Nuja, nonkel, Japie en ik gingen skiën, en pa die hing de toerist uit in het dorpje. Hij kwam tegen de lunch met de kabelbaan achter om gezellig een hapje te eten en een pintje te drinken in de bergstations. Hij had zijn ski-ambities opgeborgen sinds de skireis in 2000, toen we met dezelfde bende naar La Clusaz trokken. Pa hing toen ook meestal de toerist uit omdat skiën toch niet echt zijn ding was. Maar hij hoorde nonkel Steven, Japie en ik telkens vertellen over de fantastische pistes zoals die van Beauregard. Op een mooi moment besloot hij ook eens zijn kans te wagen. Ik vergezelde hem naar boven, naar de top van de piste.
Daar aangekomen wilde pa zich eerst nog mentaal voorbereiden op de afdaling, en plaatsen we ons op het terrasje van het ski-station. Twee halve litertjes later besloot pa om de ski-prestatie van het jaar te leveren. De zon ging bijna onder, en dus moesten we wel vertrekken. Ik ging op kop, en dat ging vooruit omdat ik die afdaling bijna als mijn broekzak kende (en nog, want in 2011 trok ik samen met twee vrienden naar La Clusaz, en die afdaling kende ik nog van buiten). Om de zoveel tijd hield ik even halt, om te zien waar pappie was. En dat was niet zo moeilijk om te vinden. Hij was dat stipje op de witte piste dat je van mijlenver hoorde vloeken dankzij de akoestiek in de bergen, en dat je met zijn stokken op zijn skilatten zag slaan.
Elke keer opnieuw. Ik even vooruit, om pa dan later al vloekend en puffend terug te vinden. Maar het beste hield hij voor het laatst. In een scherpe bocht hield ik even halt om te zien waar hij bleef. Ik zag eerst 1 skielat passeren, gevolgd door papa Martin op de andere lat en achterwaarts!! Ik zei pa dat hij beter eerste leerde bergaf skiën en dan pas bergop. Wat volgde was nog meer gevloek, en als bij wonder kwam er geen lawine op ons af.
Zijn allerlaatste ski-avontuur was nog niet helemaal te einde. Na heel wat moeite waren we in het dal, maar we moesten nog naar ons hotel. Door de straten van La Clusaz met skibotten!! Een heel eind omhoog naar de andere kant van het dal. Ook daar weer gezucht en gevloek, en menige twijfel toen we elk terrasje op de hoek van de straat bereikten. "Nee Martin, volhouden", dacht hij bij zichzelf. Terug in onze studio plofte hij zich op bed, en zijn ski-carrière was voorgoed voorbij.
In 2002 waagde hij zich dus enkel nog aan wandelingen. En net zoals nonkel Steven had hij toen één van de eerste cameraatjes mee die filmpjes kon schieten. Op die manier hadden we enkele leuke beelden om zovele jaren later in een aflevering te verwerken.
Geniet van Planckaerts aflevering 5, en wees gerust: er komen er zoveel jaar na de laatste nog nieuwe! Met dank aan de harde schijven vol beeldmateriaal!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten