Je hoeft de vorige zaken nooit ver te zoeken, want meestal ligt je toestel nooit verder dan enkele meters van je verwijderd. In die zin hoef je ook nooit een mooi moment te missen, want op je smartphone zit vandaag de dag een degelijk fototoestel.
Ik heb zo'n toestel gekocht in 2011, en sinds de geboorte van mijn zoon Artuur in 2012 heb ik duizenden foto's en video's van het ventje. Alle leuke momenten heb ik kunnen vastleggen en kan ik zonder zorgen bewaren via "the cloud". Ik kan ze ook makkelijk delen met vrienden en familie via sociale media zodat ook zij onze bengel zien groeien.
Anno 2010 en ervoor was de smartphone nog niet zo ingeburgerd, zeker niet bij ons, en we hebben eigenlijk heel wat kleine en leuke momenten niet vast kunnen leggen omdat we niet altijd een fototoestel op zak hadden. Helaas. De momenten waarop je foto's nam waren wat meer gespreid. Er konden maanden tussenzitten voor je weer eens op plaat werd vereeuwigd.
Ik vroeg mezelf af, "wat was nu in hemelsnaam het allerlaatste plaatje waar ik samen met pa op sta?" Een selfie zoals dat vandaag heet. Nu zou je eenvoudig tussen je foto's in je fotostream kunnen beginnen zoeken, maar toen niet. Ik heb zelf eigenlijk nog niet gezocht naar mijn allerlaatste "selfie met pa", maar mijn zus Suzan deelde alvast deze foto. Niet uit 2010, maar enkele jaren ervoor. Een kiekje tijdens een reis van pappie Martin met zijn "twee" dochters Suzan en Femke naar Dordogne.
Een foto die nog op ambachtelijke wijze werd geschoten, en die nu pas jaren na datum wordt gedeeld met modernere technologie. Maar dat doet er niet toe.
Hij blijft een glimlach tevoorschijn toveren. En dat telt.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten