De meeste plechtige communies zijn intussen achter de rug. Toch schoot me nog een leuke anekdote te binnen. Eéntje uit 1998 van tijdens de plechtige communie van mijn neef Rob.
Datzelfde jaar deed ook mijn broer Japie zijn plechtige communie, enkele weken voor mijn neef. Met het geld van zijn communie kocht mijn broer een nieuw videospel voor onze nintendo 64. De spelconsole waar ook pa fan van was en die hij voor ons had gekocht na een weddenschap (zie blogbericht nintendo 64).
Japie haalde het voetbalspel "International Superstar Soccer" binnen, een zeer verslavend voetbalspelletje. En voor die tijd zeer levensecht.
zondag 31 mei 2015
zaterdag 30 mei 2015
Verstrooidheid
Deze blogger was blijkbaar de laatste dagen wat verstrooid want ik zit een dagje achter met de berichten. Gezien het een regenachtige zondag is, gaan we dit euvel eens recht zetten! Want we hebben nog zoveel leuke herinneringen aan onze Martin op te halen: reizen, sporten, werk, anekdotes, ... We gaan ook nog eens in zijn kleerkast duiken, de platenkast opnieuw eens opengooien, nog wat video's tonen, nog een berg foto's uit allerlei periodes.... Materiaal genoeg om te delen.
Maar de verstrooidheid die me dezer dagen is beslopen is zeker en vast een erfelijk iets. Want onze pa die was ook vaak verstrooid. Zelfs als je face to face met hem zat te praten kon hij afgeleid zijn. En probeerde hem dan maar weer in de bewoonde wereld te krijgen. Ons haar kwam er vaak recht van.
Zo kon je tegen hem iets vragen, en pas 5 minuten later antwoord krijgen.
"Pa, wanneer ga je naar meme?"
En dan bleef hij voor zich uit staren alsof je niet bestond. Of hij antwoordde gewoon "Ja".
"Hoe laat ga je?"
"Ja."
En dan moest je even wachten tot je die blik op zijn gezicht zag, waarbij duidelijk werd dat het lichtje bovenaan weer actief was.
"Wat vroeg je, Timmie?"
"Wanneer we naar meme gaan?"
"Ah, rond 19 uur."
Soms kwam het antwoord pas veel later.
"Pa, waar ga je volgende week naartoe?"
En dan zat hij daar 5 minuten. Ondertussen bleef ik zitten en las iets toen plots een stem weerklonk.
"Naar Toulouse."
Ik was intussen al bijna vergeten wat ik hem had gevraagd.
Deze verstrooide toestand was soms op de muren van op te lopen. Maar soms kon die ook handig zijn. Gezien hij meestal "ja" antwoordde, kon je hem vanalles doen beloven. Vooral mijn zus Suzan was daar kampioen in.
"Pa, mag ik naar daar?"
"Gaan we samen naar, ..."
En als Suzan dan langskwam om samen met pa weg te gaan, dan viel hij uit de lucht.
"Hoezo, heb ik dat beloofd?"
"Ja, je zat daar op het terras en je hebt ja gezegd."
En dan kon hij beginnen vloeken.
"Merde, ze hebben me weer liggen!"
Ik heb altijd wel kunnen lachen met zijn verstrooidheid. Ik kon me niet inbeelden hoe het mogelijk was dat iemand tegen je zat te praten, en je het totaal niet hoorde. Of dat je antwoord pas veel later kwam.
Maar ik heb dat geërfd van onze Martin. Ook ik lijd aan dezelfde verstrooidheid. Tot ergernis van van mijn huisgenoten. Gelukkig hebben ze me nog niks doen beloven. Maar als Artuur iets van zijn tante mee heeft, zal dat ooit wel gebeuren!
TG
Maar de verstrooidheid die me dezer dagen is beslopen is zeker en vast een erfelijk iets. Want onze pa die was ook vaak verstrooid. Zelfs als je face to face met hem zat te praten kon hij afgeleid zijn. En probeerde hem dan maar weer in de bewoonde wereld te krijgen. Ons haar kwam er vaak recht van.
Zo kon je tegen hem iets vragen, en pas 5 minuten later antwoord krijgen.
"Pa, wanneer ga je naar meme?"
En dan bleef hij voor zich uit staren alsof je niet bestond. Of hij antwoordde gewoon "Ja".
"Hoe laat ga je?"
"Ja."
En dan moest je even wachten tot je die blik op zijn gezicht zag, waarbij duidelijk werd dat het lichtje bovenaan weer actief was.
"Wat vroeg je, Timmie?"
"Wanneer we naar meme gaan?"
"Ah, rond 19 uur."
Soms kwam het antwoord pas veel later.
"Pa, waar ga je volgende week naartoe?"
En dan zat hij daar 5 minuten. Ondertussen bleef ik zitten en las iets toen plots een stem weerklonk.
"Naar Toulouse."
Ik was intussen al bijna vergeten wat ik hem had gevraagd.
Deze verstrooide toestand was soms op de muren van op te lopen. Maar soms kon die ook handig zijn. Gezien hij meestal "ja" antwoordde, kon je hem vanalles doen beloven. Vooral mijn zus Suzan was daar kampioen in.
"Pa, mag ik naar daar?"
"Gaan we samen naar, ..."
En als Suzan dan langskwam om samen met pa weg te gaan, dan viel hij uit de lucht.
"Hoezo, heb ik dat beloofd?"
"Ja, je zat daar op het terras en je hebt ja gezegd."
En dan kon hij beginnen vloeken.
"Merde, ze hebben me weer liggen!"
Ik heb altijd wel kunnen lachen met zijn verstrooidheid. Ik kon me niet inbeelden hoe het mogelijk was dat iemand tegen je zat te praten, en je het totaal niet hoorde. Of dat je antwoord pas veel later kwam.
Maar ik heb dat geërfd van onze Martin. Ook ik lijd aan dezelfde verstrooidheid. Tot ergernis van van mijn huisgenoten. Gelukkig hebben ze me nog niks doen beloven. Maar als Artuur iets van zijn tante mee heeft, zal dat ooit wel gebeuren!
TG
Onze Martin is zo verstrooid dat hij niet meer weet hoe hij in een zetel moet zitten.
vrijdag 29 mei 2015
Laat het gras maar groeien
Vandaag een regenachtige dag, dus totaal geen weer om het gras af te rijden. Het is beter te wachten tot het goed en wel droog is. Maar dat was iets wat onze pa niet zo goed snapte. Ik herinner me nog dat er een enge was waarin regenachtige dagen elkaar afwisselden met warme zon. En zo schoot het gras enorm snel. Onze tuin leek wel een jungle en pa kon het niet langer aanzien.
"Japie, ga jij eens het gras afrijden. Het is niet meer om aan te zien."
"En het is nog nat, dat gaat niet gaan."
"De zon zit uit, dat zal wel in orde komen."
En hij bleef zeuren totdat Japie begon aan zijn taak. Ikzelf mocht het gras niet afrijden wegens een allergie. Daardoor was Japie steeds genoodzaakt het gras af te rijden. Mijn allergie is vreemd genoeg spoorloos verdwenen toen ik in 2011 een huis had gekocht en mijn eigen gras moest afrijden. Met de grasmachine van onze Martin. Anno 2015 vind ik het een enorme leuke bezigheid.
Pa en ik vertrokken ergens naartoe toen plots zijn gsm rinkelde. Hij nam hands-free op.
"Hallo genialen, rararara, wiens grasmachine zit momenteel geblokkeerd door het natte gras?"
"Is het waar Japie?"
"Nee, tis een grap. Tuurlijk is je grasmachine geblokkeerd, het gras is nog helemaal nat."
"Ja, wacht dan maar tot het droog is, Japie."
"Kus mijn kloten."
En wachtte Japie nog even alvorens hij weer weer verder deed om onze Martin zijn tuin weer netjes te krijgen.
TG
"Japie, ga jij eens het gras afrijden. Het is niet meer om aan te zien."
"En het is nog nat, dat gaat niet gaan."
"De zon zit uit, dat zal wel in orde komen."
En hij bleef zeuren totdat Japie begon aan zijn taak. Ikzelf mocht het gras niet afrijden wegens een allergie. Daardoor was Japie steeds genoodzaakt het gras af te rijden. Mijn allergie is vreemd genoeg spoorloos verdwenen toen ik in 2011 een huis had gekocht en mijn eigen gras moest afrijden. Met de grasmachine van onze Martin. Anno 2015 vind ik het een enorme leuke bezigheid.
Pa en ik vertrokken ergens naartoe toen plots zijn gsm rinkelde. Hij nam hands-free op.
"Hallo genialen, rararara, wiens grasmachine zit momenteel geblokkeerd door het natte gras?"
"Is het waar Japie?"
"Nee, tis een grap. Tuurlijk is je grasmachine geblokkeerd, het gras is nog helemaal nat."
"Ja, wacht dan maar tot het droog is, Japie."
"Kus mijn kloten."
En wachtte Japie nog even alvorens hij weer weer verder deed om onze Martin zijn tuin weer netjes te krijgen.
TG
Onze Artuur op de grasmachine van opa.
donderdag 28 mei 2015
Nachtelijke lasagne
Van spaghetti gaan we over naar lasagne. Een gerecht dat pa niet echt zo lag. Ik had je al verteld dat hij op zijn trouwdag 's morgens uitgeteld was door een lasagne die hem slecht was bevallen (zie blogbericht lasagne). En een andere keer raakte hij er zelfs nooit toe om zijn gerecht op te eten.
Mijn ma moest soms in het weekend werken. Daarom haalde ze vaak pizza's of bereide gerechten voor ons, zodat pa zijn kookkunsten niet echt hoefde uit te halen. Op vrijdag ging ze langs bij de Italiaan Da Romeo in Gullegem, en haalde er pizza's voor ons en een gerechtje voor pa: lasagne. Ze stopte die in de frigo zodat we alles op zaterdag makkelijk konden binnenspelen.
Maar de nacht van vrijdag op zaterdag gingen zowel Japie en ik een stapje zetten in Heule. Hij naar JC Den Ast en ik naar JH Quo Vadis. Om een uur of 4 landde ik thuis. Ik opende de deur, en zag nog licht branden. Japie zat in de zetel te eten met verwaterde ogen. We hoorden iemand naar beneden komen. Het was ma, die opstond om te gaan werken.
"Zijn jullie nog op? En Japie, zit jij nog te eten?"
Het gesprek had pa wakker gemaakt en hij riep vanuit zijn bed.
"Is het daar koffieklets beneden? Moeten jullie niet slapen?"
Enzo keerden Japie en ik naar bed, om rond een uur of 11u00 op te staan. We gingen in de zetel zitten toen onze pa kwam binnen gewandeld.
"Moet ze hier zien zitten, onze helden. Onze nachtelijke ridders. Zijn ze nog een beetje moetjes? Beetje vroeger slapen hé gasten, in plaats van nachtelijke feestjes te bouwen. Was er een feestje vannacht?"
"Nee, we kwamen thuis en ma was net op om te werken."
"Azo. Wel, ik ga naar meme, en als ik terug ben gaan we eten. Of hebben jullie niet veel honger?"
"Pizza gaat er altijd in hé pa!"
"Haha, niet voor mij! Mammie heeft een lekkere lasagne mee van Da Romeo voor mij."
Ik zag Japie plots bleker worden. Ik herinnerde me plots het nachtelijk tafereel en een etende Japie.
"Bedoel je die lasagne die Japie vannacht zat op te eten pa?"
"Wablieft? Japie, waar is die lasagne?"
Hij werd bleek en wees aarzelend naar de achterruit. Pa liep er naartoe met ons in zijn kielzog.
Door de ruit zagen we het bakje lasagne staan bij de kattenbak. Onze kat zat rustig te knabbelen aan de lasagne, die Japie zelfs niet eens half had opgegeten. Ze keek op naar haar baasje die knalrood werd.
"Dat is proper! Ge zijt niet goed zeker? Mijn eten!! Mijn lasagne!"
"Ik had nog honger pa."
"Je moet 's avonds eten, niet midden in de nacht! Idioot. Trek jullie plan met het eten, ik ga op restaurant."
Hij liep vloekend en boos weg naar buiten. Japie en ik keken naar buiten, en zagen de kat rustig verder eten.
TG
Mijn ma moest soms in het weekend werken. Daarom haalde ze vaak pizza's of bereide gerechten voor ons, zodat pa zijn kookkunsten niet echt hoefde uit te halen. Op vrijdag ging ze langs bij de Italiaan Da Romeo in Gullegem, en haalde er pizza's voor ons en een gerechtje voor pa: lasagne. Ze stopte die in de frigo zodat we alles op zaterdag makkelijk konden binnenspelen.
Maar de nacht van vrijdag op zaterdag gingen zowel Japie en ik een stapje zetten in Heule. Hij naar JC Den Ast en ik naar JH Quo Vadis. Om een uur of 4 landde ik thuis. Ik opende de deur, en zag nog licht branden. Japie zat in de zetel te eten met verwaterde ogen. We hoorden iemand naar beneden komen. Het was ma, die opstond om te gaan werken.
"Zijn jullie nog op? En Japie, zit jij nog te eten?"
Het gesprek had pa wakker gemaakt en hij riep vanuit zijn bed.
"Is het daar koffieklets beneden? Moeten jullie niet slapen?"
Enzo keerden Japie en ik naar bed, om rond een uur of 11u00 op te staan. We gingen in de zetel zitten toen onze pa kwam binnen gewandeld.
"Moet ze hier zien zitten, onze helden. Onze nachtelijke ridders. Zijn ze nog een beetje moetjes? Beetje vroeger slapen hé gasten, in plaats van nachtelijke feestjes te bouwen. Was er een feestje vannacht?"
"Nee, we kwamen thuis en ma was net op om te werken."
"Azo. Wel, ik ga naar meme, en als ik terug ben gaan we eten. Of hebben jullie niet veel honger?"
"Pizza gaat er altijd in hé pa!"
"Haha, niet voor mij! Mammie heeft een lekkere lasagne mee van Da Romeo voor mij."
Ik zag Japie plots bleker worden. Ik herinnerde me plots het nachtelijk tafereel en een etende Japie.
"Bedoel je die lasagne die Japie vannacht zat op te eten pa?"
"Wablieft? Japie, waar is die lasagne?"
Hij werd bleek en wees aarzelend naar de achterruit. Pa liep er naartoe met ons in zijn kielzog.
Door de ruit zagen we het bakje lasagne staan bij de kattenbak. Onze kat zat rustig te knabbelen aan de lasagne, die Japie zelfs niet eens half had opgegeten. Ze keek op naar haar baasje die knalrood werd.
"Dat is proper! Ge zijt niet goed zeker? Mijn eten!! Mijn lasagne!"
"Ik had nog honger pa."
"Je moet 's avonds eten, niet midden in de nacht! Idioot. Trek jullie plan met het eten, ik ga op restaurant."
Hij liep vloekend en boos weg naar buiten. Japie en ik keken naar buiten, en zagen de kat rustig verder eten.
TG
woensdag 27 mei 2015
Spaghetti
Mijn ma heeft haar huis wat verbouwd en opgeknapt. Daardoor kon onze wekelijkse afspraak samen met broer, zus, vrijers en kids even niet doorgaan. Maar gisteren waren we weer allemaal van de partij om te aperitieven en te eten. En meteen één van mijn persoonlijke favorieten op het menu: spaghetti.
Een gerecht dat onze pa ook wel lustte. Maar waarvan hij toch wel wat wind moest lossen. Zo herinner ik mij een fietstocht met hem toen ik nog een broekventje was. Het was zondag middag en er was ook spaghetti op het menu. Na de maaltijd gingen we met de fiets naar het Bijenhof in Wevelgem, langs de Leie. Ik zat op de fiets van pa, op een stoeltje achter hem. Het was een warme dag, en hij droeg een t-shirt. Ik vond niks grappiger dan die op te heffen of om mijn hoofd er onder te verstoppen.
En dat was op zich wel leuk tot pa plots wat ruimte moest maken in zijn maag. Ik voelde het nog warmer worden onder zijn t-shirt en plots kon ik zelfs bijna niet meer ademen. Ik haalde mijn hoofd van onder zijn shirt en de geur van spaghetti en dergelijke kon rustig wegwaaien. Ik besloot om niet meer onder zijn shirt te kruipen, maar dat hielp niet. Zijn maag bleef maar plaats maken, en gelukkig waren we in open lucht, zodat de gassen zeer vlug konden ontsnappen. De rit langs de Leie bleef maar duren. En hoe verder we reden, hoe meer gas er ontsnapte. Ik hoorde het gewoon vertrekken uit dat grote lijf voor mij op de fiets.
Gelukkig haalde ik heelhuids het Bijenhof, en wat buitenspelen heeft me opgekikkerd. Op de terugweg was de spaghetti gelukkig al lang verteerd.
TG
Een gerecht dat onze pa ook wel lustte. Maar waarvan hij toch wel wat wind moest lossen. Zo herinner ik mij een fietstocht met hem toen ik nog een broekventje was. Het was zondag middag en er was ook spaghetti op het menu. Na de maaltijd gingen we met de fiets naar het Bijenhof in Wevelgem, langs de Leie. Ik zat op de fiets van pa, op een stoeltje achter hem. Het was een warme dag, en hij droeg een t-shirt. Ik vond niks grappiger dan die op te heffen of om mijn hoofd er onder te verstoppen.
En dat was op zich wel leuk tot pa plots wat ruimte moest maken in zijn maag. Ik voelde het nog warmer worden onder zijn t-shirt en plots kon ik zelfs bijna niet meer ademen. Ik haalde mijn hoofd van onder zijn shirt en de geur van spaghetti en dergelijke kon rustig wegwaaien. Ik besloot om niet meer onder zijn shirt te kruipen, maar dat hielp niet. Zijn maag bleef maar plaats maken, en gelukkig waren we in open lucht, zodat de gassen zeer vlug konden ontsnappen. De rit langs de Leie bleef maar duren. En hoe verder we reden, hoe meer gas er ontsnapte. Ik hoorde het gewoon vertrekken uit dat grote lijf voor mij op de fiets.
Gelukkig haalde ik heelhuids het Bijenhof, en wat buitenspelen heeft me opgekikkerd. Op de terugweg was de spaghetti gelukkig al lang verteerd.
TG
dinsdag 26 mei 2015
Extra time
Vandaag is het exact 16 jaar geleden dat de mooiste voetbalherinnering die ik heb plaatsvond. Manchester United trad in Camp Nou in Barcelona aan in de finale tegen Bayern München. Het hele seizoen 1998-1999 had ik Man U gevolgd in zowel de competitie, beker als Champions League. Samen met onze klas in uit het tweede middelbaar in het Sint-Pauluscollege in Moorsele.
Man United had op 26 mei 1999 al de kampioenstitel op zak en de landsbeker. Als ze Bayern versloegen, dan hadden ze de legendarische Treble beet. En het zag er goed uit, want de ploeg was al enkele keren door het oog van de naald gekropen via spectaculaire comebacks. In de halve finale van de beker van Engeland scoorde Giggs een magnifieke golden goal, en in de halve finale van de Champions League bogen ze in het kamp van Juventus een 2-0 achterstand om in een 2-3 winst.
Dus zaten we gespannen in de zetel te kijken naar het duel. Maar het liep in het begin al foute. Via een vreemde vrije trap in het eerste kwartier kwamen de Red Devils op achterstand. Ik was kwaad van woede en zou dat bijna de volledige match blijven. Want Bayern bleef komen en knalde verschillende pogingen op de paal, lat, ... En Manchester kon er weinig tegenover zetten.
Ik vloekte en vloekte maar door. Zonder dat ik het wist had pa alles opgenomen met een bandrecorder. Als Frank Raes commentaar gaf, dan gaf ik er nog hardere commentaar bij. De Duitsers moesten het ontgelden. Maar ook pa zat wel op het puntje van zijn stoel, omdat hij totaal geen fans was van de Duitsers. Toen ze plots even voor het einde van de match hun kapitein Lothar Mattheus al een applausvervanging gaven, kreeg hij het ook.
"Jongens toch, ik hoop dat ze er nog een paar tegen hun netten krijgen. Zo arrogant om die idioot van een Lothar eraf te halen. Zak van een kerel."
Nee, hij had het niet voor Lothar.
De vervangingen aan de kant van Manschester United waren een stuk beter. Teddy Sherringham en Olé Gunnar Solksjaer kwamen op het veld en met onverhoopt succes. De 90 minuten waren om en er moesten 3 minuten extra tijd gespeeld worden.
In de 91ste minuut werd de bal knullig door de Duitserse in hoekschop gewerkt. Beckham schoot die corner het veld in, en via wat omwegen knalde Teddy Sherringham de gelijkmaker binnen. 1-1 en pa schoot uit de zetel en ik liep rondjes rond onze tafel. We brulden van blijheid. Het was gelijk en dus gingen er wel verleningen komen. Of toch niet?
In de 92ste minuut kwam Manchester opnieuw opzetten en belandde de bal opnieuw in corner. Alle roodhemden in het stadium vierden op, en ook pa en ikzelf stonden recht. Beckham stuurde bal het veld in, Sherringham kopte door en een tipje van de voet van Olé Gunnar Solksjaer was genoeg om de bal in het dak van het doel te knallen. 2-1. Game over voor de Duitsers en Manchester United had een onmogelijke prestatie neergezet.
Ik liep nog meer toeren rond de tafel en pa zat te gieren voor tv.
"Kijk Timmie, naar der Lothar. Hahaha, wat doet me dat een plezier om die zijn gefrustreerde muil te zien. Hahaha, loser!!!"
De opnames die hij had gemaakt klonken nu echt wel hilarisch.
Dagen nadien genoten we nog na van de overwinning van Manchester United, en pa moest ook een dagje naar Engeland voor het werk en bracht de kranten van daar mee. Fantastische taferelen van de feesten in Manchester. Hij had voor Japie en mij ook een souvenir mee, een embleem van de club voor aan de deur van onze slaapkamer. Enkele maanden later gingen ma en hij naar Barcelona en brachten ze truitjes van Beckham mee van aan het stadium van Camp Nou, waar United een maand voordien ons, en zoveel andere fans, ultiem voetbalplezier had bezorgd.
Na al die jaren voel ik opnieuw kippenvel bij het beschrijven van die goals en steeds als ik de beelden herbekijk voel ik de euforie.
Glory, glory Man United!
TG
Man United had op 26 mei 1999 al de kampioenstitel op zak en de landsbeker. Als ze Bayern versloegen, dan hadden ze de legendarische Treble beet. En het zag er goed uit, want de ploeg was al enkele keren door het oog van de naald gekropen via spectaculaire comebacks. In de halve finale van de beker van Engeland scoorde Giggs een magnifieke golden goal, en in de halve finale van de Champions League bogen ze in het kamp van Juventus een 2-0 achterstand om in een 2-3 winst.
Dus zaten we gespannen in de zetel te kijken naar het duel. Maar het liep in het begin al foute. Via een vreemde vrije trap in het eerste kwartier kwamen de Red Devils op achterstand. Ik was kwaad van woede en zou dat bijna de volledige match blijven. Want Bayern bleef komen en knalde verschillende pogingen op de paal, lat, ... En Manchester kon er weinig tegenover zetten.
Ik vloekte en vloekte maar door. Zonder dat ik het wist had pa alles opgenomen met een bandrecorder. Als Frank Raes commentaar gaf, dan gaf ik er nog hardere commentaar bij. De Duitsers moesten het ontgelden. Maar ook pa zat wel op het puntje van zijn stoel, omdat hij totaal geen fans was van de Duitsers. Toen ze plots even voor het einde van de match hun kapitein Lothar Mattheus al een applausvervanging gaven, kreeg hij het ook.
"Jongens toch, ik hoop dat ze er nog een paar tegen hun netten krijgen. Zo arrogant om die idioot van een Lothar eraf te halen. Zak van een kerel."
Nee, hij had het niet voor Lothar.
De vervangingen aan de kant van Manschester United waren een stuk beter. Teddy Sherringham en Olé Gunnar Solksjaer kwamen op het veld en met onverhoopt succes. De 90 minuten waren om en er moesten 3 minuten extra tijd gespeeld worden.
In de 91ste minuut werd de bal knullig door de Duitserse in hoekschop gewerkt. Beckham schoot die corner het veld in, en via wat omwegen knalde Teddy Sherringham de gelijkmaker binnen. 1-1 en pa schoot uit de zetel en ik liep rondjes rond onze tafel. We brulden van blijheid. Het was gelijk en dus gingen er wel verleningen komen. Of toch niet?
In de 92ste minuut kwam Manchester opnieuw opzetten en belandde de bal opnieuw in corner. Alle roodhemden in het stadium vierden op, en ook pa en ikzelf stonden recht. Beckham stuurde bal het veld in, Sherringham kopte door en een tipje van de voet van Olé Gunnar Solksjaer was genoeg om de bal in het dak van het doel te knallen. 2-1. Game over voor de Duitsers en Manchester United had een onmogelijke prestatie neergezet.
Ik liep nog meer toeren rond de tafel en pa zat te gieren voor tv.
"Kijk Timmie, naar der Lothar. Hahaha, wat doet me dat een plezier om die zijn gefrustreerde muil te zien. Hahaha, loser!!!"
De opnames die hij had gemaakt klonken nu echt wel hilarisch.
Dagen nadien genoten we nog na van de overwinning van Manchester United, en pa moest ook een dagje naar Engeland voor het werk en bracht de kranten van daar mee. Fantastische taferelen van de feesten in Manchester. Hij had voor Japie en mij ook een souvenir mee, een embleem van de club voor aan de deur van onze slaapkamer. Enkele maanden later gingen ma en hij naar Barcelona en brachten ze truitjes van Beckham mee van aan het stadium van Camp Nou, waar United een maand voordien ons, en zoveel andere fans, ultiem voetbalplezier had bezorgd.
Na al die jaren voel ik opnieuw kippenvel bij het beschrijven van die goals en steeds als ik de beelden herbekijk voel ik de euforie.
Glory, glory Man United!
TG
maandag 25 mei 2015
E.T.
Dit weekend niet alleen Sinksenfeesten op de Barakken in Moorsele maar ook in Kortrijk. En daar was zeer veel te doen, zoals optredens, loopwedstrijden en ook rommelmarkt. Oo zondag en maandag staan de straten vol met mensen die allerlei "rommel" verkopen. Altijd leuk om eens rond te lopen en te snuisteren.
Als kind herinner ik dat we vaak met pa en ma zijn geweest en dat we dan iets mochten kopen. Heel vaak kwamen we terug met een berg strips. Maar één bepaald jaar waren we op zoek naar knuffels van E.T.
E.T. is het buitenaards wezentje uit de gelijknamige film van Steven Spielberg. Pa had die film voor ons meebracht uit Engeland en we hadden hel wel 50 keer bekeken. Toen we hoorden dat er op de rommelmarkt knuffels en popjes van het wezentje te vinden waren, bleven we dan maar zoeken tot we er één vonden.
En gelukkig liep de zoektocht goed af, zodat we samen met pa en ma, en onze E.T.'s nog konden genieten van een terrasje. Want dat mocht ook niet ontbreken.
TG
zondag 24 mei 2015
Don't let me down
Vandaag was er opnieuw heel wat te beleven op de Sinksenfeesten op de Barakken in Moorsele. Eucharistie, aperitiefconcert, lunch, kinderanimatie, en ook optredens. Vanavond treedt o.a. de Moorseelse topper "The Simple Pigeons" op. Wat jong geweld in de keet.
In 2011 waren wij met "The Bjètles" aan de beurt om de tent op stelten te zetten. Een enorm belangrijk optreden omdat wij altijd in de buurt repeteerden en we dus iedereen eens moesten tonen wat we in petto hadden. Zelfs op de dag van ons optreden hielden we de buurt wakker. Want ze moesten Anderhalf uurtje muziek verzorgen terwijl onze setlist maar een goed uurtje was.
Dus voegden we in 2011 gauw wat nummers toe aan de set. En omdat pinksteren toen samen viel met Vadertjesdag, besloten we ook om ter ere van pa zijn absolute favoriete Beatles-nummer te spelen. Dat was het wondermooie "Don't let me down".
Toen we met de band bij meme Agnès repeteerden, had hij vaak gevraagd of we deze hit niet wilden coveren. Toen ging onze voorkeur vooral nog naar wat uptempo rock-nummertjes en lieten we "Don't let me down" voorlopig gerust. Maar op die speciale dag brachten we voor de eerste, en ook voor de laatste keer, deze slow. Op die manier was onze Martin toch ook weer even aanwezig op Overheule.
TG
In 2011 waren wij met "The Bjètles" aan de beurt om de tent op stelten te zetten. Een enorm belangrijk optreden omdat wij altijd in de buurt repeteerden en we dus iedereen eens moesten tonen wat we in petto hadden. Zelfs op de dag van ons optreden hielden we de buurt wakker. Want ze moesten Anderhalf uurtje muziek verzorgen terwijl onze setlist maar een goed uurtje was.
Dus voegden we in 2011 gauw wat nummers toe aan de set. En omdat pinksteren toen samen viel met Vadertjesdag, besloten we ook om ter ere van pa zijn absolute favoriete Beatles-nummer te spelen. Dat was het wondermooie "Don't let me down".
Toen we met de band bij meme Agnès repeteerden, had hij vaak gevraagd of we deze hit niet wilden coveren. Toen ging onze voorkeur vooral nog naar wat uptempo rock-nummertjes en lieten we "Don't let me down" voorlopig gerust. Maar op die speciale dag brachten we voor de eerste, en ook voor de laatste keer, deze slow. Op die manier was onze Martin toch ook weer even aanwezig op Overheule.
TG
zaterdag 23 mei 2015
Euro Visie Songfestival
Vandaag is het weer zover: het jaarlijkse muzikale ... hoogte- of dieptepunt van Europa (schrappen naar believen). Aan één ding kan je niet omheen, het blijft folklore.
Was onze Martin fan van de liedjeswedstrijd?
Totaal niet. Hij noemde het "de nacht van de wansmaak". Ik herinner me geen enkele editie die we samen volgden. Hij zorgde er steeds voor dat hij weg was naar één of ander feestje zoals vb. op de Barakken. Wij volgden de wedstrijd dan eerder samen met ma. Pa die had er zen allergie aan.
Ik weet totaal niet wat zijn favoriete Euro Visie Song-nummer was, maar ik vermoed ABBA. Dat is de enige band uit de reeks waarvan ik zeker weet dat hij er een cd van had staan in zijn kast.
TG
vrijdag 22 mei 2015
De Doncomo's
Aandachtige bloglezers hadden zich gisteren misschien afgevraagd wie in godsnaam de Doncomo's waren die scoorden in levende tafelvoetbal en werden omgeroepen via de luidsprekers van de Overheule en Barakken?
Wel, de "Doncomo's" was de naam van ons team dat deelnam aan het tornooi in 2002 en ook de titel won! Ikzelf maakte deel uit van de ploeg, samen met o.a. Frank Acke, Geert Desimpelaere en Wim Coolsaet. Pa was de coach van dienst.
De naam van het team had pa bedacht en was eigenlijk de "Condomo's". Het was een leuke knipoog naar zijn favoriete wielerploeg Domo-farm frites. Maar de naam werd aangepast door de organisatie, te zeggen door de commentator van dienst die door de luidsprekers de hele buurt op de hoogte hield van het sportgebeuren. Wie vrolijk in zijn tuin zat, kon toch de scores volgen.
En die commentator had het toch wat moeilijk om de naam "Condomo's" door de buurt te jagen. Je moet weten dat er heel wat oudjes wonen en dat er op zondag ook eucharistieviering is in de feesttent. Na twee goals voor de "Condomo's" was het welletjes en vanaf goal drie werd ons team definitief de "Doncomo's" gedoopt.
Dat gaf ons een boost want we versloegen ploeg na ploeg. Na iedere ronde kreeg je als prijs een enveloppe met zakgeld. En in afwachting van de volgende match was die enveloppe eigenlijk al opgebruikt. Toen we de beker binnen hadden we heel wat zakgeld gewonnen maar ook alweer uitgegeven.
Het jaar nadien trad onze ploeg opnieuw aan, maar in de eerste ronde lagen we al uit het tornooi.
Het kan verkeren.
TG
Wel, de "Doncomo's" was de naam van ons team dat deelnam aan het tornooi in 2002 en ook de titel won! Ikzelf maakte deel uit van de ploeg, samen met o.a. Frank Acke, Geert Desimpelaere en Wim Coolsaet. Pa was de coach van dienst.
De naam van het team had pa bedacht en was eigenlijk de "Condomo's". Het was een leuke knipoog naar zijn favoriete wielerploeg Domo-farm frites. Maar de naam werd aangepast door de organisatie, te zeggen door de commentator van dienst die door de luidsprekers de hele buurt op de hoogte hield van het sportgebeuren. Wie vrolijk in zijn tuin zat, kon toch de scores volgen.
En die commentator had het toch wat moeilijk om de naam "Condomo's" door de buurt te jagen. Je moet weten dat er heel wat oudjes wonen en dat er op zondag ook eucharistieviering is in de feesttent. Na twee goals voor de "Condomo's" was het welletjes en vanaf goal drie werd ons team definitief de "Doncomo's" gedoopt.
Dat gaf ons een boost want we versloegen ploeg na ploeg. Na iedere ronde kreeg je als prijs een enveloppe met zakgeld. En in afwachting van de volgende match was die enveloppe eigenlijk al opgebruikt. Toen we de beker binnen hadden we heel wat zakgeld gewonnen maar ook alweer uitgegeven.
Het jaar nadien trad onze ploeg opnieuw aan, maar in de eerste ronde lagen we al uit het tornooi.
Het kan verkeren.
TG
donderdag 21 mei 2015
Barakkenfeesten in Moorsele
Dit weekend is het weer Sinksenweekend en dat betekent dat er weer enorm veel te doen zal zijn overal. Vooral in Kortrijk staan tal van activiteiten gepland, zoals optredens en ook de jaarlijkse rommelmarkt. Ik herinner me dat we als kind heel vaak zijn geweest.
Maar als inwoner van Moorsele en vooral de Overheulestraat zijn de wijkfeesten van de Barakken wel een topper. De feesten bestaan maar liefst 282 jaar en gaan door aan de "Barakken in Moorsele", zijnde de Overheulestraat ter hoogte van de Maalstraat aan café De Barakken.
De feesten gaan door van donderdag tot dinsdag en hebben jaarlijks de traditionele formules: een enorm grote tent, veel drank, optredens, aperitiefconcert en de koers.
De tent is al een paar keer van plaats gewisseld, maar desondanks gaan de feesten jaarlijks zeker door. Gelukkig, want dit is echt folklore pur sang.
Van toen we nog kleine pagaddertjes waren trokken we al naar de feesten met pa en ma. Want die wilden de feesten zeker niet missen. We gingen te voet, want het was een kleine 1,5 km van waar we woonden. Met onze buren aperitiefden we er, of gingen we eens naar het schietkraam. Ook wat optredentjes pikten we mee en bepaalde jaren deden we zelfs mee aan de sportactiviteiten zoals "levend tafelvoetbal". En in 2002 pikten we zelfs de eindoverwinning mee!
In onze jonge jaren hingen ook overal luidsprekers in de straat waardoor je de feesten kon volgen. Heel het weekend door kon je muziek horen. Het was geloof ik een cassetteke dat ze elke keer opnieuw gebruikten met dezelfde liedjes. En tijdens de sportwedstrijden hoorde je ook de live commentaar: "En de doncomo's scoren de 1-0", of "Aan de aankomst wordt gesprint voor een bon van 500 frank geschonken door Fietsen Geert Nolf in de Overheulestraat te Moorsele".
Spijtig genoeg zijn de luidsprekers verdwenen maar er is nog genoeg te beleven. Ook zeker voor de allerkleinsten, met springkastelen en ponies, ...
Wie echt eens leute en gezelligheid wil proeven: afzakken naar de Barakken!
TG
woensdag 20 mei 2015
Heilig Boontje
Ik had het al over pa zijn eerste en ook zijn plechtige communie. Je kon ons baasje zien glunderen op zijn communiefoto's.
Was hij dan zo'n heilig boontje? Op latere leeftijd zou ik het wat durven betwijfelen, maar in zijn jeugdjaren in alle geval wel. Want naast de communiefoto's hebben we ook nog heel wat kiekjes vanuit zijn tijd als misdienaar terug gevonden.
Jaja, onze pa die hielp met de mis! Zie jij hem ergens op onderstaande foto? Stuur me de oplossing en je ontvangt een heilig drankje.
TG
Was hij dan zo'n heilig boontje? Op latere leeftijd zou ik het wat durven betwijfelen, maar in zijn jeugdjaren in alle geval wel. Want naast de communiefoto's hebben we ook nog heel wat kiekjes vanuit zijn tijd als misdienaar terug gevonden.
Jaja, onze pa die hielp met de mis! Zie jij hem ergens op onderstaande foto? Stuur me de oplossing en je ontvangt een heilig drankje.
TG
dinsdag 19 mei 2015
Chouffe mutsje
Een andere schat die ik in de garage terugvond, is dit mutsje van Chouffe. Het rode kaboutermutsje is te zien op de etiketten van de bieren van Chouffe: La Chouffe (blond), McChouffe (donker) en de verschillend varianten zoals Chouffe Coffee, Chouffe Soleil, Chouffe IPA.
Ik leerde het bier La Chouffe kennen via meme Agnès, die het uiteraard in haar brouwerij had staan. In het begin had je het bier enkel in grote 75 cl flessen, en moest je dus met 2 zijn om er te drinken. Op gelegenheden als moederkesdag was dit dus ideaal.
Later werd de brouwerij Achouffe overgenomen door Moortgat, gekend van Duvel. Sindsdien heb je het bier ook in zijn typische kleien buikflesjes.
Het kaboutermutsje had pa mee als souvenir van zijn uitstapje naar de Ardennen, naar Achouffe. Dat was geloof ik ergens in 2003. Hij had samen met ma de brouwerij bezocht, en ook nog eens langs de souvenirshop gepasseerd. En net als bij de brouwerij van Guiness (zie blogbericht Irish Whistle), had hij heel wat aandenkens zoals t-shirts, sleutelhangers en dus ook mutsjes mee. Ideaal om helemaal in de sfeer te raken terwijl je een Chouffeje drinkt.
TG
Ik leerde het bier La Chouffe kennen via meme Agnès, die het uiteraard in haar brouwerij had staan. In het begin had je het bier enkel in grote 75 cl flessen, en moest je dus met 2 zijn om er te drinken. Op gelegenheden als moederkesdag was dit dus ideaal.
Later werd de brouwerij Achouffe overgenomen door Moortgat, gekend van Duvel. Sindsdien heb je het bier ook in zijn typische kleien buikflesjes.
Het kaboutermutsje had pa mee als souvenir van zijn uitstapje naar de Ardennen, naar Achouffe. Dat was geloof ik ergens in 2003. Hij had samen met ma de brouwerij bezocht, en ook nog eens langs de souvenirshop gepasseerd. En net als bij de brouwerij van Guiness (zie blogbericht Irish Whistle), had hij heel wat aandenkens zoals t-shirts, sleutelhangers en dus ook mutsjes mee. Ideaal om helemaal in de sfeer te raken terwijl je een Chouffeje drinkt.
TG
maandag 18 mei 2015
Schoolagenda 1970
Tussen de schatten van onze Martin vond ik vorige week nog zijn schoolagenda uit het jaar 1969-1970. Zo staat althans in de agenda gedrukt, maar je ziet dat pa al in september de data van 196... had aangepast naar 1970. Dus vermoedelijk is het een schoolagenda van 1970-1971. Waarschijnlijk had de school rond de jaarwisseling nog agenda's over en werden die gerecycleerd.
Aangezien zijn allereerste kleinkindje Ella vandaag haar eerste schooldag achter de rug heeft, gaan we vandaag even deze agenda bekijken.
In de agenda vind je uitgebreid alle feestdagen van dat schooljaar terug en zie je ook dat onze Martin op 10-jarige leeftijd al druk zijn handtekening aan het oefenen was. Hij had wellicht de ambitie om een echte ster te worden.
Verder vind je er ook zijn lessen en taken terug. Zo zien we dat hij al op de 3e schooldag, donderdag 3 september 1970, al huistaken had. Namelijk uit zijn schrift van godsdienst en ook rekenen uit zijn boek van rekenen op blz 11. En hij had toen als franse woorden gezien.
Geen tijd om te bekomen van de vakantie, meteen al erin vliegen!
TG
Aangezien zijn allereerste kleinkindje Ella vandaag haar eerste schooldag achter de rug heeft, gaan we vandaag even deze agenda bekijken.
In de agenda vind je uitgebreid alle feestdagen van dat schooljaar terug en zie je ook dat onze Martin op 10-jarige leeftijd al druk zijn handtekening aan het oefenen was. Hij had wellicht de ambitie om een echte ster te worden.
Verder vind je er ook zijn lessen en taken terug. Zo zien we dat hij al op de 3e schooldag, donderdag 3 september 1970, al huistaken had. Namelijk uit zijn schrift van godsdienst en ook rekenen uit zijn boek van rekenen op blz 11. En hij had toen als franse woorden gezien.
Geen tijd om te bekomen van de vakantie, meteen al erin vliegen!
TG
zondag 17 mei 2015
Club Brugge
Vandaag een niet zo fijne dag voor de supporters van Club Brugge, waarvan ik er toch wel een pak in vrienden- en kennissenkring heb. De kampioenstitel zal helaas ook niet voor dit jaar zijn.
De allereerste voetbalmatch in eerste klasse die ik ooit live zag, was Club Brugge tegen Antwerpen. Ik vermoed (volgens de site van Club) dat het op 27 november 1994 moet geweest zijn. Een collega of klant van mijn vader, Tarak uit Tunesië, verbleef in België, meer bepaald in Kortrijk op Hotel. Om de man zijn weekend op te vrolijken, nodigde pa hem uit op mee te gaan naar Brugge voor de voetbal. En ik vergezelde hen.
Het stadion van Brugge heette toen nog het Olympia Stadion (nu Jan Breydel) en de spelers van toen (voor zover ik me nog herinner) waren voor Brugge: Verlinden in doel, Vermant, Van der Elst, Staelens en Verheyen en bij Antwerpen kan ik enkel Cisse Severeyns voor de geest halen. Die laatste maakte de tweede goal voor Antwerpen, dat toch met 3-2 verloor.
Voor Brugge maakte Sven Vermant een prachtig doelpunt, en Antwerpen kreeg ook een penalty. Dat is zowat het enige wat ik me nog herinner van die match maar het waren toen wel nog de gloriejaren van de club! Al haalden ze dat jaar de titel niet binnen, maar wel de beker.
TG
De allereerste voetbalmatch in eerste klasse die ik ooit live zag, was Club Brugge tegen Antwerpen. Ik vermoed (volgens de site van Club) dat het op 27 november 1994 moet geweest zijn. Een collega of klant van mijn vader, Tarak uit Tunesië, verbleef in België, meer bepaald in Kortrijk op Hotel. Om de man zijn weekend op te vrolijken, nodigde pa hem uit op mee te gaan naar Brugge voor de voetbal. En ik vergezelde hen.
Het stadion van Brugge heette toen nog het Olympia Stadion (nu Jan Breydel) en de spelers van toen (voor zover ik me nog herinner) waren voor Brugge: Verlinden in doel, Vermant, Van der Elst, Staelens en Verheyen en bij Antwerpen kan ik enkel Cisse Severeyns voor de geest halen. Die laatste maakte de tweede goal voor Antwerpen, dat toch met 3-2 verloor.
Voor Brugge maakte Sven Vermant een prachtig doelpunt, en Antwerpen kreeg ook een penalty. Dat is zowat het enige wat ik me nog herinner van die match maar het waren toen wel nog de gloriejaren van de club! Al haalden ze dat jaar de titel niet binnen, maar wel de beker.
TG
zaterdag 16 mei 2015
Ons Dorothee
Een enorme schat van onze Martin was Dorothee. Toen Japie, pa en ik in 2006 gingen samenwonen, konden we gelukkig op de hulp van Dorothee rekenen om het huis toch leefbaar te houden. Want met drie venten in huis was dat niet echt evident.
Dorothee kwam wekelijks een keertje langs (meestal op vrijdag) om te helpen met de was en de plas. En het was altijd uitkijken geblazen!
Dorothee legde het huis vaak vol valstrikken. Zo vond pa ooit eens een aardappel vol tandenstokers aan het voeteinde van zijn bed, strompelde Japie in het weekend in een bed vol met lege flessen onder zijn matras, ...
Ook in de blokperiode was ze paraat. Op een warme dag riep ze Japie eens naar buiten omdat er een spin zat, en Dorothee doodsbang is van die diertjes. Japie onderbrak zijn studie, stapte naar buiten en kreeg een ketel water over zich heen, met een lachende pa die mee in het complot zat, als gevolg.
Anno 2015 zien we Dorothee gelukkig nog nu en dan eens terug, zoals bij de geboorte van de kinderen, of zoals vandaag, bij de plechtige communie van haar zonen Melvin en Marvin.
TG
vrijdag 15 mei 2015
Het baasje op zijn plechtige communie
Ook van de plechtige communie van "ons baasje" hebben we beelden teruggevonden. In 1972 (vermoed ik) droeg hij al een lange broek en mocht hij ook fier poseren met zijn moedertje. In kleur dan nog! In de kerk zelf was het nog in zwart wit te doen, maar ja, vooruitstrevend zijn ze daar nooit echt geweest!
TG
donderdag 14 mei 2015
Het baasje op zijn eerste communie
Vandaag was het O.L.H. Hemelvaart en in Moorsele vinden traditioneel de eerste communies plaats. Ik denk dat dit ook wel in pa zijn tijd zo geweest zal zijn.
Zijn eerste communie vond geloof ik plaats in 1967, het jaar waarin hij 7 jaar werd en ook in het 1e lager school volgde.
Uiteraard heb ik geen herinneringen aan deze dag, maar ik heb in de archieven wel onderstaand communiefotootje terug gevonden. Met op de achterkant wat commentaar, geschreven door onze Martin himself.
"Het baasje op zijn eerste communie".
Zie hem staan, de heilige onschuld zelve.
TG
Zijn eerste communie vond geloof ik plaats in 1967, het jaar waarin hij 7 jaar werd en ook in het 1e lager school volgde.
Uiteraard heb ik geen herinneringen aan deze dag, maar ik heb in de archieven wel onderstaand communiefotootje terug gevonden. Met op de achterkant wat commentaar, geschreven door onze Martin himself.
"Het baasje op zijn eerste communie".
Zie hem staan, de heilige onschuld zelve.
TG
woensdag 13 mei 2015
Voetbalshirts
Andere schatten die ik tijdens het kuisen van de garage heb teruggevonden zijn enkele voetbalshirts die onze Martin voor ons meebracht tijdens zijn reizen. Japie en ik hebben nog een periode gevoetbald, en pa voorzag ons van shirtjes.
In 1999 hadden hij en ma er mee van Manchester United met David Beckham op de rug. Ze hadden deze aangeschaft nabij Camp Nou in Barcelona, waar een maand voordien Manchester United de Champions League had veroverd in een zinderende finale. Een finale tegen Bayern München die Japie, pa en ik met volle spanning hebben gevolgd. Maar hier later meer over.
In 2000 stonden Frankrijk en Italië tegenover elkaar in de finale van EURO 2000. Pa en ma waren op reis naar Venetië en ze hadden zowel een truitje van de Franse ploeg met Zidane en een truitje van de Italiaanse ploeg met Totti mee naar huis. Ik kreeg het Franse shirt en was zeer tevreden gezien Les Blues de beker hadden gewonnen.
Na onze voetbalcarrière is hij even gestopt met het meenemen van truitjes. Tot hij dat later deed voor zijn vriend Merijn, die officiële voetbalshirts verzamelt. Pa moest vaak op reis voor het werk en belandde zo in verschillende steden. En dan bracht hij ook shirts mee voor Merijn.
Bracht pa nooit voetbalshirts mee voor zichzelf?
Nee, maar hij ontwierp er wel voor zichzelf. Ik vond er ééntje terug tussen de andere schatten. Binnenkort meer!
TG
In 1999 hadden hij en ma er mee van Manchester United met David Beckham op de rug. Ze hadden deze aangeschaft nabij Camp Nou in Barcelona, waar een maand voordien Manchester United de Champions League had veroverd in een zinderende finale. Een finale tegen Bayern München die Japie, pa en ik met volle spanning hebben gevolgd. Maar hier later meer over.
In 2000 stonden Frankrijk en Italië tegenover elkaar in de finale van EURO 2000. Pa en ma waren op reis naar Venetië en ze hadden zowel een truitje van de Franse ploeg met Zidane en een truitje van de Italiaanse ploeg met Totti mee naar huis. Ik kreeg het Franse shirt en was zeer tevreden gezien Les Blues de beker hadden gewonnen.
Na onze voetbalcarrière is hij even gestopt met het meenemen van truitjes. Tot hij dat later deed voor zijn vriend Merijn, die officiële voetbalshirts verzamelt. Pa moest vaak op reis voor het werk en belandde zo in verschillende steden. En dan bracht hij ook shirts mee voor Merijn.
Bracht pa nooit voetbalshirts mee voor zichzelf?
Nee, maar hij ontwierp er wel voor zichzelf. Ik vond er ééntje terug tussen de andere schatten. Binnenkort meer!
TG
Shirtje van David Beckham uit 1999 in Barcelona.
Shirtje van Zinédine Zidane uit Venetië in 2000.
Shirtje van Francesco Totti uit Venetië in 2000.
dinsdag 12 mei 2015
De pijp van Martin
Onze Martin heeft nooit gerookt. Ik herinner me hoogstens een keer dat hij om stoer te doen in café De Kroone eens aan een sigaret trok en dan vooral zat te hoesten. Om ook eens stoer te doen had hij zichzelf een pijp aangeschaft. Hij was geloof ik een jaar of 18.
Hij had de pijp eens meegedaan tijdens een bezinning van het Sint-Aloyiusiuscollege in Menen. Pa zat geloof ik in zijn laatste jaar middelbaar en met de klas gingen ze op bezinning naar West-Vleteren. Jawel, bij de paters en de trappisten.
's Avonds mochten de jongelingen dan een trappistje drinken om zich te bezinnen. En dus ook onze Martin, die wel een gerstennatje kon waarderen. Bij het drinken, haalde hij ook zijn pijp en zijn tabak boven om de bezinning extra kracht bij te zetten.
Maar Martin was geen ervaren pijproker, en in plaats van de tabak na een tijdje te vervangen, blief hij gewoon lurken van de assen. Dat in combinatie met de trappisten zorgde voor een troep in zijn maag. Hij liep zo vlug hij kon naar buiten en liet zijn maaginhoud neerdalen in de tuin van de paters. Als bezinning kan dit toch tellen.
Het goedje is dan de geloof ik de grond binnen gedrongen, rechtstreeks in het grondwater. De smaak van de trappisten die in de maanden erna gebrouwen zullen geweest zijn, zal wellicht wat afgeweken hebben van het oorspronkelijke succesrecept!
TG
Hij had de pijp eens meegedaan tijdens een bezinning van het Sint-Aloyiusiuscollege in Menen. Pa zat geloof ik in zijn laatste jaar middelbaar en met de klas gingen ze op bezinning naar West-Vleteren. Jawel, bij de paters en de trappisten.
's Avonds mochten de jongelingen dan een trappistje drinken om zich te bezinnen. En dus ook onze Martin, die wel een gerstennatje kon waarderen. Bij het drinken, haalde hij ook zijn pijp en zijn tabak boven om de bezinning extra kracht bij te zetten.
Maar Martin was geen ervaren pijproker, en in plaats van de tabak na een tijdje te vervangen, blief hij gewoon lurken van de assen. Dat in combinatie met de trappisten zorgde voor een troep in zijn maag. Hij liep zo vlug hij kon naar buiten en liet zijn maaginhoud neerdalen in de tuin van de paters. Als bezinning kan dit toch tellen.
Het goedje is dan de geloof ik de grond binnen gedrongen, rechtstreeks in het grondwater. De smaak van de trappisten die in de maanden erna gebrouwen zullen geweest zijn, zal wellicht wat afgeweken hebben van het oorspronkelijke succesrecept!
TG
maandag 11 mei 2015
Martin zijn schatjes
Nee, we gaan deze week pa zijn liefjes niet in de kijker zetten. We gaan letterlijk in zijn schatkist duiken. Te zeggen: ik dook eerder al in zijn computerarchieven om er heel wat leuke foto's en video's terug te vinden. Dit weekend was ik bezig met het kuisen van mijn garage en daar heb ik ook heel wat souvenirs van pa terug gevonden.
- een pijp
- voetbalshirts
- een vlaggencollectie
- aandenkens van reizen
- medailles
- kledingstukken
- een schoolagenda van 1970
- ...
Ik voelde me net Indiana Jones die een fantastische schat heeft veroverd. Gelukkig kwam er geen hinderlaag op me af, enkel een zweem nostalgie.
Hou de blog in de gaten en dan gaan we deze week eens samen in de schatkist kijken.
Aarrrgh matey,
TG
- een pijp
- voetbalshirts
- een vlaggencollectie
- aandenkens van reizen
- medailles
- kledingstukken
- een schoolagenda van 1970
- ...
Ik voelde me net Indiana Jones die een fantastische schat heeft veroverd. Gelukkig kwam er geen hinderlaag op me af, enkel een zweem nostalgie.
Hou de blog in de gaten en dan gaan we deze week eens samen in de schatkist kijken.
Aarrrgh matey,
TG
Deze Canadese vlag is alvast één van de vele vlaggen uit pa zijn collectie.
En ook één van de vele schatten die ik terugvond door op te kuisen.
zondag 10 mei 2015
Moederkesdag 2009
Een fijne moederdag aan alle moeders vandaag! Laat jullie maar eens goed in de watten leggen door de kinderen en papa's!
Vandaag gaan we even terug in de tijd, naar 2009. Dan was het ook Moedertjesdag bij mijn tante Christa met côte à l'os op het menu. In tegenstelling tot vandaag was het stralend weer en konden we buiten aperitieven en meme haar cadeautje laten uitpakken.
En ... er zijn nog beelden van want onze Martin was niet alleen chef, maar ook reporter ter plaatse. Geniet alvast mee.
TG
Vandaag gaan we even terug in de tijd, naar 2009. Dan was het ook Moedertjesdag bij mijn tante Christa met côte à l'os op het menu. In tegenstelling tot vandaag was het stralend weer en konden we buiten aperitieven en meme haar cadeautje laten uitpakken.
En ... er zijn nog beelden van want onze Martin was niet alleen chef, maar ook reporter ter plaatse. Geniet alvast mee.
TG
zaterdag 9 mei 2015
Familie Demeiter wordt aan tafel gevraagd
Ik had verteld dat we op Moederdag ofwel warme beenhesp ofwel côte à l'os aten. Maar er waren ook enkele uitzonderingen. Zo nodigde mémé ons ter gelegenheid van moederkesdag en ook haar verjaardag eens uit in Dadipark.
Anno 2015 is Dadipark in Dadizele een ruïne. Het is een spookpretpark dat met de grond wordt gelijk gemaakt. Maar in de gloriedagen vas het pure fun. Je had enorm veel leuke attracties: waterpedalo's, loopbruggen, go-carts, trampolines, vliegende boten, .... Te veel leuks om op te noemen. En als kleine pagadder wou je zoveel mogelijk genieten van alles. Eten was dus bijzaak.
Helaas was het een feest en moesten we ook tussen het spelen door aan tafel gaan om te eten. En dat hadden ze in Dadipark iets handigs op gevonden. Men riep de familienamen af doorheen de luidsprekers van het park telkens er een nieuwe gang werd geserveerd. Dan werd verwacht dat je je speeltoestel verliet en je naar het restaurant begaf.
Maar tijdens het allereerste bezoek was er een probleem. Mémé had op haar naam gereserveerd. Toen we aan tafel moesten weerklonk door de luidsprekers: "Familie Demeiter wordt aan tafel gevraagd."
Maar niemand, noch onze neven of nichten, hadden er een flauw benul van dat meme Agnès "Demeiter" heette. Dus bleven we vrolijk verder spelen terwijl de boodschap nog enkele keren werd herhaald. Tot pa, ma en tantes en nonkels zich in het park begaven om ons te komen zoeken.
"Hebben jullie de boodschap niet gehoord?"
"Welke?"
"Om te komen eten?"
"Wel, het was toch een zekere familie Demeiter die moest eten. Ze hebben geen Ghillemyns of Vanden Brouckes vermeld!"
Het jaar nadien werd dit probleem opgelost en weerklonk in Dadipark.
"De families Ghillemyn en Vanden Broucke worden aan tafel gevraagd."
Maar ook nu kwam de boodschap niet door en mochten pa, ma en tantes en nonkels ons komen zoeken.
"Hebben jullie het niet gehoord?"
"Euh, nee, we zaten net in de glijbanen, en daar hoor je de luidsprekers niet!"
Wat natuurlijk geen waar was, maar we wilden de attracties niet verlaten. Helaas ligt het park er nu verlaten bij en zijn de luidsprekers voorgoed stil.
TG
Anno 2015 is Dadipark in Dadizele een ruïne. Het is een spookpretpark dat met de grond wordt gelijk gemaakt. Maar in de gloriedagen vas het pure fun. Je had enorm veel leuke attracties: waterpedalo's, loopbruggen, go-carts, trampolines, vliegende boten, .... Te veel leuks om op te noemen. En als kleine pagadder wou je zoveel mogelijk genieten van alles. Eten was dus bijzaak.
Helaas was het een feest en moesten we ook tussen het spelen door aan tafel gaan om te eten. En dat hadden ze in Dadipark iets handigs op gevonden. Men riep de familienamen af doorheen de luidsprekers van het park telkens er een nieuwe gang werd geserveerd. Dan werd verwacht dat je je speeltoestel verliet en je naar het restaurant begaf.
Maar tijdens het allereerste bezoek was er een probleem. Mémé had op haar naam gereserveerd. Toen we aan tafel moesten weerklonk door de luidsprekers: "Familie Demeiter wordt aan tafel gevraagd."
Maar niemand, noch onze neven of nichten, hadden er een flauw benul van dat meme Agnès "Demeiter" heette. Dus bleven we vrolijk verder spelen terwijl de boodschap nog enkele keren werd herhaald. Tot pa, ma en tantes en nonkels zich in het park begaven om ons te komen zoeken.
"Hebben jullie de boodschap niet gehoord?"
"Welke?"
"Om te komen eten?"
"Wel, het was toch een zekere familie Demeiter die moest eten. Ze hebben geen Ghillemyns of Vanden Brouckes vermeld!"
Het jaar nadien werd dit probleem opgelost en weerklonk in Dadipark.
"De families Ghillemyn en Vanden Broucke worden aan tafel gevraagd."
Maar ook nu kwam de boodschap niet door en mochten pa, ma en tantes en nonkels ons komen zoeken.
"Hebben jullie het niet gehoord?"
"Euh, nee, we zaten net in de glijbanen, en daar hoor je de luidsprekers niet!"
Wat natuurlijk geen waar was, maar we wilden de attracties niet verlaten. Helaas ligt het park er nu verlaten bij en zijn de luidsprekers voorgoed stil.
TG
Dadipark in de gloriejaren.
Dadipark in minder goede dagen.
vrijdag 8 mei 2015
Chef Martin
Ik had al meegegeven dat onze Martin de chef van dienst was als het op côte à l'ossen bakken aankwam. Hij kon dat eerlijk gezegd wel goed. Ik herinner me zelfs een keer dat hij chef van dienst was op kerstavond, en dat hij dan de bbq in gang stak om côte à l'os te doen midden in de winter. Ik vermoed dat het kerst 2003 ofzo was.
Zijn geheim? Zoveel minuten op de ene kant laten bakken, en dan zoveel op de andere. Ik herinner me de exacte minuten niet, maar hij was er wel krak in. Hij combineerde bakken zonder moeite met gezellig aperitieven. Terwijl hij zijn bbq-schort aan had.
Dat moet nogal een zicht geweest zijn?
Eigenlijk wel. Gelukkig hebben we nog enkele plaatjes van het gebeuren!
TG
Zijn geheim? Zoveel minuten op de ene kant laten bakken, en dan zoveel op de andere. Ik herinner me de exacte minuten niet, maar hij was er wel krak in. Hij combineerde bakken zonder moeite met gezellig aperitieven. Terwijl hij zijn bbq-schort aan had.
Dat moet nogal een zicht geweest zijn?
Eigenlijk wel. Gelukkig hebben we nog enkele plaatjes van het gebeuren!
TG
Eéntje uit 2003 (denk ik) waarbij we achteraf nog wat gephotoshopped hebben.
Eéntje uit 2010 waarbij nonkel Luc onze Chef een handje helpt met zijn schort!
donderdag 7 mei 2015
Met meme Agnès naar St-Cornil
Ik had verteld dat er op Moedertjesdag côte à l'os op het menu stond en dat onze Martin de chef van dienst was. Hij stond achter het vuur op de dag zelf, maar prepareerde de vleesstukken ook de dagen voordien, met marinades die hij kreeg van zijn vriend Mario, de slager van de Spar hier in Moorsele.
Côte à l'ossen haalde pa aanvankelijk uit St-Cornil in Aalbeke. Te zeggen, mijn mémé of tante gingen er achter en pa is één keer met zijn moedertje mee geweest. Sindsdien haalde hij ze elders.
"Martin, gaan we vrijdag naar St-Cornil, want dan is de beenhouwerij open en hebben ze côte à l'ossen?"
"Is die beenhouwerij niet heel de week open, moedre?"
"Ja, maar enkel op vrijdag hebben ze côte à l'ossen!"
"Zal wel."
"'t Is waar, vraag maar aan Christa."
"Allée, 't is goed, we gaan er samen om."
Enzo geschiedde dat hij op een vrijdag rond een uur of 11 met zijn moedertje naar Aalbeke trok. Jasper en ik bleven in het huis van meme, om even thuis te wachten op ons nichtje Océane en uiteraard te aperitieven. Pa en moedertje zouden toch vlug terug zijn.
Na ruim twee uur ging het belletje van haar achterdeur. We keken door het raam en zagen mémé Agnès met haar hier in de omstreken zo bekende boze blik en achter haar onze Martin, met een al even boze blik. Toen ze binnenkwam in de living begon ze te zuchten.
"Nooit meer, nooit meer ga ik met Martinus gaan winkelen."
"Wat is er wel meme, hadden ze geen côte à l'os?"
"Geen geduld, geen geduld heeft diene mens. Hij heeft heel de tijd zitten zagen. 't Is gelijk een klein kind."
Martinus kwam ook de living binnen en schonk zichzelf een Picon in uit frustratie.
"Aah pa, heb je geen geduld?"
"Zwijg. Dat ging daar voor geen meter vooruit. En weet je wat? Ze hebben ALLE dagen van de week côte à l'os. Alleen op vrijdag hebben ze nog veel meer, worsten enzo. En natuurlijk komen er daar dan een heleboel gepensioneerden op af! Zie je ze al staan? Nog een schelleke dit, nog een worstje dit, ... Jongens, jongens. En als het dan eindelijk aan ons was, geeft moedre dan ook nog eens zo'n bestelling door. We hadden alleen maar côte à l'ossen nodig?"
"Martinus, nu ik daar was, kon ik evengoed andere dingen ook mee doen!"
"Ik ga nooit meer mee!"
"Ge moogt niet meer mee, volgende keer vraag ik het aan Christa".
En zo bleven ze alletwee met een boos gezicht blijven mokken. Gelukkig was het de zondag weer koek en ei en konden we genieten van de befaamde côte à l'ossen. Maar het jaar nadien had pa aan zijn vriend Mario gevraagd of die geen côte à l'ossen kon bezorgen. Zo was hij zeker dat hij alvast geen kans maakte om opnieuw in de rij te moeten staan in de beenhouwerij van St-Cornil.
TG
Côte à l'ossen haalde pa aanvankelijk uit St-Cornil in Aalbeke. Te zeggen, mijn mémé of tante gingen er achter en pa is één keer met zijn moedertje mee geweest. Sindsdien haalde hij ze elders.
"Martin, gaan we vrijdag naar St-Cornil, want dan is de beenhouwerij open en hebben ze côte à l'ossen?"
"Is die beenhouwerij niet heel de week open, moedre?"
"Ja, maar enkel op vrijdag hebben ze côte à l'ossen!"
"Zal wel."
"'t Is waar, vraag maar aan Christa."
"Allée, 't is goed, we gaan er samen om."
Enzo geschiedde dat hij op een vrijdag rond een uur of 11 met zijn moedertje naar Aalbeke trok. Jasper en ik bleven in het huis van meme, om even thuis te wachten op ons nichtje Océane en uiteraard te aperitieven. Pa en moedertje zouden toch vlug terug zijn.
Na ruim twee uur ging het belletje van haar achterdeur. We keken door het raam en zagen mémé Agnès met haar hier in de omstreken zo bekende boze blik en achter haar onze Martin, met een al even boze blik. Toen ze binnenkwam in de living begon ze te zuchten.
"Nooit meer, nooit meer ga ik met Martinus gaan winkelen."
"Wat is er wel meme, hadden ze geen côte à l'os?"
"Geen geduld, geen geduld heeft diene mens. Hij heeft heel de tijd zitten zagen. 't Is gelijk een klein kind."
Martinus kwam ook de living binnen en schonk zichzelf een Picon in uit frustratie.
"Aah pa, heb je geen geduld?"
"Zwijg. Dat ging daar voor geen meter vooruit. En weet je wat? Ze hebben ALLE dagen van de week côte à l'os. Alleen op vrijdag hebben ze nog veel meer, worsten enzo. En natuurlijk komen er daar dan een heleboel gepensioneerden op af! Zie je ze al staan? Nog een schelleke dit, nog een worstje dit, ... Jongens, jongens. En als het dan eindelijk aan ons was, geeft moedre dan ook nog eens zo'n bestelling door. We hadden alleen maar côte à l'ossen nodig?"
"Martinus, nu ik daar was, kon ik evengoed andere dingen ook mee doen!"
"Ik ga nooit meer mee!"
"Ge moogt niet meer mee, volgende keer vraag ik het aan Christa".
En zo bleven ze alletwee met een boos gezicht blijven mokken. Gelukkig was het de zondag weer koek en ei en konden we genieten van de befaamde côte à l'ossen. Maar het jaar nadien had pa aan zijn vriend Mario gevraagd of die geen côte à l'ossen kon bezorgen. Zo was hij zeker dat hij alvast geen kans maakte om opnieuw in de rij te moeten staan in de beenhouwerij van St-Cornil.
TG
woensdag 6 mei 2015
Moedertjesdag 2002
Zondag is het opnieuw Moedertjesdag. En tot 2010 stond dat telkens garant voor een feest bij meme Agnès. Aperitieven, eten en dan wat gerstenatten nuttigen. Het menu en de locatie wijzigden in de loop der jaren. Vanaf 2006, denk ik, ging Moedertjesdag telkens door bij mijn tante Christa, omdat meme iets te oud werd om nog alles te kunnen opvangen bij haar thuis.
Tot op een bepaald moment was het een jaarlijkse gewoonte om warme beenhesp te eten. En dat veranderde door côte à l'os op de barbecue. Onze Martin was toen de kok van dienst en hij stond achter het vuur om de stukken vlees te bereiden en te bakken. En dat kon hij als de beste en kan zeker tot één van zijn specialiteiten gerekend worden!
De côte à l'ossen haalde hij in Aalbeke, bij het bekende St-Cornil of via zijn vriend Mario, de slager van de Spar. Eén keer is hij met zijn moedertje mee geweest om côte à l'ossen te halen in de slagerij van St-Cornil. Een verhaal dat je echt niet wil missen!
Maar vandaag even een foto uit pa zijn collectie. Het is er ééntje uit 2002, genomen tijdens het dessert op Moedertjesdag. Hij had zich buiten op de koer van meme gezet, op de banken van school.
TG
Tot op een bepaald moment was het een jaarlijkse gewoonte om warme beenhesp te eten. En dat veranderde door côte à l'os op de barbecue. Onze Martin was toen de kok van dienst en hij stond achter het vuur om de stukken vlees te bereiden en te bakken. En dat kon hij als de beste en kan zeker tot één van zijn specialiteiten gerekend worden!
De côte à l'ossen haalde hij in Aalbeke, bij het bekende St-Cornil of via zijn vriend Mario, de slager van de Spar. Eén keer is hij met zijn moedertje mee geweest om côte à l'ossen te halen in de slagerij van St-Cornil. Een verhaal dat je echt niet wil missen!
Maar vandaag even een foto uit pa zijn collectie. Het is er ééntje uit 2002, genomen tijdens het dessert op Moedertjesdag. Hij had zich buiten op de koer van meme gezet, op de banken van school.
TG
dinsdag 5 mei 2015
7
Gisteren een mooie dag voor de familie want het 7e achterkleinkind van onze meme Agnès werd geboren. Na Océane, Zian, Ella, Artuur, Lou en Robbe is er een nieuwe spruit bij: Lillya.
Lillya is het dochtertje van mijn neef Tjorven, op wie zijn nonkel Martin vroeger vaak heeft thuis gewacht (zie blogbericht Tjommetje) en zijn vrouw Ayat. Het prinsesje is ook het zusje van Océane en Zian.
En het wordt een hele feestweek, want zaterdag doet Océane haar Plechtige Communie. 5 jaar terug, in 2010, werd ze gedoopt en deed ze haar Eerste Communie met haar dooppeter Martin aan haar zij. Maar hierover later op de week meer.
Nu gaan we alvast een Picon à la mémé Agnès drinken op Lillya's gezondheid!
TG
Lillya is het dochtertje van mijn neef Tjorven, op wie zijn nonkel Martin vroeger vaak heeft thuis gewacht (zie blogbericht Tjommetje) en zijn vrouw Ayat. Het prinsesje is ook het zusje van Océane en Zian.
En het wordt een hele feestweek, want zaterdag doet Océane haar Plechtige Communie. 5 jaar terug, in 2010, werd ze gedoopt en deed ze haar Eerste Communie met haar dooppeter Martin aan haar zij. Maar hierover later op de week meer.
Nu gaan we alvast een Picon à la mémé Agnès drinken op Lillya's gezondheid!
TG
Mijn neef Tjorven en zijn kersverse dochter Lillya.
Lillya, het zevende achterkleinkind van meme Agnès.
Trotse broer Zian en zijn zusje.
Océane (met verkoudheid) toont haar zusje aan onze Artuur.
maandag 4 mei 2015
Tradities
Vandaag een oude traditie verder gezet. Ik had je al verteld dat onze pa en zijn schoonbroer Luc mij waren gaan aangeven in het Stadhuis in Kortrijk. En dat daarna een passage aan de Raadskelder volgde. Ik geloof dat ze toen een traditie hielden van baby's samen aan te geven bij de burgerlijke stand.
Sinds de geboorte van Artuur heb ik de traditie verder gezet met mijn vrienden Stefaan en Pieter. Toen trokken we in 2012 samen naar Kortrijk om mijn zoon als Artuur Martin Ann Ghillemyn in te schrijven in de Burgerlijke stand.
Op vrijdag 24 april werden Pieter en zijn vrouw Els papa en mama van een dochter Ime. En vandaag trokken we met zijn drie naar Kortrijk! Om Ime in te schrijven, en uiteraard om te klinken op de gezondheid van de kleine prinses.
In juli gaan we nog een keer, want dan geven we het kindje van onze vriend Stefaan en zijn vrouw Maaike aan!
TG
Allemaal Sam
Zoals je al wel al kon opmaken uit eerdere berichten, was onze Martin een sociale gast. Met zijn eigen vereniging De Behaarde Borsten en verschillende evenementen die hij hielp organiseren. Dat ging niet onopgemerkt voorbij.
zondag 3 mei 2015
Onze Martin op het podium: Stand by Me
Het 200ste bericht op deze blog mag een specialleke zijn. Daarom vandaag onze Martin die zijn all time favoriete hit ten berde brengt: Stand by Me van Ben E. King.
Ben E. King overleed deze week. De kans is dus groot dat onderstaand tafereeltje zich afspeelt hierboven, maar dan misschien het George Harrison en John Lennon op de gitaar. Wie weet.
Dit fragment dateert uit 2010, tijdens het Plechtige Communiefeestje van Heleen "Eleentje" Dedullen, die je wel kent van het leuke kaartje dat pa voor haar had gekocht. Of beter, die wij in zijn plaats voor haar hadden gekocht (zie blogbericht "Eleentje").
Tijdens dat feestje maakten wij met ons Beatles-coverband "The Bjetles" ons debuut. Voor een bak Duvel en een bak blauwe Chimay speelden we toen een klein uurtje, en op het einde van de set riep gastheer Peter Dedullen onze Martin op het podium voor een bisnummertje.
Samen met ons, bracht hij Stand by Me voor al zijn vrienden, en was hij dit keer de ster van het podium!
TG
Ben E. King overleed deze week. De kans is dus groot dat onderstaand tafereeltje zich afspeelt hierboven, maar dan misschien het George Harrison en John Lennon op de gitaar. Wie weet.
Dit fragment dateert uit 2010, tijdens het Plechtige Communiefeestje van Heleen "Eleentje" Dedullen, die je wel kent van het leuke kaartje dat pa voor haar had gekocht. Of beter, die wij in zijn plaats voor haar hadden gekocht (zie blogbericht "Eleentje").
Tijdens dat feestje maakten wij met ons Beatles-coverband "The Bjetles" ons debuut. Voor een bak Duvel en een bak blauwe Chimay speelden we toen een klein uurtje, en op het einde van de set riep gastheer Peter Dedullen onze Martin op het podium voor een bisnummertje.
Samen met ons, bracht hij Stand by Me voor al zijn vrienden, en was hij dit keer de ster van het podium!
TG
zaterdag 2 mei 2015
Op het podium
Ik had het deze week over een aantal onvergetelijke optredens die ik samen met pa heb gezien. Heel wat helden die we samen hebben gezien terwijl ze op het podium stonden.
Maar heb ik ooit eigenlijk zelf het podium met hem gedeeld?
Jazeker! In 2010 bracht pa alvast het beste van zichzelf met zijn zoon Japie op de drum, schoonzoon Birger op bass en mezelf op gitaar. Maar deze houden we voor morgen, als afsluiter van de week.
Vandaag duiken we even in de oude fotodoos om onderstaande foto op te pikken. Het is er ééntje uit 1986 denk ik, ofwel begin 1987. Centraal in beeld zie je mezelf op het podium, geassisteerd door mijn ma, pa en kersvers broertje Japie.
TG
Maar heb ik ooit eigenlijk zelf het podium met hem gedeeld?
Jazeker! In 2010 bracht pa alvast het beste van zichzelf met zijn zoon Japie op de drum, schoonzoon Birger op bass en mezelf op gitaar. Maar deze houden we voor morgen, als afsluiter van de week.
Vandaag duiken we even in de oude fotodoos om onderstaande foto op te pikken. Het is er ééntje uit 1986 denk ik, ofwel begin 1987. Centraal in beeld zie je mezelf op het podium, geassisteerd door mijn ma, pa en kersvers broertje Japie.
TG
vrijdag 1 mei 2015
Met onze Martin naar John Hiatt
Pa en ik hadden het wel voor akoestische optredens waarbij onze muzikale helden alleen met gitaar of piano het podium bevolkten. Na het fantastische optreden van Bruce in 2005, was het 2 jaar later de beurt aan een andere held van ons: John Hiatt.
Hiatt is vooral bekend omwille van zijn hit "Have a little Faith in Me". Maar de man heeft nog een hele hoop steengoede platen. Pa had die gelukkig ook in zijn collectie, en vaak als hij alleen met ons thuis was en dan smeet hij de liveplaat "Hiatt comes alive at Budokan" op.
"Dat is muziek hé gasten, dat is muziek."
Wij waren toen amper tien ofzo, en geloofden hem wel. Maar toen we in de loop der jaren meer en meer in zijn platencollectie doken, hoe meer parels we langzaamaan ontdekten. En Hiatt was er één van.
We twijfelden dan ook geen moment toen hij in 2007 naar de AB kwam, door pa en nog vele anderen bestempeld als de beste zaal van België. Hiatt kwam ook solo en dat was nog een reden te meer om langs te gaan.
En ook dit optreden was een topper. John Hiatt had een heleboel gitaren en een piano mee. Die laatste gebruikte hij maar één keer, voor zijn grootste hit.
Voor de rest speelde hij een hele reeks leuke nummers, waaronder "Master of Disaster" die op de gelijknamige plaat staat die ik had gekocht, en die pa eens uit mijn collectie had geleend.
"Nog een schoon nummertje dit, nietwaar Timmie?"
TG
Hiatt is vooral bekend omwille van zijn hit "Have a little Faith in Me". Maar de man heeft nog een hele hoop steengoede platen. Pa had die gelukkig ook in zijn collectie, en vaak als hij alleen met ons thuis was en dan smeet hij de liveplaat "Hiatt comes alive at Budokan" op.
"Dat is muziek hé gasten, dat is muziek."
Wij waren toen amper tien ofzo, en geloofden hem wel. Maar toen we in de loop der jaren meer en meer in zijn platencollectie doken, hoe meer parels we langzaamaan ontdekten. En Hiatt was er één van.
We twijfelden dan ook geen moment toen hij in 2007 naar de AB kwam, door pa en nog vele anderen bestempeld als de beste zaal van België. Hiatt kwam ook solo en dat was nog een reden te meer om langs te gaan.
En ook dit optreden was een topper. John Hiatt had een heleboel gitaren en een piano mee. Die laatste gebruikte hij maar één keer, voor zijn grootste hit.
Voor de rest speelde hij een hele reeks leuke nummers, waaronder "Master of Disaster" die op de gelijknamige plaat staat die ik had gekocht, en die pa eens uit mijn collectie had geleend.
"Nog een schoon nummertje dit, nietwaar Timmie?"
TG
Abonneren op:
Posts (Atom)