Martins brouwerij: West-Vleteren

Niet te winnen met de quizvraag, maar een andere trappist die we zeker in Martins brouwerij kunnen vinden is de West-Vleteren, nummer 12. Het inmiddels legendarische bier is enkel te verkrijgen in de abdij Sint-Sixtus in West-Vleteren, en daar moet je heel wat voor over hebben als je er een een bak van wil. Je moet op bepaalde data bellen, en dan krijg je door wanneer je achter het goedje mag gaan. Je mag dan ook een maximum aantal meenemen.

Je kan uiteraard ook West-Vleteren drinken in de de refter aan de abdij zelf, waar je in een winkeltje ook wel kans hebt om er een stuk of zes te kopen.

Geloof het of niet, maar pa slaagde er in 2009 in om een bak aan te schaffen én ... die gaat tot op vandaag nog mee. Het was onze neef Tjorven die een bak West-Vleteren kon bemachtigen voor zijn nonkel Tin.

"Gasten, we gaan daar niet op vliegen. We gaan die rustig bewaren, dan komt die beter."
"Jaja pa, dat zal lukken!"

Maar als bij wonder is het wel gelukt. Dit bier heeft ongetwijfeld het record van overleven in onze kelder. Met 3 bierliefhebbers thuis ging een bak trappist nooit heel erg lang mee. De West-Vleteren zingt het tot op vandaag nog uit, en jaarlijks kraken we er nog één op pa zijn verjaardag.

Was pa dol op het bier? Jazeker, al gaf hij ook toe dat de hype errond wat overdreven was. Zo vond hij de Sint-Bernardus abt 12 uit Watou, al even lekker als de West-Vleteren.

Bovendien is volgens pa veel van de charme van het bier verloren gegaan toen de refter bij de abdij, "In de Vrede" ... is veranderd van een klein gezellig boerencafé naar een commerciële refter.

Als kleine bengels gingen we vaak samen met onze nonkel Ferdy en nicht Lies naar West-Vleteren om een bak trappist te halen. Toen kon je daar nog zomaar naartoe. Nadat de bakken in de auto geladen waren, gingen we naar het caféétje in de Vrede. Een kleine, bruine kroeg met als enige attractie de trappisten West-Vleteren en een klein winkeltje waar ze kaas en snoep enzo verkochten. Als kleine gast was enkel het laatste leuk. Er was ook geen speelplein, enkel een klein koertje aan de toiletten.

Voor ons viel er maar weinig te beleven, voor onze ouders des te meer. Ik herinner me nog dat tijdens de winter de damp gewoonweg aan de binnenkant van de ruiten gleed. Pure alcohol wellicht van alle mensen die er trappisten nuttigden. Want dat was denk ik het enige bier dt je er kon drinken.

He caféétje werd tegen de vlakte gegooid en vervangen door een grote refter. En pa was daar niet van de hoogte. Ik weet nog dat we een uitstap naar de zee maakten, en langs West-Vleteren terugkeerden. Hij schrok zich een bult toen hij zag dat café "In de Vrede" verleden tijd was. De trappist smaakte zo goed niet meer in de nieuwe zaal en sindsdien is hij er maar zelden of zelfs nooit meer teruggekeerd.

TG

In de Vrede in zijn oude gloriedagen.