Icon DJ

Februari is alweer aangebroken, en dat betekent nog twee dagen vooraleer ik mijn verjaardag mag vieren. En dit jaar toch wat speciaal want er komt een 3 voor te staan. 30 al! Niet dat ik het aan mijn hart laat komen, maar het is toch een cijfer om even bij stil te staan.

Dit jaar ben ik 10 jaar samen met Elien, dus dat betekent al dat we al 1/3 van mijn leven samen zijn! Artuur wordt er dit jaar 3, dus 1/10 van mijn leven ben ik al papa! Triestere statistiek is dat ik 25 was toen pa stierf, en ik hem dus al 1/6 van mijn leven moet missen. Maar wel dat hij 5/6 van mijn leven bij mij was, en ik dus wel 25 jaar heb om leuke herinneringen uit te putten.

Even in mijn geheugen gegraven om te kijken wat voor leuke anekdotes ik zoal heb rond mijn verjaardag. Ik heb er toffe voor mijn geboortedag, maar die deel ik zeker in de loop van de week. Vandaag heb ik een herinnering opgedist die zich ook op een zondag afspeelde. 2 februari 2003 om precies te zijn. De dag voor ik 18 zou worden. Toen een hoogtepunt omdat je dan officieel volwassen werd. In theorie, want mijn onnozelste stoten heb eigenlijk vanaf dan beginnen uitsteken.

Zondagavond 2 februari wou ik naar bed, want de dag nadien was het school. Toen ik mijn pyjama had aangedaan en ik naar mijn kamer wilde, stond pa plots in de living klaar. Met een cadeautje, bij God!

"Happy Birthday, zoon! Ik ben morgen in het buitenland voor mijn werk, en ik ga je denk ik niet zien. Dus hierbij al een cadeautje van mij!"

Het was een grappig zicht. Hij stond met een klein pakje in zijn schoepen van handen. Bovenop het pakje had hij een rood ballonnetje geplakt. Hij stond daar te blinken in zijn vel. Maar ik was wel verrast.

Ik opende het cadeautje waar een cd in stak van ... jawel ... Ozark Henry!! Mensen die me nu kennen zullen wellicht denken dat mijn pa dat had gedaan om mij te plagen. Dat kon hij ook wel met cadeaus, en zeker bij het allerlaatste geschenk dat ik ooit van hem kreeg. Maar deze was gemeend, en ik was toen echt wel enorm fan van Ozark Henry. Ik heb verschillende cd's van hem liggen en die vind ik nog steeds fantastisch. Zeker zijn eerste platen, waar parels als "Autumn illustrates this", "Radio 7.1.23", "Summer Junkie", "Word Up", ... op prijken. Ook zijn zijproject Sunzoo Manley is echt wel de moeite. Dat was toen nog experimenteler en bevatte totaal geen belachelijke "oh-oh-oh's". Mijn frustratie is dat Ozark Henry vandaag veel te plat en te commercieel geworden is in vergelijking met vroeger.

Ik leerde Ozark Henry trouwens kennen via pa. Die had de cd "Birthmarks" gekregen als verjaardagscadeau, maar er was een probleem. Die was zodanig beveiligd tegen kopiëren dat pa hem met zijn gloednieuwe Bose-installatie niet kon afspelen. Daarom lag de cd meer op mijn kamer en in mijn cd-speler.

Het album dat ik op 2 februari 2003 van hem kreeg was er één met de soundtrack voor de tv-serie "Sedes & Belli". Het was een cd vol nummers van Ozark Henry, instrumentaal maar ook met gastzangers als Sarah Bettens, Geike Arnaert en helaas ook Jasper Steverlynck.

Maar de beste track vind ik nog steeds de opener "Icon Dj". Het is het enige nummer waar Ozark Henry (= Piet Godaer) helemaal alleen zingt. Ik had de cd toen ik hem van pa kreeg meegenomen naar mijn kamer en beluistert. Te zeggen: het eerste nummer, want ik bleef het herhalen omdat ik het zo aanstekelijk vond. De rest heb ik later dan eens beluistert. Je vindt de track trouwens hieronder, onder de foto.

Nog steeds als ik het nummer hoor, zie ik pappie met zijn pakje met daarop een rood ballonnetje voor me staan.

"Happy Birthday, zoon!"

TG