Apen die je in bomen moet schieten

Onlangs bij vrienden het spel "Banana-salto" gespeeld. Eéntje uit de oude doos waarbij je apen met een verschillend kleurtje van trui in een boom moet katapulteren. Als je aap blijft hangen, dan krijg je een banaan als punt. Op zich een simpel concept, maar niet altijd evident. Gelukkig kon mijn vrienden hun lamp aan de plafond tegen een stootje. Ook onze Artuur kon zich enorm uitleven met de apen.

Pure nostalgie. En niet alleen omdat wij als kind dat spelletje ook speelden, maar omdat ik onrechtstreeks ook altijd aan pa moet terugdenken. Aan de allereerste skireis die we ooit maakten eigenlijk. Dat was in La Plagne in 1997 zoals ik gisteren al meegaf. We trokken met een hele bende op reis: nonkel Steven, tante Francesca, Dieter, Bieke, Trees, pa, ma, Japie, Suzan en ik. Allemaal samen in de auto en zonder tussenstops of overnachtingen op Duitse parkings.

Het was onze allereerste skireis en niemand kon skiën. Dus besloten we om een privé-leraar in te schakelen: meester Eric. Meester Eric was een fransman, en dus besloot nonkel Steven hem een handje te helpen door onze namen te verfransen. Dieter werd Didier en nonkel maakte zichzelf legendarisch als "nonkel Etienne". Trees op haar buurt die schreef zich de geschiedenis in met de oneliner "Gaan we naar het appartement?"

Zoals gezegd, leerden we voor het eerst skiën en iedereen had zijn eigen stijl om de pistes af te dalen. Mijn stijl omschreef pa als: "Net zoals die apen die je in de bomen moet schieten". Met de handen naar beneden en wij uiteen. Het was inderdaad geen zicht, maar na enkele dagen kon ik toch al mijn plan trekken in tegenstelling tot hij, die met zijn "Als-een-sneeuwbol-naar-beneden-rollende-stijl" ook geen schoonheidsprijzen zou winnen. Hoe zijn skicarrière eindigde heb ik al verteld in het bericht over de vijfde aflevering van de Planckaerts.

Vandaag zelf niet skiën trouwens, maar lekker in de zetel voor de eerste manche van het Vierschansentornooi!

Hou jullie warm!

TG