Postkaartjes

Vanaf nu zal het aantal verstuurde postkaartjes wel weer beginnen stijgen. Ik vind het altijd enorm leuk om kaartjes te krijgen en ze dan op de schouw te zetten. Zowel in de kerstperiode als vakantie. Zelf ben ik helaas niet meteen zo'n kaartjesschrijver. Het is heel normaal als je van mijn geen kerstkaartje krijgt want ik verstuur er zelden of nooit.

Dat is altijd zo geweest. Vroeger stuurde ik ook amper postkaartjes, tot ergernis van mijn ouders. Toen ik zo'n 17 was trok ik vanaf dan regelmatig als leider mee op kamp. Ik gaf nooit het kampadres mee, maar kreeg desalniettemin toch kaartjes toegestuurd, vooral van pa en ma. Om hen te plagen stopte ik het kaartje terug in de enveloppe en plakte die weer toe. Als klap op de vuurpijl stopte ik alles bij mijn vuil ondergoed. Thuis gaf ik zonder verpinken mee dat ik nooit post opende op kamp, omdat ik toch niet zo lang weg was. 

Daar konden ze niet altijd mee lachen.

Vooral omdat in die tijd gsm's ook nog niet zo ingeburgerd waren, en je niet gewoon een bericht kon sturen met "alles ok hier, goed aangekomen". Een postkaartje was dus even bevestigen dat alles ok ging, maar daar trok ik me niks van aan. Pubers.

Nu ik zelf papa ben, kijk ik er natuurlijk anders naar. Als Artuur niks zou laten weten als hij weg is voor een langere periode, dan zou ik toch ook mijn kast opvreten. Hij mag toch bevestigen dat alles goed is. Al was het maar een kaartje of sms.

De goede gewoonte om zijn mama iets te laten weten, had pa wel. Al was de boodschap op dit kaartje uit Hechtel uiterst summier, mémé Agnes kon wel veronderstellen dat haar zoon het goed stelde.

TG