In 2003 was ik als monitor van de CM in Saint-Luc in Zwitserland met de 14-jarigen. Ik stond wafeltjes en fruitsapjes uit te delen als vieruurtje. Het was stralend weer en het uitzicht fantastisch. Maar ik genoot geen minuut, want de ronde was bezig. Wie zou winnen? En hoe goed zou mijn idool Frank Vandenbroucke zijn? Want die was bezig aan een comeback. Maar het leek met quasi onmogelijk dat er in de buurt ergens een tv zou zijn waarop de Ronde te zien was.
Heel goed blijkbaar, want tijdens het uitdelen van de wafels kwam een bende veertieners naar me toe.
"Ja leider Tim, Frank was goed hoor, hij is tweede geworden."
"Ja ja, maak dat een ander wijs."
"Het is waar, we hebben het net gezien. Hij was mee met een andere en verloor in de sprint."
"En waar zou je dat gezien hebben?"
"Bij de kookploeg in het hotel hier, de tv stond op en we hebben even meegekeken toen we passeerden op weg naar het toilet."
Ik zonk bijna in de grond en kon die mannen zowat wurgen. Ik sprintte het hotel naar binnen en daar stond de tv inderdaad op. De kookploeg was nog net aan het nakaarten toen hij werd uitgezet.
De Belgische kok stapte naar buiten en rookte een sigaretje.
"Jaja jongen, mooie koers. Van Peteghem klopte VDB, maar die was ook wel sterk. Die is helemaal terug."
Ik kon beginnen wenen. Echt waar. Enkele dagen later kregen we de kranten en ik las iedere letter van de sporteditie. VDB was even terug, en ik had dit magische moment gemist. Ik zou nooit nog een Ronde missen!
Maar in 2005 was het weer van dat. We vertrokken op zaterdag 2 april en miste zo meme Agnès haar 85ste verjaardag. Op zondag 3 april trokken we al naar de skipistes in St-Moritz. Tijdens de lunch zaten we in een stralende zon te eten te midden de bergen. Een onvergetelijk zicht. Maar opnieuw kon ik er niet van genieten. Het was 12 uur, en de renners waren al 2 uur op weg. Wie schreef vandaag Vlaanderens Mooiste op zijn palmares?
Rond 16u30, de uitgerekende aankomsttijd sms'te ik naar pa: "Wie wint de Ronde?". En het duurde even voor ik antwoord kreeg. Enkele 14-jarige koersliefhebbers en collega-leiders spraken me constant aan. "Weet je het al?".
En een bende van 200 veertienjarigen troepte samen op de trappen van de Maloja Palace. Klaar voor een nieuwe activiteit. En toen voelde ik iets trillen in mijn zakken. Ik trilde bijna op mijn benen. Het was een sms van pappie.
"Boonen, voor Klier, Van Peteghem en Zabel. Ongelooflijk sterk!"
We sprongen een gat in de lucht. Tommeke, Tommeke had de week voordien al op verbluffende wijze de E3 Harelbeke gewonnen en nu dit. Ik liep de trappen op en sprak de menigte toe:
"Boonen wint de Ronde!!"
Er ontstond hier en daar een klein applaus. Op een bende van 200 14-jarigen zijn de wielerliefhebbers zeer schaars. Maar die schare menigte was wel in de wolken!
Toen we de zondag nadien terugkeerden naar België, reisde ik meteen met mijn maat Tom en zijn pa naar de hel van het Noorden. Doodmoe, maar we brulden onze kelen schor voor Tommeke. En ja, hij lukte een historische dubbel op de piste van Roubaix! Ik had dan wel de Ronde gemist, Parijs-Roubaix had ik live meegemaakt. Op de kasseien gewandeld, het stof geproefd en zowaar het zweet van de coureurs geroken.
Ik heb de beelden van de Ronde die ik heb gemist 1000 keer herbekeken. Wat een nummer van Tom Boonen! De sterkste van de ontsnapping en toch al de andere los uit het wiel rijden. Solo naar Meerbeke. Zonder twijfel de mooiste die ik ken en waarvan ik de ontknoping via een sms van pa heb meegemaakt.
Ik herinner nog de woorden van Michel Wuyts.
"Boonen wint de Ronde van Vlaanderen en is nog maar 24. Tom Boonen is de echte koning! Balen boven, Boonen boven. Kippenvel!"
TG
Maloja, 2 april 2005 omstreeks 12u00. Prachtig zicht, prachtig weer en toch kunnen mijn maat Tom en ik amper genieten want de Ronde is bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten