Ik kan me nog de geur van het gerecht voor de geest halen, en zie in gedachten nog het pannetje waar mijn ma de bonen in klaarmaakte: grijsblauw met spikkels en metaalachtig.
De allerlaatste keer dat ik met pa samen iets heb gegeten, was trouwens zijn favoriete gerecht. Het was vrijdag 15 oktober en ik was om 12u30 thuis van het werk. Ik kwam binnen en zag de maaltijd op tafel staan. Ik heb ongetwijfeld mijn neus gekruld, en met lange tanden gegeten.
Maar had ik geweten dat het de laatste keer zou zijn dat met pa aan tafel zou zitten, dan had ik er misschien wat meer van moeten genieten. Of blijven eten om de tijd te rekken tot de bonen uit mijn oren kwamen.
Als, als, ...
In het leven moet je nu éénmaal verder met wat is gebeurd. Aan "als" heb je eigenlijk maar zelden iets ... Als komt altijd te laat.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten