Ik weet dat ik altijd met een soort van droefheid getroffen werd nadat we vanuit Roubaix terugkeerden naar huis. Een mooie periode die aan zijn einde kwam. Zeker anno 2015 doet de dag van Parijs-Roubaix toch steeds opnieuw pijn. Zeker als de koers afgelopen is.
Vandaag zag ik weer Orchies, Cysoing en de piste passeren op het scherm. En dan dacht ik bij mezelf: Waar zouden we nu exact gestaan hebben? Zouden we op tijd met de wagen op de volgende afspraak geraakt zijn? Hoeveel volk zou er met ons in het café staan supporteren hebben voor Greg Van Avermaet op de piste? En zouden we Degenkolb nog zijn tegengekomen in Roubaix?
En in 2008 en 2010 konden we de droefheid nog wat wegspoelen bij meme aan tafel. Ook hier heb ik nog foto's van uit de reeks van pa uit 2008 waarvan ik er deze week heel wat heb gedeeld. Dat kan ook vandaag niet meer.
Maar bon, binnen enkele jaren waag ik me samen met Artuur wel aan de wegen in het Noorden van Frankrijk op zoek naar kasseien en renners. Vader en zoon samen langs de banen, in de wagen, op café en op de piste. Plaatsen en momenten om te koesteren.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten