Ook pa was niet vaak ziek. Maar als hij ziek was, dan had hij het meteen goed te pakken. Zijn meest fameuze "ziekte", als je het zo kan noemen, was de "kozijntjes". De "kozijntjes" zijn ook beter gekend als "jicht".
Jicht, volgens de site van de CM, zijn acute gewrichtsontstekingen. Ze kunnen om heel wat redenen optreden bij verschillende personen. Het komt onder andere vaak voor bij mannen boven de veertig die zwaarlijvig zijn en waarvan de zuurtegraad van de urine is verhoogd door het iets te graag nuttigen van alcohol. Het is ook erfelijk. Een profiel waar pa perfect bij paste.
Ik herinner mij nog zeer goed dat de "Kozijntjes" voor het eerst op bezoek kwamen. Ma was op weekend met vriendinnen, en Japie en ik waren onder pa zijn hoede. Toen ik 's morgens opstond, lag hij in de zetel. Ik had hem tot boven in mijn kamer horen krijsen. Hij lag languit op zijn rug met zijn voet bloot op een kussen. Zijn kous lag ergens te slingeren, net als zijn schoen.
"Wat is er pa? Zo krijsen."
"Aaaah, Timmie, mijn voet, mijn voet!"
"Wat is er van?"
"Zeer, zo'n zeer. Hij is driedubbel zo dik. Zeer dat dat doet!"
Ik kwam iets dichter om zijn exemplaar te bekijken. Ik duwde met mijn wijsvinger in zijn blote voet, die inderdaad wel redelijk was gezwollen. Pappie veerde rechtop en krijste.
"Aaaaaaaahhhhhhh, blijf eraf!!!! Blijf er in godsnaam af. Aai, zo'n zeer! Ga naar het kot!!"
"Het kot, waarom, pa?"
"Haal mijn bijl, zet mijn voet eraf!!"
"Meen je dat?"
"Hak hem eraf! Zo'n zeer! Ik verdraag zelfs geen kous!"
Ik ging naar het kot en keerde terug met een bijl.
"Waar moet ik hakken pa?"
"Daar, aan mijn enkel."
Hij meende het echt. Ik legde de bijl uit veiligheid terug in ons kot, want ik zag hem echt instaat om zijn voet eraf te hakken. Zo'n zeer had hij.
De rest van de dag bleef hij afzien in de zetel. De dag nadien was het al iets dragelijker en ging hij eens tot bij meme. Met zijn voet in een kous, want hij kon niet in zijn schoen. Hij vertelde van de pijn.
"Aah, dat zijn de kozijntjes, Martinus. Dan krijg je als je teveel "alzo" doet." Terwijl ze "alzo" uitsprak, maakte ze een beweging met haar pols, alsof ze een glas naar binnen kapte.
"Maar moedre, ..."
"Jawel Martinus!"
Hoe hard hij ook ontkende, de diagnose waren de kozijntjes, ook volgens de dokter. En dus mocht hij pilletjes nemen, maar moest hij ook watertjes drinken. Zelfs op zondag, toen hij met zijn vrienden afsprak in zijn stamcafé De Kroone.
De Kozijntjes verlieten op den duur het land, om nu en dan toch eens terug te keren als het aantal watertjes toch werd ingeruild voor iets sterkers. Dan zagen we hem plots manken. En meme vroeg hem dan.
"Zijn de kozijntjes weer op bezoek, Martinus."
"Baneen moedre, ik heb mijn voet verstuikt."
Zij keek hem aan en schudde eens met haar hoofd. Toen hij even later naar het toilet ging, keek ze naar Japie en mij.
"Voet verstuikt, verzeker wel! Zijn pols waarschijnlijk!" en tegelijk maakte ze opnieuw haar polsgebaar en lachte ze eens.
"Onze Martinus olik, hij gaat mij niks wijsmaken!"
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten