Man United had op 26 mei 1999 al de kampioenstitel op zak en de landsbeker. Als ze Bayern versloegen, dan hadden ze de legendarische Treble beet. En het zag er goed uit, want de ploeg was al enkele keren door het oog van de naald gekropen via spectaculaire comebacks. In de halve finale van de beker van Engeland scoorde Giggs een magnifieke golden goal, en in de halve finale van de Champions League bogen ze in het kamp van Juventus een 2-0 achterstand om in een 2-3 winst.
Dus zaten we gespannen in de zetel te kijken naar het duel. Maar het liep in het begin al foute. Via een vreemde vrije trap in het eerste kwartier kwamen de Red Devils op achterstand. Ik was kwaad van woede en zou dat bijna de volledige match blijven. Want Bayern bleef komen en knalde verschillende pogingen op de paal, lat, ... En Manchester kon er weinig tegenover zetten.
Ik vloekte en vloekte maar door. Zonder dat ik het wist had pa alles opgenomen met een bandrecorder. Als Frank Raes commentaar gaf, dan gaf ik er nog hardere commentaar bij. De Duitsers moesten het ontgelden. Maar ook pa zat wel op het puntje van zijn stoel, omdat hij totaal geen fans was van de Duitsers. Toen ze plots even voor het einde van de match hun kapitein Lothar Mattheus al een applausvervanging gaven, kreeg hij het ook.
"Jongens toch, ik hoop dat ze er nog een paar tegen hun netten krijgen. Zo arrogant om die idioot van een Lothar eraf te halen. Zak van een kerel."
Nee, hij had het niet voor Lothar.
De vervangingen aan de kant van Manschester United waren een stuk beter. Teddy Sherringham en Olé Gunnar Solksjaer kwamen op het veld en met onverhoopt succes. De 90 minuten waren om en er moesten 3 minuten extra tijd gespeeld worden.
In de 91ste minuut werd de bal knullig door de Duitserse in hoekschop gewerkt. Beckham schoot die corner het veld in, en via wat omwegen knalde Teddy Sherringham de gelijkmaker binnen. 1-1 en pa schoot uit de zetel en ik liep rondjes rond onze tafel. We brulden van blijheid. Het was gelijk en dus gingen er wel verleningen komen. Of toch niet?
In de 92ste minuut kwam Manchester opnieuw opzetten en belandde de bal opnieuw in corner. Alle roodhemden in het stadium vierden op, en ook pa en ikzelf stonden recht. Beckham stuurde bal het veld in, Sherringham kopte door en een tipje van de voet van Olé Gunnar Solksjaer was genoeg om de bal in het dak van het doel te knallen. 2-1. Game over voor de Duitsers en Manchester United had een onmogelijke prestatie neergezet.
Ik liep nog meer toeren rond de tafel en pa zat te gieren voor tv.
"Kijk Timmie, naar der Lothar. Hahaha, wat doet me dat een plezier om die zijn gefrustreerde muil te zien. Hahaha, loser!!!"
De opnames die hij had gemaakt klonken nu echt wel hilarisch.
Dagen nadien genoten we nog na van de overwinning van Manchester United, en pa moest ook een dagje naar Engeland voor het werk en bracht de kranten van daar mee. Fantastische taferelen van de feesten in Manchester. Hij had voor Japie en mij ook een souvenir mee, een embleem van de club voor aan de deur van onze slaapkamer. Enkele maanden later gingen ma en hij naar Barcelona en brachten ze truitjes van Beckham mee van aan het stadium van Camp Nou, waar United een maand voordien ons, en zoveel andere fans, ultiem voetbalplezier had bezorgd.
Na al die jaren voel ik opnieuw kippenvel bij het beschrijven van die goals en steeds als ik de beelden herbekijk voel ik de euforie.
Glory, glory Man United!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten