In gedachten reisde ik terug naar de jaren '90. Ik zat in het lager onderwijs en pappie was vaak op reis naar Engeland voor zijn werk. Wij konden ons daar weinig bij voorstellen, bij Engeland, maar het moest er echt wel leuk zijn. Want pa bracht altijd van die leuke cadeaus mee. Hij kwam vaak 's avonds laat pas thuis, en dan konden we bijna niet slapen want we waren te benieuwd om de cadeau's te zien. En die waren altijd magisch: Engelse cadeaus, alsof ze uit een andere wereld kwamen. Videocassettes die hier nog lang niet verkrijgbaar waren, gekke politiehoeden, vreemde puddings, ...
Het vreemde was, dat je over het water moest om naar Engeland te kunnen. Met de boot. Dat leek een avontuur op zich. En we waren nog piepjong toen we eens mee mochten op avontuur. Tijdens de kerstperiode sprongen we de wagen in, en reden we naar Calais, naar de boten. Als piepklein ventje ben je echt overspoeld door die mastodont met in koeien van letters "P&O" op. We reden met de wagen in de buik van de boot, en konden we er vrij rondlopen. Een paradijs op zich met winkels, bars en vreemde speelautomaten met een hendel waar centen uitkwamen. Op het dek kwamen we bijna gek toen we te midden de zee witte kliffen zagen opdoemen. Engeland!!
Het was inderdaad een andere wereld, want ze reden er allemaal verkeerd. En spraken dezelfde gekke taal als op de videocassettes die pa meebracht. Als kleine bengel mocht je ook geen café binnen, zelfs niet om cola te drinken. Maar het was een fantastische ervaring: de kerstmarkten, het hotel, een rit in een poepsjieke limousine naar het restaurant, ...
Het is niet bij die ene reis gebleven. Pa moest vaak voor zijn werk een dagje naar Engeland en toen mochten wij mee. Auto in tot Calais, op de magnifieke P&O boot en dan naar Dover. Daar gingen we eten en shoppen en na een dagje kuieren keerden we terug huiswaarts. Dat gebeurde in de kerstperiode maar ook in de zomer. Papa, mijn broer Jasper en ik. Talloze keren.
En een keer hadden we ook vrienden en familie mee. Mijn papa had zijn petekind Sam een dagtrip Engeland cadeau gedaan voor zijn nieuwjaar. Mijn neef, die een week jonger is dan ik, was nog nooit over het kanaal geweest en papa Martin zou daar verandering in brengen. Tijdens het eindejaar reden wij dus met een bende naar Calais om de oversteek te maken naar Dover. De weergoden waren in de heenreis nog redelijk mild. Het waaide straf en de boot schommelde zo hard dat de flessen kortendrank uit de rekken rolden. Maar onze bende bleef nog overeind.
Na een dagje shoppen in Dover waagden we ons aan de terugreis. De weergoden besloten om nog een tandje bij te steken. De flessen bleven uit de rekken rollen, en het was onmogelijk om recht te lopen. Mijn neef Sam slaagde er wel in om wat souvenirs te kopen als herinnering aan zijn uitstap met pepe Tin. Enkele postkaartjes en een P&O miniatuurbootje, samen netjes in een zak. Maar plots werd het gure weer ook Sam en zijn maag teveel. Hij holde naar de toiletten maar kon er helaas nooit op tijd geraken. Zijn maaginhoud lanceerde hij dan maar in het eerste beste hulpmiddel binnen handbereik ... het zakje van de souvenirwinkel.
Terug thuis hingen Sam zijn postkaartjes wat week aan de koelkast, en er bleef voor altijd een geurtje aan zijn P&O miniatuurbootje als herinnering aan zijn nieuwjaarscadeau.
Terug uit dagdromenland moest ik helaas vaststellen dat deze trips naar Engeland nooit meer zullen zijn wat ze ooit waren. De Eurostar deed zijn intrede, en sindsdien is Dover eerder een spookstad geworden. En pappie Martin zal ook geen petekindjes meer kunnen meenemen op uitstap.
Maar wie weet trakteer ik mijn petekindjes binnen enkele jaren wel eens op een trip naar Engeland.
Lou en Ella, hou die spuugzakjes maar al klaar!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten