Met meme Agnès naar St-Cornil

Ik had verteld dat er op Moedertjesdag côte à l'os op het menu stond en dat onze Martin de chef van dienst was. Hij stond achter het vuur op de dag zelf, maar prepareerde de vleesstukken ook de dagen voordien, met marinades die hij kreeg van zijn vriend Mario, de slager van de Spar hier in Moorsele.

Côte à l'ossen haalde pa aanvankelijk uit St-Cornil in Aalbeke. Te zeggen, mijn mémé of tante gingen er achter en pa is één keer met zijn moedertje mee geweest. Sindsdien haalde hij ze elders.

"Martin, gaan we vrijdag naar St-Cornil, want dan is de beenhouwerij open en hebben ze côte à l'ossen?"
"Is die beenhouwerij niet heel de week open, moedre?"
"Ja, maar enkel op vrijdag hebben ze côte à l'ossen!"
"Zal wel."
"'t Is waar, vraag maar aan Christa."
"Allée, 't is goed, we gaan er samen om."

Enzo geschiedde dat hij op een vrijdag rond een uur of 11 met zijn moedertje naar Aalbeke trok. Jasper en ik bleven in het huis van meme, om even thuis te wachten op ons nichtje Océane en uiteraard te aperitieven. Pa en moedertje zouden toch vlug terug zijn.

Na ruim twee uur ging het belletje van haar achterdeur. We keken door het raam en zagen mémé Agnès met haar hier in de omstreken zo bekende boze blik en achter haar onze Martin, met een al even boze blik. Toen ze binnenkwam in de living begon ze te zuchten.

"Nooit meer, nooit meer ga ik met Martinus gaan winkelen."
"Wat is er wel meme, hadden ze geen côte à l'os?"
"Geen geduld, geen geduld heeft diene mens. Hij heeft heel de tijd zitten zagen. 't Is gelijk een klein kind."

Martinus kwam ook de living binnen en schonk zichzelf een Picon in uit frustratie.
"Aah pa, heb je geen geduld?"
"Zwijg. Dat ging daar voor geen meter vooruit. En weet je wat? Ze hebben ALLE dagen van de week côte à l'os. Alleen op vrijdag hebben ze nog veel meer, worsten enzo. En natuurlijk komen er daar dan een heleboel gepensioneerden op af! Zie je ze al staan? Nog een schelleke dit, nog een worstje dit, ... Jongens, jongens. En als het dan eindelijk aan ons was, geeft moedre dan ook nog eens zo'n bestelling door. We hadden alleen maar côte à l'ossen nodig?"
"Martinus, nu ik daar was, kon ik evengoed andere dingen ook mee doen!"
"Ik ga nooit meer mee!"
"Ge moogt niet meer mee, volgende keer vraag ik het aan Christa".

En zo bleven ze alletwee met een boos gezicht blijven mokken. Gelukkig was het de zondag weer koek en ei en konden we genieten van de befaamde côte à l'ossen. Maar het jaar nadien had pa aan zijn vriend Mario gevraagd of die geen côte à l'ossen kon bezorgen. Zo was hij zeker dat hij alvast geen kans maakte om opnieuw in de rij te moeten staan in de beenhouwerij van St-Cornil.

TG