Nachtelijke lasagne

Van spaghetti gaan we over naar lasagne. Een gerecht dat pa niet echt zo lag. Ik had je al verteld dat hij op zijn trouwdag 's morgens uitgeteld was door een lasagne die hem slecht was bevallen (zie blogbericht lasagne). En een andere keer raakte hij er zelfs nooit toe om zijn gerecht op te eten.

Mijn ma moest soms in het weekend werken. Daarom haalde ze vaak pizza's of bereide gerechten voor ons, zodat pa zijn kookkunsten niet echt hoefde uit te halen. Op vrijdag ging ze langs bij de Italiaan Da Romeo in Gullegem, en haalde er pizza's voor ons en een gerechtje voor pa: lasagne. Ze stopte die in de frigo zodat we alles op zaterdag makkelijk konden binnenspelen.

Maar de nacht van vrijdag op zaterdag gingen zowel Japie en ik een stapje zetten in Heule. Hij naar JC Den Ast en ik naar JH Quo Vadis. Om een uur of 4 landde ik thuis. Ik opende de deur, en zag nog licht branden. Japie zat in de zetel te eten met verwaterde ogen. We hoorden iemand naar beneden komen. Het was ma, die opstond om te gaan werken.

"Zijn jullie nog op? En Japie, zit jij nog te eten?"

Het gesprek had pa wakker gemaakt en hij riep vanuit zijn bed.

"Is het daar koffieklets beneden? Moeten jullie niet slapen?"

Enzo keerden Japie en ik naar bed, om rond een uur of 11u00 op te staan. We gingen in de zetel zitten toen onze pa kwam binnen gewandeld.

"Moet ze hier zien zitten, onze helden. Onze nachtelijke ridders. Zijn ze nog een beetje moetjes? Beetje vroeger slapen hé gasten, in plaats van nachtelijke feestjes te bouwen. Was er een feestje vannacht?"
"Nee, we kwamen thuis en ma was net op om te werken."
"Azo. Wel, ik ga naar meme, en als ik terug ben gaan we eten. Of hebben jullie niet veel honger?"
"Pizza gaat er altijd in hé pa!"
"Haha, niet voor mij! Mammie heeft een lekkere lasagne mee van Da Romeo voor mij."

Ik zag Japie plots bleker worden. Ik herinnerde me plots het nachtelijk tafereel en een etende Japie.
"Bedoel je die lasagne die Japie vannacht zat op te eten pa?"
"Wablieft? Japie, waar is die lasagne?"

Hij werd bleek en wees aarzelend naar de achterruit. Pa liep er naartoe met ons in zijn kielzog.
Door de ruit zagen we het bakje lasagne staan bij de kattenbak. Onze kat zat rustig te knabbelen aan de lasagne, die Japie zelfs niet eens half had opgegeten. Ze keek op naar haar baasje die knalrood werd.

"Dat is proper! Ge zijt niet goed zeker? Mijn eten!! Mijn lasagne!"
"Ik had nog honger pa."
"Je moet 's avonds eten, niet midden in de nacht! Idioot. Trek jullie plan met het eten, ik ga op restaurant."

Hij liep vloekend en boos weg naar buiten. Japie en ik keken naar buiten, en zagen de kat rustig verder eten.

TG