Dat heeft denk ik te maken met onbewuste perioden van stress. Niet zozeer van het werk, want sinds ik van werk veranderd ben, voel ik me in alle geval stukken rustiger en beter in mijn vel.
De stress tijdens het slapen speelt me parten sinds pa is gestorven. In je onderbewustzijn speelt zich nog heel wat af en soms heb je wel van die nare dromen. Of leuke dromen waarin hij weer levend en wel voor je staat alsof er nooit iets is gebeurd. Maar dat zorgt dan wel voor een domper bij het wakker worden. Alsof iemand op je maag heef staan springen terwijl je sliep. Dat is zeker niet elke nacht zo, dat komt met perioden en dan is knarsetanden één van de gevolgen.
Dat is nu gelukkig opgelost dankzij de beugel.
Voor de rest heb ik nooit een beugel moeten dragen, net als mijn broer. Mijn vader heeft er nog één gehad, maar dat was blijkbaar geen echt succes. Mijn meme Agnès vertelde me ooit dat pa te horen kreeg van de tandarts dat hij een beugel moest dragen als kleine jongen. Geen vaste beugel, maar ook een soort mondstuk dat je éénvoudig weer er uit kon krijgen. Wat hem ook lukte.
Luttele uren nadat kleine Martin zijn beugel had ingestoken, was meme bezig met aardappelen schillen. Toen ze de vuilbak opendeed schrok ze zich een bult. Haar kleine deugniet had zijn beugel al een plaats gegeven tussen het vuil.
Meme spoelde het boeltje af en maande hem aan de beugel weer in te doen. Maar enkele uren later was de beugel al opnieuw bij het afval beland. Ik denk dat meme het toen heeft opgegeven.
Een zeer korte carrière dus!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten