We zaten te ontbijten aan tafel, Jasper, ma, pa en ik (Suzan was toen nog niet geboren). De telefoon rinkelde en mij pa nam de telefoon op. Hij riep mijn moeder erbij en zei "Veerle is weg". Ik zie en hoor het nog steeds voor mij.
Ik heb verder niet echt zo heel veel herinneringen aan mijn tante Veerle. Ik herinner me haar huis in Lauwe, en een uitstapje naar een boekenbeurs waarbij ik een ballon liet vliegen en die ontplofte voor haar gezicht. Ik zie haar ook nog steeds voor me tijdens haar laatste dagen, terwijl ze ziek in bed lag te slapen. Maar voor de rest ken ik haar vooral van op foto's en verhalen.
Deze zomer bekeek ik bergen dia's van mijn ouders. Ik vond heel wat foto's terug van mijn pa, ma, tante veerle en nonkel Ferdy. Ze gingen vaak samen op reis, en het was leuk om die beelden terug te zien. Ik heb ze niet kunnen digitaliseren, maar onderaan dit bericht heb ik toch enkele foto's van papa en tante kunnen plaatsen die ik nog heb gevonden in mijn fotocollectie.
Aan mijn nichtje Lies, haar dochter, en nonkel Ferdy, heb ik wel heel veel herinneringen. Lies en ik hebben heel wat gespeeld en uitgestoken. Mijn nicht had deze zomer enkele foto's van ons beiden op Facebook gezet, al spelend met muziekinstrumenten enzo. Ik heb er ook in mijn foto-albums teruggevonden van toen we samen op het strand stonden te zingen met een springtouw als microfoon. Of toen we samen in de zoo van Antwerpen op een speeltuigje zaten dat bewoog als je er 20 frank instak. We waren kapoenen. Tijdens diezelfde trip naar Antwerpen met pepe en meme slaagden we er zelfs in om pepe's lunch te doen verdwijnen. In het restaurant van de post was mijn meme even naar het toilet. Lies en ik zagen de tijd rijp om weg te lopen van tafel, elk een andere kant uit. Pepe moest wel achter één van de twee hollen, en tegen de tijd dat hij ons had gegrepen, had de opruimdienst zijn nog quasi volle bord alweer opgehaald.
Ik verdedigde mijn nichtje ook met hand en tand. Letterlijk. Toen Lies ooit werd gestraft door haar papa, nonkel Ferdy, was ik zo boos dat ik tijdens een wandeling in diens achterwerk beet. Hij veerde omhoog, en toen hij terug thuis de schade bekeek, zag hij een hele reeks kleine tandjes in zijn bil staan. Een anekdote die ik nog vaak mag horen.
Een ouder verliezen dat is eigenlijk de normale gang van het leven. Ouders gaan eerst heen, dan hun kinderen, hun kinderen, .... Generaties op generaties. Dat zou de logische gang van het leven moeten zijn. Maar het leven is vaak niet altijd even eerlijk. Je laat je ouders het liefst los, als je heel wat jaren met hen hebt gedeeld, heel wat leuke momenten hebt beleefd en als de tijd er rijp voor is. Maar het gaat niet altijd zoals we zelf willen.
Gelukkig zijn er nog altijd de herinneringen en verhalen. Die blijven over, en die moeten we koesteren.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten