Gisteren was het de verjaardag van mijn schoonzus Charlotte, op de dag van de onnozele kinderen. En Charlotte herself zorgde wel voor de "onnozelste stunt van de dag". We zakten af naar Oudenaarde voor haar verjaardagsfeestje. De jarige bracht de verjaardagstaart met daarop 27 kaarsjes. Onder de ruime belangstelling van de familie probeerde Charlotte de kaarsenmassa in één keer uit te blazen. Dat is haar gelukt, ware het niet dat halverwege haar poging haar haren vuur begonnen te vatten. Een fruittaart met een aangebrand geurtje.
Gelukkig viel de schade mee en moet Charlotte geen pruik dragen. Ik heb het tafereeltje zelfs kunnen vastleggen op foto, zoals je hieronder kan zien.
Charlotte bleef er kalm onder, en dat is natuurlijk de kunst. Ook ik bleef zoveel jaar terug ook ijzig kalm toen onze keuken quasi in brand vloog. Misschien te kalm, alhoewel pappie en Jasper de boel onder controle hadden.
Het was zaterdagmorgen, middag eigenlijk toen ik uit mijn bed rolde. De avond ervoor lang weggeweest en ik bevond me nog half onder narcose toen ik om 12u30 aan de eettafel ging zitten. Ma had heerlijke lamsfileetjes met gratin-pattaten gemaakt. Toen we begonnen te eten, schoot pa plots van zijn stoel. Onze ingebouwde oven had vlam gevat en die zette zich over naar de houten kasten. Hij nam zo vlug als tellen het brandblusapparaat en riep naar Japie om de brandweer te bellen. Ma en Suzan liepen in paniek rond, Japie snelde naar de telefoon en pa begon te blussen. En ik?
Ik bleef enorm rustig onder de drukte. Ik was nog maar half wakker en besefte dat ikzelf weinig kon doen. Ik besloot naar buiten te lopen met mijn bord en begon te eten op ons terras. Toen mijn eten op was, liep ik weer naar binnen, waar de brandweer al ter plekke was. Ik besloot niet in de weg te lopen en naar mijn kamer te gaan. Door de ruit zag ik de mensenmassa voor ons huis. Een boel nieuwsgierigen die de sirenes hadden gehoord en de brandweerwagens hadden zien staan. Ik ergerde mij en ging aan mijn bureau zitten om een boek te lezen.
Toen de heisa over was, stapte ik naar beneden om onze oven ergens op het terras te zien liggen, nog smeulend. De keuken was wat geschonden, maar gelukkig was een ramp vermeden. Op tafel stonden nog alle borden, behalve het mijne, en het eten was bedekt onder roet en spul dat uit het brandblusapparaat was gekomen. De rest van mijn huisgenoten besloot dan maar om boterhammen te eten.
Ik heb mijn ijzige kalme optreden nog vaak doorgestoken gekregen van pa.
"Dat zou wel een zicht geweest zijn. Ons huis in vlammen terwijl jij op het terras zit te dineren. Wat een hulp!"
Maar op mijn manier had ik wel geholpen: Geen extra paniek gezaaid, niet in de weggelopen van hulpdiensten, en bovendien er toch voor gezorgd dat ma haar kookmoeite toch niet voor niets was geweest.
Je ziet maar, altijd kalm blijven. Dat kon pa ook als de beste. Hij heeft zo zelfs tweemaal meme's leven gered. Meer daarover in één van de komende blogs!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten