het waren twee drukke maar fijne dagen. Ik was gisteren en vandaag op het StiMa-congres in Gent samen met mijn collega's. Twee dagen lang onderdompelen in de wondere wereld van marketing. Fantastisch wat er allemaal gebeurt en nog zal gebeuren.
Ik bleef overnachten bij een collega en we zijn met ons bende samen nog eens weggeweest. Fantastische vorm van teambuilen. En het was ook pure nostalgie. Terug naar Gent, terug naar mijn studententijd. Alhoewel. Ik ben meer uit geweest in die stad toen ik afgestudeerd was dan als student. Het was fijn maar ook vermoeiend. Ik word volgend jaar 30. My God.
Tegelijk ook een vreemde sfeer omdat vandaag Luc De Vos werd begraven. Ook op het congres werd eer betuigd aan Vos, en via twitter zag ik ook heel wat passeren. Nooit gedacht dat ik tranen in mijn ogen zou krijgen van twitteren.
Een begrafenis is een vreemd iets. Als twee zware armen die op je schouders drukken, een brakke smaak die je maar niet uit je mond krijgt. Maar die tegelijk wel toont dat een mens echt iets heeft betekend voor velen.
Ik liep door Gent en dacht ook aan pa. Aan de keren dat hij me naar mijn kot voerde en ook terug oppikte. Toen we iets dronken in het trappistenhuis, of in het Vosken (jawel!) iets aten toen we samen naar mijn proclamatie gingen. Of de keren dat hij om mijn examenresultaten ging, omdat ik niet wilde of durfde.
Het schoot me te binnen dat pa en ik er ooit Luc De Vos zijn tegen gekomen met de wagen. Pa had me opgepikt om naar huis te gaan, en aan het Sint-Annaplein stopten wij omdat iemand die straat wou oversteken. Toen hij voor onze wagen passeerde, herkenden wij Luc. Met een jeansjasje en een rieten mandje waar oude mensen mee naar de markt gaan. Een doodnormale mens.
Zowel Luc als pa zijn ondertussen overgestoken, naar de ander kant. En wellicht staat Luc boven al op te treden en staat pa mee te zingen. Op zo'n momenten van vermoeidheid zou een mens echt droevig worden.
Maar net daarom wou ik mezelf, en al mijn trouwe lezers alvast een vrolijk Sinterklaascadeau geven. Ik krijg van heel veel mensen te horen dat ze deze blog lezen, en dat ze hem wel tof vinden. Bedankt daarvoor, want doet wel deugd!
Bij deze dan ook een nieuwe en allereerste aflevering van de Planckaerts in al jullie schoentjes. Dit keer ongecensureerd, zonder voice-over. Francesco, Eddy, Meme Agnès, Andrée, ... al onze vrienden passeren de revue in de originele scènes van de serie! Hun stemmen en hun gebaren.
Veel plezier,
Timterklaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten