Sleutelmomenten

Aandachtige kijkers van de laatste aflevering van de Planckaerts zullen zich misschien de scène herinneren dat papa Martin met een doos in de hand aan de achterdeur van meme Agnès staat (2:50). Hij draait zich om en vraagt droog: "Waar zijn mijn sleutels".

Toen ik het beeld zelf opnieuw bekeek, dacht ik te herinneren dat pa toch vaak een sloddervos was die zijn spullen kwijtraakte. Zo ook op dat fragment. Dat was wel zo, maar op deze scène is er wel wat meer aan de hand. Dat schoot me plots te binnen toen mijn eigen zoon Artuur er met mijn sleutelbos vandoor ging. Hij speelt er graag mee, en probeert er allerlei zaken mee te openen: kasten, deuren, speelgoed.

Het gebeurt vaak dat ik dan zo mijn sleutels moet zoeken voor ik ergens vertrek. Na even zoeken vind ik ze op de gekste plaatsen terug. In het karretje van zijn traktor, in een Fisher Price-huisje, tussen een kolonie knuffelberen ... Ook als we op bezoek zijn bij mijn moeder haalt hij er de gekste toeren mee uit. Gelukkig houdt oma altijd bij waar ze liggen.

Die sleutels-van-pa-verbergen-gekte heeft hij duidelijk van mij. Al doet hij dat niet opzettelijk. Zoals aangegeven, in de scène uit de Planckaerts was pa het slachtoffer van één van mijn plagerijen. Bij meme had hij de slechte gewoonte om zijn sleutelbos op haar tafel te leggen. Toen hij niet keek, verborg ik die bos onder een berg kranten of roddelblaadjes. Of ik verstopte ze in mijn eigen broekzakken. En meme had het altijd gezien, maar knipoogde en speelde het spel mee. Keer op keer trapte hij er in.

"Merde, ik ben mijn sleutels weer kwijt. Heeft iemand mijn sleutels?"

Hij liep dan een tijdje zoeken, of was zelfs al aan de auto en keerde opnieuw naar binnen. Totdat meme hem uit de knoei hielp. En de volgende keer liep hij er weer met beide ogen in.

Zo ook op de scène in de Planckaerts op minuut 2:50.