zijn biertjes het liefst om zijn brouwerij aan te vullen?

Wel, het overgrootste deel van onze biervoorraad kwam uit drankshop Huis-Maria in Ledegem. Je hebt de drankenwinkel aan de ene kant van de straat en de gewone supermarkt aan de andere.

In de drankshop zelf heb je een zeer ruime keuze aan biertjes. Het was altijd een beetje alsof je als kind in een snoepwinkel of speelgoedwinkel rondliep, als je er binnen kwam. Ik ging vaak met pa of Japie mee en dan was het altijd denken wat we nu eens zouden meenemen.

Wat voor bruin bier? En wat als bleke?

Je kan er bakken bier kopen, maar je kan ze ook per flesje kopen, zodat je ze eens kan uitproberen. Bovendien hebben ze in de geschenkenafdeling hele leuke biermanden en andere leuke, speciale flessen. Ideaal voor een cadeau voor verjaardag of in de eindejaarsperiode.

Regelmatig kan je er ook een biertje proeven als één of andere vertegenwoordiger er met een standje staat. Krijg je dan ook nog eens wat glazen bij, altijd leuk. Maar vaak zijn er ook wel acties waarbij je speciale gadgets krijgt bij aankoop van een bak. Zo kregen pa en ik eens twee sleutelhangers van Duvel die we echt compleet versleten hebben. Ik toch, want sindsdien draag ik die van pa, zie mijn blogbericht "Goed gereedschap".

Ook vandaag de dag haal ik nog steeds mijn biervoorraad in de drankshop van Huis Maria. Ruime keuze en zeer vriendelijke gasten.

Ziezo, ik neem aan dat jullie ook dorst gekregen hebben van deze week in de brouwerij van Martin?
Dan sluiten we best het weekend af met een goed glas!

Schol

TG

Martins brouwerij: Guinness

Een andere favoriet van onze pa was Guinness. Hij kon toch zo genieten van deze stout uit Ierland en in 2001 hebben we de brouwerij zelfs bezocht in Dublin. Ik vertelde je ooit al dat hij in de shop daar een heleboel gadgets gekocht had, waaronder een Irish Whistle.

Om Guinness te drinken kon je best naar de Irish Pub trekken. Nu heeft bijna elke stad er één, maar rond 2001 weet ik dat er niet zoveel waren in België. In Roeselare had je er één, en ook in Brugge. Dus als pa in de buurt was, dan ging hij zeker eens langs om een pint of Guinness te dinken, van het vat of "draught".

Maar je kon Guinness ook in blik kopen in Auchan, vlak over de grens. Speciaal daaraan was dat er in de blikjes een bolletje te vinden was, die ervoor zorgde dat je ongeveer dezelfde smaak of effect had alsof je het bier van het vat tapte.

En dus als pa in Auchan was, of zijn vriend en buurman Geert, dan brachten ze vaak wat Guinness mee om dan 's avonds op het terras buiten te nuttigen. Met wat folk op de achtergrond!

Slainte!

TG

Martins brouwerij: Gordon Scotch

Een andere favoriete bier uit pa zijn kelder is Gordon Scotch van de brouwerij Martin's. Een biertje dat best tot zijn recht komt in koude dagen, zoals nu de komende periode wordt voorspeld. Het donkere bier werd vooral in de wintermaanden genuttigd door onze pa. En dat in zijn typische, bolle buikjesglas. Pa had daar een hele collectie van, die ik nu heb staan in mijn glazenkast.

In de kerstperiode heb je van dezelfde brouwerij Gordon X-mass, een kerstbier dat enorm veel gelijkt op Gordon Scotch. Ik heb er nog een kerstmutsje van liggen, dat pa en ik eens kregen in Blankenberge. In 2008 was dat.

Het was kerstvakantie en pa had zin om eens naar de zee te trekken. En ik vervoegde hem. Geen Oostende of Wenduine, zoals hij vaak bezocht, maar die keer had hij graag eens naar Blankenberge geweest. Eenmaal in de buurt van de kuststad, was er geen enkele parkeerplaats te vinden. Na een tijdje zoeken konden we toch één op de kop tikken. We slenterden door de straten van Blankenberge om te ontdekken dat er bij god een VTM Kerstparade plaatsvond die namiddag. Dat verklaarde die boel volk.

Pa besliste wijselijk om rechtsomkeer te maken, en dan maar een caféétje te bezoeken. Daar trakteerde ik hem op een Gordon X-mass, en na een volgende rondje kregen we twee mutsjes cadeau.

Die konden we 's avonds goed gebruiken op de winterhappening van de Barakken in Moorsele. Het was barkoud en we dronken allesbehalve bier. Warme soep was toe de beste optie!

TG

Martins brouwerij: West-Vleteren

Niet te winnen met de quizvraag, maar een andere trappist die we zeker in Martins brouwerij kunnen vinden is de West-Vleteren, nummer 12. Het inmiddels legendarische bier is enkel te verkrijgen in de abdij Sint-Sixtus in West-Vleteren, en daar moet je heel wat voor over hebben als je er een een bak van wil. Je moet op bepaalde data bellen, en dan krijg je door wanneer je achter het goedje mag gaan. Je mag dan ook een maximum aantal meenemen.

Je kan uiteraard ook West-Vleteren drinken in de de refter aan de abdij zelf, waar je in een winkeltje ook wel kans hebt om er een stuk of zes te kopen.

Geloof het of niet, maar pa slaagde er in 2009 in om een bak aan te schaffen én ... die gaat tot op vandaag nog mee. Het was onze neef Tjorven die een bak West-Vleteren kon bemachtigen voor zijn nonkel Tin.

"Gasten, we gaan daar niet op vliegen. We gaan die rustig bewaren, dan komt die beter."
"Jaja pa, dat zal lukken!"

Maar als bij wonder is het wel gelukt. Dit bier heeft ongetwijfeld het record van overleven in onze kelder. Met 3 bierliefhebbers thuis ging een bak trappist nooit heel erg lang mee. De West-Vleteren zingt het tot op vandaag nog uit, en jaarlijks kraken we er nog één op pa zijn verjaardag.

Was pa dol op het bier? Jazeker, al gaf hij ook toe dat de hype errond wat overdreven was. Zo vond hij de Sint-Bernardus abt 12 uit Watou, al even lekker als de West-Vleteren.

Bovendien is volgens pa veel van de charme van het bier verloren gegaan toen de refter bij de abdij, "In de Vrede" ... is veranderd van een klein gezellig boerencafé naar een commerciële refter.

Als kleine bengels gingen we vaak samen met onze nonkel Ferdy en nicht Lies naar West-Vleteren om een bak trappist te halen. Toen kon je daar nog zomaar naartoe. Nadat de bakken in de auto geladen waren, gingen we naar het caféétje in de Vrede. Een kleine, bruine kroeg met als enige attractie de trappisten West-Vleteren en een klein winkeltje waar ze kaas en snoep enzo verkochten. Als kleine gast was enkel het laatste leuk. Er was ook geen speelplein, enkel een klein koertje aan de toiletten.

Voor ons viel er maar weinig te beleven, voor onze ouders des te meer. Ik herinner me nog dat tijdens de winter de damp gewoonweg aan de binnenkant van de ruiten gleed. Pure alcohol wellicht van alle mensen die er trappisten nuttigden. Want dat was denk ik het enige bier dt je er kon drinken.

He caféétje werd tegen de vlakte gegooid en vervangen door een grote refter. En pa was daar niet van de hoogte. Ik weet nog dat we een uitstap naar de zee maakten, en langs West-Vleteren terugkeerden. Hij schrok zich een bult toen hij zag dat café "In de Vrede" verleden tijd was. De trappist smaakte zo goed niet meer in de nieuwe zaal en sindsdien is hij er maar zelden of zelfs nooit meer teruggekeerd.

TG

In de Vrede in zijn oude gloriedagen.

Martins brouwerij: Blauwe Chimay

Het andere biertje dat je met mijn quizvraag kon winnen was de blauwe Chimay. Niet dat het bier blauw kleurt, maar het werd zo vernoemd naar zijn etiket.

Het trappistenbier wordt gebrouwen in de abdij Notre-Dame in Scourmont. Niet alleen de blauwe, maar ook de rode en witte Chimay vinden daar hun oorsprong, en blijkbaar ook nog de Chimay dorée, een refterbier.

De Blauwe Chimay is een donker bier van zo'n 9%. Best wel straf en daar heet onze Martin zich ooit eens aan mispakt.

Want aanvankelijk kende hij het bier niet zo, en hebben Japie en ik hem dat leren kennen. Wij gingen vaak op drankinkopen, en brachten dan steeds wat speciallekes mee. Een blond en een bruin bier. Op een keer hadden we dus een bak blauwe Chimay meegebracht naar huis en die ontdekte pa.

Hij zat aan zijn computer opzij gemak ééntje te drinken, en dat smaakte naar mee. Hij ontkurkte er nog één. Na een tijdje stapte hij uit zijn stoel.

"Ze smeken wel, ik ga nog één halen. Dat is echt ideaal zo'n licht bruinbiertje!"

"Licht biertje pa?"

"Dat is toch maar een graad of 6 zeker die blauwe?"

"Ja verzeker wel, 9%".

Hij greep het flesje en merkte inderdaad op dat het bier iets zwaarder was dan hij had ingeschat.

"Oei. Maar ze zijn wel zeer lekker!"

TG

Martins brouwerij: Orval

Eén van de twee bieren die de winnaars van mijn vraag destijds konden komen proeven is Orval. Orval is één van de Belgische trappisten en wordt gebrouwen door de cistercienziër monniken in het klooster van Notre-Dame d' Orval in de provincie Luxemburg.

In tegenstelling tot andere trappistenkloosters, wordt er maar één variant van het bier gebrouwen (te zeggen, er is maar 1 te verkrijgen, want in de brouwerij heb je blijkbaar ook een lichtere, groene Orval). Daardoor is het een beetje een buitenbeentje, maar eigenlijk ook door zijn smaak. Orval is een (relatief) licht bier van 6,2 % en is redelijk bitter. Het bier heeft een uitgesproken smaak, en je bent ofwel liefhebber of niet. De eerste keer dat je het bier drinkt is het toch even wennen, want er bestaan volgens mij geen twee zo'n bieren. Het bier zit in van die typische flesjes met bolle buikjes en schenk je in het kloeke glas met zilveren randje en zware voet.

In gespecialiseerde cafés kan je Orval drinken van bepaalde periodes: meteen na het brouwen, ofwel na 6 maanden, een jaar .... De smaak van het bier kan hier enorm variëren en is de moeite om eens uit te proberen.

Het bier is vooral enorm verfrissend en zeer goed voor als je maag wat pijn doet (zo maakte pa me toch wijs). Ook voor zwangere vrouwen zou het een kalmerend effect hebben. Dat vertelde pa zijn zus, mijn tante Christa toch ooit. Haar dokter raadde haar tijdens haar zwangerschap Orval en Rodenbach aan. Twee bieren die ze totaal niet lust.

Maar pa dus wel. In 2007 of 2008 is hij zelfs met vrienden naar de brouwerij geweest als uitstap met café De Litanie in Moorsele (waar meme ooit in eens in haar Pinnewaar langskwam). Dat café was ambassadeur van Orval, en daardoor mochten ze eens met een bende langskomen. Dat liet pa uiteraard niet aan zich voorbij gaan.

Wie weet hier trouwens waar het logo voor staat? De forel en de ring?

Wel het is een legende! Het bier wordt gebrouwen met water uit de Mathilde-bron. Prinses Mathilde (niet de huidige, maar ééntje van lang geleden) ging trouwen en zette haar aan die bron om haar ring nog eens te inspecteren. Je raadt het al, ze liet de ring vallen en die zonk naar de bodem van het water. Maar een forel pikte die op, kwam boven water en schonk de ring terug aan de verloofde Mathilde. En dat werd vereeuwigd op het etiket.

Een handig weetje voor op een quiz, en ééntje die ik heb onthouden dankzij het beste boek uit pa zijn collectie!

TG

Martins brouwerij

Van Martins boekenkast gaan we over naar zijn brouwerij. Niet dat hij bier brouwde. Hij heeft dat in 1986 wel ooit eens geprobeerd, en met weliswaar vruchtbare gevolgen. Maar voor de rest stopt zijn brouwerscarrière daar en heeft hij de wereld geen noemenswaardige brouwsels achter gelaten.

In zijn brouwerij gaan we op zoek naar pa zijn favoriete bieren en dranken. Misschien wel handig, nu het mooie weer stilaan zijn intrede doet.

Maar we beginnen de reeks eigenlijk met nog een boek uit zijn boekenkast. Eigenlijk het beste en interessantste wat hij ooit kocht. Bij het Davidsfonds dan nog!

Het boek "Trappist, het bier en de monniken" van Jef van den Steen beschrijft de geschiedenis van de trappistenbrouwerijen en ook hun bieren. Moet je zeker niet lezen als je er geen enkele van staan hebt in je frigo of kelder. Anders verga je gewoon van de goesting.

Ik las het boek ooit eens op kot in Gent toen ik het uit pa zijn boekenkast had gehaald. Na 4 bladzijden was ik al op weg naar de dichtst bijzijnde supermarkt om enkele exemplaren te halen. Want op dat moment, 2004 had ik er nog geen enkele geproefd. Daar is gelukkig doordat boek verandering in gekomen.

Bij de trappisten (ken je ze allemaal :-)) zitten 2 van pa zijn favoriete bieren. Ik had ze de winnaars al beloofd in de quizvraag op de blogpost "Dieren". Ik kreeg 3 correcte antwoorden binnen, en deze week krijgen de gelukkigen te weten wat nu die precies die bieren waren.

Schol!

TG

Uit Martins boekenkast: Rik Vanwalleghem

Ook altijd present in pa zijn boekenkast, was het nieuwste boek van zijn vriend Rik Vanwalleghem. Pa eerder Rik kennen via een activiteit die pa met zijn club de Behaarde Borsten (waarover binnenkort heel wat meer) had georganiseerd in zijn stamkroeg de Kroone. Niemand minder dan wielerlegende Briek Schotte was er aanwezig en stond het café te woord. Ik heb prachtige foto's van dit unieke moment, en die komen zeker nog op je af.

Rik was sportjournalist bij ondermeer het Nieuwsblad en De Standaard en was die avond in de Kroone de interviewer van dienst. Momenteel is Rik directeur van het centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.

De man heeft ook al enkele boeken op zijn palmares, waarvan het grootste deel wielerboeken. Vorig jaar waagde Rik zich aan een eerste fictiewerk met "Op Drift". Zeker een boek om aan te raden!

En pa had ook alle werken van zijn vriend Rik in huis. Van "België Absurdistan" tot "De Amerikaans Ziel" tot "Merckx, de mens en de mythe", "Het Wonder van Vlaanderen", "Sercu, een portret van een puzzel" en "Museeuw spreekt".

Ben je geen wielerliefhebber, dan moet je zeker "België Absurdistan" eens proberen. Als het nog te vinden is, want het boek wordt geloof ik niet meer verkocht. In dit boek word ons absurde land België fantastisch geschetst, en de Vlamingen en Walen tegenover elkaar gezet. We hebben meer gemeen dan we denken.

Voor mensen die graag eens huizen zouden wisselen met Amerikanen raad ik "De Amerikaanse Ziel" aan, waar Rik samen met zijn familie op uitwisseling naar de USA trekt. Een mooie cultuurshock.

Rik Vanwalleghem nam trouwens ook het woord tijdens de begrafenisplechtigheid van onze Martin. Hoewel Rik zelf een fantastisch schrijver is, las hij voor uit de schrijfsels van één van de schrijvers die hij zelf enorm apprecieerde. Namelijk Martin zelf.

Pa had een zeer goede pen, maar heeft dat nooit in boekvorm gegoten. Ik ben er zeker van dat hij dat ooit wel eens wilde doen. Pa was een crack in gevatte mails en ook korte verslagen. Je kan er sommige van lezen op zijn blog: opperborst ontdekt de dingen.

Rik bracht een bloemlezing van zijn mails en blogs en onze Martin toverde zelfs in droevige omstandigheden nog een glimlach op ons gezicht. En zo hebben we hem eigenlijk ook het best gekend en willen we hem blijven herinneren.

Een boek van Martins hand zullen we helaas nooit in de boekenkast vinden. Maar wie weet binnen enkele jaren wel ééntje over hem.

TG

Uit Martins boekenkast: filosofie

Wordt Eddy Planckaert als de filosoof bestempeld, dan zou je dat ook haast geloven van pa. Toch als je zijn boekenkast erop na zou slaan. Naast een berg aan reisgidsen en online bestelde managementboeken, kwam je er ook heel wat boeken met wijsheden tegen. En niet alleen de boeken van Eddy Planckaert, die we hem steevast cadeau deden met vaderdag, maar ook vele andere.

Die had hij dan weer gekocht via Davidsfonds. Ik had je eerder al verteld dat zijn vriend Noël van de Zonnebloem jaarlijks langskwam met een bestelling boeken. En bij het nuttigen van een gerstenat bestelde pa dan een reeks nieuwe.

Bij die bestelling zaten soms reisgidsen, maar veelal kon je er gif op innemen dat hij er ook wat van die wijsheden-boekjes aan toevoegde. Zo herinner ik me dat hij ooit een boek had met lessen van père Gildert, de rock-n-roll priester die prins Laurent heeft gehuwd. Waar dat boek naartoe is, god mag het weten.

Maar ook lessen van de Dalai Lama, wijsheden van de Indianen en zelfs Joodse wijsheid preken in zijn boekenkast. Of hij ze, net als al zijn managementboeken, ook effectief heeft gelezen is maar de vraag.

Wat we wel met plezier zagen arriveren tijdens de bestelling van het Davidsfonds, waren de boeken van het cartoonfestival in Knokke-Heist. Ideaal voor op het toilet in te bladeren en eens goed te lachen. Daar zijn we alvast zeker van dat er ooit een blad is van omgedraaid.

TG

Enkele boeken uit de filosofische afdeling van onze Martin.

En hier ééntje uit de toiletafdeling.

Uit Martins boekenkast: Online

Vandaag de dag bestel ik enorm veel boeken via bol.com. Super handig. Je bestelt online en enkele dagen later heb je de boeken in de bus. En als ik zo rond hoor, dan gebruiken heel veel vrienden deze service.

Pa bestelde ook heel wat boeken online, al bestond bol.com toen nog niet. Indertijd was Amazon één van de voorlopers, en regelmatig bestelde hij daar een serie boeken. Engelstalig dan wel en vooral werkgerelateerd.

Zo had hij boeken over marketing, innovatie, stressbestrijding, emails in de hand houden, .... We hebben ze zelfs niet allemaal gehouden en een deel ligt ergens op het containerpark. Ik heb er ooit een boel meegenomen naar mijn werk in Wevelgem en uitgedeeld aan collega's die ze wel interessant vonden.

Je kon ze zo gek niet bedenken, of pa had ze wel zitten in zijn collectie. Ik vraag me zelfs af of hij ze ooit zelf gelezen heeft. Ik vermoed van niet.

Wat ik wel een hele leuke vond, is de "4 hour werkweek". Gaat over iemand die er in slaagt om maar 4 uren per week te werken, en toch alles rond te krijgen en alles op te volgen.

Ik weet dat dit toch één van pa zijn dromen was. En eigenlijk ook wel de mijne. Het zal pa helaas niet meer lukken om een 4 hour werkweek in te lassen, maar ik zal het boek eens doornemen, en wie weet slaag ik er binnen een tiental jaar wel ooit eens in.

TG

Uit Martins boekenkast: Delta reisgidsen

Pa zijn grootste collectie boeken bestond ongetwijfeld uit reisgidsen. En ook kaarten, al kan je die niet echt al boeken beschouwen. Als kind herinner ik me dat zijn auto steeds vol lag met kaarten. Maar zelfs sinds de opkomst van de GPS, had hij steevast kaarten liggen in zijn auto. Uit vrees dat de techniek hem in de steek zou laten, of uit pure nostalgie.

Maar bij die kaarten had hij ook kleine reisgidsen van Delta. Je kent ze ongetwijfeld van in de boekenwinkel, want vanop de rug hebben ze die typische gele-paarse-blauwe-oranje-groene vlakken. In zo'n gidsen staat dan heel wat info over bepaalde steden of een bepaalde streek.

Pa kocht die altijd op voorhand, zodat hij de reis goed kon voorbereiden. Ook tijdens zijn trip had hij die gidsjes vaak bij de hand. In sommige ervan zit ook nog extra documentatie of aantekeningen van leuke adresjes die hij heeft uitgeprobeerd.

Pa had een zeer ruime collectie, waarvan ik er een deeltje thuis heb staan. Je vindt er onder andere Lissabon, Praag, Rhodos, Venetië, Berlijn, Rome, Dublin, Malta, Andalusië, Mykonos en nog zoveel meer in terug. Stuk voor stuk plaatsen waar hij ook effectief is geweest!

Naast die Delta reisgidsjes, had hij ook nog ander boeken zoals Trotters en dergelijke. Hij hield zeker en vast van reizen, en van het lezen erover.

Binnenkort gaan we nog eens op reis met Martin. Wie weet kan je wat ideeën oppikken voor de vakantie! Maar voorlopig houden we nog even halt in zijn boekenkast!

TG

Uit Martins boekenkast: De Planckaerts

Een andere reeks uit pa zijn collectie, waren de boeken van Eddy Planckaert. Naast koersen, meegespeeld in zijn soapserie, heeft de man dus ook boeken geschreven: "De Helse Tocht van een Flandrien" en "Pelgrimstocht". Bovendien zijn er ook twee stripverhalen verschenen van de Planckaerts.

En pa had die staan in zijn kast. Weliswaar niet zelf gekocht. Japie en ik deden hem die cadeau voor vaderdag. Omdat pa natuurlijk de ster was van onze eigen versie van de Planckaerts.
En blij dat hij was met zijn nieuwe literatuur :-).

"Allez, Eddy Planckaert, dat had je echt niet moeten doen, gasten!"

En het jaar nadien waren we daar weer.
"Nog één van Eddy Planckaert, 't is nu bijna genoeg zeker!"

Het jaar nadien hebben we hem dan maar wat anders cadeau gedaan, want filosoof Eddy bracht geen boeken meer uit. En pa kon nog even weg met zijn collectie, want hij heeft er nooit een letter uit gelezen!

TG

Uit Martin zijn boekenkast: Aspe

Een reeks boeken die pa verzamelde, en ook zeker las, was die van Aspe. Pa had er zelf een tiental, en ik ben de reeks beetje bij beetje aan het vervolledigen. Dit weekend had ik er opnieuw twee gevonden op het boekenfestijn in Kortrijk.

De boeken vertellen de avonturen van de Brugse commissaris Pieter Van In, zijn bevallige echtgenote onderzoeksrechter Hannelore Martens en zijn vriend en collega inspecteur Guido Versavel. Dit zijn de vaste personages die in elk boek één of andere moord  of zaak oplossen.

De boeken zijn zeer gevat qua humor en kennen vooral een sterk hoofdpersonage. Pieter Van in is een flamboyante 50-er, verstokt roker, vrouwenliefhebber en vooral ... Duvelliefhebber.

Ik ben ervan overtuigd dat deze boeken alleen al de verkoop van Duvel hebben gestimuleerd. Bij ons thuis toch. Want pappie kon geen twee bladzijden lezen, vooraleer hij er één uit de frigo haalde. Ik begreep zijn gewoonte niet, tot ik in 2004 zelf aan de reeks begon. Ik kon hem begrijpen. Er gaan geen twee bladzijden voorbij zonder dat dit fantastische bier vermeld wordt. Na enkele passages kan je het gewoon niet meer houden, en moet er ééntje geopend worden.

Net als pa, lees ik vooral Aspes in de zomer, op mijn terras buiten. Want dan past een Duvel net iets beter.

In 2004 is zelfs een serie op tv gestart van Aspe. Ter gelegenheid daarvan werd een Aspe-zoektocht gelanceerd in Brugge. Pa en enkele collega's vanuit het bedrijvencentrum in Wevelgem trokken er heen om een "moord" op te lossen, te poseren op de set van de reeks (foto vind ik helaas niet meer) en vooral Duvel te proeven in de stamkroeg van Pieter Van In, L' Estaminet.

In het laatste boek van Aspe, maakte Van In bekend dat hij overstapt op Omer. Dat zal wat raar doen de eerste keer dat ik dat zal lezen. Ik ga niet vlug naar de frigo lopen denk ik.

Ik, en ik ben ervan overtuigd ook pa, zullen het op Duvel houden!

TG

Uit Martin zijn boekenkast

We laten de koers achter ons en duiken deze week eens in zijn boekenkast. We waren eerder al eens te gast in zijn platenkast en ook videokast. En nu kijken we eens wat er zoal te vinden was op zijn boekenkast.

Was pa een lezer? Jazeker. Hij las graag boeken, vooral dan op reis. In zijn reiskoffer zaten altijd wel wat boeken. Ook toen wij nog mee op reis gingen met onze ouders op reis, was pa 's avonds op het gemak op het terras op de camping of gehuurd huisje te vinden met een boek. En een glas wijn uiteraard.

Ook de krant en de roddelblaadjes las hij graag en die vind hij, net als wij, uitgebreid terug aan de tafel van meme Agnès.

Maar meer nog dan een boekenlezer, was onze Martin een boekenverzamelaar. Vooral een grote collectie boeken van het Davidsfonds liet hij na. Na de bezoeken van zijn vriend Noël van de Zonnebloem was hij telkens enkele boeken rijker. En uiteraard ook zijn jaarlijkse afspraak met de nieuwe Snoecks, waar hij geen enkel nummer van wilde missen. Voor de artikels, uiteraard.

Deze week gaan dieper in op enkele typische boeken uit zijn collectie. Hou de leesbril alvast in aanslag!

TG

Onze Martin poserend voor zijn boekenkast. 

Diep nadenkend over welk boek hij uit zijn collectie zal pikken.

Einde van de kassei

Ziezo, het einde van de kasseiklassiekers zit er weer op. Een emotioneel moment, zeker voor een koersliefhebber als ik.

Ik weet dat ik altijd met een soort van droefheid getroffen werd nadat we vanuit Roubaix terugkeerden naar huis. Een mooie periode die aan zijn einde kwam. Zeker anno 2015 doet de dag van Parijs-Roubaix toch steeds opnieuw pijn. Zeker als de koers afgelopen is.

Vandaag zag ik weer Orchies, Cysoing en de piste passeren op het scherm. En dan dacht ik bij mezelf: Waar zouden we nu exact gestaan hebben? Zouden we op tijd met de wagen op de volgende afspraak geraakt zijn? Hoeveel volk zou er met ons in het café staan supporteren hebben voor Greg Van Avermaet op de piste? En zouden we Degenkolb nog zijn tegengekomen in Roubaix?

En in 2008 en 2010 konden we de droefheid nog wat wegspoelen bij meme aan tafel. Ook hier heb ik nog foto's van uit de reeks van pa uit 2008 waarvan ik er deze week heel wat heb gedeeld. Dat kan ook vandaag niet meer.

Maar bon, binnen enkele jaren waag ik me samen met Artuur wel aan de wegen in het Noorden van Frankrijk op zoek naar kasseien en renners. Vader en zoon samen langs de banen, in de wagen, op café en op de piste. Plaatsen en momenten om te koesteren.

TG

De Hel van het Noorden: op de piste

Een half uur tot een uurtje nadat de winnaar gekend was, kwamen wij ook op de piste aan. Het is niet zo moeilijk om er te geraken, omdat er in Roubaix gewoon die dag niks te doen is, buiten de koers. In de laatste kilometer is zelfs bijna niks open. De lokale frituur opent er pas zijn deuren rond 18u00, zelfde uur als anders.
In Vlaanderen staat er tijdens de Ronde op quasi op iedere hoek van de straat een tapkraan en verkopen ze braadworsten. In Roubaix mag je al blij zijn dat je een café ziet dat open is die dag.

Je hebt een caféetje op de piste zelf, Au Pavé, waar de namen van alle winnaars boven de toog geschreven staan, en er zeer mooie foto's van de koers te zien zijn. Onderaan vind je er één waar pa dol op was. Het is een foto van George Hincapie, na afloop van een editie van Parijs-Roubaix (2006 of 2007 denk ik). George zit doodmoe ineengezakt in de douches van de piste.

Je kan eigenlijk gemakkelijk op de piste geraken via een simpel achterdeurtje, waar je ook een tapkraan met pintjes en een frietkraampje vindt. Toch één Fransman die zin heeft om iets te verdienen die dag. Je mag je ook zonder problemen op de tribune zetten. Plaatsen zijn niet voorbehouden voor VIPS ofzo, wie eerst is, mag zit zetten. In 2012 zat ik er met vrienden toen Tom Boonen solo over de meet kwam. Kippenvel, kippenvel, kippenvel!

Je kan heel makkelijk op de piste zelf lopen of met de fiets rijden als je je eens een wielerheld wil voelen. Je kan gerust eens de meet inspecteren en ook naar de rennersbussen en fietsen kijken.
Zijn er daar dan nog coureurs? Jawel, de winnaar zelf!

Want die moet nog de pers te woord staan, en dat duurt even. In een klein onnozel zaaltje zitten de jounalisten en de winnaar samen, terwijl wij makkelijk buiten konden wachten. In 2010 zagen we zo winnaar Cancellara pal naast ons passeren na afloop. Wel geen handtekening gevraagd, want de vermoeidheid staat echt in zijn gezicht af te lezen, zoals je ziet op onderstaande foto van pa.

En met de winnaar, vertrokken ook wij naar huis. Naar meme om de de dag, de koers en ook het klassieke voorjaar af te sluiten. Toch datgene die wij volgden. De Ardennenklassiekers hebben we ons nooit aan gewaagd.

Het enige uit de Ardennen waar pa, ik en ook Japie ons aan waagden zijn trappisten. Ook klassiekers!

TG

Een kalme bedoening op de piste.

Ideaal om je even wielerheld te wanen.

Wat krijgen we nu, een café! Op de piste dan nog!

Een poging van pa om zijn favoriete foto vast te leggen. 

Een verslagen George Hincapie na de koers.

De namen van alle winnaars boven de toog. 2008 was nog niet ingevuld, maar daar moest dus Tom Boonen bijkomen. Voor de tweede keer. Op vandaag staat Tommeke er 4 keer op.

 Fietsen inspecteren. 
Hier zie je het kilometriekje van Fabian Cancellara, de tweede in 2008. 

42,98 km/u. gemiddeld om de Hel van het Noorden af te leggen.

2010: Cancellara vertrekt nadat hij als winnaar de pers te woord stond. Pa deelde deze op zijn Facebook met de commentaar: "Den Fabian heeft genoten van ons gezelschap vandaag, en wij van het zijne, tot in den draai".

De Hel van het Noorden: Cysoing

Na de kasseistrook van Orchies, rijden we nu naar het dorpje Cysoing. Nabij het dorp is ook een strook met stenen, maar wij gingen echt in het centrum van het dorpje kijken. Daar passeerden de renners, maar heel vaak verspreid. De finale was opengebroken en de favorieten reden al op kop. Hieronder de passage van Boonen met zijn metgezellen Cancellara en Ballan in 2008. Je hoort pa Tom Boonen aanmoedigen.

Na de doortocht van de koplopers, sprintten we het caféetje achter ons binnen. Daar stond de tv te spelen, en we plaatsten ons aan de tafel op de eerste rij. We haalden al drank en waren perfect geïnstalleerd voor dat de meute binnenkwam. Want die wachtten buiten tot alle renners voorbij waren gekomen. Door de stormloop was er weinig plaats, en was het wachten aan de bar. En wij konden op het gemak de finale volgen, want na Cysoing kom de fameuze Carrefour de l'Arbre en de piste van Roubaix. Hieronder zie je ons gezelschap in spanning volgen.

In 2009 waren we aan het feesten. Want Tom Boonen versloeg zijn metgezellen in de spurt op de piste. Net zoals in 2005. In 2009 en 2012 kwam Boonen solo over de meet. En al die keren was ik live op het parcours. In 2005 en 2009 met mijn vriend Tom en zijn pa, en in 2012 zat ik met vrienden in de tribunes van de piste van Roubaix. In totaal ben ik 5 keer live naar Parijs-Roubaix gaan kijken, en Tom Boonen won 4 keer. Alleen in 2010, de laatste keer dat ik met pa ben gaan kijken, was Cancellara te sterk. Ook toen volgden we alles in het caféetje in Cysoing.

En na Cysoing volgde nog een halte! De piste zelf, want daar kan je vrolijk rondlopen tijdens en na de koers. Morgen trekken we daarheen voor nog enkele mooie beelden.

TG

Lasagne

Zo'n 32 jaar geleden traden mijn pa en ma in het huwelijksbootje. Voor de tweede keer eigenlijk want op 8 april 1983 trouwden ze al voor de wet. Op 9 april was het voor de kerk te doen. En een geluk dat de viering in de namiddag voorzien was. Want op 9 april 1983 's voormiddags zag pa er niet al te best uit. Kijk hieronder maar.

Je ziet hem uitgeteld liggen bij zijn moedertje thuis. Officieel omdat hij niet goed was de lasagne de avond voordien. Officieus omdat zijn uitstap naar café De Kroone na de trouw voor de wet iets te leuk was.

Gelukkig was onze Martin al iets beter toen hij zijn aanstaande, mijn ma dus, oppikte bij haar thuis. Hieronder kan je zien dat hij toch al beter is dan op bovenstaande foto. Op de achtergrond zie je zijn nichtjes Linsey en Gayle en neefje Tjorven.

De viering vond plaats in zaal "De Gilde" oftewel den Bond zoals ze zeiden. Helaas is deze zaal, waar ik ooit nog naar fuiven ben geweest, tegen de vlakte gegooid.
Alle details vind je op de uitnodiging.

Hoe het feest verlopen is, weet ik uiteraard niet. De huwelijksnacht evenmin, en geef toe, als zoon van je ouders wil je dat ook niet echt weten!

Maar een geluk dat die toch plaatsvond, anders waren Suzan, Jasper en ik hier niet om het nageslacht te verzekeren!

TG

De Hel van het Noorden: kasseistroken

De bezoeken aan de Hel van het Noorden gingen altijd gepaard met twee passages aan kasseistroken. De eerste strook waarop we de coureurs zagen dokkeren ligt voor het gevreesde bos van Wallers. Daar in dat breekt de koers pas echt open. Ik herinner me helaas de naam niet meer van die eerste kasseistrook.

Maar na deze, schoten we de wagen in, de autostrade op, naar strook 2.  Deze strook ligt bij Orchies, zoals ik terugvond in pa zijn foto-archief. Die kasseistrook ligt pal naast de autostrade (het parcours van Parijs-Roubaix) kronkelt er eigenlijk zowat langs. Ze krijgt 3-sterretjes toebedeeld in de koers, en daarmee is ze middelmatig zwaar. 5 is de hoogste score, en dat is voor legendarische stroken zoals bijvoorbeeld het bos van Wallers en Carrefour de l'arbre.

Bij de strook van Orchies konden we altijd makkelijk parkeren aan één of ander wegrestaurant. Via een brugje staken we dan de autostrade over, naar de kasseistrook. Op dat brugje stonden altijd heel wat fotografen om beelden te schieten van de renners. Hieronder vind je een foto van een fotograaf, met wie pa stond te tetteren in 2008. Op de strook zelf was het redelijk kalm. Er is niet zoveel volk, en je kan veilig staan kijken vanop het veld. De foto van pa, die je gisteren zag, was daar genomen. Ik heb hieronder nog wat andere vanop zijn camera geplaatst.

In Orchies voelde je pas de adrenaline. De koers was al open gebroken, en vaak sleurden de favorieten de boel kapot. In de verte zagen we dan het stof al opwaaien en de helikopters naderen. Aan het gejuich van de supporters kon je de renners haast voelen afkomen. En dan schreeuwden we onze kelen schor. Voor Tommeke Boonen, want die was meestal diegene die aan de kop van het peloton sleurde.

Na deze passage, trokken we richting het dorpje Cysoing. En dat doen we vrijdag ook. Morgen staat een gebeurtenis gepland, die we zeker moeten vermelden. Zonder deze, las je deze blog nu eenmaal niet.

TG

Fotograaf staat klaar om beelden te schieten op de brug.

Rustig wachten tot de koers passeert.

De karavaan komt eraan!

Tommeke, Tommeke, wat doe je nu?

Met onze Martin in de Hel van het Noorden

De Ronde is gereden, maar dat betekent zeker nog niet dat het wielervoorjaar erop zit. Integendeel. Zondag is er Parijs-Roubaix, de hel van het Noorden. Bonken op kasseien, op zoek naar ultieme wielerglorie op de piste van Roubaix.

Volgden pa en ik die koers? Zeer zeker.
Op parcours! Zeer zeker, meer nog dan de Ronde. We bezochten een drietal kasseistroken, zagen de renners in volle finale langsrijden in kleine dorpskernen. We beleefden de finale op tv in een klein kroegje en achteraf liepen we nog vrolijk op de piste.

Sinds 2008 vervoegde ik pa naar de kasseistroken. Weken voordien was hij al bezig aantekeningen te maken op zijn Michelinkaarten.
"Dan gaan we daar, en dan daar. Als we hier kijken, dan zien we ze daar nog."
Uren was hij bezig routes uit te stippelen. In potlood stond alles piekfijn genoteerd.

Parijs-Roubaix volgen is onvergetelijk. Ik vergezelde pa 3 keer, en ook met mijn vriend Tom en zijn pa was ik er twee keer. Wat een sfeer. Het dokkeren van de fietsen, de adrenaline als je in het veld staat en helikopters ziet naderen. Kippenvel.

Maar helaas heb ik nooit pa zijn aantekeningen bewaard. Ik weet bij god niet hoe de stroken die we bezochten heten, hoe het dorp noemt waar we in een kroeg alles live volgden. Dus ben ik sinds 2010 nooit meer teruggekeerd naar de kasseistroken.

Gelukkig heb ik nog wat beelden en herinneringen bewaard om te delen.

Met onze Martin naar de Hel van het Noorden. Koers om nooit te vergeten.

TG

13 april 2008. Onze Martin in volle spanning wachtend op de helden van Parijs-Roubaix.

Paasfoor

De paasfoor is weer in het land. Te zeggen, in Kortrijk. En de foorkramers hebben geluk, want hun twee weken in Kortrijk vallen net samen met de paasvakantie. Heel wat kleine mannen zijn thuis en kunnen afzakken naar de draaimolens, grijpers, ...

Als klein pagadder keken we ook enorm uit naar de foor. Allemaal de douche of bad in, schone kleren aan en weg naar Kortrijk met wat drinkgeld. Zo waren we in de wolken als we op de autootjes tussen de Ghostbusters mochten. Of als we een beertje konden grijpen in het lunapark.

Maar de grootste knuffels die haalden pa en ma binnen aan het cola-flesjeskraam. Je betaalt een bepaald bedrag, en krijgt een aantal ringen. Die moet je proberen rond de hals van een colaflesje te werpen. Zodra het lukt, mag je iets kiezen uit het kraam. En dat waren vaak grote prijzen.

Ik herinner nog dat pa en ma 's avonds met vrienden naar de foor gingen, en wij thuisbleven met een oppas (nonkel Wouter, Tjorven, Linsey, ...). Toen we opstonden stonden vaak grote knuffels in de huiskamer. Zo hadden pa en ma eens twee Barbar-olifanten mee, een Asterix, een grote Hond, ....

We hebben redelijk wat van die dingen thuis staan.

In de loop der jaren heb ik telkens, uit pure nostalgie, geprobeerd om zo'n ring rond de hals van een cola-flesje te gooien, maar tevergeefs. Ik hield het maar op het Lunapark, en later zelfs gewoon op een terrasje.

Altijd prijs!

TG

Na de Ronde

De start van de Ronde beleefden we steeds in Brugge. De sfeer snoven we op langs het parcours. We tankten bij in de lokale herbergen en zagen de ontknoping vanuit de zetel. En daarna?

Wel, dan was er ook een steevaste traditie. Een klassieker die op meeste zondagen plaatsvond. Een bezoekje aan meme. Gezellig een chipje knabbelen en een pintje drinken terwijl de tv opstond en we de beelden van de voorbije Ronde nog eens herbekeken. Haar vriend André had ook steeds zijn visie over de koers, al hadden we soms de indruk dat hij een andere koers gezien had. En dan discussieerde hij met pa.

"Boonen, dat is toch eerder een kermiscoureur?"
"Ja André, hij heeft wel net de Ronde gewonnen, voor de 2e keer op rij en als wereldkampioen."
"Goja, in mijne tijd, dat waren pas coureurs. Sylvère Maes, dat was een beer."

En we lieten hem doen terwijl we nog eens nipten van ons pintje.

Vandaag kaarten we na de Ronde niet meer na bij meme aan tafel. En geeft André ook zijn visie niet meer. We kunnen het alleen maar in beelden.

"De Belgen waren maar pover hé."
"Die Noor was gewoon veel te sterk."
"Sylvère Maes, die zou dat gat wel dicht gereden hebben."
"Wellicht wel André, schol!"

TG

De Ronde: vanuit de zetel

Ik heb de ontknoping van de Ronde dus gehoord van enkele veertieners tijdens het vieruurtje en eens via een sms van pa in de Maloja Palace. Maar voor het overgrootste deel heb ik de Ronde gewoon gezien ... vanuit de luie zetel.

's Ochtends stonden we heel vroeg op om af te spreken op de platse in Moorsele. Dan gingen we naar Brugge voor de start. Afhankelijk van het parcours dat de renners reden, pikten we nog een glimp van ze mee langs de baan. Indien dat niet lukte, dronken we nog iets in Brugge, vooraleer af te zakken naar de Kroone in Moorsele. Daar pronostikeerden we dan nog over de koers vooraleer we afzakten naar ons tv-toestel.

We speelden vlug wat eten binnen en dan placeerden we ons in de luie zetel. Een tafereel dat vaak van tel was. Pa en ik, en ook vaak mijn maat Tom, samen voor de buis. En door het vroege ochtenduur en de niet te onderschatten passages in de herbergen, was het een enorm moeilijke opdracht om de ogen open te houden.

Het gebeurde vaak dat pa zelfs lag te ronken toen de wedstrijd openbarstte. En we maakten hem niet wakker. Hij opende dan zijn ogen.

"Godver, zijn ze al zover! Ge moet mij ook niet wakker maken!"

Maar de ontknoping mistte hij gelukkig nooit. Ook niet in 2010, toen Cancellara Boonen losreed op de muur van Geraardsbergen. Tornado Tom had 5 jaar eerder een fantastisch nummer opgevoerd, en nu was het de beurt aan de Zwitser. Ook een memorabele editie.

Anno 2015 is de Ronde veranderd. In veel opzichten. Het parcours is gewijzigd, Boonen en Cancellara rijden morgen niet mee, en de sfeer is toch anders nu ik niet meer met pa naar de start kan, of samen met hem in de zetel kan liggen kijken. In 2011 ben ik nog 1 keer naar de start geweest, en dan heb ik de traditie laten varen. Sindsdien spreken we thuis af bij vrienden, en ook morgen zijn we een hele dag paraat voor de buis!

Wie zal er winnen? Geen idee. Maar BMC had beter Philippe Gilbert laten starten. Deze topper mag je niet thuislaten in zo'n wedstrijd.

TG

2010, een laatste keer samen naar de koers met pa. 

De Zwitser Cancellara is de sterkste in Vlaanderens Mooiste.

De Ronde: vanuit het buitenland

Ja ja, ik heb dus sinds 2001 enkele Rondes gemist. In 2003 en 2005. En laat dat nu 2 onvergetelijke rondes zijn.

In 2003 was ik als monitor van de CM in Saint-Luc in Zwitserland met de 14-jarigen. Ik stond wafeltjes en fruitsapjes uit te delen als vieruurtje. Het was stralend weer en het uitzicht fantastisch. Maar ik genoot geen minuut, want de ronde was bezig. Wie zou winnen? En hoe goed zou mijn idool Frank Vandenbroucke zijn? Want die was bezig aan een comeback. Maar het leek met quasi onmogelijk dat er in de buurt ergens een tv zou zijn waarop de Ronde te zien was.

Heel goed blijkbaar, want tijdens het uitdelen van de wafels kwam een bende veertieners naar me toe.
"Ja leider Tim, Frank was goed hoor, hij is tweede geworden."
"Ja ja, maak dat een ander wijs."
"Het is waar, we hebben het net gezien. Hij was mee met een andere en verloor in de sprint."
"En waar zou je dat gezien hebben?"
"Bij de kookploeg in het hotel hier, de tv stond op en we hebben even meegekeken toen we passeerden op weg naar het toilet."

Ik zonk bijna in de grond en kon die mannen zowat wurgen. Ik sprintte het hotel naar binnen en daar stond de tv inderdaad op. De kookploeg was nog net aan het nakaarten toen hij werd uitgezet.

De Belgische kok stapte naar buiten en rookte een sigaretje.
"Jaja jongen, mooie koers. Van Peteghem klopte VDB, maar die was ook wel sterk. Die is helemaal terug."
Ik kon beginnen wenen. Echt waar. Enkele dagen later kregen we de kranten en ik las iedere letter van de sporteditie. VDB was even terug, en ik had dit magische moment gemist. Ik zou nooit nog een Ronde missen!

Maar in 2005 was het weer van dat. We vertrokken op zaterdag 2 april en miste zo meme Agnès haar 85ste verjaardag. Op zondag 3 april trokken we al naar de skipistes in St-Moritz. Tijdens de lunch zaten we in een stralende zon te eten te midden de bergen. Een onvergetelijk zicht. Maar opnieuw kon ik er niet van genieten. Het was 12 uur, en de renners waren al 2 uur op weg. Wie schreef vandaag Vlaanderens Mooiste op zijn palmares?

Rond 16u30, de uitgerekende aankomsttijd sms'te ik naar pa: "Wie wint de Ronde?". En het duurde even voor ik antwoord kreeg. Enkele 14-jarige koersliefhebbers en collega-leiders spraken me constant aan. "Weet je het al?".

En een bende van 200 veertienjarigen troepte samen op de trappen van de Maloja Palace. Klaar voor een nieuwe activiteit. En toen voelde ik iets trillen in mijn zakken. Ik trilde bijna op mijn benen. Het was een sms van pappie.

"Boonen, voor Klier, Van Peteghem en Zabel. Ongelooflijk sterk!"

We sprongen een gat in de lucht. Tommeke, Tommeke had de week voordien al op verbluffende wijze de E3 Harelbeke gewonnen en nu dit. Ik liep de trappen op en sprak de menigte toe:

"Boonen wint de Ronde!!"

Er ontstond hier en daar een klein applaus. Op een bende van 200 14-jarigen zijn de wielerliefhebbers zeer schaars. Maar die schare menigte was wel in de wolken!
Toen we de zondag nadien terugkeerden naar België, reisde ik meteen met mijn maat Tom en zijn pa naar de hel van het Noorden. Doodmoe, maar we brulden onze kelen schor voor Tommeke. En ja, hij lukte een historische dubbel op de piste van Roubaix! Ik had dan wel de Ronde gemist, Parijs-Roubaix had ik live meegemaakt. Op de kasseien gewandeld, het stof geproefd en zowaar het zweet van de coureurs geroken.

Ik heb de beelden van de Ronde die ik heb gemist 1000 keer herbekeken. Wat een nummer van Tom Boonen! De sterkste van de ontsnapping en toch al de andere los uit het wiel rijden. Solo naar Meerbeke. Zonder twijfel de mooiste die ik ken en waarvan ik de ontknoping via een sms van pa heb meegemaakt.

Ik herinner nog de woorden van Michel Wuyts.
"Boonen wint de Ronde van Vlaanderen en is nog maar 24. Tom Boonen is de echte koning! Balen boven, Boonen boven. Kippenvel!"

TG

Maloja, 2 april 2005 omstreeks 12u00. Prachtig zicht, prachtig weer en toch kunnen mijn maat Tom en ik amper genieten want de Ronde is bezig.

Agnèske

De mooiste Ronde van Vlaanderen die ik me herinner vond in 2005 plaats. Op zondag 3 april. En ik was in het buitenland .... op reis als leider met de 14-jarigen naar Maloja. Dat was balen die dag. Even toch, want voor de rest was het een magnifiek kamp! Maar ik ga het morgen, 3 april, over deze mooiste Ronde hebben, waarbij een sms van pa mij van de spanning verloste. "Wie wint de Ronde?", smste ik. En hij sms'te terug .... 

Maar vandaag gaan we 10 jaar terug in de tijd, want ook op 2 april 2005 was het balen. Niet omdat paus Johannes Paulus stierf, maar toen vertrok de trein naar Zwitserland met mezelf en een heleboel veertieners en collega-leiders er op. En op die dag werd meme Agnès 80. Ik kon dus ook niet op haar feestje zijn. Ik zou er dan wel bij zijn voor haar 90ste verjaardag, dacht ik bij mezelf. Een feestje dat vandaag zou hebben plaatsgevonden, maar dat helaas nooit is doorgegaan. 

Ik zou ze al zien zitten hebben. Aan haar troon met een overbevolkte tafel met kinderen, kleinkinderen en ook een bende achterkleinkinderen. Ik vraag me af of haar magische vermanende vinger en boze blik zou hebben geholpen bij een kapoen als Artuur. Zeker en vast. Niemand was veilig. 

Ik zou enorm veel over meme kunnen vertellen. Dat kan je ook zien in mijn blogberichten die je terugvindt met de tag "meme agnes". Over haar hutsepot, haar koer, haar tafel, haar brouwerij ....Ik heb ooit eens heel wat herinneringen proberen bundelen in een tekst. Die las ik voor op haar begrafenis in 2010.  Ik heb hem nog eens hieronder gezet, zodat je kan zien wat zij voor mij als kleinzoon heeft betekend maar ook voor de familie en vrienden. 

Maar zeker ook als moedertje. Pa en zijn moedertje waren onafscheidelijk. Bijna dagelijks ging hij langs (behalve die keer dat ze hem in pinnewaar uit café haalde). Ik heb je al verteld dat ik al pa zijn foto's vanop zijn gsm heb bewaard. Je hebt er zo nu en dan al zien passeren via deze blog. Ik bekeek onlangs de map, en vroeg me eigenlijk af wat de allerlaatste foto was die pa ooit heeft genomen. Ik sorteerde de foto's per datum, en de laatste was van "17 oktober 2010 19u58". 

En het verbaasde me eigenlijk totaal niet welke dat was. Ik heb hem hier onderaan de tekst gezet.

Gelukkige verjaardag Meme. Deze Duvel hier naast mijn laptop is er ééntje voor jou! 

TG 

Liefste meme, 

Wat heb ik gezweet op deze tekst …Niet omdat ik niet wist wat geschreven, nee, gezweet over wat ik er nu echt zou moeten uitlaten want ik zou dagen over jou kunnen blijven doorpraten. Ik zou een boek over je kunnen schrijven, en dat ga ik ook doen. Een boek over moedertje Agnes, meme Agnes, Agneske van de gemeenteschool, … zodat mijn kinderen voor het slapengaan nog eens kunnen luisteren naar de mooie verhalen over jou. 

Wat zullen wij jou missen, wat zal ik je toch zo missen.Ik kwam bijna elke dag bij je langs. Als ik niet kwam was ik op congé. Mijn fiets heeft vandaag nog steeds de neiging om af te draaien naar je huis als ik van het werk kom. Ja zelfs mijn trouwe stalen tweewieler is de compleet de kluts kwijt. Al de gewoontes en zekerheden die nu wegvallen … bitter hard. 

Hoe ik je groene achterdeur openzwaaide, het belletje hoorde rinkelen en vervolgens naar je achterdeur stapte (je voordeur gebruikte je nooit, want wie aan de voordeur belde was toch een ambetanterik die iets wou verkopen). Tussen de jungle van planten en hoge ramen door kon ik je al zien zitten op je troon aan de kop van tafel. Bij het binnenkomen gaf ik je steeds een dikke zoen, want “owee” als ik die was vergeten. En ik had het bovenste knoopje van mijn vest nog niet losgemaakt of je sprak je fameuze woorden “Tim, zet u en pakt één voor te drinken! Of als mijn duvel nog maar half uit was “Pakt maar nog ééntje”. Je brouwerij was altijd gevuld. En je eigen brouwsel is ook in alle omstreken bekend: de Picon van Meme Agnes. Talloze mensen heb je van het bordeaux-kleurig goedje voorzien. En zelf heb je hem nooit geproefd. Wees gerust beste Picon-liefhebbers, het recept is doorgegeven aan de volgende generatie, net als het recept van je onovertroffen hutsepot. Een recept dat in veilige handen is bij ondermeer Mario, de slager van Spar en je huishoudster Kathy. 

Je had zo graag bezoek en iedereen was welkom. Familie, vrienden, vrienden van familie, kennissen, leerkrachten, directeurs, … iedereen was welgekomen en iedereen was gelijk voor jou. Of nu de paus, de koning, of president Obama (je weet wel meme, dien mens die daar aan je ruit plakt) over je vloer zou komen, iedereen gelijk voor meme Agnes. Iedereen kon komen, en mocht zelfs zijn pizza opwarmen bij jou. En je was zelden alleen. Ik heb eens zitten uitrekenen en kan me niet herinneren dat ik ooit een half uur alleen bij je was. Gemiddeld om het half uur rinkelde het belletje van je achterdeur en was er bezoek. De zoeten inval zonder meer. 

Je was een speciale vrouw. Het stamhoofd van de familie en voorzitster van de geëmancipeerde vrouwenbond, nog lang voor er sprak was van emancipatie. Geen enkele man kreeg jouw onder de sloef, integendeel. Zelfs stoere arbeiders kreeg je vlekkeloos onder de knoet (anekdote van de arbeiders die elektriciteitspalen plaatsen). Klein maar dapper en voor niemand bevreesd. Het omgekeerde kan niet gezegd worden. Geen enkele schoolganger die ooit zijn broek versleet op de schoolbanken in de Sint-Jansstraat is ontkomen aan je boze arendsblik. Geen enkele auto die tijdens de muziekschool op de koer reed is aan je blik ontsnapt. Een blik waarmee je iedereen de stuipen op het lijf kon jagen. Een blik die alles en iedereen kon doorgronden. Een blik waarmee je op 3 kilometer afstand en zelf in een dode hoek kon zien of iemand zijn Duvelglas bijna leeg was. En met je non-verbale tekens had je hetzelfde glas ook gauw weer gevuld. Maar ook een blik waarmee je vol trots naar je goed gevulde tafel kon kijken en je troepen kon overschouwen. 

Naast die blik en je overbekende vingertje had je ook die onovertroffen scherpe tong. En hoewel er vandaag tranen van verdriet vloeien moeten we niet vergeten dat we vaak hebben zitten wenen van het lachen om jouw oneliners en straffe verhalen.

“Kom maar binnen, ge moet hier niet werken”
“Zet joe bie”
“Tzit ier nooit niemand in minne weug”.
“Jaja, zeg  gie maar, kga kik toch nie luisteren”.
Heb je ons verstaan meme? 
“Ja” Zeker? “Ja” Heel zeker? ….. “Nee”
“Tim, tga weere schoone zin ip Duitsland zaterdag, tis van Michaele en Heidi.”
Toen pa zei dat hij zou vermageren antwoordde je doodleuk. “Ja, tzal wel, kzal vragen aan Mario van de Spar dat hij er een schelle van snijdt.”
Moeten we de vuilniszakken buiten zetten meme? “Nee, Luc, gaat dat wel doen, Luc is toch met pensioen.”
Je bleef maar doorgaan.Tot zelfs na de crematie van mij pa: “Goh, en dien die zo graag eentje dronk is er nu niet meer”. Onovertroffen. 

Je was gekend in de omstreken. Eén keer haalde je ook de radio waarbij je in geuren en kleuren vertelde hoe je zondaags alle toiletten van de school een poetsbeurt gaf. “Wat moest Agnes ton doen… eur neuze toe knijpen …”. 

Je had je trots. Hoe doof je ook werd, een hoorapparaat zou je nooit aanschaffen. Net als een rolstoel. Da’s voor oude mensen. Je begrip “oud” was ook relatief. Toen je ooit een operatie onderging maakte je je zelfs boos” Pfff ik lag daar op de kamer bij een oud wijveke van 75. 
Je was toen zelf 73 lentes jong. 

Ook je auto heb je op je 85 aan de kant moeten laten, hoewel je deze herfstvakantie van plan was om je rode bolide weer te betreden. Je was niet klein te krijgen. Helaas leeft niemand voor eeuwig. En hoewel je orkanen hebt doorstaan, werd de laatste tornado enkele weken terug je teveel. Je kaarsje bleef nog even branden om dan zachtjes uit te doven, na een mooi maar hard leven. 

Ik ben droevig maar tegelijk ook zo dankbaar. 
Merci meme voor al die keren dat ik bij je was, bij je heb gegeten, je dag allemaals, story’s, weekbodes, Laatste Nieuwsen en zo heb gelezen.
Merci voor de steun die ik van je kreeg, in examens en moeilijke periodes.
Merci voor alle mensen die ik aan je tafel mocht leren kennen.
Merci ook dat we via jou André, je trouwe huisvriend uit Jabbeke, met wie je vele jaren ook lief en leed deelde, mochten leren kennen. Over jullie relatie vallen ook dikke boeken of een toneelstuk te schrijven. Ik zal helaas moeten afsluiten want ik kan nog dagen over je blijven vertellen, wat ik ook zal doen.

Meme, je zit voor eeuwig in onze harten. Je was tevreden met veel dingen, maar twee ervan wil ik zeker inwilligen.
Eén: Aan de familie: “Kben blie daje ollemolle, ollemolle, ollemolle overeen komt.” Dan doen we zeker meme, en dat zullen we blijven doen.
En twee: “ Ge weet de brouwerie zijn”. We weten de brouwerij zijn, en we drinken er nog één op jou!!! 

Je kleinzoon,

Tim

17 oktober 2010, 19u58