My first real six-string

Van Martins platenkast kunnen we eigenlijk naar zijn instrumentenkast gaan. Al is die niet zo uitgebreid dat we er een week mee kunnen vullen. Een dag eigenlijk. Een gitaar en een Irish whistle (jawel!) is zowat de inhoud van die kast. Van dat laatste instrument heb ik nog een machtig foto.

De whistle, daar kreeg je niet veel muziek uit, dus is de gitaar eigenlijk het enige deftige instrument dat pa had. Het was/is een Spaanse gitaar die vaak ergens in huis stond als decoratie. En wij "speelden" er dan als kleine pagadders graag eens op. Wat op de snaren tokkelen, niets meer. Tot er één brak en dan verhuisde ze weer naar een veiligere plaats. Hier thuis hetzelfde tafereel. Mijn gitaren staan boven, en als Artuur uit zijn bed glipt, dan hoor ik hem vaak tokkelen. Als ik gitaar zit te spelen, dan wil hij me nadoen. Dan hang ik een gitaar rond zijn schouders en tokkelt hij vrolijk mee. Maar leren spelen zal voor later zijn.

Toen ik pas rond een jaar of 12 echt wilde gitaar leren spelen, onder impuls van muzikale helden als Oasis en Bryan Adams, bleek pa zijn Spaanse gitaar iets moeilijk voor me. De hals is redelijk breed, en voor kleine handen is dat niet optimaal. Daarom besloot ik er zelf één te kopen die beter bij me paste. Pa ging er om, tijdens de laatste dag van mijn kerstexamens in 1997 hier in het Sint-Pauluscollege in Moorsele.

Over de middag ging ik naar huis om te eten, de school was slechts 1,5 kilometer van ons huis. Ik zat te eten toen ik hem ermee zag binnenstappen. Hij was de hele voormiddag op baan geweest om er één te zoeken en had verschillende winkels bezocht. Uiteindelijk vond hij een geschikte gitaar bij Antares in Kortrijk. Een akoestische gitaar van Carson.

Een hele beleving, zo een eerste gitaar. Ik voelde me al rockster maar kon nog geen noot spelen. Daarom had pa er gelukkig ook een boek bij gekocht. Hij had ook een deel van de gitaar betaald.

"Ik ga er ook opspelen! Je zal zien, we gaan nog samen het podium op!"

En zo ontstond een weddenschap. De eerste die het nummer "Wonderwall" van Oasis kon spelen was de winnaar. Ik heb er meerdere jaren overgedaan. In het begin deden mijn vingers echt pijn van het spelen en op den duur verloor ik wat interesse. Maar door de jaren heen begon het toch te lukken en door meer en meer te spelen groeide mijn catalogus aan.

Ik was de eerste die "Wonderwall" kon spelen en door de jaren heen ken ik het intussen compleet van buiten. Het is zonder twijfel het nummer dat het meest werd gespeeld op deze Carson gitaar, die na al die jaren nog steeds een aanwinst blijft in mijn collectie! Er kwamen gitaren bij, maar deze eerste die pa en ik deelden, blijft speciaal!

TG