Spaghetti

Mijn ma heeft haar huis wat verbouwd en opgeknapt. Daardoor kon onze wekelijkse afspraak samen met broer, zus, vrijers en kids even niet doorgaan. Maar gisteren waren we weer allemaal van de partij om te aperitieven en te eten. En meteen één van mijn persoonlijke favorieten op het menu: spaghetti.

Een gerecht dat onze pa ook wel lustte. Maar waarvan hij toch wel wat wind moest lossen. Zo herinner ik mij een fietstocht met hem toen ik nog een broekventje was. Het was zondag middag en er was ook spaghetti op het menu. Na de maaltijd gingen we met de fiets naar het Bijenhof in Wevelgem, langs de Leie. Ik zat op de fiets van pa, op een stoeltje achter hem. Het was een warme dag, en hij droeg een t-shirt. Ik vond niks grappiger dan die op te heffen of om mijn hoofd er onder te verstoppen.

En dat was op zich wel leuk tot pa plots wat ruimte moest maken in zijn maag. Ik voelde het nog warmer worden onder zijn t-shirt en plots kon ik zelfs bijna niet meer ademen. Ik haalde mijn hoofd van onder zijn shirt en de geur van spaghetti en dergelijke kon rustig wegwaaien. Ik besloot om niet meer onder zijn shirt te kruipen, maar dat hielp niet. Zijn maag bleef maar plaats maken, en gelukkig waren we in open lucht, zodat de gassen zeer vlug konden ontsnappen. De rit langs de Leie bleef maar duren. En hoe verder we reden, hoe meer gas er ontsnapte. Ik hoorde het gewoon vertrekken uit dat grote lijf voor mij op de fiets.

Gelukkig haalde ik heelhuids het Bijenhof, en wat buitenspelen heeft me opgekikkerd. Op de terugweg was de spaghetti gelukkig al lang verteerd.

TG