De Ronde: start in Brugge

Het was vanaf 2001 een jaarlijkse traditie om naar de start van de Ronde op de Grote Markt in Brugge te gaan kijken. Het was althans de eerste keer dat ik mee ging. We spraken met een bende van de Behaarde Borsten af op onchristelijke uren op de plaatse van Moorsele. Dan reden we naar Brugge, liepen van het Zand (waar de rennersbussen stonden) naar de Grote Markt. Daar werden de renners op een groot podium voorgesteld door Michel Wuyts en Carl Huybrechts onder begeleiding van een orkestje.

Anno 2015 bestaat dit concept nog, maar ga ik al lang niet meer kijken. Het is veel te druk geworden in Brugge, en de sfeer is dezelfde niet meer nu Sven Deleyer Michel Wuyts vervangt en het hele gebeuren live wordt uitgezonden. Het spontane is er af. In 2011 ging ik nog eens met vrienden kijken, maar merkte dat de sfeer van weleer echt zoek was. Sinds 2012 blijf ik gewoon thuis, en dus ook zondag. Als ik kan, ga ik wel eens kijken als ze dichtbij in de buurt passeren. In 2013 passeerden ze in Moorsele, 2014 in Heule en dit jaar in Gullegem.

In 2001 werd een nieuwe ploeg in het leven geblazen: Domo-Farm Frites. Een een goeie vriend van pa, Rik Vanwalleghem, was geloof ik pr-verantwoordelijke van die ploeg, waar o.a. Johan Museeuw bij reed. Om de ploeg te steunen, en toch op te vallen, had hij een Braziliaans vlag mee met daarop een zelf verzonnen spreuk "Solo Volo Velo Domo". Een Braziliaans vlag viel immens op tussen alle andere, vooral Vlaamse vlaggen. Er reed geen enkele Braziliaan mee in de Ronde.

Maar achteraf op de sfeerfoto's van de Grote Markt, kon je vrij makkelijk die vlag zien. Pa had die op een vislans gehangen, dus torende ze nog eens boven iedereen uit.

Helaas hielp de vlag de Domo-ploeg niet vooruit. Het was een zeer tegenvallende ronde waarin heel wat minder bekende renners in Meerbeke spurtten voor de zege. Gianluca Bortolami won een ietwat flauwe editie. Misschien heeft die man Braziliaanse roots!

TG

De Ronde: op verkenning

Jaarlijks trokken we met pa en een bende vrienden naar de start van de Ronde in Brugge. Maar vooraleer we daarheen afreizen, gaan we het parcours verkennen. Dat deden we op 2 april 2007 samen met pa. Japie en ik vergezelden hem met de wagen. Een verkenning met de fiets was niet aan ons besteed. We zaten allebei in ons laatste jaar en waren tijdens de week vaak thuis. Dus konden we makkelijk eens mee op uitstap.

We verkenden de kasseien en de heuvels (vanuit de wagen lijken ze alvast steil en zwaar, dus wat moet dat zijn op de fiets!). Uiteraard hielden we nu en dan een stop in één of andere herberg!

Maar ook op de kasseistrook van de Haaghoek hielden we halt omdat de koers er passeerde. Uiteraard niet de Ronde zelf, maar de 3-daagse van de Panne. De eerste rit passeert een stuk op het parcours van de Ronde, waaronder Haaghoek. We bleven staan en hoorden de helicopters. Pa langs de ene kant van de baan, en wij aan de andere.

Maar dan moest Japie plots pipi. Hij vond niks beters dan zich in de gracht te stellen. Net op dat moment komt ook de koers voorbij. Ik heb het plaatsje gelukkig kunnen vastleggen want bij mijn weten is dit helaas nooit live in beeld geweest. Je ziet het in de fotoreportage hieronder.

We maakte na de Haaghoek nog een stop op de Muur (niet met de wagen maar te voet!) om ééntje te drinken, en daarna gingen we eens op bezoek bij Elien thuis. Zij woonde nog in Herzele bij haar ouders, en het was de eerste keer dat pa en Japie Elien haar ouders en zus hebben ontmoet. Pa kwam toe in een hippe, University sweater met een kap. Hij had die ooit eens gekocht samen met mijn zus Suzan, die hem eens wilde pimpen.

Het parcours werd goedgekeurd en de zondag nadien won Alessandro Ballan de Ronde, in een beroemde spurt met Leif Hoste. Niet de mooiste Ronde die ik heb gezien, maar wel één die me is bijgebleven.

TG

Een stop onderweg

Op de Haaghoek

Sanitaire stop middenin de wedstrijd

E3 en Gent-Wevelgem

Vandaag alweer koers op het programma, en dan nog heel dicht: Gent-Wevelgem. Totaal niet mijn favoriete koers, maar de editie van vandaag was fantastisch.

Mijn favoriete koers in de buurt is de E3-Harelbeke. Daar gingen pa en ik heel vaak naar de start kijken. Tot 2011 ging die wedstrijd nog door de zaterdag voor de Ronde van Vlaanderen. Sinds 2012 wordt de E3 op vrijdag gereden. Gent-Wevelgem ging tot 2009 door op woensdag, maar vanaf 2010 verhuisde die koers naar de woensdag. E

Pa en ik hadden het wel voor de E3, en wij reden langs de vaart en parkeerden onze wagen aan de achterkant van café de Gilde. We stapten het café binnen, dronken een pint en gingen dan via de voorkant naar de straat waar alle bussen van de wielerploegen stonden. Je kon vrij door de straat lopen, de fietsen bekijken en ook de renners spotten. Op de markt stelde Miche Wuyts dan de renners voor, en na het startschot gingen we dan nog een pintje drinken om dan vervolgens de auto op te pikken, naar meme te rijden om te aperitieven. Dan volgde de Kameleon om te eten, en dan bekeken we de koers op tv.

Mooie herinneringen die helaas verleden tijd zijn. Nu de koers op vrijdag wordt gereden, kan ik niet meer naar de start en ook café De Gilde ligt tegen de grond. Maar toch blijft de E3 één van mijn favoriete koersen.

De andere, Gent-Wevelgem is niet mijn ding omdat daar zelden iets gebeurd (hetzij vandaag). Maar pa was er wel fan van. Het duurde pas tot 1998 dat hij voor het eerst live eens naar deze koers in onze buurtgemeente ging kijken. Hij had vrijaf genomen die dag om na al die jaren toch eens te gaan loeren. En hij kwam zelfs in beeld!

In 1998 was Frank Vandenbroucke de sterkste in de wedstrijd en hij kwam solo over de meet in de Vanackerestraat. Hij bolde nog even uit en viel stil vlak voor café Sint-Barbara. Pa had de koers daar gevolgd en was naar buiten gerend. De camera zoomde in op VDB terwijl zijn verzorgers hem opvingen, en pa was te zien achter de nadars.

Sinds 1998 maakte hij vaak met vrienden een uitstap tijdens Gent-Wevelgem. Ze ontbeten, gingen naar de start in Deinze. Vervolgens aten ze iets in een restaurant nabij de Kemmel en bleven dan plakken na de koers in Wevelgem. Hij kwam 's avonds laat thuis en dan was het steeds dezelfde grap.

"Amaai, dat was een lange koers pa! Zijn ze nu pas binnen? Weet je nog wie won?"

