En elk jaar hadden we op de laatste dag van de kerstvakantie een vaste afspraak met tante Francine en nonkel Julien. Tante Francine is niet mijn tante, maar de tante van mijn ma, en ook doopmeter. Nonkel Julien was de peter van mijn nonkel Steven. Ze mochten komen nieuwjaren bij hun meter en peter en dat was altijd op het einde van de kerstvakantie.
En zo waren wij elk jaar ook van de partij om veel taart te eten en ons zo goed mogelijk bezig te houden met allerlei activiteiten zoals gezelschapspelletjes spelen of kijken naar schansspringen, tot we 's avonds dan lasagne aten. Daarna naar huis, het bed in en ... volgende dag weer school. Dus ja, als tante Francine belde om te nieuwjaren, dan wisten we al dat er een eind kwam aan de vakantie.
Mijn pa en nonkel Steven die vormden altijd een team om te kaarten tegen tante Francine en nonkel Julien. Beide waren fervente kaarters en speelden zelfs in clubverband. In de living stond ook een beker die ze hadden gewonnen.
Hoe hard mijn nonkel en pa ook hun best deden, winnen lukte hen nooit. Daarvoor waren hun tegenstanders iets te sterk. Al scheelde het soms ook niet veel. Dan hoorde je tante Francine en nonkel Julien roepen op mekaar.
"Je moest die kaart gelegd hebben ... waarom heb je niet gevet ...."
Bovendien probeerde nonkel Julien denk ik ook wat stokken in de wielen te steken. Hij maakte namelijk zelf wijn, en volgens pa was die echt wel straf. Nonkel Julien trakteerde zijn tegenstanders graag op meerdere glazen, waardoor het op den duur moeilijker werd om de harten van de ruiten te onderscheiden.
Pa en nonkel Julien zijn er niet meer, en spelen misschien vandaag hierboven een spelletje Manillen. Maar er wordt nog genieuwjaard bij tante Francine. Mijn ma en mijn tante Francesca vormen een team, en nonkel Steven bundelt zijn krachten met tante Francine. Enkele jaren terug slaagde mijn ma erin om te winnen samen met tante Francesca. Dat was toch even slikken voor tante Francine.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten