Verstrooidheid

Deze blogger was blijkbaar de laatste dagen wat verstrooid want ik zit een dagje achter met de berichten. Gezien het een regenachtige zondag is, gaan we dit euvel eens recht zetten! Want we hebben nog zoveel leuke herinneringen aan onze Martin op te halen: reizen, sporten, werk, anekdotes,  ... We gaan ook nog eens in zijn kleerkast duiken, de platenkast opnieuw eens opengooien, nog wat video's tonen, nog een berg foto's uit allerlei periodes.... Materiaal genoeg om te delen.

Maar de verstrooidheid die me dezer dagen is beslopen is zeker en vast een erfelijk iets. Want onze pa die was ook vaak verstrooid. Zelfs als je face to face met hem zat te praten kon hij afgeleid zijn. En probeerde hem dan maar weer in de bewoonde wereld te krijgen. Ons haar kwam er vaak recht van.

Zo kon je tegen hem iets vragen, en pas 5 minuten later antwoord krijgen.
"Pa, wanneer ga je naar meme?"

En dan bleef hij voor zich uit staren alsof je niet bestond. Of hij antwoordde gewoon "Ja".

"Hoe laat ga je?"
"Ja."

En dan moest je even wachten tot je die blik op zijn gezicht zag, waarbij duidelijk werd dat het lichtje bovenaan weer actief was.
"Wat vroeg je, Timmie?"
"Wanneer we naar meme gaan?"
"Ah, rond 19 uur."

Soms kwam het antwoord pas veel later.
"Pa, waar ga je volgende week naartoe?"

En dan zat hij daar 5 minuten. Ondertussen bleef ik zitten en las iets toen plots een stem weerklonk.
"Naar Toulouse."
Ik was intussen al bijna vergeten wat ik hem had gevraagd.

Deze verstrooide toestand was soms op de muren van op te lopen. Maar soms kon die ook handig zijn. Gezien hij meestal "ja" antwoordde, kon je hem vanalles doen beloven. Vooral mijn zus Suzan was daar kampioen in.

"Pa, mag ik naar daar?"
"Gaan we samen naar, ..."

En als Suzan dan langskwam om samen met pa weg te gaan, dan viel hij uit de lucht.
"Hoezo, heb ik dat beloofd?"
"Ja, je zat daar op het terras en je hebt ja gezegd."

En dan kon hij beginnen vloeken.
"Merde, ze hebben me weer liggen!"

Ik heb altijd wel kunnen lachen met zijn verstrooidheid. Ik kon me niet inbeelden hoe het mogelijk was dat iemand tegen je zat te praten, en je het totaal niet hoorde. Of dat je antwoord pas veel later kwam.

Maar ik heb dat geërfd van onze Martin. Ook ik lijd aan dezelfde verstrooidheid. Tot ergernis van van mijn huisgenoten. Gelukkig hebben ze me nog niks doen beloven. Maar als Artuur iets van zijn tante mee heeft, zal dat ooit wel gebeuren!

TG

Onze Martin is zo verstrooid dat hij niet meer weet hoe hij in een zetel moet zitten.