Hij wist het vaak nog en vandaag zou hij echt wel een uitvlucht hebben gehad, want de koers duurde door de helse omstandigheden echt wel lang!

Zo, nog 1 week en dan begint de wielerhoogdag van Vlaanderen. En daarvan heb ik vrij veel herinneringen aan pa! Ik kan van 2001 tot 2010 perfect zeggen wat we bij elke editie hebben gedaan! En morgen beginnen we er aan!

TG

De dijk van Blankenberge

Ziezo, ik ben terug thuis. Deze voormiddag teruggekeerd uit Blankenberge en in de namiddag naar het doopfeest van mijn neefje Robbe geweest. Dus best een drukke dag!

Maar vanmorgen liep ik op de dijk van Blankenberge om mijn wagen op te pikken. Ik heb een foto van de dijk hieronder geplaatst. Valt jullie iets op?
Yep, er is geen reling voorzien. Dus best gevaarlijk om er van te donderen. En dat heb ik als kleine pagadder blijkbaar eens gedaan. Met mijn go-cartje nog wel!

Ik was een paar jaar oud toen ik met pa, ma en Japie naar zee ging (Suzan was nog niet geboren). Het was mooi weer en ik mocht met een go-cartje rijden. Ik dacht dat ik een autootje nam en ermee op de dijk rondreed. Maar plots kwam ik veel te dicht bij de rand, en tuimelde ik naar beneden. Ik deed een paar koprollen met het toestelletje en belandde als bij wonder in het zand, pal naast een hele hoop glas.

Ik zie de beelden nog vaag voor mij en denk dat ik er met wat schaafwerk aan de kin ben vanaf gekomen. Maar naar het schijnt is pappie Martin echt als een bezetene naar beneden gehold. Een nochtans steile dijk, maar in een mum van tijd was hij op het strand. Bijna even vlug als ik met mijn autootje.

Zijn glansprestatie kende gelukkig een goede afloop. Sindsdien heb ik nooit meer een go-cartje gehuurd in Blankenberge. En anno 2015 zal ik het ook mijn Artuur niet doen, want er zijn nog steeds geen relingen voorzien.

TG

E3 en dijk blankenberge

Mijn oprechte excuses, maar blijkbaar is mijn blogbericht van gisteren niet gepubliceerd door een technische storing. Hierbij:

Even een dienstmededeling. Vandaag zit ik voor een teamevent van mijn werk in Blankenberge. Ik heb de E3 niet echt kunnen volgen en ook amper tijd gevonden om te bloggen. Maar in Blankenberge ben ik wel op wat herinneringen gekomen aan pa die ik graag met jullie zou delen. Maar daarvoor wacht je best tot morgen, want dan ben ik op de dijk op klaarlichte dag. Zoals je ziet is het er nu te donker om een anekdote op te vissen. Dus alvast tot morgen! 

Met pappie naar Parijs: Marché aux puces

Onze allereerste uitstap naar de aankomst van de Tour de France in Parijs begonnen pa en ik met een bezoek aan een vlooienmarkt aan de Porte Clignancourt. Die vind je helemaal in het Noorden van Parijs, vlak aan de Péripherique. Pa had dit opgezocht via internet (http://www.marcheauxpuces-saintouen.com).

We vertrokken rond 6u30 en om 9u30 waren we al in Parijs. We ontbeten zelfs in een wegrestaurant. Het was enorm kalm richting Parijs. In de omgekeerde richting heel wat minder. Alle Parisiens wilden er even tussenuit en stonden in ellenlange files aan te schuiven richting Parc Asterix. 

We parkeerden de auto ondergronds en gingen op zoek naar de markt. En die leek in eerste instantie echt wel tegen te vallen. Eén grote parking met duizend keer dezelfde kraampjes met horloges, t-shirts van allerlei bands, en telefoons. Dit leek in geen geval op het gezellige brocante marktje dat pa had opgezocht.

Maar na even doorwandelen onder de brug van de Péripherique, dan door een toch enigszins ruige buurt, kwamen we toch op onze bestemming. In enkele kleine steegjes kwamen we terecht in leuke winkeltjes met vanalles en nog wat: meubels, schilderijen, platendraaiers, boeken, foto's, .... Je kon het zo gek niet bedenken. Maar echte verzamelaars vinden hier alles. Pa kocht er wat oude postkaarten en na ons bezoek, namen we de metro naar de Sacré-Coeur, waar we het aan de stok kregen met opdringerige verkopers. We vertrokken vanaf Place Pigalle en dat zou ik iedereen afraden. 

Toen pa en ik de straat wilden oversteken, kwamen een groepje kleurlingen op ons af om ons armbandjes aan te smeren. Ze dreven pa en ik uiteen in de menigte en ik begon wat van mijn geduld te verliezen. Ik begon ze te duwen, wat natuurlijk voor tumult zorgde. Uiteindelijk wisten pa en ik ons los te wrikken en naar boven op de Sacré Coeur te klimmen. Maar we bleven achtervolgd worden en we moesten ons ook een tweede keer loswrikken. Ook toen begon ik ongegeneerd wat te schelden. Toen we nog meer naar boven geraakten, kwam een derde lading op ons af, en ik begon een verkoper al de huid vol te schelden nog voor hij goed en wel bij ons was. Hij viel ons bijna aan, maar koos toen gelukkig het hazenpad. Waarschijnlijk was er politie in burger aanwezig.

Eenmaal boven, besloten we dan maar om via de achterkant naar beneden te gaan. Een veel rustigere buurt, waar je ook de Amélie Poulainwandeling kan maken, zoals ik eerder meegaf. 

Zo, na vier dagen verlaten we even Parijs, want morgen is het één van de mooiste koersen in het land! We gaan van het mondaine Parijs naar het gezellige Harelbeke voor de E3-prijs.

TG

Even poseren op de marchée aux puces

Sfeerbeeld vanop de marché aux puces

Met pappie naar Parijs: Place Saint André des Arts

Vandaag gaan we van Place Dauphine iets meer naar beneden, onder de Seine (als je het vanop de kaart bekijkt). We stappen over de Pont Saint-Michel (bij de Notre-Dame) tot bij het beeld van Saint-Michel. Ook wel gekend als de Groene Michel vanop de sigaretten.

Aan de Groene Michel gaan we rechts tot aan het plein Place Saint André des Arts. Een leuke en gezellige bedoening waar je bij goed weer buiten kan eten. En dat was het geval in 2008, toen pa en ik voor het eerst naar de tour gingen kijken. In de voormiddag hadden we een gezellige brocante markt bezocht (morgen meer hierover) en ook de Sacré-Coeur. Daar kregen we het aan de stok met opdringerige verkopers (volgt ook zeker nog). Vervolgens passeerden we nog langs de Moulin Rouge (een superette met een molentje op) en stapten we in de metro naar Saint-Germains des Prés. Wat pa bestempelde als de côté van de echte Parisiens. Hij leerde die, en nog heel wat andere plaatsen, kennen via zijn toenmalig werk.

Op Place Saint André des Arts plaatsten we ons op een terras onder de bomen en aten we een schoteltje oesters en "canard". Zalig onder een zomerse zon!

In 2011 ging ik er nog eens met Elien, maar toen was het helaas regenweer. We aten iets in een bistro en doken toen een straat aan het plein in, Rue Saint André des Arts. Vol met leuke cafés en kleine shops waar je kunstposters en kunstpostkaartjes en nog veel meer kan kopen. Echt eens leuk om te doen.


TG

Place Saint André des Arts: gezellig lunchen onder de bomen

Ook 's avonds is het plein blijkbaar de moeite om te bezoeken

Met pappie naar Parijs: Place Dauphine

Nog zo'n leuke plek die ik in Parijs leerde kennen via pa is Place Dauphine. Pa bestempelde dit als het meest rustigste plekje in het centrum van Parijs. En inderdaad: zoek het maar eens op in Google maps en je zal zien, het ligt in het hart van de stad, in de punt van Île de la citée in het 1e arrondissement.

Het plein is wat in de vorm van een driehoek en komt uit op de Pont Neuf, één van de bekendste bruggen van de lichtstad.  Een brug waar pa me ooit goede raad over heeft gegeven toen ik in 2001 met onze klas naar Parijs trok. Place Dauphine bevindt zich ook op een boogscheut van Notre Dame. Maar als je er staat, of op een bankje gaat zitten, besef je totaal niet dat je te midden Parijs zit. Je hoort er weinig lawaai, geen verkeer en amper volk.

Pa leerde me plein dit kennen tijdens onze eerste touruitstap in 2008. Vanop het plein staken we de brug over naar het Louvre. Daar liepen we de tuin af, naar het uitzichtpunt op de Champs-Elysées en de Obelisk. Het was snikheet en terwijl we stapten zag ik de zweetdruppels van zijn voorhoofd parelen.

"Eéntje drinken pa? Ik zal trakteren."

Dat liet hij zich geen twee keer zetten. We zetten ons op een terras in de tuin van het Louvre, jardin des Tuilleries, en bestelden 2 halve liters 1664. De prijs was ernaar, maar het bier deed wel deugd. We lesten onze dorst en gingen naar de koers kijken. En een Belg won de etappe: Gert Steegmans was de sterkste in de sprint.

Morgen gaan we even naar de plaats waar we die dag gelunchet hebben. Een plaats waar je de echte Parisiens vindt, en de toeristen schaars zijn.

TG

Het driehoekige Place Dauphine

Place Dauphine vanop kaart

Met pappie naar Parijs: Amélie Poulain

We hadden het vorige week over favoriete films van pa. Eentje uit die lijst is ongetwijfeld ook "Le Fabuleus Destin d'Amélie Poulain". Deze film speelt zich af in Parijs, vooral dan in de buurt van Mont-Martre. En in die buurt kan je een zeer leuke Amelie Poulain-wandeling maken.

Die hebben we leren kennen via pa. In 2008 gingen pa en ik voor het eerst samen naar de aankomst van de Tour de France kijken. Die komt traditioneel aan op de Champs-Elysées op zondag. Pa en ik koppelden daar een daguitstap aan. Om 7u00 vertrokken we naar Parijs, bezochten we wat buurten, gingen we iets eten en in de namiddag volgden we de koers vanuit de Tuin van het Louvres. Dit hebben we drie keer gedaan. In 2008 waren pa en ik alleen op schok, in 2009 werden we vergezeld door zijn vrienden Peter en Mario.

In 2010 waren mijn vriendin Elien, turnjuffrouw Mieke en haar zoon Arne mee tijdens de uitstap. Dat was op 25 juli 2010. Enkele foto's van de wandeling heb ik teruggevonden op zijn gsm, en heb ik onderaan geplaatst.

Pa had de Amelie Poulain-wandeling ingepland in de voormiddag. Die loopt langs verschillende leuke plaatsjes uit de film. Het begint bij het metro-station Lamarck-Calaincourt waar ze in de film een blinde man begeleidt en vertelt wat er gebeurt. Tegenover het metrostation is een gezellig caféetje waar je op het gemak buiten van een koffie kan nippen.

Verder passeer je langs "het smalste voetpaadje van Parijs". Dit komt voor in de film "L'auberge espagnolet" waar ik het eerder over had. Op die plaats geeft hoofdpersonage Xavier zijn vriendin Martine (gespeeld door Audrey Tautou aka Amélie Poulain) voor het eerst een kus. Verder op de route vind je een zeer leuk park voor verliefden, de groentewinkel van Monsieur Collignon, het café waar Amélie werkte, en ... kom je ook bovenop de Sacré-Coeur. Voordeel hier is dat je niet langs de toeristische kant naar boven moet en dus niet gehinderd wordt door opdringerige dieven. Pa en ik ontsnapten er in 2008 aan een bende. Vertel ik zeker nog wel eens!

Voor wie naar Parijs gaat, en de wandeling wil maken, je vindt de volledige route via deze link.
Een absolute aanrader voor wie de buurt van Mont-Marte eens op een andere wijze wil leren kennen.

Morgen gaan we opnieuw naar Parijs, en laten we je één van de rustigste plaatsen pal in het centrum kennen.

À bientôt

TG

De groentewinkel van monsieur Collignon

Een park speciaal met bezienswaardigheden voor geliefden.

Café waar Amélie Poulain werkt in de gelijknamige film.

Milaan - San Remo

Vandaag niks uit de videokast want er was koers op tv. En dan was de tv van de venten. Ook tijdens Milaan-San Remo, de eerste echt grote klassieker van het jaar.

De Primavera heet de koers, omdat die altijd doorgaat bij het begin van de lente. Met voorsprong het favoriete seizoen van pa. De wedstrijd zelf was niet meteen pa zijn absolute favoriet, maar hij keek toch meestal. Ik heb vaak met hem meegekeken, maar ging niet speciaal thuisblijven ervoor.

Tot 2012 ging de wedstrijd op zaterdag door. En dan gingen Elien en ik vaak eens een uitstap doen. Dan sms'te in pa altijd om te vragen wie had gewonnen. Ik heb vaak Oscar Freire (won 3 keer) op mijn gsm-scherm zien verschijnen, en ook eens Cancellara. Of ik ging vaak zelf gaan rijden en kwam ik thuis nadat de koers al gereden was. Maar pa zat dan nog voor tv naar de nabeschouwing te kijken.

"Ja manneke, te laat. Cipolini won (2002!"

Maar ik als ik keek, dan was het altijd samen met pa. Hoewel de koers meestal op een sprint eindigt, toch is het pure adrenaline die laatste 10 km. Ervoor moet je die koers niet echt volgen.

Ik heb samen met pa Zabel zien winnen in 2001, Pozzato het peloton weten voorblijven in 2006, Cavendish tot onze verbazing zien spurten naar de zege (2009). Mooie momenten die ik toch wel mis als ik op een dag als vandaag de koers volg, maar hij er niet meer is om co-commentaar te geven.

Helaas won geen Belg vandaag. Mijn favoriet, Gilbert, viel helaas in de afdaling. De laatste Belg die won, was Adrei Tschmill in 1999. En dat was de allereerste keer dat ik samen met pa naar Milaan -San Remo keek. Ondertussen zijn we al 16 jaar verder en stond er sindsdien geen Belg meer op het hoogste schavot. Hopelijk volgend jaar Gilbert op 1.

TG

Uit Martins videokast: The Bourne Trilogie

Ik had het al over pa zijn actiehelden James Bond en John McClane (twee druppels water onze pa). Daarnaast was hij ook een grote fan van Jason Bourne, het hoofdpersonage uit de filmreeks. Er bestaan 4 films van Jason Bourne, maar pa heeft er slechts 3 gezien: "The Bourne Identity", "The Bourne Supremacy" en "The Bourne Ultimatum". In alledrie deze films is Matt Damon de hoofdrolspeler van dienst.

Pa was dol op deze reeks, waarvan de ene film het vervolg is op de andere. In de derde komt dan de ontknoping (die zal ik uiteraard hier niet verklappen). Dat derde deel, "The Bourne Ultimatum" heb ik zelfs als eerste van de drie gezien. Pa wou naar dit deel gaan kijken in de cinema en vroeg of ik meeging. Ik wilde gerust mee maar was totaal niet op de hoogte van het verhaal.

Hij heeft het dan kort voor me wat beschreven en ... ik heb er zelfs nog beelden van! Het is namelijk die film die hij bezoekt tijdens de tweede aflevering van de Planckaerts, "Eddy verveelt zich". In die aflevering van de Planckaerts zie je hem vanaf 1:11 vertellen over zijn filosofie, de filosofie van het leven. Dat was uiteraard verzonnen. Hij was gewoon wat uitleg geven over de Bourne Trilogie. Hieronder het originele fragment.

TG

Uit Martins videokast: L'arnacoeur

Gisteren had ik het over "L'auberge espagnole" en "Les Poupées Russes". Daarin speelt de Franse acteur Romain Duris de hoofdrol als Xavier, de student die er even uit wil en op Erasmus gaat. Wat later in zijn leven kan hij geen weg met zichzelf op zoek naar een geliefde.

In "L'arnacoeur" uit 2010 is diezelfde Romain Duris te zien. En ook daar gaat hem niet voor de wind in de liefde. Al zorgt hij daar zelf voor. Alex, zijn personage, is namelijk gespecialiseerde in het verstoren van slechte relaties. Hij wordt ingehuurd door bijvoorbeeld schoonvaders die hun dochter niet graag zien huwen met hun aanstaande schoonzoon. Alex en zijn team gooien dan roet in het eten. Tot hij uiteraard zelf verliefd wordt op zijn "klant", Vanessa Paradis.

Een mooie film die ik via pa heb leren kennen. Pa zelf zag hem voor het eerst in 2010 tijdens een trip naar Canada. Tijdens de lange vliegreis heeft hij hem zelfs twee keer bekeken. Hij belde me op met de vraag of ik hem voor hen kon kopen zodat hij er thuis nog een paar keer kon naar kijken. 

Ik heb overal rond gezocht, maar vond hem niet meteen in de Belgische winkels. Pa zelf vond hem dan uiteindelijk in Rijsel, maar helaas waren daar geen Nederlandse ondertitels bij. Het was waarschijnlijk één van de laatste films die hij ooit heeft gezien.

Ik heb de film pas bekeken toen VRT hem vorig jaar eens op de buis bracht. En het is terecht ook één van pa zijn favorieten. Dus nog een tip voor dit koude weekend!

Uit Martins videokast: L'auberge espagnole

Pa was wel te vinden voor actiefilms met helden als James Bond en Bruce Willis. Maar  het meest hield hij eigenlijk nog van buitenlandse (niet-Amerikaanse) filmpjes. Zo had ik het al eens over het magnifieke Bienvenue Chez Les Ch'tis.

Een andere lieveling uit zijn videokast is L'auberge espagnole. Een film uit 2002 die de avonturen van de Fransman Xavier volgt terwijl hij op Erasmus gaat in Barcelona. Samen met zijn huisgenoten die uit verschillende landen komen (Zweden, Duitsland, UK, België, ...) ontdekken deze fantastische stad, waar ook pa dol op was. In 1999 is hij er ooit samen met ma geweest, en het was meteen een stad waar hij aan verkocht was. Elien en ik zijn er in 2011 geweest en het is echt de moeite!

Net als de film trouwens, die echt geniale momenten bevat. Zo komt de broer van de Engelse studente Wendy eens op bezoek bij zijn zus, en zie je mooie manieren van de Britten in het buitenland.

Wat weinigen misschien weten, is dat er ook een vervolg is op deze film, namelijk "Les Poupées Russes". Pa was er lang naar op zoek, tot Elien en ik hem eens op de kop konden tikken. En ook het vervolg van "L'auberge espagnole" behoorde zonder twijfel tot één van pa zijn lievelingsfilms. Hier zijn de personages enkele jaren ouder en zijn ze weer allemaal terug in hun eigen land. Hoofdpersonage Xavier vindt zijn draai niet meer en ligt in de knoop met zichzelf terwijl hij de ware liefde zoekt!

Er wordt koud weer voorspeld dit weekend, dus ideaal om lekker binnen voor de tv te zitten. Wie nog op zoek is naar twee onvergetelijke films, zeker "L'auberge espagnole" en "Les Poupies Russes" eens proberen.

TG

Uit Martins videokast: Die Hard

Een andere actieheld waar pa dol op was, was John McClane. McClane is politie-agent en het hoofdpersonage in de reeks Die Hard. Er bestaan intussen 5 films in deze reeks, maar pa heeft enkel de eerste 3 gezien. Samen met hem hebben we ze vaak bekeken op tv, tijdens de zomer. Want dan zond VTM veel actiefilms zoals ook Rambo en soorten uit, en mochten we langer opblijven om te kijken.

In deze films neemt de actieheld het quasi in zijn ééntje op tegen de slechteriken. Hij doet de gekste dingen, knalt enorm veel volk neer, heeft fantastische oneliners als "Yipiekajee, motherfucker" en ... doet dat allemaal in zijn marcelleke.

En vooral in dat laatste vond pa zijn gelijkenis.
"Geef toe gasten, ik lijk toch op Bruce Wilis hé?"
"Zeer zeker, pa".
"Toch waar, beetje dezelfde looks en lichaam?"
"Yep pa, we zien het verschil nauwelijks!"

Hieronder vind je beide helden in actie.
Wie naast een kalende kruin en een wit marcelleke nog gelijkenissen ziet, stuur ze zeker door!

TG

Pa Willis vanaf 0:55 seconden in deze aflevering van de Planckaerts

Bruce Willis als John McClane in Die Hard

Uit Martins videokast: James Bond

Een filmreeks die pa altijd aanstipte op de kalender was die van James Bond. Telkens er een nieuwe uitkwam, dan ging hij naar de cinema. En ik vergezelde hem ook. Soms had ik de nieuwe Bond al eens gezien met vrienden, en ging ik nog een tweede keer kijken met hem. Van Goldeneye uit 1995 zijn we iedere keer geweest. Enkel "Die Another Day" uit 2002 heb ik mijn klasgenoten en niet met hem bekeken. Dat is de film waar zijn favoriete actrice "Halle Berry" ook de Bond-girl was.

Maar Goldeneye, Tomorrow never dies, The World is not Enough, Casino Royale en Quantum of Solace hebben we samen gezien in de cinema. De beste Bond-film, Skyfall uit 2012 heeft hij jammergenoeg niet gezien. Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de kerstperiode was geweest, kort over de middag, en dat het best vreemd voelde om eens alleen naar James Bond te gaan kijken.

Maar we hebben Bond niet alleen in de cinema gezien. Heel vaak bekeken we de films op tv, die we hadden opgenomen met onze videocassettespeler. Op VTM was er een periode dat ze die films chronologisch speelden, elke week één.

Maar in die glorieperiode, de jaren 90 kan je ook films huren! Niet via je tv, maar echt naar een winkel rijden, videotheek heette dat, om in de rekken de lege videohoezen te zien staan, met kaartjes ervoor. Als de kaartjes weg waren, dan was de film uitgeleend. Drama, drama, drama!

Talloze keren zijn we naar de videotheek in Moorsele geweest, in de Secretaris Vanmarckelaan, tegenover het Power naftestation. Nu is daar een crèche trouwens. En in diezelfde videotheek hebben we onze eerste James Bondfilm gehuurd en ook bekeken. Het was een zondag, en de avond ervoor waren pa en ma naar een feestje geweest. Zondag was ideaal om een luie zetel en tv-dag te houden. En daarom pikte hij er één van zijn favoriete Bond-films uit, Octopussy. Dat smaakte meteen naar meer, en zo zijn we gestart aan onze Bondreeks.

Ghillemyn. Tim Ghillemyn

Uit Martins videokast: videocassettespeler

We namen eerder al een kijkje in Martin zijn platenkast. Deze week gaan we eens zien wat we in zijn video- of dvd-kast vinden. Enkele leuke films die me aan hem doen denken en enkele van zijn persoonlijke favorieten.

We gaan het in de eerste plaats hebben over videocassettes omdat deze mij enorm aan pa doen denken. Hij bracht er talloze mee voor ons van zijn reizen naar Engeland. We hebben er ook een boel gekregen voor kerstmis, Sinterklaas, ...

En ik zie nog altijd onze eerste videorecorder voor mij. Een klein rechthoekig ding dat bovenaan openklapte om je cassette er in te steken. Dat toestel was op den duur zodanig versleten dat we er een woordenboek op moesten leggen om films te kunnen bekijken.

Het was een toestel dat hij vaak ook gebruikte voor zijn werk. Als hij op beurzen demonstraties moest geven, dan had hij onze videospeler nodig. En dat was een kleine ramp! Dat betekende dat we enkele dagen geen video's konden bekijken. Dan stonden we daar met al onze video's.

Gelukkig zorgde hij dan soms tijdelijk voor een vervangtoestel via zijn werk. Dat was een tv en videospeler in één. Je kon de cassette naast de beeldbuis in een verticale gleuf inbrengen en dan speelde de film af. Man man dat was toen hip.

Helemaal leuk werd het toen we een toestel hadden waarmee we konden opnemen. Elk van ons had toen een cassette met onze naam op waarmee we dan onze eigen zaken konden opnemen. Eerst waren dat afleveringen van Samson, Thundercats en de Turtles. Later werden dat dan hippe videoclips van MTV.

In 1999 kocht pa een nieuwe desktop computer en daar kon je dan dvd's op draaien. Films op een schijfje, hoe zot was dat! Wie weet zouden we dat ooit wel kunnen afspelen op tv!
En ja, in 2002 kocht pa een Bose-toestel waarmee je zowel cd's als dvd's kon afspelen (hij had er toen het jaar voordien ferm naar gezocht en dat bestond nog niet!). Dat toestel kwam in de plaats van onze cassettespeler en sindsdien vergaarden onze cassettes enkel maar stof. Slechts uit nostalgie legden we nog eens een cassette op.

Maar met netflix en youtube is ook dat tijdperk voorgoed voorbij. De videocassettespelers zijn intussen een stuk antiek geworden. Maar ze hebben ons wel uren kijkplezier bezorgd.

TG

Teenage Mutant Ninja Turtles

Onze Artuur slaapt sinds kort in een groot bed. Daar is hij trots op en wij als ouders natuurlijk ook! Hij heeft ook een heel leuk donsdeken gekregen, ééntje waar ik als kind ook dolblij mee zou zijn geweest. Zoals je hieronder kan zien prijken de Teenage Mutant Ninja Turtles op zijn bed. Of "Tuttels" zoals hij ze noemt.

De Turtles waren ook mijn helden toen ik klein was. Bergen gadgets had ik van die 4 schildpadden: actiefiguren, petten, maskers, verkleedkledij, zaklampen, stickerboeken, kleurboeken, donsovertrekken, .... Je had in onze tijd zelfs "Turtle-Pizza's" en "Turtle-Menu's". Dat waren van die opwarm-maaltijden van McCain waar op de voorkant een tekening van de Turtles stond. En dat smaakte daarom zoveel beter. Toen wij bij onze neven logeerden, dan hielden we "pizzaparties" en verkleden we ons in Teenage Turtles. En op meme's koer speelden we Turtle met haar skateboarden.

Toen pa voor zijn werk naar Engeland ging, bracht hij zoals ik eerder al vertelde, heel vaak cadeautjes mee. En in volle Turtle-periode waren dat vrije veel speeltjes van onze groene vrienden. Actiefiguren, kledij en ook vrij veel videocassettes. In het Engels, maar dat kon ons niet schelen. We keken toch en leerden zo wat Engels. Er werden ook films gemaakt van de Turtles in plaats van tekenfilms. Pa bracht die ook mee van Engeland, en wij bekeken die toen 100 keer.

Na al die jaren zijn de Turtles nu nog steeds hip. Zo was er vorig jaar nog een nieuwe actiefilm in de cinema en zie ik in de speelgoedwinkel nog steeds popjes staan. Ze zijn dan wel wat van vorm en uitzicht veranderd, maar  het blijft nostalgie. Ik verlang al tot Artuur ook Turtle gaat spelen. Dan haal ik zeker mijn Turtle-Gerief weer boven en bestel ik een boel pizza's.

Cowabunga.

TG

Verhaal achter de foto II

Gisteren had ik het over foto's waar je graag eens het verhaal zou achter willen weten. Ik heb er vandaag nog zo één, maar nu ken ik het verhaal er achter wel van. Meer zelfs, ik heb jullie er ooit al over verteld naar aanloop van aflevering 5 van de Planckaerts.

Deze foto werd inderdaad genomen vlak na het einde van pa zijn ski-carrière. Pa had de afdaling van de Beauregard in La Clusaz echt niet goed verteerd. Zelfs bergop skiën lukte niet. Beneden aan de skilift moest zijn grootste lijdensweg nog beginnen: met skibotten door het centrum wandelen en dan weer steil omhoog naar onze studio. Beetje als Jezus met zijn kruis, maar dan met skilatten. Ik was de barmhartige die ze hielp dragen.

Aangekomen in onze studio, smeet pa zijn botten langs de kant, zwierde zijn skipak uit en ging languit op bed liggen. Hij is daar wellicht twee uur blijven liggen om te bekomen. Zelfs toen we deze foto namen had hij de kracht niet om te protesteren. 

Het einde van een sneeuwsportcarrière vastgelegd op 1 magnifiek beeld. Misschien moet ik hem eens indienen en wie weet win ik er nog één of andere prijs mee.

TG

Verhaal achter de foto

Pa die kon soms boos worden op de kranten. "Wat voor pessimistische rommel schrijven die allemaal. Je zou er ongelukkig van worden". En dat was zoveel jaar terug. Anno 2015 is het eigenlijk niet veel beter gesteld met de nieuwsberichtgeving. Je mag geen krant openslaan of je wordt depressief. Zeker als je in België woont.

Thuis hadden we een abonnement op het Nieuwsblad en later De Morgen. En eigenlijk las ik maar de weekendedities. En de sportbijlagen als de koers er aan kwam. Ook nu nog haal ik enkel de krant in het weekend. Actualiteit sla ik over.

In de week zit ik meestal online en zie ik heel wat nieuws passeren via sociale media enzo. Maar alles wat met politiek enzo te maken heeft laat ik gerust.

Een nieuwssite die mij wel kan bekoren is Newsmonkey.be. Moet je zeker ook eens bezoeken. Een magnifieke online site met niets anders dan leuke weetjes, feitjes ... Een site waar je wél vrolijk van wordt!

Eén van hun berichten ging over onnozele foto's waar ze graag eens het verhaal zouden achter willen weten. Je moet ze maar eens bekijken: foto's met verhaal. Gewoon te gek voor woorden!

Eéntje die er niet op zou misstaan is deze hieronder. Ik heb deze vandaag van mijn ma gekregen. Het is er één van pa die zich klaarmaakt voor het trouwfeest van mijn nonkel Steven en tante Francesca.

Ik weet bij god niet wat hem bezield heeft om zo te poseren. Ik hoop alleen dat hij zo niet naar de trouw is geweest!

TG

Martin Peppers

Toen pa op 6 maart 2010 50 jaar werd, verrasten we hem met een
fotocollage waarop hijzelf in heel wat verschillende vormen en
formaten te zien was. Een soort hommage. De collage was gebaseerd op
de hoes van het bekende Sergeant Peppers album van The Beatles.
Centraal in beeld zie je ook de Sergeant Peppers-figuren staan, met
een gezicht van pa erop in verschillende leeftijden. Ook de trommel is bewerkt.

Het idee kreeg ik pas enkele dagen voor zijn verjaardag. Ik heb toen
tot gat in de nacht foto's gescand en dan gedoureerd en geplakt met
Photoshop. Ik denk dat er op zijn minst 100 lagen in dat document te
zien zijn. De achtergrond bestaat uit de kerk van Moorsele, vroeger en
recenter en ook zijn stamcafé De Kroone. Onderaan heb je meme's
vijver, waar je ook het bootje ziet waarover ik gisteren al sprak.

Gelukkig was pa tijdens de week voor zijn verjaardag op reis, en kon
ik goed doorwerken zonder dat hij iets kon zien. Toen ik de foto op
groter papier liet drukken, verstopte ik de print bij meme. Ik weet
nog goed dat ik net alles bij haar had verstopt toen hij ook net
toevallig binnenkwam, net terug van reis.

'Ha Timmie, ben je hier ook?'
'Ja pa, meme een bezoekje brengen. Is al van gisteren geleden.'

De dag nadien haalde ik nog een kader om de foto in te steken en op
zijn birthday stalden wij die mooi uit om hem te verrassen. Hij was in
de wolken en hing die op boven de haard. Daar is hij altijd blijven
hangen tot ik hem dan een plaatsje gaf bij ons thuis.

Misschien had je deze al gezien op de Facebookpagina of in het filmpje
dat ik vorige week postte op zijn birthday. Maar hier heb je hem
nogmaals. Wie het origineel eens wil komen bezoeken, altijd welkom

TG

Meme's tuin

Een tijdje geleden vertoefden we op meme's koer en gingen we ook bij haar binnen aan tafel zitten. Maar eigenlijk zijn we nooit naar de tuin geweest. Die heb ik wat over het hoofd gezien omdat we daar als kind eigenlijk weinig hebben gespeeld. Het was een echte jungle met in het midden ervan een vijver, wat wat gevaarlijk was. De enig keer dat we ernaartoe gingen, was toen we al voetballend op haar koer een bal over de muur knalden. De gelukkige die het schot gelost had, mocht dan de bal zoeken in het Oerwoud.

Maar het was nooit altijd een oerwoud blijkbaar. Pa vertelde dat toen hij nog klein was, de tuin een aangename mooie plaats was om te vertoeven. De vijver was groter en properder. Er was zelfs een kijkhut waarin je kon gaan staan en over het wateroppervlak kijken. En er stonden veel fruitbomen. Pa kuiste zelfs de vijver. Hieronder vind je een foto waar hij met zijn schoonbroer, nonkel Steven, samen in de vijver dobbert.

Maar de tuin werd kapot gemaakt door het toedoen van een directeur van de basisschool. Als ik pa en meme hun verhalen nog goed herinneren, had ene directeur Verhelle het ooit in zijn bol gehaald om de bomen te rooien en dan te verkopen als brandhout. Iets waar hij zelf een mooie frank aan zou verdiend hebben. Sindsdien was de tuin een ravage waar we als kind liever niet naartoe gingen om te spelen. Gelukkig hadden we een immense koer om ons uit te leven.

Gelukkig bracht gemeente Wevelgem in 2010 verandering. De cel leefmilieu blies de tuin nieuw leven in, en maakte er een educatieve tuin van met een mooie vijver, moestuin en ook een soort Grieks theater in openlucht. Pa en meme hebben deze werken nog gezien en ook het eindresultaat. Hieronder vind je een foto van mijn vriendin Elien, mijn broer Japie en zijn vriendin Manuela op de steigers aan het vijvertje in de tuin. Op de achtergrond zie je de steigers. Deze foto werd nog door pa genomen op 4 september 2010.

Helaas hebben ze er nooit tijdens de lente of zomer kunnen zitten en hebben wij meme's tafel niet tijdelijk kunnen verhuizen naar haar tuin. Gelukkig hebben de leerlingen nu wel veel deugd van deze mooie plaats!

Pa en nonkel Steven dobberen in de vijver.

4 september 2010: De tuin is in ere hersteld en wij genoten met een pintje van het uitzicht.

Op reis met onze Martin: zeegeruis uit Calpe

Van het strand in Skopelos gaan we naar dat van Calpe. Het geluid van de de golven op de keitjes omschreef pa ooit als "één van de mooiste die ik ken". Hij heeft het geluid opgenomen met een recordertje, maar hieronder vind je een filmpje van het strand.

Je hoort de golven en ziet zijn reisgezellen aan het werk. Mario probeert pootje te baden, terwijl Ronny veilig op het hoge het schouwpel bekijkt. Onze Martin speelt regisseur van dienst. Net zoals op vele van zijn reisvideo's is hij zelf niet te zien, maar kijken we als het ware door zijn ogen mee.

Dit tafereeltje is waarschijnlijk gefilmd in 2010, tijdens de trip waar hij ons op 1 maart 2010 al mee jaloers maakte.

Nu, het zonnetje was vandaag weer in het land, dus we hebben toch al een beetje een idee van hoe het er moest gevoeld hebben daar aan het strand van Calpe.

TG

Op reis met onze Martin: terug naar Skopelos

Een tijdje terug gingen we al eens mee met pappie naar het eiland Skopelos, waar hij in september 2008 alleen op reis was. Hij had een huisje gehuurd van iemand uit België.

Pa vulde zijn dagen met rustig ontbijten (zoals eerder te zien), terrasjes te doen, wandelingen te maken en autoritjes met een huurwagen en uiteraard foto's en videootjes maken van zijn trip.

Eén van zijn favoriete bezigheden was ook op het strand gaan staan en genieten van het geluid van de golven. Iets wat we wel vaker terugvinden bij zijn fotoarchieven.

Hieronder vind je een filmpje van aan het strand in Skopelos dat hij filmde op 27 september 2008. Morgen een ander strand!

TG

Castaway: Blood brother

Vandaag sluiten we de Castaway week af met pa zijn favoriete Tom Robinson-nummer. Eéntje die hij eigenlijk pas leerde kennen op de Castaway Party in Berlare in 2006. Ik had eerder deze week al verteld dat dit concert wat geïmproviseerd was omdat gitarist Adam Philips in laatste instantie er niet bij kon zijn.

Lee Griffiths en Tom Robinson verzorgden een akoestische set en dat was een dijk van een optreden. Blood brother zat ertussen en pa vroeg nadien of ik het nummer kende. Als grote fan had ik uiteraard een cd liggen waar de track opstaat, nml. Living in a Boomtime. Een cd die ik had besteld in een klein winkeltje in Gent.

Ik sluit er graag deze week in het kader van Tom Robinson mee af, maar hij komt zeker nog eens terug, want aan de man en pa zijn er nog een boel leuke herinneringen gekoppeld die ik graag eens deel.

TG

Castaway: Martin

Gisteren Tom Robinson voor de 12e keer gezien en het was weer dik in orde. Voor het optreden konden we ook eten op de locatie, Listwaar in Oud-Heverlee: speenvarken aan het spit. Een lekker begin van een toffe avond.

Tom Robinson was vergezeld van gitarist Adam Philips, die de nummers kracht bijzette met de fantastische solo's, Lee Griffiths, engelenstem en zo komisch op het podium, en dan nog een drummer en toetsenist (waarvan de namen me zijn ontsnapt). Voor enkele nummers werd ook een lokale saxofonist ingeschakeld. Heerlijke aanvulling van de nummers.

Tom had zijn set in twee delen opgesplitst: het eerste met zijn hits en het tweede met nieuwe nummers van de plaat die in oktober uitkomt. Eindigen deden ze dan met twee klassiekers.

Na 12 optredens was ik in de wolken want mijn absolute favoriet "Still Loving You" heb ik voor het eerst live gehoord, net als toppers als "Bully for You" en "Never gonna fall in Love again".

Maar voor de rest zaten al de toppers er bij: "Spain", "War Baby", "Atmospherics: Listen to the Radio", "2-4-6-8-motorway" en ..... "Martin".

Jawel, op pappie zijn verjaardag werd ook dit nummer niet vergeten en het werd een vrolijke bedoening! Ik heb het nummer kunnen filmen (enkel het hele begin gemist) dus geniet hieronder even mee.

Na het optreden heb ik Tom nog even ontmoet en het was leuk hem terug te zien.

"Seems like fatherhood is suiting you Tim"

"Yes indeed, but the little fellow is with my sister right now. Too young to go to giggs. We'll wait until he's 14 to bring him to a Tom Robinson concert, same age like his dad!"

"Good idea".

TG

Vijftig tinten Martin

Vandaag zou pa 55 jaar zijn geworden. Maar helaas is de teller voorgoed blijven stilstaan op 50. Op zijn 50ste verjaardag verrasten we hem met een collage gebaseerd op de cover van het album Sergeant Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Daar stonden foto's in vanuit zijn hele leven. En we zongen "Birthday" van the Fab4 toen hij naar binnen kwam.

Speciaal voor zijn 55ste verjaardag heb ik een collage gemaakt, maar deze keer in videovorm. De soundtrack is het nummer Fifty van Tom Robinson. Ik weet dat pa dit naar aanloop van zijn 50ste birthday vaak liep te zingen, en hij vroeg me een live versie van het nummer, waarbij Tom Robinson aangekondigd werd door een presentator, te bewerken zodat niet Tom maar pa zou aangekondigd worden. Die zou hij dan op de wereld loslaten toen hij 50 werd.

Ik heb die audiofile niet meer teruggevonden, maar wel 50 foto's van Martin die 50 tinten van hem in beeld brengen. Zoals je zal zien heeft hij heel wat looks gehad!

Happy birthday pappie, en ik zal Tom deze avond de groeten doen!

TG

Castaway: Spain

In 2005 kwam Tom Robinson naar de Jeugdclub in Wevelgem en pa was samen met de leden van de Behaarde Borsten verantwoordelijk voor de organisatie van de Castaway. Tom was vergezeld van twee kompanen: Adam Philips en Lee Griffiths. Adam Philips kenden we al vanop de live cd's waarin hij ook een nummertje meezingt en eigenlijk vooral ook de vele solo's in de nummers brengt. Lee Griffiths was toen nog een nobele onbekende voor ons. Het was even schrikken omdat hij zo plat Engels spreekt, dat je er geen bal van verstaat. Voor het optreden hield hij zijn gitaar onder de kraan en hij had een hele frigo vol drank waar hij kon uit kiezen, en toch koos hij voor "thee met melk".

Vreemde vogel zo leek, tot hij op het podium kwam en begon te zingen! Ook zijn entrée in 2011 tijdens de herdenking voor pa der iedereen zijn ogen fronsen, tot hij zijn gitaar erbij nam.

In 2005 waren ze dus met zijn drie, en het jaar nadien zou dat ook het geval zijn in Berlare. Maar in laatste instantie moest Adam Philips verstek geven omdat hij mee was op toernee in Italië met Richard Ashcroft van de band The Verve. Daardoor waren enkel Tom en Lee aanwezig, en moesten ze aan de set sleutelen.

Zo zat het wondermooie Bloodbrother erbij. Pa kende dat nummer toen niet, maar verkoos het daarna wel tot één van zijn favorieten van Tom Robinson. En hoewel ze vooraf en tijdens het concert moest improviseren, toch blijf ik dit het beste optreden vinden dat ik heb gezien.

En het allermooiste Tom Robinson-moment voor mij is de versie die hij er toen bracht van het nummer "Spain". Op het studio-album en de live-platen is er een leuke solo aanwezig. Die werd normaal gespeeld door Adam Philips (zoals je in onderstaande video kan zien). Omdat die er niet was, vroeg Tom aan de fans die het nummer kenden om de solo mee te fluiten.

Pa die kon redelijk goed fluiten en was één van de paar mensen in de zaal die meefloot om de solo toch in het nummer te brengen. Een kippenvelmoment dat bovenaan mijn lijst staat! Vanaf die keer hoor steeds pa zijn gefluit als ik het nummer hoor! En daardoor is het nog mooier.

TG

Castaway: 14 year old fan

Ik was 14 toen ik de muziek van Tom Robindon leerde kennen. Misschien wel een buitenbeentje, want Tom zelf was enorm verrast dat er een "14 year old fan" bestond.

Pa had kort na de best of een tweede album van hem gekocht: Home from Home. Een dubbele live-plaat. De ene cd is een akoestische set opgenomen in Wetteren tijdens een Castaway-party, de andere een fullband optreden uit Japan. Ik heb de plaat grijs gedraaid op mijn disc-man (dat was de voorloper van de iPod, en opvolger van de walkman). Ik wilde enkele nummers zelf leren, maar er waren geen partituren te vinden op internet (was toen nog niet zo ingeburgerd als nu) en in de muziekwinkels vond je er geen.

Gelukkig had ik wel Tom's emailadres gevonden op zijn site. Tom was, en is, nog steeds wel een voorloper op gebied van nieuwe media. Net als pa, die ook zeer vlug nieuwe snufjes enzo oppikte. Hij had thuis al vrij vroeg een pc en een laptop waar wij dan af en toe eens paint op mochten gebruiken en ook spelletjes spelen (Formule 1 in zwart/wit).

Toen we internet hadden, maakte pa ook een mailadres voor mij aan. Eén van de eerste hier was planet internet. En dus was mijn eerste mailadres tim.ghillemyn@pi.be, een adres dat al eeuwen niet meer bestaat. Via dat adres verstuurde ik een mail naar Tom Robinson waarin ik mijzelf voorstelde als een "14-year old fan" uit Moorsele. Ik vroeg hem of er ergens gitaarpartituren te vinden waren, online of in de muziekwinkels.

Ik wist eigenlijk niet of hij ooit zou terugsturen, maar ik kon proberen. Ik bekeek mijn mails elke dag om te zien of er geen was bijgekomen (dat was 2000, en toen was het een fantastische ervaring om een mail te krijgen. Anno 2015 is het fenomenaal als je er geen krijgt).

En ja, enkele dagen later kreeg ik positief antwoord terug.
Tom was vooral verrast dat "a 14 year old fan exists". Vervolgens gaf hij toe dat er geen boeken bestonden omdat niemand die toch zou kopen. Hij had enkele nummers uitgeschreven en hij had ze me doorgehaald, samen met een uitnodiging van de Castaway Party dat jaar. Hij schreef "I'm not sure if you'e allowed to go venues yet, otherwise, be welcome at ...."

Ik heb de mail zelf niet meer, dus weet niet meer waar het was. Maar pa die was enorm onder de indruk dat Tom Robinson himself had terug gemaild. Hij printte de mail en die mail lag jaren op zijn bureau. Maar door de jaren heen is die mail wellicht verdwenen.

Toen Tom in 2005 in Wevelgem was voor de Castaway die pa organiseerde, stelde hij mij voor.
"This is my son, a 14-year old fan whose likes to mail you for chords."
"Oh yes, I remember that!!"

Tom mailde mijn indertijd de akkoorden van 5 nummers, waaronder deze "Living in a Boomtime". Eén van mijn persoonlijke favorieten van Tom en, zoals wel vaker in zijn nummers, komt er ook een "Martin" in voor.

03.03.03

We gaan de Castaway-week even onderbreken want het is vandaag 3 maart en 12 jaar terug, op 03.03.03 precies, werd papa zijn tweede petekindje geboren: Océane. Een datum die we uiteraard niet zullen vergeten, want makkelijker kunnen ze niet zijn!

Ik heb eerder al verteld dat zij dus haar nieuwjaarsbrieven bij pa mocht voorlezen, en dat dat best een spannend moment was voor pa: zie nieuwjaarsbrieven en eleentje.

Océane is het allereerste kleinkind binnen de familie en het allereerste achterkleinkind van mémé Agnès. Ondertussen staat de teller op 6, maar haar broer Zian en zijzelf zijn de enige achterkleinkinderen die meme en ook pa zelf nog heeft gekend.

Océane heeft dus nog aan méme's befaamde tafel gezeten en gespeeld op de bekende koer. Ik weet nog goed dat ze als klein petoetje niet rap genoeg binnen kon zijn. Toen ze samen met haar papa Tjorven langs de achterdeur van de veranda binnenkwam, hoorde je de bel rinkelen en zag je haar papa bij die achterdeur, terwijl je door de ruit een klein rood pomponnetje van een muts voorbij zag razen om binnen te komen via de achterdeur van het huis (wie er ooit is geweest, weet wat ik bedoel :-))

Net als haar broer Zian trouwens, is zij ook het enige achterkleinkind die ooit op de gevoelige plaat werd vastgelegd samen met haar pepe Tin. De foto hieronder is genomen bij meme thuis, de allereerste keer dat ze op bezoek kwam. 12 jaar geleden dus!

Happy birthday.

TG

Castaway

Deze week gaan we het hebben over de artiest die me het meest aan pa doet denken en naar wiens optredens we samen talloze keren zijn geweest. Pa organiseerde zelfs een optreden van hem, en in 2011 speelde die artiest zelfs een herdenkingsconcert in de Stekke. De dag dat ik ook het podium mocht delen met mijn grote idool. Het is ook de man naar wiens lied deze blog is vernoemd, of toch naar de openingszin ervan. En na 138 blogberichten is het eigenlijk een schande dat we er nu eindelijk pas één volledig aan hem wijden! Maar dat maken we meteen goed door een volledige blogweek aan hem te wijden.

Uiteraard, ik heb het over niemand minder dan Tom Robinson himself.

Tom Robinson is singer-songwriter/bbc-radio journalist/blogger ....en vooral een aangename en toffe gast. Hij is momenteel bezig aan een nieuw album en dat is al een hele poos geleden. Treedt Tom nog vaak op? Jawel!

Jaarlijks komt hij zeker 1 keer naar België. Deze concerten worden telkens door iemand anders georganiseerd op een andere locatie. Deze worden de Castaway parties genoemd, en in 2005 heeft pa er zelf 1 georganiseerd in Wevelgem.

En nu vrijdag komt Tom naar Oud-Heverlee. Dan is het 6 maart, inderdaad, papa zijn 55ste verjaardag. Mijn tickets liggen alvast al klaar!

Tom Robinson leerde ik in 1999 kennen via pa die er een best of cd van had gekocht. Ik kende uiteraard geen enkel nummer, maar dat zou gauw veranderen. Meerdere albums volgden en ook heel wat optredens. Ik som ze even op:

2000 Grensrock
2001 Harelbeke
2001 Folk Festival Dranouter
2002 't Folk in Dranouter
2003 Biebop Leuven
2005 Wevelgem
2006 Berlare
2007 De Roma Antwerpen
2009 Den Ekster Dranouter
2011 De Stekke Moorsele
2012 Cultuurcentrum Ieper

Vrijdag wordt dus een twaalfde concert aan mijn palmares toegevoegd. Helaas zonder pa deze keer, want het overgrote deel van de optredens deden we altijd samen. Van de 11 heb ik er 8 samen met hem gezien, Grensrock, De Stekke en Ieper.

Heel wat optredens met leuke nummers en herinneringen aan pa. Daarom gaan we deze week elke dag een optreden, nummer of anekdote uitpikken over Tom Robinson. En vandaag beginnen we als introductie uiteraard met zijn grootste hit!

TG

1 maart 2010

Het kleine zonnetje dat we al gezien hebben smaakt toch naar meer. Vandaag was ze er opnieuw, maar toch niet zo krachtig als enkele weken geleden. Nog even volhouden.

In Spanje is het wellicht al beter weer. Of dat was toch in zo in 2010. Ik was vandaag bezig met wat op pa zijn facebookprofiel te kijken, en ik vond een bericht terug van 1 maart 2010, exact 5 jaar geleden.

Dat bericht had pa gepost vanop het terras van het appartement van zijn vriend Ronny in Calpe. Daar ging hij vaak overwinteren, met ook zijn maat Mario mee. Wat wandelen, wat eten, een terrasje doen. Dat allemaal in zon, terwijl we hier nog met de dikke jassen aan rondliepen.

We hebben nog een boel video en foto van die zonnige reizen. Dus als de zon nog op zich laat wachten, dan gaan we ons alvast aan deze beelden opwarmen.

Maar voor vandaag even die post van pappie exact 5 jaar terug. Hij maakte er ons toen enorm jaloers mee, en 5 jaar later is dat nog steeds het geval!

TG