Martins rustplaats

Als iemand overlijdt, dan hoopt iedereen dat deze persoon rust gevonden heeft. De plaats waar hij wordt begraven of wordt uitgestrooid, heet dan voortaan zijn laatste rustplaats. En rond 1 november zie je een heleboel mensen naar de laatste rustplaatsen afzakken om die op te smukken met bloemen en dergelijke. Dat is niet meteen aan mij besteed.



Onze Martin heeft zijn laatste rustplaats op de strooiweide van het kerkhof in Moorsele in de Caesar Gezellestraat. Hij werd op 25 oktober gecremeerd en uitgestrooid. Een gouden plakaatje met zijn naam is de enige herinnering aan hem die je er kan vinden, net als zijn vader Nestor en moeder Agnès.

De begraafplaats is niet ver van waar ik woon, en als ik te voet naar het centrum van Moorsele ga, dan gebeurt het wel eens dat ik er langs ga. Maar veel herinneringen kan ik er eigenlijk niet ophalen.

Ik ga liever naar plekken waar onze Martin ook tot rust kwam en waar ik wel aan hem kan denken. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die hem heeft gekend wel zijn eigen plekjes heeft die hen aan pa doen denken. Hieronder alvast een overzicht van enkele van de mijne.


Torentje en Marktplein - Wenduine

Wenduine vindt ik één van de leukste en gezelligste badplaatsen aan onze kust. Het is er in de eerste plaats rustig en er is nooit super veel volk. Je kan er rustig wandelen in de duinen of op de dijk. Kenmerkend voor de kustplaats is het rode torentje in de duinen. Als je er naar boven wandelt, heb je een mooi zicht op de kust en Wenduine zelf. Zowel in de zomer- als wintermaanden is het er aangenaam zitten. En als je naar beneden wandelt kan je nog de dorst lessen in de cafetaria van het zwembad, of doorwandelen tot het Marktplein en een Rodenbach drinken in café De Beurs. Eerst garnalen halen in de viswinkel om de hoek en daarna op het terras naar de go-carts kijken die vrolijk rondrijden op het plein.

Jardin des Tuilleries - Parijs

Iets minder dichtbij dan Wenduine, maar Parijs staat bol van de mooie herinneringen en plaatsjes. Vooral de tuin van het Louvre - Jardin des Tuilleries - is een prima plaats om te verpozen. Zowel aan de grote fontein en vijver als op één van de terrasjes. Een plek waar we steevast de aankomst van de Tour bekeken en die rust uitstraalt, al ben je pal in het centrum van een wereldstad. Ik was eind september in Parijs en ook dan ben ik naar de tuin afgezakt. Onder een stralende herfstzon heb ik mij aan de fontein en ook op een terrasje gezet!

Bureau Overheulestraat 220 - Moorsele

Een locatie die recent weer in ere hersteld werd. Op de zolder van ons huis in de Overheulestraat 220 werd eind jaren '90 een slaapkamer en bureau ingericht. Suzan kreeg haar eigen kamer op de tweede verdieping, in de kamer waar pa en ma sliepen. Die verhuisden een verdiepte hoger en pa werkte vanaf dan ook even van thuis uit. Later keerde hij terug naar het bedrijvencentrum en waren wij er vooral actief op de computer. Vanaf 2009 ofzo was de zolder opnieuw leeg, tot we er in 2011 repeteerden met The Bjetles. Na het einde van de band, bleef de zolder wat verlaten tot Suzan er haar naaigerief installeerde. Na een grondige opkuisbeurt is er een naai- en schrijfkamer van geworden, waarbij ook pa's oude platendraaier en muziekinstallatie er een plekje vonden, samen met oude pc's en de souveniertjes die némé Agnès op haar vensterbank plaatste. Op die manier werd ook pa zijn oude werkplaats in ere hersteld.

Sint-Jansstraat - Moorsele

Veel dichter bij huis natuurlijk, en een plaats waar ik quasi elke dag voorbijkom. Zo wat elke dag loop ik de Spar binnen om wat inkopen te doen, en keer op keer passeer ik aan de poort die toegang gaf tot de koer en ook het huis van mémé Agnès. Een poort waar ik waarschijnlijk ontelbare keren ben door gereden. De laatste keer was in 2011, nadat némé haar huis werd ontruimd en wij de sleutel ervan moesten afgeven aan de gemeente, de eigenaar van het huis. Sindsdien wordt haar living en enkele kamers gebruikt door de Muziekschool, waaronder de afdeling woord- en beeld. Een zeer leuke invulling voor een plaats waar zoveel herinneringen hangen. Ikzelf ben er nooit meer binnen geweest sinds het huis wat werd heringericht. In mijn gedachten is alles er hetzelfde gebleven. Ik beeld me vaak in als ik de Spar verlaat dat ik simpelweg bij haar kan binnenwandelen en dat ze op haar troon van de tafel zit, met pa naast haar, nippend van een glas picon. Dat ik binnenloop met Artuur aan de hand en ze een dikke zoen geef.

"Aah, Tim en Artuur! Naar de Spar geweest? Zet julder. Ge weet de brouwerij zijn! Artuur, moeje geen chipjes hebben? Opa Tin, haal eens kommeke voor dat ventje!"

TG