Carnaval

In Moorsele wordt vandaag carnaval gevierd. De allerkleinsten eigenlijk, want voor het eerst in jaren gaat de traditionele Prinsverkiezing 's avonds in de Sporthal niet door omdat er onvoldoende kandidaten werden gevonden. Enkel deze namiddag was er Kindercarnaval met een clown. Maar de verkiezing 's avonds is afgelast. Dat betekent dat we rustig gaan kunnen slapen. Wij wonen vlak achter de Sporthal, en jaarlijks zijn we zeker dat we tijdens carnaval tot 4 of zelfs 5 uur 's morgens kunnen meegenieten van feestmuziek. Maar voor 1 keer per jaar is dat totaal niet erg. Het is spijtig voor het comité De Stekselorde, die ongetwijfeld een hoogtepunt van het jaar ziet verdwijnen.

Ikzelf ben niet zo een carnavalfan. Ik ben ooit als kleine jongen eens naar het Kindercarnaval geweest. Pa en ma hadden een Batman-pak voor mij gehuurd. Ik zag het totaal zitten, tot de dag zelf. Dan wilde ik niet meer gaan.
"Ik ga mij daar echt niet belachelijk maken."

Pa was overigens ook geen carnaval-fan. Hij is nog naar de verkiezing geweest, maar dan meer om kandidaten te steunen die hij kende. Zichzelf verkleden en confetti gooien was niet meteen aan hem besteed.

Al heb ik toch een mooie foto teruggevonden zoals je hieronder kan zien. Als ik mij goed herinner waren mijn pa en ma toen klaar om naar het Carnavalsfeestje van de WW te trekken. De WW is een vereniging voor "Weduwen en Weduwnaars". Mijn meme was er lid van, en zo leerde ze ook André kennen. Als ik me niet vergis zat meme er ooit in het bestuur, en had ze pa gevraagd om mee te gaan naar het Carnavalasfeest. En hij en mijn ma hadden deze plunje eruit gepikt .... Eéntje waar je vandaag zeker prijzen mee zou winnen, zoals een nachtje gevangenis.

TG

Op het dak

Het is vandaag dag op dag maar liefst 46 jaar geleden dat The Beatles hun laatste publieke optreden hebben gegeven. Niet in een concertzaal of stadium, maar op het dak van de Apple Headquarters (niet Apple de producent van Iphone en kompanen, maar het platenlabel van de Fab 4).

Op 30 januari 1969 besloten John, Paul, George en Ringo, ondersteund door toetsenist Billy Preston, een laatste keer zij aan zij hun repertoire te brengen. Niet volledig natuurlijk, maar een selectie van 5 nummers: Get Back, Don't Let Me Down, One after 909, I've Got A Feeling en Dig A Pony.

Het concert veroorzaakte lichte heisa in de straten van London en de politie legde zelfs het concert stil. Lennon sloot het concert af met de woorden: "I' like to say thank you on behalf of the group and I hope we've passed the audition."

Een historisch moment dat ook in pa zijn geheugen gegrift stond. Niet alleen omdat zijn favoriete Beatlesnummer ooit werd gespeeld (wil je weten welk, volg dan zeker onze blog) maar om de originaliteit ervan. Jaren later deed U2 trouwens hetzelfde in Los Angeles.

Toen we met The Bjètles bij meme op zolder repeteerden, dan kwam hij met het idee om toch ooit eens de instrumenten op het afdak van de school te plaatsen en dan Moorsele op stelten te zetten met onze muziek. Hij herhaalde het vaak "Allé gasten, we gaan dan eens op het dak spelen hé". Hij zei bewust we, want hij zou ongetwijfeld een nummer hebben meegezongen om in de voetsporen van zijn idolen te treden. Een jongensdroom die werkelijkheid werd.

We hebben het idee nooit uitgevoerd, en toen ook meme overleed verhuisden we van repetitiekot, en was het dak geen optie meer.

Een gemiste kans misschien, maar ... wie weet, op een mooie dag, zal het verkeer in Moorsele platliggen en zal je Beatlesgeluid horen in de Sint-Jansstraat en ver daarbuiten.

Piet Van Riel

Hoewel hij "Huberts" op camping niet echt als het leukste ter wereld beschouwde, had pa toch vrienden, kennissen en collega's in Nederland.

Zo had hij Piet Kooi die net over de grens woont, en eigenlijk de stempel "Reserve-belg" kreeg. Piet woonde in een wijk aan het kanaal, en zoals ik eerder meegaf, gingen Japie, pa en ik eens zeilen met hem toen ma en Suzan op Chirokamp trokken.

Een andere vriend en collega was Piet Van Riel. Piet en pa hadden wat dezelfde postuur. Toen mijn vader overleed, heb ik Piet opgebeld met het droevige nieuws en de vraag of hij alle collega's kon verwittigen. We hadden toen veel contact  via telefoon, maar we hadden elkaar nog nooit in levende lijve gezien. Toen hij me aan de telefoon meldde dat ik hem zaterdag na de begrafenis zou zien, vroeg ik hem hoe ik hem zou herkennen.
"Wel Tim, op het werk grapt men wel eens dat je pa en ik dezelfde kleermaker hebben."

Tijdens de begroeting na de begrafenis zag ik enorm veel mensen passeren, toen ik plots iemand voor me kreeg die wel aan de beschrijving voldeed. Ik vroeg hem "Heeft u toevallig dezelfde kleermaker als mijn vader?" Hij begon spontaan te lachen.
"Inderdaad Tim, ik ben Piet."

Ondertussen zien we Piet jaarlijks tijdens de bijeenkomst van Xenics, het bedrijf waar mijn pa toen met Piet werkte. En dan is het opnieuw anekdotes opvissen. De leukste blijft die van die keer dat hij voor de eerste keer mijn broer Japie te zien kreeg.

Piet was met zijn auto naar ons thuis gereden. Van daaruit trok hij samen met pa naar Engeland. Pa was chauffeur.

Bij de terugkeer naar huis, reden ze in de Overheulestraat. Mijn vader zag van ver mijn broer in de tegengestelde richting rijden met de fiets. Hij zwaaide naar zijn zoon. En die deed wat hij zeer vaak deed in die tijd .... Hij stak met een brede smile zijn middelvinger op.

Pa begon te blozen en keek naar Piet, die naast hem zat.
"Euh, nou, dat is mijn zoon. Zo begroet hij zijn pappie."
"Ah zo, dat is enig!"

Japie was op weg naar meme, waar ik hem zag binnen komen.
"Kan het zijn dat pa vol mee heeft in de auto?"
"Ja, zijn collega Piet, ze zijn samen naar Engeland geweest"
"Ai, shit ...."

Toen pa even later bij meme arriveerde, stond het schaamrood helemaal tot aan zijn lippen.

TG

Op reis met onze Martin: Huberts

Tijdens de zomermaanden toen ik zo'n 11 tot 14 jaar was, ging mijn zus op kamp met de Chiro en was mijn ma steeds mee om te koken, met ook nonkel Steven en tante Francesca. Pa ontfermde zich dan over ons, en dat was wel leuk omdat we dan ook quasi dagelijks op restaurant gingen. Beetje zoals in het weekend 10 jaar later.

Maar ook aan leuke uitstapjes had hij gedacht. Zo gingen we eens zeilen in Nederland met zijn vriend en collega Piet Kooi, trokken we naar Câpe Gris-Nez, Walibi, ...

In 1997 gingen we ook met de tent op reis naar Chalain in de Jura in Frankrijk. Tante Christa en Nonkel Luc stonden er met hun caravan, en zo gingen wij achter. Een reuzetent voor pa (zie foto onder), een kleinere voor Japie en ik. Want pa moest natuurlijk kunnen rechtstaan om zich te verkleden, zo was toch zijn uitleg.

Samen met onze neven Sam en Rob en onze nicht Lien amuseerden we ons op de camping: pingpong, een hal met speelautomaten, een zwemvijver, uitstappen naar watervallen, ... Ideaal.

De camping had wel één groot nadeel. Eén waar zowat alle campings in Frankrijk last van hebben. Het krioelde er van de "Hollanders". Het stikte er zelfs van.

En je kon er je klok op gelijkzetten. 's Morgens allemaal op hetzelfde uur wakker, allemaal richting de douches waar het file was, dan allen samen ontbijten, daarna file aan de wasbakken, drummen aan de pingpongtafels of basket-en voetbalterreinen, op hetzelfde uur eten, opnieuw file aan de wasbakken, drummen geblazen op de activiteiten, allen samen koffie met taart gevolgd door file aan de wasbakken, allemaal samen avondeten, file aan de wasbakken en dan ..... vulde de horizon zich met badmintonpluimpjes. En 's avonds allen naar de bar voor hoempapa, gezang en gelach. Elke dag opnieuw.

Het grote voordeel voor ons was, dat als we van hun schema afweken, we zowat de hele camping voor ons alleen hadden. We sliepen langer, trokken naar de douche waar er geen kat meer was, ontbeten en konden wel twintig afwasbakken gebruiken. Ook de middag- en avondlunch werd wat opgeschoven zodat we nooit of te nimmer ergens moesten aanschuiven of wachten.

Enig probleem was, dat als we ons ergerden aan hun lawaai, we het steevast over "die Hollanders" hadden. Nu, die gasten begrepen de term "Hollanders", en veel Nederlanders zijn daarvoor geen "Hollander" en zij vinden het niet leuk om zo genoemd te worden. Beetje zoals ze mij als West-Vlaming Antwerpenaar zouden noemen. Of Gullegemnaar als Moorselenaar.

Dus als we het met onze neven over "Hollanders" hadden, dan bekeken ze ons schuin of zelfs boos. Daarom had pa er niets beter op gevonden dan hen een lapnaam te geven.
"Gasten, laten we ze iets anders noemen. Iets wat we samen afspreken, zodat ze geen benul hebben dat het over hen gaat."
"Wat dan pa?"
Hij zat aan de ontbijttafel te denken en kreeg plots zijn doos smeerkaas of iets dergelijke in de gaten. De kaas heette "St-Hubert".
"Huberts, laten we afspreken dat we ze voortaan Huberts noemen."

Enzo geschiedde. Voortaan galmde er alleen nog maar door de camping.
"Merde, die Huberts staan weer in file bij de douches. Dommeriken."
"Die Huberts zijn daar weer met hun pluimen."
"Oef, het is rustig in de speelhal. De Huberts hebben wellicht koffiepauze."

Pa op zijn creatiefst.

TG

Onze Martin installeert zijn reuzetent.

Op het gemak eten terwijl de Hubertjes bezig zijn met hun badminton-sessie.

Beugel

Ik draag sinds enkele maanden een nachtbeugel. Dit om knarsetanden tegen te gaan. Ervoor kwam ik vaak wakker met tandpijn en mijn vriendin Elien vertelde me soms dat ze dacht dat mijn tanden er zouden uitvliegen.

Dat heeft denk ik te maken met onbewuste perioden van stress. Niet zozeer van het werk, want sinds ik van werk veranderd ben, voel ik me in alle geval stukken rustiger en beter in mijn vel.
De stress tijdens het slapen speelt me parten sinds pa is gestorven. In je onderbewustzijn speelt zich nog heel wat af en soms heb je wel van die nare dromen. Of leuke dromen waarin hij weer levend en wel voor je staat alsof er nooit iets is gebeurd. Maar dat zorgt dan wel voor een domper bij het wakker worden. Alsof iemand op je maag heef staan springen terwijl je sliep. Dat is zeker niet elke nacht zo, dat komt met perioden en dan is knarsetanden één van de gevolgen.

Dat is nu gelukkig opgelost dankzij de beugel.

Voor de rest heb ik nooit een beugel moeten dragen, net als mijn broer. Mijn vader heeft er nog één gehad, maar dat was blijkbaar geen echt succes. Mijn meme Agnès vertelde me ooit dat pa te horen kreeg van de tandarts dat hij een beugel moest dragen als kleine jongen. Geen vaste beugel, maar ook een soort mondstuk dat je éénvoudig weer er uit kon krijgen. Wat hem ook lukte.

Luttele uren nadat kleine Martin zijn beugel had ingestoken, was meme bezig met aardappelen schillen. Toen ze de vuilbak opendeed schrok ze zich een bult. Haar kleine deugniet had zijn beugel al een plaats gegeven tussen het vuil.

Meme spoelde het boeltje af en maande hem aan de beugel weer in te doen. Maar enkele uren later was de beugel al opnieuw bij het afval beland. Ik denk dat meme het toen heeft opgegeven.

Een zeer korte carrière dus!

TG

Demis Roussos

We maken er een Griekse hattrick van. Waren we gisteren en eergisteren nog in restaurant Hellas, dan gaan we vandaag naar het land zelf. Enfin, in gedachten terwijl we onderstaand nummertje beluisteren.

Het is er ééntje van Demis Roussos, een Griekse zanger die vandaag overleed. Beetje vreemd, want dit weekend zat ik nog naar nummers van Demis te luisteren terwijl ik de blog over Sabayon aan het typen was. Kwestie van in Griekse sferen te geraken.

Heb ik dan nummers van de man staan? Jazeker, en ik denk zelfs een vinylplaat.
Waarom?

Omdat dit muziek is die ik via pa heb ontdekt. Ik heb enorm veel muziek van hem leren kennen, en dat waren niet alleen rockers als U2, Springsteen, Bob Seeger, McCartney of songwriters als John Hiatt of Daniel Lanois.

Pa had een ook een grote kennis voor genres die ze nu als fout bestempelen. Ik gaf eerder al mee dat hij met Claude François leerde kennen, maar ook andere Franse chansons als Julien Clerc, Gerard Lenorman, Charles Trenet, .... Als ik er dan mee in ons jeugdhuis kwam, dan werd ik scheef bekeken.

"Waar haal jij dat toch uit?"
"Mijn pa gasten, mijn pa."

Ik vroeg hem ooit hoe hij eigenlijk op al die muziek kwam, toen hij weer eens een voor mij onbekende artiest door het huis liet weerklinken.

"Vroeger toen ik jong was, was er maar dat op de radio, manneke. Ik kende ze op den duur van buiten."

Zo ook Demis Roussos die, als ik pa mocht geloven, echt wel een grote meneer was in die tijd!

Daarom ééntje ter ere van Demis, die vanavond wellicht hierboven een deuntje ten berde zal geven, terwijl pa zit te kijken met een Sabayon.

Ever and ever, forever and ever ...

TG

Verborgen verleidingen in Hellas

Ik heb je gisteren verteld over de fantastische sabayon van restaurant Hellas. Maar er is nog een leuke  herinnering aan gekoppeld.

Normaal gezien had je vroeger in het restaurant zeer leuke muurschilderingen. Op het eerste zicht een uitzicht op Griekse eilanden, maar wie heel goed keek, kon er vrouwelijk schoon in ontdekken. Wij hadden dit ook nooit door, tot we eens voor Jasper zijn verjaardag er gingen eten en we pal naast zo'n muurschildering zaten.

Het vrouwelijk schoon verscheen plots in onze ogen, en de kelner glimlachte toen we er hem op attent maakten. Pa heeft de muurschilderingen nog vastgelegd met zijn gsm, zoals je hieronder zal zien. Een stuk historie, wat gisteren heb ik gezien dat ze intussen vernieuwd zijn. Ik zat wel iets te ver van de schilderijen om te zien of er ook leuke verrassingen verstopt zaten.

Sabayon bij Hellas

We blijven de culinaire tour opgaan. Was witte bonen in tomatensaus met Zwitserse schijven pa zijn favoriete gerecht, dan stond Sabayon op nummer 1 op de dessertlijst.

Gisteren hebben we er nog een overheerlijke gegeten, daar waar pa ze ook zo graag lustte: Grieks Restaurant Hellas in Kortrijk. Hellas was ook één van de favoriete plekjes van pa. In het begin, toen het restaurant nog was waar nu de K is. Op de hoek van de Sint-Jansstraat. Het Grieks restaurant was toen kleiner. Door de komst van K verhuisde het restaurant naar de andere kant van de straat, bijna naast de Kruidentuin.

Het is er zeer lekker eten, de schotel van de chef is een echte aanrader! Ook de het personeel is er enorm vriendelijk, en je krijgt bijna altijd een digestief van het huis.

We zijn er vaak geweest met pa. Ook voor mijn verjaardag trakteerde ma onze bende eens bij de Griek. Lekkere schotel van de chef, met de speciale wijn, Retsina, die mijn pa ons leerde kennen. Mijn schoonzus Manuela is dol op deze speciale wijn, die een hardmaak heeft. Zeker eens proberen.

Maar pa kreeg pas echt water in de mond als de dessertkaart er aan kwam. Hij hoefde niet te twijfelen: Sabayon it was. Zoals hij zelf zei "Ik krijg al water in de mond als ik ze  de sabayon nog maar hoor kloppen in de keuken!". Hij kon er zo van genieten. Ik zie hem nog voor mij met zijn lepel. Die stak hij heel diep in het glas om het bolletje ijs onderaan te vinden, en dan vervolgens in zijn mond te steken met de toefjes warme sabayon. Zijn ogen blonken!

Voor de zoetebekken en liefhebbers: een aanrader om te noteren.

TG

Zwitserse schijven en witte bonen in tomatensaus

Mijn pa zijn favoriete gerecht was Zwitserse schijven met witte bonen in tomatensaus. Zonder twijfel. Pa was gek op het gerecht. Wij niet. Gelukkig deed ma telkens iets anders klaar zodat wij niet hoefden mee te genieten van dit overheerlijke recept.

Ik kan me nog de geur van het gerecht voor de geest halen, en zie in gedachten nog het pannetje waar mijn ma de bonen in klaarmaakte: grijsblauw met spikkels en metaalachtig.

De allerlaatste keer dat ik met pa samen iets heb gegeten, was trouwens zijn favoriete gerecht. Het was vrijdag 15 oktober en ik was om 12u30 thuis van het werk. Ik kwam binnen en zag de maaltijd op tafel staan. Ik heb ongetwijfeld mijn neus gekruld, en met lange tanden gegeten.

Maar had ik geweten dat het de laatste keer zou zijn dat met pa aan tafel zou zitten, dan had ik er misschien wat meer van moeten genieten. Of blijven eten om de tijd te rekken tot de bonen uit mijn oren kwamen.

Als, als, ...

In het leven moet je nu éénmaal verder met wat is gebeurd. Aan "als" heb je eigenlijk maar zelden iets ... Als komt altijd te laat.

TG

Witte Martini

Mijn meme dronk nooit van haar picon. Wat ze wel dronk, en dat enkel bij een "speciale" gelegenheid was witte Martini. Die speciale gelegenheid was een begrafenis.

Enkele jaren terug vergezelde onze Martin zijn moedertje naar de begrafenis van een neef van hem. Na de begrafenis zei meme tegen pa:

"Kom Martin, we gaan een witte Martini gaan drinken."
"Een wat, moedre?"
"Een witte Martini. Ik drink dat altijd na een begrafenis."

En zo ging pa een witte Martini drinken met zijn moedertje en was hij eigenlijk stomverbaasd want zij dronk nooit of zeer zelden alcohol.

Toen ze terug bij meme thuis waren, zat pa ook nog een witte Martini te drinken toen Japie en ik binnen kwamen. Wij tikten pa op de vingers, want hij was aan zijn 500ste poging om te vermageren bezig. En hij zou een maand lang geen aperitief drinken.

"Wel pa, wat is dat?"
"Ja zoon, dat is éénmalig. Ik doe dat net als meme. Ik drink enkel maar witte Martini als er een neef is gestorven. Dat is dus een uitzondering."

En zo had hij er zich uit kunnen praten. Maar de week nadien kwamen we zaterdag opnieuw bij meme en wie zat daar een glas witte Martini te drinken? Martinus.

"En pa, is er weer een neef gestorven? Ze vallen bij bosjes zeker?"

Hij stond met zijn mond vol tanden en nam nog een slokje. Poging 500 om te vermageren werd definitief afgesloten. En zo was er wel elke week een neef naar het hiernamaals. Ik ken pa zijn stamboom niet zo goed, maar hij moet neven bij de vleet hebben gehad.

TG

Picon à la meme Agnès

Als je bij mijn meme binnenkwam, dan zij ze altijd: "Ga maar naar de brouwerij, en haal iets om te drinken."

De brouwerij dat was de berging waar ze haren bieren en ander bewaarde. Een assortiment dat ze steevast aanvulde met bieren die we graag dronken. Ik heb er nooit statistieken van bijgehouden, maar ik denk dat Duvel, Rochefort 8 en Hoegaarden Grand-Crû mijn top 3 van gedronken bieren bij meme zijn. 

Hoewel het dus de brouwerij heette, brouwde ze zelf geen bier. Ze was wel enorm gekend voor haar picon! Als ik de naam van mijn meme laat vallen, dan duikt haar picon altijd wel op!

Zij had haar geheim recept. Ze haalde haar flessen alcohol in een apotheek in Frankrijk, in een dorpje over de grens. Pure alcohol was er stukken goedkoper dan hier en zij ging telkens twee flessen halen. Mijn meme kon geen woord frans, enkel het woord "Deux". Ze stapte de apotheek binnen en toonde twee vingers en zei "Deux". De apotheek kende in de loop der jaren Agnèske en wist dat ze twee flessen nodig had.

De picon haalde ze in Auchan, want daar hebben ze literflessen (in België meestal 75cl) en is de prijs ook lager. Dan deed ze er nog geheime ingrediënten bij, zoals een flesje dat ze bij de apotheek bestelde en nog wat.

Meme kreeg zelfs bestellingen. Van leerkrachten voor een verjaardagsfeest maar ook van haar kleinkinderen. Voor mijn verjaardag op mijn allereerste werk had ik ooit enkele flessen mee, die toen ik de frigo belandden nadat we ze niet allemaal hadden uitgekregen tijdens de aperitief. Als het eens paste, nuttigden we een aperitiefje. Hij was zeer geliefd, die picon.

Ook bij haar aan tafel kregen haar gasten een picon als ze dat wilden. Dat was iets wat ik meestal dronk voor tijdens de aperitief op zaterdag. Voor of na het repeteren met The Bjètles. 

En uiteraard ook papa dronk er geregeld één. Maar vreemd genoeg was hijzelf niet de grootste fan van zijn moeders picon. Hij vond hem zelf wat te zoet. Ieder zijn smaak natuurlijk.

Wat zeer opvallend is: meme heeft zelf nooit, maar dan ook nooit van haar eigen picon gedronken! Ze heeft zelfs pakken flessen gemaakt, maar zelf nooit een glas genuttigd. Meme dronk zelden alcohol, en als ze dat al deed, was dat witte Martini. Hierover lees je meer in een volgend blogbericht.

Vraag gerust aan al wie ooit aan meme's tafel zat, wat ze er van vonden! En wil je hem eens drinken of uitproberen, wees gerust. Het recept is veilig en wel, zelfs nu meme er niet meer is! Mijn tante Christa, broer Japie, neef Tjorven en schoonbroer Birger hebben het recept en brouwen er nu en dan. In een speciale fles met een etiket dat ik ter ere van meme heb ontworpen. Je vindt het onderaan dit bericht.

Maak ik ook picon? Wel, ik ga vooral proeven of ze de recepten zijn trouw gebleven! Kwaliteitscontrole, dat moet ook gebeuren.

TG

Uit Martins videokast: Bienvenue chez les Ch'tis

Het beste abonnement dat ik sinds jaren ben aangegaan is dat op Netflix. Voor 9 euro per maand kan ik zoveel films en series zien als ik wil, en ik kan ze op tv, laptop, computer, iPad en iPhone bekijken.  Sinds we netflix hebben, kijken we nog maar zelden naar de "vaste" tv.

Elke maand komen er nieuwe films en series bij, dus je raakt niet uitgekeken. En je krijgt suggesties op basis van de quotering die je aan films of series die je hebt bekeken hebt hebt gegeven. Zo krijg je dingen die wel op maat zijn. 

Iemand al MicMacs à tire-larigot al gezien? Een zeer leuke Franse film van enkele jaren terug over een zwerver die in een vrolijke bende terechtkomt en de wapenindustrie op zijn kop zet om zijn vader te wreken. Een plezante film van regisseur/acteur Danny Boon.

Danny Boon is misschien wel het meest bekend voor zijn hilarische "Bienvenue chez les Ch'tis". Een film over een postverantwoordelijke Philippe uit het Zuiden van Frankrijk die zijn overste wil bedriegen en als straf naar het Noorden van Frankrijk moet verhuizen. Hij komt in het mooie Bergues terecht waar hij het postkantoor moet leiden en ontmoet er Antoine en de vrolijke bende. De film zit boordevol vooroordelen tegen over het Noorden en bevat meerdere hilarische scènes.

Mijn pappie had er jaren terug toen de film een hit werd in Frankrijk over gehoord, en hij wachtte af tot de film ook hier in de bioscoop draaide. Ik en hem trokken er samen heen. Meestal gingen we naar de nieuwe Harry Potter en James Bond, maar deze mochten we volgens hem niet missen.

En terecht, want de tranen stonden ons in de ogen. Alleen al de scène waarbij postleider Philippe zijn vriend Antoine begeleidt op ronde om hem "non" te leren zeggen tegen aangeboden drankjes is er één om in te kaderen en telkens als ik postzegels met uilen erop zie moet ik huilen van het lachen.

De film werd meteen één van de allerfavorieten van mijn vader! Als je hem nog nooit hebt gezien, zeker eens doen!

"Hé biloute!"

TG

Rambo

Ik had onlangs meegegeven dat er twee redenen waren waarom onze Martin Zwitserse zakmessen aan zijn collectie toevoegde: zijn slordigheid en zijn slijpkunsten. Mijn moeder gaf me na he lezen van het blogbericht een derde mee.

Op citytrip kocht hij opnieuw een zakmes toen mijn ma vroeg wat hij ermee zou doen, zei hij doodleuk.

"Aan mijn maten tonen".

Blijkbaar kocht hij dus ook zakmessen om zijn vrienden te imponeren. Dan stond hij waarschijnlijk de zondag rond aperitieftijd in de Kroone met zijn maten.
"Kijk eens hier gasten, een gloednieuw zakmes. Mooi hé".

Dat moet nogal een zicht geweest zijn. Zeker met het mesje dat ik enkele dagen terug postte. Een beer van een vent, met zijn maten errond, en dan een pietluttig mesje waar je in het beste geval een salamietje kan mee snijden.

Had hij zo'n Rambo-mes in zijn handen gehad, dan was dat pas indrukwekkend geweest. Trouwens dit weekend de vierde Rambo-film bekeken. Als kleine jongen had ik in de zomer ooit eens deel I, II en III gezien. Heel de zomer liep ik met een band, boog, mes en ontbloot bovenlijf door de tuin. Pure nostalgie. Dat waren van die mooie zomeravonden waar we dan langer mochten opblijven. Het gebeurde dat de buren, Geert en Marina of Christa en Dirk eens langskwamen om buiten op het terras iets te drinken. Wij keken dan binnen naar films en speelden die dan de dag erna achter. Of we zaten 's avonds met pa naar een actiefilm op VTM te zien.

Ik weet nog dat we op één van die avonden naar Rambo keken met pa, en dat onze buurjongens Bert en Stephaan dat ook deden bij hen thuis met hun papa Dirk. Wij waren onder de indruk, maar toen pa en onze buurman Dirk de dag nadien samen iets zaten te drinken, dan waren hun meningen over de films toch wat milder.

"Schieten, schieten en nog eens schieten. Daar zit maar weinig verhaal in."

Wij vonden dat juist fantastisch!

Nu ik de vierde film heb gezien, moet ik pa en Dirk toch enigszins bijtreden. Het is één en al schieten. Nog meer dan in deel I, II en III zoals onderstaande statistieken ook tonen. Maar het is pure entertainment en nostalgie. Lang leve de actiehelden, de mooie zomers buiten in de tuin en op het terras.

TG

Da Romeo

Een luie zondag vandaag, maar het is niet echt het weer om iets anders uit te steken dan lekker in de zetel luieren en tv kijken. Ook deze middag hebben we pizza's gehaald, zodat we ook niet teveel moesten koken of afwassen. Een snipperdag mag ook eens.

Toen pa, Japie en ik onder één dak woonden, dan werd er in het weekend weinig gekookt. In de zomer sloeg pa wel aan het barbecuen, maar voor de rest werd er gerekend op de keuken van de Kameleon in Heule, De Vijfwegen in Roeselare, De Lange Muur in Dadizele of nog andere.

Als er al werd gekookt op zondag, dan gingen wij nog graag eens pizza halen. Onze vaste stek was Da Romeo in Gullegem, in de Koningin Fabiolastraat. De uitbater, Romeo vermoed ik, is afkomstig uit Italië en bereidt de pizza's ter plaatse. Naast pizza's liggen er nog veel lekkernijen in de toonbank, zoals lasagne, een favoriet van pa waar we het nog wel eens zullen over hebben.

Pizza Tiroliana, Diavolo, Funghi, ... we hebben ze allemaal geproefd. Pa vroeg ons voor hij vertrok welke pizza's we wilden eten.

"Al gelijk, zolang er maar geen ansjovis op ligt."

Maar hoeveel keer we het ook herhaalden, bij zijn terugkeer zat er wel altijd een pizza met ansjovis bij.

"Allee gasten, dat is toch lekker. Ik eet dat graag!"

Toen hij eerst nog ging aperitieven in de Kroone, plukten wij nog vlug alle ansjovis van de pizza. Toen we ze opwarmden, en nadien opaten, had hij nooit door dat de ansjovissen verdwenen waren. Hij moet dat blijkbaar echt lekker gevonden hebben.

Deze middag geen ansjovis, wel uien, salami, .... Nam jam

TG

Uit Martin zijn boekenkast: De avonturen van een vader en een zoon

Vandaag naar Gent geweest en het was er aangenaam wandelen dankzij een mooi zonnetje. Sommigen waagden zich al aan een terrasje, maar daarvoor was het iets te koud.

De drukte hebben we kunnen vermijden door vroeg genoeg te beginnen shoppen en dan in de "spits" in de kleinere straatjes te kuieren. Daar heb je ook van die aangename winkeltjes, zoals striphandels. Als ik ooit een winkel zou beginnen, dan is het er één met ofwel dag- en vakbladen ofwel ééntje met strips en comics.

Ik zag in de etalage van eens stripwinkel niet ver van de Vrijdagsmarkt enkele leuke exemplaren liggen van een stripreeks die ik ook nog in de kast heb staan, en die nog van papa Martin waren.

Het gaat om de "Lustige Kapoentjes" en vooral "Piet Fluwijn en Bolleke". Deze laatste heb ik vroeger vaak uit zijn stripcollectie gehaald. Die bevond zich naast de zetels en tv in ons huis, en stond gevuld met allerlei strips van zowel mijn pa en mijn ma. En met de loop der tijd ook de onze. Mijn moeder had vooral strips van Jommeke, en pa van Nero (bijzonder goed om naar je behoefte mee te doen) en ook andere reeksen van Marc Sleen, waaronder dus Piet Fluwijn en Bolleke.

Deze strips zijn gewoon grapjes van één bladzijde lang. Piet Fluwijn is de papa, Bolleke zijn kapoen van een zoon en dan heb je ook nog "Moeke", de vrouw van Piet en moeder van Bolleke. Ik weet dat ik ze vroeger kapot heb gelezen, en ik heb ze bij de terugkeer uit Gent meteen eens teruggezocht in mijn collectie, en ze vallen inderdaad bijna uiteen. Pure nostalgie.

Gelukkig weet ik nu dat ze ze in Gent opnieuw in de rekken hebben liggen. Onvergetelijke avonturen van een vader en zijn zoon.

TG

Zwitsers zakmes

Vandaag gelezen dat de Zwitserse frank duurder wordt. Wie nu op reis gaat naar Zwitserland betaalt zo'n 20 % meer. Je zal maar een skireis gepland hebben.

Ikzelf ben redelijk veel naar Zwitserland geweest, maar dan vooral met de CM. Maloja, Saint-Luc en Fiesch. Maar met ons gezin zijn we er één keer geweest, maar dan zeer kort. We waren op doorreis naar Italië en vrienden van mijn vader, Mich en Kathy, waren er toen ook. Het was nationale feestdag, en ik weet nog goed dat het vuurwerk er echt letterlijk rond je oren vloog. In het hotel waar we logeerden was er maar 1 kamer meer: ééntje van twintig personen waar 10 stapelbedden stonden. We konden met ons 5 kiezen waar we wilden liggen.

Het is ook bij die ene keer gebleven. De bergen waren niks voor pappie. Niet om te wandelen en al zeker niet om te skiën zoals ik eerder al eens meegaf.

Zijn enige passie met Zwitserland was het verzamelen van Zwitserse zakmessen. Hij heeft er een hele collectie gehad. Gisteren nog was ik op zoek naar een usb-kabel in één van de opbergdoosjes die Elien heeft voorzien voor al mijn kabelerij. Kabels verzamelen is een trekje dat ik van pa heb geërfd. Ik vond er een klein mesje van hem terug, dat aan de scherpte ervan te voelen, weinig gebruikt is geweest.

Want pa had twee redenen om de mesjes te verzamelen:

1. Ofwel was hij er weer eens ééntje kwijtgespeeld en wist hij het niet meer liggen. Nadat hij een nieuw exemplaar had gekocht, dook het oude dan plots ergens terug op.

2. Ofwel was zijn poging om het mes te slijpen weer eens faliekant mislukt. Hij probeerde altijd tevergeefs om zijn messen te slijpen, maar hoe meer hij sleep, hoe botter het mes werd. En dan bracht hij op één of andere reis wel weer een nieuw mee.

In de beste gevallen vroeg hij aan onze André om zijn mes te slijpen. André had zo'n steen en was een enorm handige man. Die sleep pa zijn messen alsof het niets was. Toen André ze onder handen nam, dan waren ze weer zo goed als nieuws tot ... pa er toch zelf een klein ingreepje aan probeerde te doen. Dan kon zelfs André het slijpwerk niet mee herstellen. Een nieuw mes was dan de beste optie.

Hij had ze in het groot, in het klein. Met heel veel of juist heel weinig gadgets erop.

Hieronder het model dat ik gisteren terugvond. Weinig gadgets maar wel met een scherp mes! Hij was het wellicht al kwijtgespeeld nog voor hij een slijppoging kon ondernemen!

TG

Omhoog en omlaag

Elien en ik zijn geradbraakt ... Onze Artuur vindt de laatste tijd niks leukers dan naar Samson en Gert-liedjes te luisteren. "Er zit meer in een liedje", "Samen op de moto", "Piratenpotpourri", "Joebadoebadoe", ... hij kent ze allemaal. En wij natuurlijk ook. Uit nostalgie.

Vanavond bekeek hij de kerstshow uit 1997-1998. Een show die ik nog live heb gezien. Samen met Nina, Benjamin en Sebastiaan, de kinderen van de vrienden van mijn ouders Vincent en Régine. Zowat elk jaar trokken wij naar Antwerpen, naar de Elisabethzaal om de show te zien. Zelfs toen ik 14 was, ben ik nog naar een show geweest.

De show uit 1997-1998, genaamd speelgoedgeld, ken ik nog goed. Japie en ik waren ton 13 en 12 jaar oud, en door omstandigheden hadden we de tickets iets verkeerd besteld. Er waren er 2 voor het gelijkvloers en de rest voor de tribunes. Japie en ik mochten de gelijkvloerse inpalmen, en we zaten zowaar op de 3e rij ... Als 13- en 12-ers tussen de kleine kinderen en hun ouders.

Maar het was fun. Voor jong en oud. Over generaties heen. Want zelf nu vindt Artuur niks leukers dan de liedjes meezingen.

Vanaf minuut 20 op onderstaande video heb je het nummer "Trampoline" waarbij het publiek "Omhoog en Omlaag" zingt en springt. De hele avond lang hebben we hem hier zitten omhoog en omlaag tillen terwijl hij brulde van plezier. We voelen het nog steeds aan onze rug!

Het is wel leuk om te zien dat zoveel jaar na datum dat kinderen zich nog amuseren met deze shows. Ik kijk er eigenlijk zelf naar uit om binnenkort ook eens met Artuur naar een Samson en Ger-kerstshow te gaan.

Onze pa, die liet de show aan de mama's over. Hij en zijn vriend Vincent verkenden in de tussentijd de stad Antwerpen. De Vogelmarkt, de terrasjes, en andere. Iedereen zijn plezier natuurlijk!!

Martinus

Sint-Martinus is de patroonheilige van onze parochie, Moorsele. Daarom dat wij jaarlijks Sint-Maarten vieren. Een fantastische traditie hier waar mijn vriendin Elien al uitgebreid aandacht heeft aan besteed in haar blog. Zeker de moeite om eens te lezen.

Maar Martinus was een "koosnaam" die pa niet meteen associeerde met een gezellig dorp of feest. Als hij de naam "Martinus" hoorde, dan was dat meestal in combinatie met een scherp stemmetje, een belerende vinger en een doordringende blik!

Ik hoorde Martinus voor het eerst tijdens één of ander feest. Ik denk kerstmis ofwel moederkesdag. Pa was enkele dagen ervoor ziek geweest en moest antibiotica slikken. Maar na enkele dagen hield hij het voor bekeken en stopte hij met de pillen, hoewel hij die eigenlijk volledig moest uitnemen. Pa arriveerde op het feest dat doorging bij mijn tante Christa thuis, en zette zich in de zetel. Ik zat pal naast hem. Daar begon hij ferm te hoesten. Meme, die in de keuken stond, hoorde dat en vroeg aan mijn moeder of hij nog steeds ziek was.

"Ja, niet moeilijk, hij wil zijn antibioteca niet uitnemen".

Vanuit mijn ooghoek zag ik meme uit de keuken naar hem toestappen.

"Martinus, wat hoor ik daar! Je moet je antibioteca uitnemen. Vanneste zegt dat dat moet."
"Maar moedre, ik was al veel beter."
"Ge moet je antibioteca uitnemen, verstaan!".
"Ja moeder."

Moedertje Agnès slenterde terug naar de keuken terwijl pa met hangende pootjes in de zetel zat. Ik bulderde van het lachen.

"Martinus, waar haalt ze het?"
"Heb je dat nog nooit gehoord? Dat zegt ze altijd als ze echt boos op me is. Maar het is al een tijd geleden dat ik het nog heb gehoord. Dat was meestal toen ik klein was."

Ik heb jaren nadien zo nu en dan nog eens "Martinus" gehoord. Hoe oud hij ook was.

Meme in pinnewaar

Zoals ik gisteren al vertelde, was pa de "kleinen" van zijn gezin. En dat is hij ook altijd een beetje gebleven, hoewel zijn postuur dat zou tegenspreken. Hoe oud pappie Martin ook was, zijn moedertje Agnès hield altijd een oogje in het zeil. Zelfs op zijn 47ste.

Dat was in 2007, het jaar waarin Japie en ikzelf afstudeerden. Tijdens het laatste trimester moest Japie binnen zijn richting logistiek management een stage volgen. Na wat zoekwerk belandde hij in Gent. Hij had een kot nodig en pa sprak een goede connectie van hem aan. Zo logeerde Japie tijdens de week bij Jean Mercier.

De stage startte maandag vroeg, dus Japie vertrok altijd naar Gent op zondag avond. Met de trein, want dat was het makkelijkst, als ze geen vertraging hadden natuurlijk. En pa bracht hem dan naar het station in Kortrijk.

Maar ...  tijdens 1 bepaalde week was er een klein probleempje. Op zondagavond was er mosselfestijn in café de Litanie/Den Bottle in de Wittemolenstraat. Een zeer gezellig eet- en praatcafé dat helaas niet meer bestaat. Pa was er samen met een hoop vrienden maar had helaas zijn gsm vergeten. Met de gsm van een vriend belde hij naar onze vaste telefoon en ik nam op.

"Timmie, ik ben mijn gsm vergeten. Als jullie mij nodig hebben, om te voeren naar het station ofzo, bel op de gsm van Luc Leroy."

Ik noteerde het nummer en ging wat op de computer zitten. Japie kwam thuis, en op de één of andere manier hadden we elkaar net gemist. Ik kon hem dus niet zeggen dat pa zijn gsm vergeten was en dat hij Luc moest bellen.

Japie, nietsvermoedend, belde naar pa zijn gsm en na ettelijke tevergeefse pogingen gaf hij het op. Hij had een ander idee! Hij belde naar meme Agnès want vaak vertoefde pa (en ook wij) daar op zondag avond. Het was rond een uur of acht, en meme zat al samen met André in nachtjapon (of pinnewaar) in de zetel tv te kijken.

"Hallo meme, Japie hier. Is pa daar?"
"Je pa, nee. Die zit mossels te eten in de Littannie."
"Ah ok, ik probeer hem te bellen want ik moet naar het station in Kortrijk".
"Hoe, is hij niet bereikbaar? Moet ik hem halen?"
"Nee meme, ik zal nog proberen bellen."

Maar dat was niet voldoende voor meme. Zij had een ander plan ...

Ik kwam Japie tegen en zei hem dat hij Luc Leroy moest bellen omdat pa zijn gsm vergeten had.
"Oei, en ik heb meme al gebeld ...".

Enkele momenten later vloog de voordeur open en kwam papa binnen gestoven.
"Ik ben hier en zal je naar Kortrijk voeren. Maar bel nooit ... nooit of te nimmer meer naar meme!!!!"
"Waarom pa?"
"Waarom? Ik ben 47, 47!!! En ik sta daar in de Litanie op het gemak één te drinken met mijn maten. En dan vliegt de deur daar open, en wie staat daar??? Meme Agnès in haar pinnewaar en ze doet teken met haar vingertje van "Kom hier". Al mijn maten lachen en ik naar haar.
"Je zoon heeft gebeld en je bent niet bereikbaar, hij moet naar Gent."
"Ja moeder, mijn gsm ligt thuis, hij moest bellen naar ..."
"Niets te maren, ga hem maar voeren naar Kortrijk".
En ik stond daar voor Piet Snot!! Mijn moederke van eind de 70 die in haar pinnewaar haar zoon van 47 uit café haalt terwijl haar vriend André in de auto zit te wachten, ook in zijn pinnewaar. Ik was de grap van de avond. En mijn maten maar lachen!!"

Een kwartier lang liep hij te briezen tot hij dan Japie naar Kortrijk voerde. De dag nadien was hij ook nog razend, en ging hij zelfs maar 's avonds laat eens op bezoek bij zijn moedertje.
"Je mocht dat niet meer doen, moeder! Ik ben oud en wijs genoeg."
"Jij moet maar bereikbaar zijn, je hebt een gsm. Dus!!"

Er volgde een koude oorlog van amper een dag, en dan was alles ok!

47 of niet, hij bleef de kleinen!!

TG

Jongste zus

Vandaag wordt papa's jongste zus Christa 62. Papa zelf zou dit jaar 55 zijn geworden, dus wie goed telt merkt op dat hij maar liefst 7 jaar scheelde met zijn zus. Zijn broer Hedwig was 15 jaar ouder, en zijn zus Annie 14 jaar. Onze Martin was dus duidelijk een achterkomertje. Als kakkernestje werd hij goed verzorgd door zijn broer en zussen. Toen zijn moeder Agnès weg was om te werken, ontfermden zij zich over "de kleinen".
Hedwig en Annie slaagden er zelfs een keer in om de volledige stapel luiers (toen nog katoenen herbruikbare exemplaren) te verbruiken.

Om baby Martin rustig te houden hadden ze "tsjoeke, tsjoeke baby" uitgevonden. Zijn broer en zus namen hun kleine broer op de schoot en imiteerden een treintje en liepen ermee rond terwijl ze hem zachtjes schudden. Ze zongen van "tsjoeke tsjoeke baby". Kleine Martin vond dat zo leuk, dat het op den duur de enige manier was om rustig te worden. Dus mocht meme Agnès ook 's avonds na haar werk rondhotsen als "tsjoeke tsjoeke baby" met haar kleine spruit om hem te kalmeren. Kleine pappie sliep met moeder Agnès en vader Nestor in de Voute in het kleine rijhuis in de Iepersstraat, terwijl zijn broer en zus op de zolder sliepen. 's Nachts hoorden zij het deuntje door het huis weergalmen.

Een al iets grotere Martin profiteerde van het leeftijdsverschil met zijn zus om al uit te gaan in Leuven. Toen tante Christa op kot zat, was pappie Martin er als de kippen bij om haar te bezoeken. Dat deed hij telkens hij vakantie had in het middelbaar onderwijs en er dus nog les was aan de unief. Hij bleef de ganse dag rondhangen in de living van haar kot. Als ze 's avonds een stapje ging zetten, dan vergezelde hij haar en haar vriendinnen maar al te graag.

En een nog grotere Martin kon zeker en vast op zijn zus rekenen in tijden van hoge nood. Zoals je thesis kunnen afwerken en nog tijd hebben om te blokken voor de eindexamens. Pa studeerde af als licentiaat fysica, maar heeft dit voor een heel groot deel te danken aan zijn zus Christa. Zijn laatste jaar was het enige dat hij zonder herexamens afwerkte. Anders was zijn motto altijd: "Wat je in 12 maanden kunt doen, moet je niet proberen in 10 maanden". Maar dit keer lag het anders. Als hij slaagde voor eerste zit, mocht hij met zijn lief en haar vader mee op reis, mijn ma en pepe dus. Dus ging hij er volop voor maar hij had het zichzelf zeer moeilijk gemaakt.

Want hij was zo laat met zijn thesis, dat hij die onmogelijk kon schrijven EN blokken tegelijk. Mijn tante ontfermde zich over pappie en liet hem rustig studeren op het terras van haar huis. In tussentijd heeft zij zijn volledige thesis uitgetypt. Hij studeerde af, zonder één buis. Mijn tante en ma gingen naar zijn proclamatie, want hijzelf wist de uitslag intussen al.

Een foto van een op het gemak studerende Martin vind je hieronder samen met nog wat leuke kiekjes van hij en zijn zus(sen)!

Happy birthday,

TG

Kleine Martin geflankeerd door zijn zussen Annie (links) en Christa (rechts). Vermoedelijk op de plechtige communie van Christa.

Een rustig studerende Martin.

In 1983 steekt Martin zijn zus Christa en schoonbroer Luc een handje toe bij de aanleg van hun terras.

Zijn zus Christa controleert jaren na het verversen van "de kleinen" zijn luiers of alles nog aanwezig is in de onderste regionen.

Martin en zijn zussen Annie (links) en Christa (rechts) zovele jaren na de plechtige communie.

Een kiekje die papa Martin nog heeft genomen met zijn gsm. Zijn zus Christa en schoonbroer Luc tijdens een wandeltocht in de Gavers genomen op 5 september 2010.

Belle, belle, belle

Volgende maand word ik 30 en ik was even de verjaardagscadeaus die ik ooit al heb gekregen aan het oplijsten. Daar zitten echt wel de gekste dingen tussen. Het allerlaatste cadeau die ik van pa kreeg, is wel memorabel, maar die hou ik voor als het zover is.

Vandaag hou ik het op een serie dvd's die ik van hem kreeg. Schijfjes met daarop videoclips van één van mijn toenmalige muzikale helden: Claude Francois.

Vraag me niet hoe ik ooit fan ben geworden van Clo-Clo, maar ik weet dat ik toen één van de weinige twintigers was die überhaupt een cd, laat staan een dvd van de man had. In ons jeugdhuis was ik één van de excentrieke uitzonderingen die de man door de boxen liet galmen.

Ik heb me vaak krom gelachen met zijn danspasjes. De één al gekker dan de ander. Maar pa en ik waren het hierover zeker eens: belles, belles, belles was toch zijn gekste.

TG

Car wash

Mijn kleine kornuit heeft een wel heel speciale interesse. Hij is gefascineerd door car washen en auto's wassen. Op youtube bekijkt hij alleen nog maar video's van car washen. Vergeet Bumba, troetelbeertjes, ... Auto's wassen it is. Ook thuis speelt hij car wash met ons wasrek en plumeau. Zijn speelgoedgitaar gebruikt hij als spuit.

Maar helemaal fantastisch wordt het als hij op bezoek gaat bij opa en oma in Herzele. Mijn schoonouders hebben namelijk een car wash. Als we op bezoek gaan, is Artuur er niet weg te slaan. Hij wil constant alles zien en helpen.

Ik maakte onlangs een filmpje van hun car wash, waarin ook Artuur staat te helpen aan de zijde van zijn opa en oma. Ik heb het op youtube gezet, en sindsdien bekijkt hij het vijf keer achter elkaar. Je kan het filmpje vinden door op deze link te klikken: https://www.youtube.com/watch?v=3UmPc8_1C3k

Hij vindt het ook super om in Eliens of mijn auto te zitten terwijl het machine zijn werk doet. Hij komt dan uit de auto en roept naar zijn opa "Opa, opa, bottels daaien, bottels daaien". Zijn ogen blinken dan, net alsof hij van een attractie in Bellewaerde komt.

Zo zie je maar dat kinderen de interesses van hun ouders en grootouders overnemen.

Elien is opgegroeid met een car wash, maar ik ging er maar sporadisch eens heen. Maar ik herinner me wel dat het wel een leuke ervaring was. In Gullegem aan de supra bazar is er een car wash en daar gingen wij naartoe. Als kleine bengel  was dat wel spannend, zo van die borstels overal en de auto die vanzelf vooruit ging.

Later gingen we eerder naar een self car wash, in Bissegem. Het Olifantje heet(te) die. Dat was minder spannend en avontuurlijk. Maar wel eens grappig om een foto van je pa te nemen om te zien wat het effect was. Zoals je hieronder kan zien.

TG