De eerste schooldag

Een historische dag vandaag want mijn kleine ventje gaat voor het eerst naar school. Een emotionele dag voor hemzelf, maar ook voor de ouders. Wat wordt onze jongen toch groot! Hopelijk gaat hij liever naar school dan zijn vader, want ik weende steevast als ik moest gaan. Toegegeven, ik krijg vandaag de dag nog altijd nachtmerries dat ik weer naar school moet. Ik ben dan ook enorm gelukkig als ik bij het wakker worden besef dat ik al 8 jaar ben afgestudeerd.

Maar alles is goed verlopen. Artuur is met een grote glimlach teruggekeerd, ook zijn juf was blij en dus zijn wij als ouders zeer content!! Voor papa was het ook zeer leuk omdat wachten aan de schoolpoort een echte reünie is. Heel wat oude schoolmakkers van vroeger staan samen met je aan te schuiven om hun kroost op te halen. Gesprekken en nostalgie verzekerd.



En de directeur van de school is voormalig meester Paul. Meester Paul is een leeftijdsgenoot van mijn vader die samen met hem ook misdienaar is geweest. Je kon Meester Paul ook zoeken op de foto's die ik onlangs postte (zie blogbericht). Ook ik kreeg les van Meester Paul in het 5e studiejaar. De klas bevond zich toen in de school in de Sint-Jansstraat, inderdaad bij mémé Agnès. Die kwam dan geregeld kijken of we braaf waren op de koer.

Pa zat zelf ook op die school en hij kon dus over de middag zelf zeer vlug naar huis. Hij kon 's morgens zelfs enorm lang blijven liggen want in nog geen minuut was hij ter plaatse. Enkel door de achterdeur lopen en de bestemming was bereikt. Als hij zijn moedertjes hulp nodig had, dan kon hij haar snel halen (als er bijvoorbeeld twee leraren aan het vechten waren, zie blogbericht).

Momenteel worden de lokalen gebruikt door het zesde leerjaar en de muziekschool. Met termijn zal het basisonderwijs er verdwijnen. Artuur zal er nooit op school zitten en achterna gezeten worden door een boos mevrouwtje en haar beruchte blik en vinger.

Want hoewel meme er al zo'n 5 jaar niet meer is, toch is men haar niet vergeten. Toen ik tijdens een rondleiding met Artuur in de basisschool in de Rozenstraat vertelde dat ik de kleinzoon was van de voormalige conciërge van de school, wist juf Connie meteen over wie het ging.

"Ben jij de kleinzoon van Agnèske? Man, man, die zijn we nog niet vergeten! We missen haar! Die had enorm veel gezag over zowel de ouders, leerkrachten als de kinderen. Geen wagen riskeerde het om op te rijden op de koer. En ze trakteerde op haar verjaardag altijd met straf spul dat ze zelf maakte. Picon ofzo?"

Heerlijk om te horen dat mémé nog steeds een begrip is in het Moorseelse onderwijs. Al zal de school in de Sint-Jansstraat nooit meer dezelfde zijn zonder haar, zoals directeur Paul het prachtig verwoordde in een reactie op de blogpost rond de straatverlichting in Moorsele.

Agnès was een kranige vrouw. De school in de Sint-Jansstraat zal nooit meer zijn wat ze was toen Agnès nog leefde. Ze was de ziel van de school.

TG