Agnèske

De mooiste Ronde van Vlaanderen die ik me herinner vond in 2005 plaats. Op zondag 3 april. En ik was in het buitenland .... op reis als leider met de 14-jarigen naar Maloja. Dat was balen die dag. Even toch, want voor de rest was het een magnifiek kamp! Maar ik ga het morgen, 3 april, over deze mooiste Ronde hebben, waarbij een sms van pa mij van de spanning verloste. "Wie wint de Ronde?", smste ik. En hij sms'te terug .... 

Maar vandaag gaan we 10 jaar terug in de tijd, want ook op 2 april 2005 was het balen. Niet omdat paus Johannes Paulus stierf, maar toen vertrok de trein naar Zwitserland met mezelf en een heleboel veertieners en collega-leiders er op. En op die dag werd meme Agnès 80. Ik kon dus ook niet op haar feestje zijn. Ik zou er dan wel bij zijn voor haar 90ste verjaardag, dacht ik bij mezelf. Een feestje dat vandaag zou hebben plaatsgevonden, maar dat helaas nooit is doorgegaan. 

Ik zou ze al zien zitten hebben. Aan haar troon met een overbevolkte tafel met kinderen, kleinkinderen en ook een bende achterkleinkinderen. Ik vraag me af of haar magische vermanende vinger en boze blik zou hebben geholpen bij een kapoen als Artuur. Zeker en vast. Niemand was veilig. 

Ik zou enorm veel over meme kunnen vertellen. Dat kan je ook zien in mijn blogberichten die je terugvindt met de tag "meme agnes". Over haar hutsepot, haar koer, haar tafel, haar brouwerij ....Ik heb ooit eens heel wat herinneringen proberen bundelen in een tekst. Die las ik voor op haar begrafenis in 2010.  Ik heb hem nog eens hieronder gezet, zodat je kan zien wat zij voor mij als kleinzoon heeft betekend maar ook voor de familie en vrienden. 

Maar zeker ook als moedertje. Pa en zijn moedertje waren onafscheidelijk. Bijna dagelijks ging hij langs (behalve die keer dat ze hem in pinnewaar uit café haalde). Ik heb je al verteld dat ik al pa zijn foto's vanop zijn gsm heb bewaard. Je hebt er zo nu en dan al zien passeren via deze blog. Ik bekeek onlangs de map, en vroeg me eigenlijk af wat de allerlaatste foto was die pa ooit heeft genomen. Ik sorteerde de foto's per datum, en de laatste was van "17 oktober 2010 19u58". 

En het verbaasde me eigenlijk totaal niet welke dat was. Ik heb hem hier onderaan de tekst gezet.

Gelukkige verjaardag Meme. Deze Duvel hier naast mijn laptop is er ééntje voor jou! 

TG 

Liefste meme, 

Wat heb ik gezweet op deze tekst …Niet omdat ik niet wist wat geschreven, nee, gezweet over wat ik er nu echt zou moeten uitlaten want ik zou dagen over jou kunnen blijven doorpraten. Ik zou een boek over je kunnen schrijven, en dat ga ik ook doen. Een boek over moedertje Agnes, meme Agnes, Agneske van de gemeenteschool, … zodat mijn kinderen voor het slapengaan nog eens kunnen luisteren naar de mooie verhalen over jou. 

Wat zullen wij jou missen, wat zal ik je toch zo missen.Ik kwam bijna elke dag bij je langs. Als ik niet kwam was ik op congé. Mijn fiets heeft vandaag nog steeds de neiging om af te draaien naar je huis als ik van het werk kom. Ja zelfs mijn trouwe stalen tweewieler is de compleet de kluts kwijt. Al de gewoontes en zekerheden die nu wegvallen … bitter hard. 

Hoe ik je groene achterdeur openzwaaide, het belletje hoorde rinkelen en vervolgens naar je achterdeur stapte (je voordeur gebruikte je nooit, want wie aan de voordeur belde was toch een ambetanterik die iets wou verkopen). Tussen de jungle van planten en hoge ramen door kon ik je al zien zitten op je troon aan de kop van tafel. Bij het binnenkomen gaf ik je steeds een dikke zoen, want “owee” als ik die was vergeten. En ik had het bovenste knoopje van mijn vest nog niet losgemaakt of je sprak je fameuze woorden “Tim, zet u en pakt één voor te drinken! Of als mijn duvel nog maar half uit was “Pakt maar nog ééntje”. Je brouwerij was altijd gevuld. En je eigen brouwsel is ook in alle omstreken bekend: de Picon van Meme Agnes. Talloze mensen heb je van het bordeaux-kleurig goedje voorzien. En zelf heb je hem nooit geproefd. Wees gerust beste Picon-liefhebbers, het recept is doorgegeven aan de volgende generatie, net als het recept van je onovertroffen hutsepot. Een recept dat in veilige handen is bij ondermeer Mario, de slager van Spar en je huishoudster Kathy. 

Je had zo graag bezoek en iedereen was welkom. Familie, vrienden, vrienden van familie, kennissen, leerkrachten, directeurs, … iedereen was welgekomen en iedereen was gelijk voor jou. Of nu de paus, de koning, of president Obama (je weet wel meme, dien mens die daar aan je ruit plakt) over je vloer zou komen, iedereen gelijk voor meme Agnes. Iedereen kon komen, en mocht zelfs zijn pizza opwarmen bij jou. En je was zelden alleen. Ik heb eens zitten uitrekenen en kan me niet herinneren dat ik ooit een half uur alleen bij je was. Gemiddeld om het half uur rinkelde het belletje van je achterdeur en was er bezoek. De zoeten inval zonder meer. 

Je was een speciale vrouw. Het stamhoofd van de familie en voorzitster van de geëmancipeerde vrouwenbond, nog lang voor er sprak was van emancipatie. Geen enkele man kreeg jouw onder de sloef, integendeel. Zelfs stoere arbeiders kreeg je vlekkeloos onder de knoet (anekdote van de arbeiders die elektriciteitspalen plaatsen). Klein maar dapper en voor niemand bevreesd. Het omgekeerde kan niet gezegd worden. Geen enkele schoolganger die ooit zijn broek versleet op de schoolbanken in de Sint-Jansstraat is ontkomen aan je boze arendsblik. Geen enkele auto die tijdens de muziekschool op de koer reed is aan je blik ontsnapt. Een blik waarmee je iedereen de stuipen op het lijf kon jagen. Een blik die alles en iedereen kon doorgronden. Een blik waarmee je op 3 kilometer afstand en zelf in een dode hoek kon zien of iemand zijn Duvelglas bijna leeg was. En met je non-verbale tekens had je hetzelfde glas ook gauw weer gevuld. Maar ook een blik waarmee je vol trots naar je goed gevulde tafel kon kijken en je troepen kon overschouwen. 

Naast die blik en je overbekende vingertje had je ook die onovertroffen scherpe tong. En hoewel er vandaag tranen van verdriet vloeien moeten we niet vergeten dat we vaak hebben zitten wenen van het lachen om jouw oneliners en straffe verhalen.

“Kom maar binnen, ge moet hier niet werken”
“Zet joe bie”
“Tzit ier nooit niemand in minne weug”.
“Jaja, zeg  gie maar, kga kik toch nie luisteren”.
Heb je ons verstaan meme? 
“Ja” Zeker? “Ja” Heel zeker? ….. “Nee”
“Tim, tga weere schoone zin ip Duitsland zaterdag, tis van Michaele en Heidi.”
Toen pa zei dat hij zou vermageren antwoordde je doodleuk. “Ja, tzal wel, kzal vragen aan Mario van de Spar dat hij er een schelle van snijdt.”
Moeten we de vuilniszakken buiten zetten meme? “Nee, Luc, gaat dat wel doen, Luc is toch met pensioen.”
Je bleef maar doorgaan.Tot zelfs na de crematie van mij pa: “Goh, en dien die zo graag eentje dronk is er nu niet meer”. Onovertroffen. 

Je was gekend in de omstreken. Eén keer haalde je ook de radio waarbij je in geuren en kleuren vertelde hoe je zondaags alle toiletten van de school een poetsbeurt gaf. “Wat moest Agnes ton doen… eur neuze toe knijpen …”. 

Je had je trots. Hoe doof je ook werd, een hoorapparaat zou je nooit aanschaffen. Net als een rolstoel. Da’s voor oude mensen. Je begrip “oud” was ook relatief. Toen je ooit een operatie onderging maakte je je zelfs boos” Pfff ik lag daar op de kamer bij een oud wijveke van 75. 
Je was toen zelf 73 lentes jong. 

Ook je auto heb je op je 85 aan de kant moeten laten, hoewel je deze herfstvakantie van plan was om je rode bolide weer te betreden. Je was niet klein te krijgen. Helaas leeft niemand voor eeuwig. En hoewel je orkanen hebt doorstaan, werd de laatste tornado enkele weken terug je teveel. Je kaarsje bleef nog even branden om dan zachtjes uit te doven, na een mooi maar hard leven. 

Ik ben droevig maar tegelijk ook zo dankbaar. 
Merci meme voor al die keren dat ik bij je was, bij je heb gegeten, je dag allemaals, story’s, weekbodes, Laatste Nieuwsen en zo heb gelezen.
Merci voor de steun die ik van je kreeg, in examens en moeilijke periodes.
Merci voor alle mensen die ik aan je tafel mocht leren kennen.
Merci ook dat we via jou André, je trouwe huisvriend uit Jabbeke, met wie je vele jaren ook lief en leed deelde, mochten leren kennen. Over jullie relatie vallen ook dikke boeken of een toneelstuk te schrijven. Ik zal helaas moeten afsluiten want ik kan nog dagen over je blijven vertellen, wat ik ook zal doen.

Meme, je zit voor eeuwig in onze harten. Je was tevreden met veel dingen, maar twee ervan wil ik zeker inwilligen.
Eén: Aan de familie: “Kben blie daje ollemolle, ollemolle, ollemolle overeen komt.” Dan doen we zeker meme, en dat zullen we blijven doen.
En twee: “ Ge weet de brouwerie zijn”. We weten de brouwerij zijn, en we drinken er nog één op jou!!! 

Je kleinzoon,

Tim

17 oktober 2010, 19u58