Met onze Martin in de Hel van het Noorden

De Ronde is gereden, maar dat betekent zeker nog niet dat het wielervoorjaar erop zit. Integendeel. Zondag is er Parijs-Roubaix, de hel van het Noorden. Bonken op kasseien, op zoek naar ultieme wielerglorie op de piste van Roubaix.

Volgden pa en ik die koers? Zeer zeker.
Op parcours! Zeer zeker, meer nog dan de Ronde. We bezochten een drietal kasseistroken, zagen de renners in volle finale langsrijden in kleine dorpskernen. We beleefden de finale op tv in een klein kroegje en achteraf liepen we nog vrolijk op de piste.

Sinds 2008 vervoegde ik pa naar de kasseistroken. Weken voordien was hij al bezig aantekeningen te maken op zijn Michelinkaarten.
"Dan gaan we daar, en dan daar. Als we hier kijken, dan zien we ze daar nog."
Uren was hij bezig routes uit te stippelen. In potlood stond alles piekfijn genoteerd.

Parijs-Roubaix volgen is onvergetelijk. Ik vergezelde pa 3 keer, en ook met mijn vriend Tom en zijn pa was ik er twee keer. Wat een sfeer. Het dokkeren van de fietsen, de adrenaline als je in het veld staat en helikopters ziet naderen. Kippenvel.

Maar helaas heb ik nooit pa zijn aantekeningen bewaard. Ik weet bij god niet hoe de stroken die we bezochten heten, hoe het dorp noemt waar we in een kroeg alles live volgden. Dus ben ik sinds 2010 nooit meer teruggekeerd naar de kasseistroken.

Gelukkig heb ik nog wat beelden en herinneringen bewaard om te delen.

Met onze Martin naar de Hel van het Noorden. Koers om nooit te vergeten.

TG

13 april 2008. Onze Martin in volle spanning wachtend op de helden van Parijs-Roubaix.