Zolang het duurde

Een droevige dag vandaag. Somber, grijs en mist. Beetje typerend voor wat vele muziekliefhebbers zullen gevoeld hebben. Ik was ook triest toen ik gisteren het nieuws over Luc Devos hoorde. Een mens die ik nooit persoonlijk heb gekend, maar waar ik ook goeie herinneringen aan heb.

Ik wou gisteren een blogpost maken over mijn muzikale helden die mij doorheen de zware periode na pa zijn dood hebben gesleept. De eerste aan de beurt zou Noel Gallagher worden. Maar Devos zou vroeg of laat ook zeker zijn blogbericht gekregen hebben. Helaas iets vroeger dan verwacht.

Als ik de muziek van Gorki beluister dan moet ik in de eerste plaats terugdenken aan mijn tijd als leider bij de CM. Ik heb heel wat kampen begeleid, en koester leuke herinneringen aan die periode. Ik  heb zelfs mijn vriendin leren kennen tijdens een bergmoni-cursus in Zwitserland. In 2005 was dat, het jaar dat ik ook echt begon te luisteren naar Gorki.

Tijdens de zomervakantie van 2005 trok ik naar Maloja, voor de tweede keer dat jaar, en had mijn kersverse iPod mee. Zowat de volledige Gorki-collectie prijkte er op. Voor het slapengaan, of tijdens de pauzes kon ik wat ontspannen met die muziek. Ik herinner me nog tijdens een tweedaagse bergtocht dat we met onze bende in een berghut overnachten. Eén 14-jarige kwam 's avonds met de bus naar de berghut, omdat ze een blessure had aan de voet. Ze vervoegde ons 's avonds, en 's morgens kon ze met de bus weer vertrekken. Ik moest haar op een onchristelijk uur begeleiden naar de bushalte. Toen ze vertrok, bleef ik nog even zitten met de iPod in de oren. Het was fijn. De muziek in de oren en de bergen rondom mij zo 's morgens vroeg. Ik weet het nog goed, het was "Zolang het duurde" van het album Plan B. Een leuk nummer dat vandaag waarschijnlijk niet zal worden gespeeld. Ik heb het onder de foto geplaatst.

Zoals ik eerder al eens aangaf stuurde ik nooit kaartjes naar mijn ouders. Tijdens de kampen was ik even uit de realiteit. Het was pas toen we weer op weg waren naar huis, dat ik me afvroeg of ze thuis wel wisten dat ik kwam. Ik had geen gsm, dus ik kon niet laten weten wanneer ik terug zou zijn.

Maar dat was nooit een probleem. Papa had altijd wel de info over de terugreis opgevraagd, en stond mij op te wachten aan het station in Kortrijk. Een vertrouwd beeld. Op kamp had ik altijd zo'n kartonnen fototoestel mee, waarop je een vast aantal plaatjes kon schieten. Meestal had ik nog een foto over, en dan maakte ik maar een kiekje van pa.

Het zijn die kleine momenten waar je echt meer had van moeten genieten. Maar je wist toen niet hoe dierbaar ze nu zouden zijn. En ze gaan zo vlug voorbij.
Maar zoals Luc het zingt, zolang het duurde was het fijn.

TG