Maar Martinus was een "koosnaam" die pa niet meteen associeerde met een gezellig dorp of feest. Als hij de naam "Martinus" hoorde, dan was dat meestal in combinatie met een scherp stemmetje, een belerende vinger en een doordringende blik!
Ik hoorde Martinus voor het eerst tijdens één of ander feest. Ik denk kerstmis ofwel moederkesdag. Pa was enkele dagen ervoor ziek geweest en moest antibiotica slikken. Maar na enkele dagen hield hij het voor bekeken en stopte hij met de pillen, hoewel hij die eigenlijk volledig moest uitnemen. Pa arriveerde op het feest dat doorging bij mijn tante Christa thuis, en zette zich in de zetel. Ik zat pal naast hem. Daar begon hij ferm te hoesten. Meme, die in de keuken stond, hoorde dat en vroeg aan mijn moeder of hij nog steeds ziek was.
"Ja, niet moeilijk, hij wil zijn antibioteca niet uitnemen".
Vanuit mijn ooghoek zag ik meme uit de keuken naar hem toestappen.
"Martinus, wat hoor ik daar! Je moet je antibioteca uitnemen. Vanneste zegt dat dat moet."
"Maar moedre, ik was al veel beter."
"Ge moet je antibioteca uitnemen, verstaan!".
"Ja moeder."
Moedertje Agnès slenterde terug naar de keuken terwijl pa met hangende pootjes in de zetel zat. Ik bulderde van het lachen.
"Martinus, waar haalt ze het?"
"Heb je dat nog nooit gehoord? Dat zegt ze altijd als ze echt boos op me is. Maar het is al een tijd geleden dat ik het nog heb gehoord. Dat was meestal toen ik klein was."
Ik heb jaren nadien zo nu en dan nog eens "Martinus" gehoord. Hoe oud hij ook was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten