Puistjes

Even goed nieuws melden voor de fans van de blog. Er komt een boek van onze Martin waarin heel wat van de berichten zullen gebundeld worden. Ze worden wat herverdeeld in thema's, herschreven en er staan ook niet op de blog gepubliceerde zaken bij. Niet te missen dus. Ik denk dat hij er in november zal zijn, nadat de blog is afgelopen.



Ik kan alvast al enkele hoofdstukken meegeven.

Onze Martin

- Terug naar de bron
- Martin zijn kathedraal
- Martin zijn menage
- Martin zijn familie met extra groot hoofstuk Martin zijn moedertje
- Martin en zijn vrienden
- Martin verenigt
- Aan het werk met Martin
- Op de baan met Martin
- Op Martin zijn bord
- In Martin zijn glas
- Muzikale Martin
- In Martin zijn boekenkast
- Martin op de sportieve toer
- Martin en zijn gadgets
- Grappen met Martin
- ...

Alles staat nog mooi in word, maar ik vermoed dat het een dikke turf wordt! De foto's moeten er nog bij en er zijn nog wat berichten toe te voegen.

Maar dit onderstaande, één van mijn favoriete grappen, staat er zeker ook in!

Grappen uithalen met pa deden we niet alleen door het verstoren van zijn experimenten. Heel vaak was mémé Agnès onze ideale hulp. Zonder dat ze er zich zelf echt van bewust was uiteraard. Haar hardhorigheid en goedgelovigheid werden soms handig gebruikt door Japie en mezelf. Al moet je goedgelovig met een korreltje zout nemen. Wij konden haar dan wel iets op de mouw spelden, haar Martinus had ze altijd door.

"Aah Martin, vanwaar kom je?"
"Van het bedrijvencentrum?"
"Banee."
"Hoezo, nee?
"Ge zijt eerst nog langs de Kroone gepasseerd?"
"Euh, ja. Hoe weet gij dat weeral?"
"Ik ruik het aan de rookgeur in je kleren. Mij maak je niets wijs!"

Wijsmaken was voor haar kleinzonen weggelegd. En pa was keer op keer het slachtoffer. Op zekere dag besloten we onze pa een fictieve aandoening te laten hebben. Op een familiefeest zaten we allen aan tafel, te wachten op het dessert. De kleinkinderen zaten aan tafel, met mémé aan kop. Martin was eventjes aan het wandelen. Japie en ik zaten voor elkaar en hadden een conversatie en deden alsof we niet merkten dat mémé zat te luisteren.

"Hij moet daar toch echt mee naar de dokter gaan."
"Ja, maar hij wil niet. Hij is beschaamd."
"Beschaamd, een dokter heeft dat al gezien."
"Wat medicatie zal moeten helpen."

Iemand aan tafel vroeg
"Wat is er wel aan met nonkel Tin?"
Japie en ik keken voorzichtig rond om te zien waar pa was en begonnen stiller te praten.
"Hij heeft uitslag op zijn pietje."
"En het doet vrij veel pijn."
"En hij wil niet naar de dokter".

We knipoogden zodat iedereen aan tafel, behalve mémé Agnès, zou weten dat het om een grap ging.
 Meme Agnès had in de gaten dat er iets was en fronste haar wenkbrauwen.

"Tim, wat is er wel met jullie vader?"
"Euhm, we mogen het niet zeggen mémé."
"Dat zal wel, wat is er met hem?"
"Niet zeggen dat we het gezegd hebben hé mémé!"
"Ik ga zwijgen."
"Wel, hij heeft uitslag.
"Waar, op zijn pietje."
"'t Zal wel!"
"Echt waar, en hij heeft er heel veel last van."
"Hij moet naar doktyer Vanneste gaan."
"Hij wil niet mémé."
"Ik ga hem zeggen dat hij moet!"
"Nee mémé, anders zal hij weten dat we niet gezwegen hebben."

Meme knikte en verliet de tafel. Iedereen zat te lachen en verlangde al totdat ze haar zoon zou zien. Want iedereen wist goed genoeg dat mémé Agnès allesbehalve zou zwijgen. Even later was pa terug van zijn wandelingetje en ging bij ons aan tafel zitten.

"Ha de jonge gasten, hoe gaat dat met jullie?"

Iedereen kon de lach niet bedwingen.

"Weer bezig met onnozelheden?"

Achter hem kwam mémé Agnès aangewandeld.

"Aah Martin, wat heb ik gehoord?"
"Wat?"
"Ge moet daar mee naar Vanneste gaan. Die gaat zalf voorschrijven!"
"Zalf?"
"Voor die uitslag!"
"Uitslag?"
"Awel, daar." En ze wees naar zijn onderste regionen.
"Ge moet daarvoor niet beschaamd zijn, wat zalf zal helpen."
"Maar moedre, ik heb geen uitslag!"
"Ga gij maar naar dokter Vanneste!"

Ze klopte op zijn schouder en ging weg. Hij zag rood van schaamte en keek naar de tafel waar iedereen in een deuk lag.

"Godver, 't is weer jullie daar zeker! Ge zijt onterfd!"

Wat we niet erg vonden, want in de praktijk waren we al 100 keer onterfd omwille van grappen met hem. Een keertje meer of minder maakte niet uit.

TG